Altijd beter weten..

Zucht, ik word soms zo moe van een bepaalde vriendin. Die weet gewoon altijd alles volgens zichzelf, en als er iets is dan komt zij er meteen aanzetten met haar preek. Ze bedoelt het vast goed maar ik word er stapel gek van.
Mijn zoontje at erg slecht, en had plekjes in zijn mond. Ook drinken deed hij slecht. Dus zij belde mij op omdat ik verteld had dat de dokter zo ruig met J om ging. Kreeg gelijk een preek dat ik hem fruit moest geven want dan kreeg hij in elk geval vitaminen binnen. Maar niet teveel fruit, want dan raakt hij aan de diarree.
Nu zijn de waterpokken uitgebroken bij J. Komt zij er weer aanzetten dat hij dus maar thuis moet blijven en goed uitzieken. Ik gaf aan dat dat niet nodig is als hij zelf er niet te ziek van is. Gelijk weer allemaal weerwoorden van haar etc.

En zo gaat het altijd. Bij alles wat ik zeg, weet zij het beter en blabla. Ook krijg ik altijd overal haar mening over te horen.
Ik word er zó moe van. Misschien moet ik er eens wat van zeggen..

Jullie ook van die mensen om je heen?

Ik ken er genoeg. Dodelijk vermoeiend die mensen inderdaad.

Ja en misschien ben ik zelf ook wel ooit zo, maar ik zeg dat dan gewoon. Het is toch niet zo raar om te zeggen: "Leuk dat je meedenkt, maar ik wilde gewoon even mijn hart luchten. Ik heb verder geen advies nodig, dankjewel."

Dat is wel een goeie ja. Ik heb verder geen advies nodig..

Is best moeilijk om er wat van te zeggen, want 'het is goed bedoeld'. Ja, maar ook schijtirritant op den duur.

Bij sommige mensen begin ik mijn verhaal ook gewoon zo, als ik eerlijk ben. "Mag ik even iets vertellen? Ik heb even geen zin in advies waar ik weer over na moet denken, maar ik wil het wel even kwijt." Zoiets..

Heel herkenbaar en vervelend. Ik ken ook van die mensen en kan me er zo aan storen.

Heb nu dikke ruzie met haar.. Zucht..

Wat heb je precies tegen haar gezegd?

Ik ging tegen haar in. Ik zei dat het niet mijn probleem is als andere mensen ziek worden. Griep en andere ziektes loop je buiten ook op. En verder is mijn zoontje gewoon welkom op school en bij de gastouder, dus waarom zal ik hem binnen houden met dit weer.
Daar was ze niet van gedient en ik vat alles zwaar op. Ik gaf meteen aan dat ik niet zit te wachten op altijd maar tegenspraak van haar. Ze kan mijn keuze ook gewoon accepteren ipv er tegen in te gaan.
Toen ging het wat over en weer. En was het klaar. Maar was er al langer klaar mee, want kan er gewoon niet meer tegen. Altijd die tegenspraak van haar.

Ik begrijp je wel. Misschien kwam het voor haar hard aan? Normaal gesproken zeg je ja en amen en nu ging je er tegenin. Ik denk dat ze er nog wel op terug komt.

_Liv schreef:Ik begrijp je wel. Misschien kwam het voor haar hard aan? Normaal gesproken zeg je ja en amen en nu ging je er tegenin. Ik denk dat ze er nog wel op terug komt.

Daar heb je wel gelijk in. Ik liet het altijd maar. Ging er niet tegen in enzo.
Ze komt er niet meer op terug. De vriendschap is voorbij. Ze is enorm koppig en kan er totaal niet over als ze een keer word tegengesproken.

Ik ga even voorzichtig kritisch zijn (en misschien wel betweterig ) maar: jij had die irritatie over haar zonder dat zij dat wist. Misschien heeft zij ook wel een irritatie over jou die jij niet wist en dat het daardoor extra hard aankomt?

Echt heel diplomatiek ben je niet geweest als ik het zo lees, maar ik kan me goed voorstellen dat je er gewoon enorm klaar mee bent. Misschien dat die irritatie versterkt wordt doordat je er al zo lang mee rondloopt en was het misschien achteraf beter verlopen als je het eerder had aangegeven. Maar nogmaals, ik kan me heel goed voorstellen dat het je gewoon ineens teveel wordt.

Ik had het misschien ook wel wat handiger aan kunnen pakken. Maar zoals je zegt, zat de irritatie mij al tot ver boven mijn hoofd. Want het is gewoon in elk gesprek zo, dat als ik wat vertel zij er een weerwoord op heeft. En aangezien ik een schijtluis ben ben ik er nooit tegen in gegaan. En nu is bij mij de maat al zover vol, dat ik er tegen in ben gegaan. En dat in combinatie met iemand die er niet tegen kan om een weerwoord te krijgen heeft het geen goede afloop gekregen..

Daarom ben ik ook eigenlijk best benieuwd hoe anderen ermee om gaan.

Nou ja, dan hou je er zelf in elk geval nog wat aan over in de zin van dat je bij jezelf bedenkt wat jij anders had kunnen doen. Ik zou het ook enorm irritant vinden, zoiets.

Zelf doe ik het meestal zo dat ik er niks over zeg als ik weet dat het een oorzaak heeft (bijvoorbeeld als die ander een moeilijke periode heeft, erg emotioneel betrokken is bij het onderwerp waar het over gaat zoiets), maar als ik een wat zwaardere irritatiegraad ga merken bij mezelf ga ik er wel iets over zeggen. Eerst voorzichtig en diplomatiek, en als het niet binnenkomt ietsje harder. Ik zeg dan eerst liefst iets van 'joh, ik snap je mening, maar ik wilde eigenlijk liever alleen mijn verhaal kwijt, als je er alleen naar luistert help je me al enorm' of zoiets. De wat hardere variant zou iets zijn zoals wat jij zei: 'dit is een beslissing die ik neem, en niet jij'.

Helaas, heb er ook zo één in mijn omgeving... Of ze weet het veel beter dan anderen, of ze heeft het ook altijd meegemaakt, en ze is altijd beter in dingen enz. enz.

Ik heb het dan ook meerdere malen met haar hierover gehad, en ben er nu klaar mee... Doodvermoeiend is ze en ze vreet gewoon alle energie die ik nu heb op dit moment... Voor nu is het dus klaar...

Ik vind het wel knap als mensen er iets van kunnen zeggen als ze zich ergeren aan andere mensen. En dan daar ook nog de juiste woorden en het juiste moment voor zien te vinden.
Ik ben daar zelf zo'n schijterd in.
Eigenlijk zou ik heel graag eens een keer tegen een collega van mij willen in gaan, waar ik me, sinds ze bij ons werkt, dood aan erger..
De reden dat ik het nog niet heb gedaan is dat er al 4 collega's voor mij zijn geweest die het wel gedaan hebben en daarmee veel hysterisch geschreeuw en gejank over zich heen hebben gekregen..
En daar heb ik zelf weinig trek in. Ik kan namelijk niet tegen boze mensen. Dan begin ik zelf óf ook te schreeuwen, óf (en dat is waarschijnlijker) tranen met tuiten te huilen.

Break Of Day schreef:Ik vind het wel knap als mensen er iets van kunnen zeggen als ze zich ergeren aan andere mensen. En dan daar ook nog de juiste woorden en het juiste moment voor zien te vinden.
Ik ben daar zelf zo'n schijterd in.
Eigenlijk zou ik heel graag eens een keer tegen een collega van mij willen in gaan, waar ik me, sinds ze bij ons werkt, dood aan erger..
De reden dat ik het nog niet heb gedaan is dat er al 4 collega's voor mij zijn geweest die het wel gedaan hebben en daarmee veel hysterisch geschreeuw en gejank over zich heen hebben gekregen..
En daar heb ik zelf weinig trek in. Ik kan namelijk niet tegen boze mensen. Dan begin ik zelf óf ook te schreeuwen, óf (en dat is waarschijnlijker) tranen met tuiten te huilen.

Ja ik probeer het toch wel bespreekbaar te maken, bij deze persoon was ik niet de enige waarbij het steeds meer een ergernis werd. Merk aan mezelf dat ik mensen ga ontwijken wanneer ze zo doen, deze persoon is ook nog eens heel erg dominant.

Ik denk wel, dat het ook wel de manier is dat je iemand benaderd... Ik probeer het altijd zo rustig mogelijk te doen en niet in de aanval te reageren op iemand. Zij kon het gelukkig wel hebben, maar heeft er uiteindelijk niets mee gedaan. Dan is het voor mij ook wel klaar hoor.

Mijn ouders zijn zo, ze denken het altijd beter te weten over keuzes die ik maak in mijn leven. Ergste is nog wel dat ze me dan proberen tegen te houden door "misbruik" te maken van hun situatie. Ik woon nog thuis en als ik een beslissing neem waarvan zij het beter weten het is: nou dan ga je toch lekker weg? Terwijl ze weten dat het voor mij niet financieel mogelijk is momenteel om op mezelf te gaan. Heel erg irritant en vooral vermoeiend doordat ik me constant moet verdedigen Ik heb nu wel ontdekt dat ik er niet meer teveel op inga, want ik blijf bij mn standpunt en zij ook