Soort van onbeantwoorde liefde...

Ik zal zo kort mogelijk mijn verhaal doen, ik moet het gewoon even kwijt.

Twee maanden geleden ontmoette ik iemand die mijn leven en gevoel behoorlijk op zijn kop zette. Het was een spontane ontmoeting, iets waar je niet naar zoekt, de blikken vlogen over en weer en ik voelde dat het wederzijds was. Toen een paar dates gehad en het klikte geweldig. Hij ging nog een paar dagen op reis en toen ook nog veel contact gehad. In de weken erna was het geweldig en leerden we elkaar steeds beter kennen. Ook een paar van elkaars vrienden gezien en ook zij konden zien hoe goed het klikte.

Totdat ik op een gegeven moment voelde dat het niet meer helemaal goed zat, we waren een soort van terughoudend allebei. Toen erover gepraat en toen bleek dat hij twijfelde of hij voor mij wilde gaan, dat voelde ik dus ergens al. We hadden het woord relatie sowieso nog niet uitgesproken zeg maar. Hij dacht dat ik gesloten was en mijn manier van doen herinnerde hem aan een eerdere relatie die moeilijk was en waar hij echt door gevormd is. Na een open en eerlijk gesprek besloten we er gewoon voor proberen te gaan.

Maar na twee weken bleek dit toch niet te werken. Ik merkte steeds meer dat het van mij moest komen om wat te ondernemen en hem te zien. Toch weer ter sprake gebracht en het bleek dat de twijfels niet verminderd waren. En ik vind het zo moeilijk om hiermee om te gaan.

Voor mij voelde het zo goed (even los van zijn gevoel naar mij dan), hij komt zo dicht bij wat ik zoek in iemand, spontaan, heel sociaal, familiemens, intelligent, humor, eigen leven, eigen passies enz enz. We hadden geweldige interactie constant. Waar ik niet mee kan omgaan is dat we al die tijd zo hecht waren. Tot het laatste moment liepen we hand in hand over straat en waren we zo innig. Ik vraag me nu af wat dat dan was. Ineens is dat over nu het uitgesproken is. Ergens heb ik het gevoel dat ik nog iets moet doen, dat ik zo iemand niet zomaar moet laten gaan als het voor mij zo voelt, het is net of ik niet kan geloven wat hij zegt, alsof hij niet durft ofzo. Maar natuurlijk kan het zijn dat iemands gevoel niet sterk genoeg is, maar heeft zoiets niet tijd nodig? Wat moet ik nou doen? Het gevoel is zo sterk dat ik dit niet over moet laten zijn.

Ik herken het, maar ik denk dat het het beste is om te laten gaan.
Hoe moeilijk het ook is, hoe sterker jouw gevoel wordt, hoe ongelukkiger je je zult voelen omdat alles maar van jouw kant moet komen.
Uiteindelijk ben je aan het trekken aan een dood paard.
Houd de eer aan jezelf en stop ermee, je zult je in het begin (erg) klote voelen, maar daarna ook opgelucht. Ten minste, dat is hoe ik het ervaar.
Sterkte!

Heey! Heb je al een tijdje hier niet meer gezien, en je ook niet meer gesproken via de andere weg... Maar goed, kwam even wat tussen (werk, en zie mijn ticker, mondje dicht op FB aub )

Jeetje, wat een verhaal... Zo herkenbaar eigenlijk ook... Ik denk dat je het toch moet laten gaan, al zegt je gevoel dat nu natuurlijk niet... Lijkt me een lastige situatie, maar ik zou bang zijn dat ik enorm gekwetst word... Zal niet makkelijk zijn dat te laten gaan, de komende tijd zal het allesbehalve goed voelen maar na een tijdje voel je je veel beter.

En mocht het echt zo moeten zijn, dan komt het uiteindelijk wel weer goed... Uiteindelijk komen jullie elkaar wel weer tegen dan... Ik geloof altijd wel in dat soort dingen...

Hij dacht dat je gesloten was en je manier van doen vond hij iets niet ok aan. Hij vindt dus dat jullie niet bij elkaar passen. Was je gesloten naar hem toe? Want zo komt de rest van het verhaal niet echt over namelijk. Als je zijn verhaal daarin wel begrijpt dan heb je de reden waarom het uit is en het dus jammer genoeg niet gaat werken. Ik zou er dan ook niets meer mee doen. Als het voor jouw gevoel niet klopt dan zou ik het hem nog een keer vragen maar ik zou er weinig hoop bij hebben. Als het al in het prille begin zo moeilijk moet gaan is dat meestal geen goed teken.