Waar is mijn roze wolk?

Herkenbaar. Ik ben die blauwe wolk ook pas tegengekomen na 6 weken. De dag dat ik 'm tegenkwam was toen hij voor het eerste bewust tegen me lachte dat weet ik nog nog. Maar voor die tijd vond ik er echt niks aan. Als een vreemde aan de deur zou komen en die zou aan mij vragen of hij 'm mee mocht nemen had dat wel gemogen van mij. Ik vond het echt zó erg dat ik dat had maar ik voelde gewoon totaal niks voor de baby. Ik knuffelde hem wel enzo maar ik voelde geen moederliefde in me en ik vond 'm wel leuk maar ik had niet het idee dat hij van mij was. Nu moet ik zeggen dat ik heel af en weer van die blauwe wolk afdonder net als nu. Meneer slaapt al een week s'nachts bijna niet omdat hij verkouden/keelontsteking heeft en hij is heel hangerig en vervelend. Logisch natuurlijk maar door het vele slaapgebrek en omdat ik zelf nu ziek ben kan ik 'm echt wel achter het behang plakken. Gelukkig is het altijd maar even hoor en komt het wel weer goed. Ik hou echt wel van m'n kleine ventje en ik kan 'm absoluut niet meer missen !

Razz_ schreef:Herkenbaar. Ik ben die blauwe wolk ook pas tegengekomen na 6 weken. De dag dat ik 'm tegenkwam was toen hij voor het eerste bewust tegen me lachte dat weet ik nog nog. Maar voor die tijd vond ik er echt niks aan. Als een vreemde aan de deur zou komen en die zou aan mij vragen of hij 'm mee mocht nemen had dat wel gemogen van mij. Ik vond het echt zó erg dat ik dat had maar ik voelde gewoon totaal niks voor de baby. Ik knuffelde hem wel enzo maar ik voelde geen moederliefde in me en ik vond 'm wel leuk maar ik had niet het idee dat hij van mij was. Nu moet ik zeggen dat ik heel af en weer van die blauwe wolk afdonder net als nu. Meneer slaapt al een week s'nachts bijna niet omdat hij verkouden/keelontsteking heeft en hij is heel hangerig en vervelend. Logisch natuurlijk maar door het vele slaapgebrek en omdat ik zelf nu ziek ben kan ik 'm echt wel achter het behang plakken. Gelukkig is het altijd maar even hoor en komt het wel weer goed. Ik hou echt wel van m'n kleine ventje en ik kan 'm absoluut niet meer missen !

+1 Zo herkenbaar.

N was ook een heel onrustige baby die veel huilde. Ik dacht destijds dat het er allemaal maar bij hoorde, dat alle baby's veel huilen. Maar nu denk ik dat hij wel echt veel huilde. Als ik lees dat je al over een huilbaby spreekt als een kindje minimaal 3 uur per dag minimaal 3 dagen per week huilt, dan gaat dat voor ons zeker op.
Het moeilijke van N was dat hij zich niet liet troosten, hij duwde me (toen hij wat groter werd) letterlijk weg. Ik vond het eerste jaar gewoon echt zwaar. Hij sliep moeilijk, huilde veel, was snel overprikkeld. Natuurlijk hield ik al veel van hem, maar ik had ook zeker geen roze wolk.

Nu sinds een jaartje ongeveer is hij daarin veranderd en komt met zijn verdriet bij ons (al kan hij nog steeds een hele lange adem hebben). Gelukkig, want het is zo heerlijk om lekker te knuffelen!

Bij J had ik wel een roze wolk. Maar zij is ook gemoedelijker, ook wel een driftkikker af en toe, maar ook een enorme knuffelkont!

Ik draag J veel, vanaf dat ze een week was al. En ik had gewild dat ik het dragen bij N al had ontdekt, ik denk echt dat dat positief had bijgedragen voor ons beide. Maar dat is achteraf....

Maia, ik herken bijna alles van wat je zegt. Kian is net zoals je N. beschrijft (al gaat het hier sinds een paar weken veel beter gelukkig). Hij is ook erg snel overprikkeld, moeilijk te troosten. Yara viel altijd heerlijk in slaap als ze bij ons lag, Kian valt zo nooit in slaap, dat heeft hij alleen de eerste week gedaan.
Kian wilde pas met 3 weken in de draagdoek, daarvoor huilde hij verschrikkelijk als hij erin zat. En nu zit hij er erg vaak in en de draagdoek heeft hier heel positief bijgedragen en doet dat nog steeds. En in de doek valt hij gelukkig wel altijd heel snel in slaap .
Wat fijn dat N. nu wel bij jullie komt met zijn verdriet.

Twellie, ik weet dat het niet nodig is om me schuldig te voelen, maar ik doe het toch...

Razz_ schreef:Herkenbaar. Ik ben die blauwe wolk ook pas tegengekomen na 6 weken. De dag dat ik 'm tegenkwam was toen hij voor het eerste bewust tegen me lachte dat weet ik nog nog. Maar voor die tijd vond ik er echt niks aan. Als een vreemde aan de deur zou komen en die zou aan mij vragen of hij 'm mee mocht nemen had dat wel gemogen van mij. Ik vond het echt zó erg dat ik dat had maar ik voelde gewoon totaal niks voor de baby. Ik knuffelde hem wel enzo maar ik voelde geen moederliefde in me en ik vond 'm wel leuk maar ik had niet het idee dat hij van mij was. Nu moet ik zeggen dat ik heel af en weer van die blauwe wolk afdonder net als nu. Meneer slaapt al een week s'nachts bijna niet omdat hij verkouden/keelontsteking heeft en hij is heel hangerig en vervelend. Logisch natuurlijk maar door het vele slaapgebrek en omdat ik zelf nu ziek ben kan ik 'm echt wel achter het behang plakken. Gelukkig is het altijd maar even hoor en komt het wel weer goed. Ik hou echt wel van m'n kleine ventje en ik kan 'm absoluut niet meer missen !

jeetje. dat jij dit zo op durft te schrijven. ik dacht precies hetzelfde. maar schaam me voor mezelf dat zo dacht. ik dacht echt ''wat moet ik hier nou weer mee '' nu ben ik helemaal verliefd. behalve net dat hij vervelend aan het doen is met de fles en ik ben erg moe. nu zit ik ff op een donderwolk. ik ga zo ook naar bed. hij slaapt nog niet door. dus optijd weer eruit.

Lieve Schism,

Het komt allemaal goed!!
Ik heb dat bij de eerste ook gehad en bij mij duurde het 6 weken totdat ik echt kon genieten en was hersteld met gevoel en emoties.
Je moet ook echt even wennen om opeens MAMA te zijn.
Je hebt wel 8 maanden/9 maanden om aan het idee te wennen, maar wanneer je dan eindelijk de kleine in je armen houdt kan het soms overweldigend zijn.
Ik kon daar met niemand over hebben en dat heb ik altijd heel erg gevonden.

Schism schreef:Pffff het valt me wel ff zwaar allemaal. Ik had verwacht dat ik meteen op een roze wolk zou zitten nadat de kleine geboren was, maar ik voel me verre van lekker.
Als ik naar die kleine kijk en met hem bezig ben voel ik me gelukkig, dat gelukkig wel. Maar verder ben ik moe, lusteloos, heb totaal geen eetlust en voel me eigelijk alleen maar somber, kon dagenlang huilen om niks maar nu lijken de tranen op.
Zo had ik het echt niet verwacht en voel me ook bijna schuldig naar die kleine toe.

Zijn er mensen die dit herkennen en zo ja hoe lang duurde dit bij jullie?

Michje1985 schreef:Ik kon daar met niemand over hebben en dat heb ik altijd heel erg gevonden.

Ik kan/ durf het behalve hier ook niet te uiten.

jeetje. dat jij dit zo op durft te schrijven. ik dacht precies hetzelfde. maar schaam me voor mezelf dat zo dacht. ik dacht echt ''wat moet ik hier nou weer mee '' nu ben ik helemaal verliefd. behalve net dat hij vervelend aan het doen is met de fles en ik ben erg moe. nu zit ik ff op een donderwolk. ik ga zo ook naar bed. hij slaapt nog niet door. dus optijd weer eruit.

Ik voelde me toen echt zo en ik heb het ook zo verteld tegen mijn man, moeder en tante. Ik ben heel erg open over alle dingen en ik schaam me nergens voor maar dit vond ik zo erg dat ik het juist moest vertellen tegen iemand. Die 3 mensen hebben me ook echt enorm geholpen door gewoonweg met me te praten en dat vond ik erg fijn. Het het moment dat ik de moederliefde voelde was ook echt opeens ! Die eerste lach van mijn zoon sloeg echt in als een bom en dat heeft de doorslag gegeven. Echt heel raar was dat en ik weet ook nog dat ik die dag m'n moeder belde om het te vertellen haha

Liadan schreef:Maia, ik herken bijna alles van wat je zegt. Kian is net zoals je N. beschrijft (al gaat het hier sinds een paar weken veel beter gelukkig). Hij is ook erg snel overprikkeld, moeilijk te troosten. Yara viel altijd heerlijk in slaap als ze bij ons lag, Kian valt zo nooit in slaap, dat heeft hij alleen de eerste week gedaan.
Kian wilde pas met 3 weken in de draagdoek, daarvoor huilde hij verschrikkelijk als hij erin zat. En nu zit hij er erg vaak in en de draagdoek heeft hier heel positief bijgedragen en doet dat nog steeds. En in de doek valt hij gelukkig wel altijd heel snel in slaap .
Wat fijn dat N. nu wel bij jullie komt met zijn verdriet.

Je hebt idd wel eens geschreven over K.ian zijn onrust en dat kwam mij ook al zo bekend voor. Tot N 2 jaar was heeft hij altijd als we op bezoek gingen bij mij schoonouders het eerste uur gehuild (echt brullen) hij kon die omschakeling gewoon niet aan. Toen hij een maand of 2 was is hij zo overprikkeld geraakt van een bezoek dat hij van snachts 3 uur tot savonds 8 uur heeft gebruld.
Mijn buurvrouw dook eens met haar hoofd de maxi cosi in, toen N net wakker was (Aah Nadeem, alles goed? Riep ze erbij) hij was daardoor ZO van streek dat ik na een kwartier weer naar huis ben gegaan, daarna heeft het 2 jaar geduurd voor hij niet begon te huilen als hij haar zag.

En het moeilijkste was het niet kunnen troosten, hij heeft echt wel regelmatig zo gegild en ik met mijn handen in het haar gezeten omdat ik er niks mee kon.

Wel lekker dat K.ian nu wel in de draagdoek wilt, het is prikkelreducerend, veilig bij mama en een prima plek om te slapen!

Als ik merk hoe ik nu geniet van het moederschap, zijn die eerste maanden bikkelen het 100% waard geweest.

Maar het is echt zwaar he?! Heel veel sterkte

ProudMama schreef:

Michje1985 schreef:Ik kon daar met niemand over hebben en dat heb ik altijd heel erg gevonden.

Ik kan/ durf het behalve hier ook niet te uiten.

Probeer het toch eens meis. Meer mensen als dat jij denkt zullen deze gevoelens herkennen.

ligt het dan misschien ook aan de verwachtingen van de mama's?
Bedoel...ik herken dit wel, maar ik heb nooit zo in een roze of blauwe wolk geloofd.

Het viel mij dus ook niet heel erg tegen. Ik lees hier bijvoorbeeld van mama's met kindjes van nog geen 3 maanden 'hij slaapt nog niet door'. Nee, dat zou ook best uniek zijn wanneer een kindje van nog geen 3 maanden doorslaapt.

Mij valt op dat veel moeders het allemaal te rooskleurig zien...en dan gaat het (gigantisch) tegenvallen. Je droomt 9 maanden van DE roze / blauwe wolk die gaat komen, en die komt dan niet.

Uiteraard, er zijn kindjes met reflux oid die gewoon veel meer zorg en aandacht nodig hebben.

Ik heb het destijds bij zwangerschapsgym aangegeven en toen zaten ze me dom aan te kijken.
Nu bij iedereen die in mijn naaste familie zwanger was heb ik het toen ook verteld en ook gezegd dat mocht mijn zus het gaan krijgen echt niet erg is maar dat het gewoon nog komt.

Printje schreef:

ProudMama schreef:

Michje1985 schreef:Ik kon daar met niemand over hebben en dat heb ik altijd heel erg gevonden.

Ik kan/ durf het behalve hier ook niet te uiten.

Probeer het toch eens meis. Meer mensen als dat jij denkt zullen deze gevoelens herkennen.