Hoe sta/stond jij in je zwangerschap?

Hoe ga jij er mee om als je kwaaltjes hebt? Hoe snel geef je toe? Luister je naar je lichaam of ga je maar door? En is je houding/blijdschap tov de zwangerschap veranderd?

Ik vroeg het me af omdat ik vandaag weer zo misselijk ben vanaf vannacht. En ik geef sinds 6 uur al een paar keer per uur over. Maar nog vind ik het moeilijk om dan te beslissen wat ik doe met mijn proefpersonen vandaag. Ik schrijf mijn scriptie en heb vandaag vier proefpersonen. Dat is niet veel, afzeggen zou geen ramp zijn, maar toch vind ik dat dan zó lastig. Ik heb de eerste in elk geval afgezegd nadat ik in de schuur bij mijn fiets in een plastic zakje heb staan spugen. Maar om dan de rest ook af te zeggen vind ik zo moeilijk he! Ik denk dan "niet zeiken, gewoon doorgaan". Terwijl het misschien toch beter zou zijn om een dagje rust te pakken (weet niet of dat echt zou schelen hoor).

Maar ik moet zeggen dat mijn blijdschap niet anders is. Ik vind deze zwangerschap tot nu toe erg bijzonder en ben heel blij dat het ons nog een derde keer gegund is. Bij de vorige twee kon ik er minder goed mee omgaan en had ik meer het idee dat die kwaaltjes mij "overkwamen". Nu weet ik precies waar ik het voor doe en weet ik ook dat het over uiterlijk 6 maanden gewoon klaar is.

Hoe beleven jullie dat tot nu toe?? Of hoe beleefde je dat in je zwangerschap?

in mijn zwangerschap ga ik in overleef stand. De eerste weken helemaal. Maar dat komt omdat het hier ook gewoon niet goed verloopt.

Verder geef ik wel toe aan mijn misselijkheid, omdat als ik het niet doe het alleen maar erger wordt.

En een dagje rust helpt wel echt. Je lichaam komt tot rust, dus als tegenwerking zorgt het ervoor dat je minder misselijk wordt.

Ik moet ook standaard spugen op dinsdag (na 2 dagen werken) en op zaterdag na het boodschappen doen

Verder geniet ik wel heel erg. Het is en blijft een klein wondertje in je buik

sterkte

Wat vervelend dat je zo misselijk bent, ik herken het van M.ara haar zwangerschap. Vanaf week 4 t/m week 24 heb ik echt zo'n 10 tot 15 keer per dag overgegeven, het begon al met wakker worden en het hield hele dagen niet op. Moedeloos werd ik er van, helemaal omdat ik nog een kind had om voor te zorgen. In week 32 kreeg ik beginnende zwangerschaps suiker, en in week 33 ben ik gestopt met werken en in week 34 ging mijn zwangerschapsverlof in. Zelf werk ik heel onregelmatig, de ene keer moet ik om 07.00 beginnen, de andere keer van 14.00 tot 23.00 en soms in de nacht. Ook al wat ik echt letterlijk kotsziek, ik heb mezelf geen 1 keer ziek gemeld, dit omdat ik weet hoe moeilijk ze in het personeel zitten. Met veel moeite sleepte ik mezelf dan weer naar mijn werk, het was zwaar dat zeker, maar het is wat jij al zegt, over 6 maanden is het zeker weer over.

Succes meis, ik hoop echt dat jij sneller van je misselijkheid af bent

Ik heb bij Lise en Amé wel overgegeven, maar niet heel extreem ofzo.
Bij Mas was ik gewoon echt ziek in het begin, ik ben toen uiteindelijk de ziektewet ook in gegaan omdat ik toen op mijn werk meer op de wc zat dan op mijn plek.
Ik was in het begin ook wel extreem moe bij Mas, bij Amé en Lise viel dat ook wel mee eigenlijk.
Bij Amé moest ik het trouwens rustig aan blijven doen van de verloskundige ook omdat Mas nog zo'n baby was.

Jazzlynn ja overleefstand is het hier ook wel een beetje. De afgelopen week ging het beter sinds ik Emesafene heb, maar vandaag is het weer helemaal loos.

Mamavan2, ik vind dat dan echt knap dat je je nooit ziek hebt gemeld. Ik heb daar ook zo'n moeite mee ook al werk ik niet en ben ik eigen baas in het testen van mijn proefpersonen, de enige aan wie ik verantwoording hoef af te leggen ben ik maar het voelt zo 'zwak' om daaraan toe te geven.

Wat je zegt herken ik inderdaad, het voelde ook een beetje als 'toegeven aan' omdat je weet dat als je zwanger bent, je ontzettend ziek kan zijn. Maar eerlijk is eerlijk, het heeft me echt veel moeite gekost. Maar of ik nu thuis ziek was, of op mijn werk, dan maakte niet zoveel verschil.

Arden schreef:Jazzlynn ja overleefstand is het hier ook wel een beetje. De afgelopen week ging het beter sinds ik Emesafene heb, maar vandaag is het weer helemaal loos.

Ik ben van emesafene naar Primperan gegaan en sinds vrijdag Haldol. Dat laatste werkt super, helaas moet ik daar mee stoppen door de bijwerkingen. Maar het is inderdaad overleven. Toch geniet ik als ik op de bank lig en ik voel mijn baarmoeder zitten. Ze gek, dat daar een kindje inzit

@mv2. Ik vind het ook heel knap van je! Door de hg, zit ik toch gedeeltelijk in de ziektewet. Als ik langer werk dan 4 a 5 uur achter elkaar stop ik niet meer met spugen. Dat is niet wenselijk volgens de specialisten, dus moet ik daar rekening mee houden. Ik droog ook gemakkelijk uit helaas. Desalniettemin, blijf het knap van je dat je het zo hebt volgehouden. Respect hoor!

Ik heb in het begin geprobeerd om gewoon door te gaan met alles (school, werken, etc.) en dan zoveel mogelijk in de overleefstand verder. Maar al gauw ging dat niet meer en heb ik me er maar aan overgegeven. Ik was zo ziek dat ik bijna niks meer kon. Dat kwam ook omdat ik bijna niets naar binnen kreeg en daar verzwak je van. Uiteindelijk ben ik ook tot 2 keer toe in het ziekenhuis terecht gekomen vanwege uitdroging. Al wilde ik nog zo graag 'gewoon' doorgaan met alles, het lukte echt niet hoe hard ik ook probeerde.

Met een week of 16 werd het langzaamaan wat beter te doen, vanaf een week of 20 kon ik weer aardig functioneren. Het heeft dus een flink deel van mijn zwangerschap overschaduwd. Ook mijn blijdschap werd er wel minder door, als ik weer dagen doodziek was dan kon ik gewoon minder genieten. Maar van de goede en fijne momenten genoot ik dan wel weer dubbel zo veel.

Kan me goed voorstellen dat je zo twijfelt Arden, aan de ene kant wil je graag doorgaan met alles en aan de andere kant maakt je lijf het je zo moeilijk. Hopelijk verdwijnt de misselijkheid gauw en hou je er niet de hele zwangerschap last van!

Ik heb echt een hele makkelijke zwangerschap ben nog geen dag misselijk geweest of iets dergelijks dus heb daar echt heel veel geluk mee. En geniet dan ook met volle teugen

Ik heb tot de 30 weken ook echt alles nog kunnen doen wat ik normaal deed (alles in het huishouden, 5 á 6x in de week fanatiek paardrijden etc) Vanaf die tijd is het ook ineens helemaal over en dat vind ik nog wel een beetje lastig om te accepteren moet ik zeggen.

Maar in principe mag ik dus echt niet klagen

Ook ik heb erge last van misselijkheid (HG) en achteraf gezien zou ik willen dat ik er eerder aan had toegegeven. Ik ben doorgegaan onder het mum van 'misselijkheid hoort erbij' en 'ik ben zwanger, niet ziek'. Met 8 weken heb ik me één middag ziek gemeld, kort daarna begon mijn vakantie. Met 10+6 weken lag ik in het ziekenhuis met flinke uitdroging, daarna ben ik niet meer aan het werk gegaan. Wanneer ik van de bank naar de wc of van bed naar de bank liep resulteerde dat al in braken, laat staan dat werken nog lukte. Inmiddels gaat het wel beter, zolang ik me maar heel erg rustig houd.

Desalniettemin geniet ik wel nog van de zwangerschap. De echo's, de schopjes, dat vind ik heerlijk en iedere keer weer bijzonder. En tja, nog zo'n 3 maanden en het zal over zijn. Lastiger vind ik het vooruitzicht van een eventuele tweede zwangerschap. Wat als ik dan weer zo ziek ben? Dan heb ik niet alleen mezelf en mijn man, maar ook een kleine rondlopen die zorg nodig heeft. Maar goed, dat is iets waar ik nu nog maar niet over na moet denken. Eerst deze zwangerschap maar eens afmaken

in het begin ben ik ook best misselijk geweest, alleen kwam het niet zo ver dat ik moest overgeven, dat misselijkheids gevoel bleef gewoon soort van hangen. ben wel 3 keer flauwgevallen omdat mijn darmen (spatische darm) compleet van slag waren (achteraf bleek dit van de melk te komen).

vanwege een infectie aan mijn voet, waar ik echt aan geopereerd aan moest worden ben ik nog 2/3 weken thuis geweest, om te herstellen, dit was serieus helse pijn, vanwege de zwangerschap (toen rond 10 weken) mocht ik alleen paracetamol, ze hadden het weefsel tot mijn bot weggesneden, en was dus een open wond. ik krijg nog de kriebels van de pijn!

toen ging het 3/4 weken goed, voelde me weer beter, totdat ik pijn kreeg in mijn flanken, bandenpijn dacht ik! bezoekje vk en ziekenhuis werdt ik met AB naar huis gestuurd. de volgende dag ben ik met spoed in de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. 40 graden koorts, koude rillingen, ik raakte weg, bloeddruk was gedaalt naar 45/70 en hartslag gestegen naar 150. week aan het infuus. nieren niet goed.

ondanks dit wat eigenlijk bijzaken zijn, dan dat het echt met de zwangerschap te maken heeft, geniet ik wel van mijn zwangerschap. mijn nieren worden slechter, de pijn wordt er ook niet beter op (is ook niet meer beter geworden na de opaname).

ik ben 3 weken na mijn opname weer gaan werken..tot 4 weken geleden...achteraf had ik nooit moeten doen, maar ik was nog maar 20 weken toen ik het ziekenhuis uitkwam. en wilde niet als een zielig plantje thuis zitten. dit heeft helaas wel zijn effect gehad op de kleine, want die heeft een groeiachterstand opgelopen. ik moet nu dus als een gek veel rusten.

het is heerlijk dat die kleine lekker door mijn buik heen zwemt, dat mijn buik groeit, al die kleertjes, kamertje. nu 34 weken ben ik mijn buik echt nog niet zat, kan ik bijna alles nog (buiten om de beperkingen van mijn nierenproblemen).

Mijn artsen doen soms hysterisch wat betreft dat ik absoluut geen makkelijk zwangerschap heb gehad, dat ik in een kleine groep val waar dit gebeurt, zo voel ik mij helemaal niet. ik heb denk teveel meegemaakt om mezelf zielig te vinden, daarbij kan ik ook goed dingen doodrelativeren... ik neem mijn gezondheid voor lief, zolang er maar niets met de kleine is!

Ik vind het zo'n dooddoener als mensen zeggen 'je bent zwanger, niet ziek'
Ik voel me zieker dan ik me eigenlijk ooit gevoeld heb, en als ik niet zwanger was geweest had ik het waarschijnlijk allang op buikgriep gegooid en me ziek gemeld..
Het is zo belangrijk om goed aan jezelf te denken, en daarbij ook aan het kleintje in je buik.

Wat je zegt Joyce, die kleine heeft een groeiachterstand opgelopen omdat de meeste mensen van nature maar doorgaan en doorgaan, maar waar ligt de grens?
Waarom mag je als zwangere niet gewoon zeggen dat je ziek bent? Want als je de longen uit je lijf kotst, of in het ziekenhuis gelegen hebt, ben je toch ook gewoon ziek?

@ lejow, zo denk ik er ook over. Je hebt dan wel zelf voor een kindje gekozen. Maar dat wil niet zeggen dat je daarom niet echt ziek ervan kan zijn. ik ben 10 keer liever gewoon een week ziek dan nu al zijn 7 weken zo beroerd en misselijk, want je lichaam verzwakt en daarom krijg je veel meer klachten dan alleen maar een beetje misselijk zijn.

Lejow schreef:Ik vind het zo'n dooddoener als mensen zeggen 'je bent zwanger, niet ziek'
Ik voel me zieker dan ik me eigenlijk ooit gevoeld heb, en als ik niet zwanger was geweest had ik het waarschijnlijk allang op buikgriep gegooid en me ziek gemeld..
Het is zo belangrijk om goed aan jezelf te denken, en daarbij ook aan het kleintje in je buik.

Wat je zegt Joyce, die kleine heeft een groeiachterstand opgelopen omdat de meeste mensen van nature maar doorgaan en doorgaan, maar waar ligt de grens?
Waarom mag je als zwangere niet gewoon zeggen dat je ziek bent? Want als je de longen uit je lijf kotst, of in het ziekenhuis gelegen hebt, ben je toch ook gewoon ziek?

ja vind ik ook hoor, maar ik denk dat mensen zoiets hebben van "ja, je wou zelf een kindje" en als je niet zwanger bent en de griep heb, tja dan ben je wel zielig/ziek. want dan heb je er niet voor "gekozen".

er is wel veel onbegrip, maar aan de andere kant geloof ik ook wel dat er vrouwen zijn die het uitbuiten...tja het blijft lastige kwestie!

er wordt van je verwacht dat je doorgaat, maar zodra er iets is met je kindje, dan sla je jezelf voor je kop en intereseerd je niets meer...waarom dan wel...tja oergevoelens?!

Dat denk ik ook

Ik heb er ook zelf voor gekozen om zwanger te raken, maar heb er niet zelf voor gekozen om me zo te voelen. En zwanger zijn wil niet per definitie zeggen dat je misselijk/ziek wat dan ook bent. Dus eigenlijk doe je het in je zwangerschap ook niet zelf.

Ik vind dat het iets is wat onderschat wordt eigenlijk.

Lejow schreef:Dat denk ik ook

Ik heb er ook zelf voor gekozen om zwanger te raken, maar heb er niet zelf voor gekozen om me zo te voelen. En zwanger zijn wil niet per definitie zeggen dat je misselijk/ziek wat dan ook bent. Dus eigenlijk doe je het in je zwangerschap ook niet zelf.

Ik vind dat het iets is wat onderschat wordt eigenlijk.

het zou echt niet gek zijn om een verlof te hebben aan het begin van je zwangerschap, alleen nadeel is wel dat iedereen het dan al gelijk weet....

joyce0606 schreef:

Lejow schreef:Dat denk ik ook

Ik heb er ook zelf voor gekozen om zwanger te raken, maar heb er niet zelf voor gekozen om me zo te voelen. En zwanger zijn wil niet per definitie zeggen dat je misselijk/ziek wat dan ook bent. Dus eigenlijk doe je het in je zwangerschap ook niet zelf.

Ik vind dat het iets is wat onderschat wordt eigenlijk.

het zou echt niet gek zijn om een verlof te hebben aan het begin van je zwangerschap, alleen nadeel is wel dat iedereen het dan al gelijk weet....

Nou inderdaad hahaha, dat wordt dan keuzes maken

Achteraf zou ik ook willen dat ik niet de insteek had gehad 'je bent zwanger, niet ziek'. Ik bedoel, als ik eerder mijn rust had genomen, dan was het waarschijnlijk veel minder uit de hand gelopen. Ik bedoel, die week ziekenhuis doe ik liever niet meer over en ook nu is het elke dag alert zijn op genoeg vocht binnenkrijgen om maar te voorkomen dat ik weer uitdroog. Het is alleen iets dat ik uit mijn omgeving ook zoveel meekreeg, lachende mensen met opmerkingen als 'tja, dat hoort erbij!', niet beseffende hoe ziek ik eigenlijk was.

Zwanger zijn is geen ziekte, maar je kunt wel erg ziek zijn en/of je erg beroerd voelen. En ja, in sommige gevallen kun je je er dan maar beter aan toegeven ipv blijven doorgaan. Van doorgaan terwijl je lichaam aan het opgeven is worden zowel jijzelf als je kindje niet beter.

Tiramisu schreef:Achteraf zou ik ook willen dat ik niet de insteek had gehad 'je bent zwanger, niet ziek'. Ik bedoel, als ik eerder mijn rust had genomen, dan was het waarschijnlijk veel minder uit de hand gelopen. Ik bedoel, die week ziekenhuis doe ik liever niet meer over en ook nu is het elke dag alert zijn op genoeg vocht binnenkrijgen om maar te voorkomen dat ik weer uitdroog. Het is alleen iets dat ik uit mijn omgeving ook zoveel meekreeg, lachende mensen met opmerkingen als 'tja, dat hoort erbij!', niet beseffende hoe ziek ik eigenlijk was.

Zwanger zijn is geen ziekte, maar je kunt wel erg ziek zijn en/of je erg beroerd voelen. En ja, in sommige gevallen kun je je er dan maar beter aan toegeven ipv blijven doorgaan. Van doorgaan terwijl je lichaam aan het opgeven is worden zowel jijzelf als je kindje niet beter.

Exact wat ik bedoel!
Je hebt niet alleen de zorg voor jezelf, maar ook voor het kleintje in je buik!

Bij mn zwangerschap ben ik helaas tot het uiterste gegaan, simpelweg omdat mijn baas mij een aansteller vond! Ik ben ziek geweest van 6 weken tot 40 weken toe, heb meerdere malen in het ziekenhuis gelegen en ben meer als 10 kilo afgevallen! Ik spuugde werkelijk overal, ik kon ook nergens meer naar toe. Als ik naar mijn werk reed had ik plactic zakjes bij, soms was het zo erg dat ik over mn kleren spuugde als ik niet snel genoeg kon stoppen.

Ik zie dan ook echt op tegen een tweede zwangerschap! Ook al hoeft het niet in deze extremiteit terug te komen, het kan helaas wel.

Tot nu toe vind ik het allemaal erg meevallen.
Ja de eerste weken hondsmoe en erg misselijk (niet spugen gelukkig al zat het wel de hele dag dwars), lustte veel eten niet meer en moest vreselijk kokhalzen. Daarna begon de bandenpijn.
Dat kokhalzen is er nog steeds maar voel me nu stukken beter.
Ik ben ook een type wat zich niet snel ziekmeld, heb dat ook nog niet gedaan.
Ik rust veel in mijn vrije tijd en doe ook niet zoveel meer in het weekend.
Ik wil echt heel graag gewoon mijn werkweken vol kunnen houden en blijven werken.
Scheelt wel dat ik na deze week nog maar twee middagen werk, ik ga dan een stuk minder werken.
Dus dat moet vol te houden zijn.

Wel vervelend als je echt zo misselijk bent en dan ook daadwerkelijk moet spugen.

Ik moet eerlijk zeggen dat het fulltime voor de klas staan me behoorlijk zwaar valt..

Zoals ik me de hele zwangerschap al voel, wil ik wel een heel elftal op de wereld zetten
Ik heb nauwelijks klachten gehad. Daardoor duurde het dan ook even voordat ik echt het besef had dat ik zwanger was. Pas toen we de echo hadden gehad (met 12 weken), en ik al een hele tijd niet meer ongesteld was geweest, kon ik het echt geloven.
Ik was wel al vanaf het begin heel blij, kon het dan ook niet lang voor me houden. We wilden het op het werk eigenlijk pas vertellen als we een echo hadden gehad, maar daar zijn we op terug gekomen Mijn vriend kon zich ook niet meer inhouden, dat scheelde wel. Ook moet ik erbij zeggen dat er bij mij op het werk toen de 5e ziekte heerste, dus ik moest het wel vertellen tegen mijn baas, omdat ik niet in de betreffende groep wilde werken.
Met werken ben ik afgelopen vrijdag gestopt. Ik heb vanaf het begin geroepen dat ik het probeerde vol te houden tot 36 weken, maar vanaf een week of 31/32 werd het ineens wel heel zwaar. Ik kwam terug na 3 weken vakantie te hebben gehad, en het was toch wel heel zwaar. Daardoor toch de keuze gemaakt om met 34 weken te stoppen. Ik werk in de kinderopvang, wat lichamelijk toch al een vrij zwaar beroep is. Als ik op kantoor had gewerkt, had ik het misschien langer vol gehouden.
Sporten heb ik ook heel lang kunnen doen, tot 32 weken. Dit verbaasde me echt, maar doordat ik het erg leuk vond om te doen, was ik ook gemotiveerd om het vol te houden. Ik ben nooit heel sportief geweest, maar ik heb/had er zo'n plezier in, dat ik het zo lang mogelijk wilde doen. Is natuurlijk ook goed voor de bevalling en de periode daarna, dat ik nog wat aan mijn conditie heb gedaan.

Over het algemeen voel ik me dus heel goed. Iedere ochtend als ik wakker wordt, en de baby voel schoppen denk ik weer: "Oh ja! ik ben zwanger." Maar nu ik thuis zit, en het lopen niet meer zo heel goed vol hou, ben ik toch wel blij dat het nog maximaal 7 weken duurt, voordat onze uk er is. En ik word nu ook wel heeeeeeeel nieuwsgierig of het een zoon of dochter is

Ik heb niet veel last gehad van kwaaltjes maar als ik bijv. moe was probeerde ik wel even te gaan rusten. Verder was mijn instelling vooral 'ik ben zwanger, niet ziek of gehandicapt'