Zusjes

Bluhh, moet even wat van me af schrijven. Ik heb altijd al gezegd dat mijn zusje (25) en ik (27) een haat-liefdeverhouding hebben. We kunnen niet te lang bij elkaar zijn, want dan krijgen we geheid ruzie. Op sommige momenten kunnen we juist ook wel weer met elkaar lachen. Maar de laatste maanden is het echt drie keer niks. Ik hoor gewoon echt nauwelijks wat van haar en begin er flink van te balen! 1 juni kreeg ik de sleutel van mijn eerste eigen huis en ik kreeg wel een kaartje, maar verder totaal geen berichtje/telefoontje hoe het ging of dat ze langs zou komen ofzo. Na twee weken heb ik daar wat van gezegd en idd, ze was druk en t was erbij in geschoten. Ze is toen kort daarna wel langsgekomen.
Eerder belden we nog wel eens, maar dit moest meestal van mij uit komen en op een gegeven moment werd dat ook wel minder, t moet immers wel van twee kanten komen. Maar goed, ik vind t toch wel leuk om een beetje op de hoogte te blijven van waar zij zoal mee bezig is. Andersom heeft zij dat kennelijk niet. Als ik haar dan toch bel, komt het nooit uit. Of ze is aan t werk, of ze zit in de kroeg, of ze staat net op t punt weg te gaan. Dit irriteert me soms, waardoor ik steeds minder zin krijg om haar te bellen. Zij belt mij dus eigenlijk nooit uit zichzelf, maar als ik daar wat van zeg, krijg ik de wind van voren. Zaterdag belde ik haar ook maar weer eens (ik had e.e.a. gehoord van mn vader, dus vroeg me af hoe het daarmee was), maar toen moest ze ook bijna weg. Gisteren belde ze terug, maar binnen een paar minuten was t weer een drama. Zij vindt dat ik zeur en net als mn moeder klink als ik zeg dat ze wel eens wat vaker wat mag laten horen (mn moeder hoort/ziet ook weinig van haar) en als ik dat zeg, zegt ze dat ze op gaat hangen. Zó irritant! Ik zei toen dus dat zij klonk als haarzelf, maar dan tien jaar geleden, en dat t wel eens tijd werd om uit die puberteit te komen.
Wij zijn echt totaal verschillend, zij is keihard en ongevoelig (zo lijkt het in elk geval) en ik ben erg gevoelig en zat dus ook meteen weer te janken aan de telefoon. Het frustreert me gewoon, we zijn toch zusjes en dan is het toch normaal om regelmatig contact te hebben en een beetje op de hoogte te blijven? Het lijkt haar gewoon geen bal te interesseren en niemand mag er iets van zeggen, want dan is het ruzie.
Uiteindelijk hebben we kwaad opgehangen en zei ze dat ze later nog wel eens terug zou bellen, maar dat zal mij benieuwen. Familie lijkt haar gewoon niet te interesseren, mn ouders horen dus ook weinig van haar en ze gaat eigenlijk nooit meer terug naar de plaats waar we vandaan komen (alleen met verjaardagen/Kerstmis).

Wat vinden jullie hier nou van en wie heeft er nog meer zo'n moeizame band met een broer(tje)/zus(je)?

Ja ik maar komt meer door vrouw van hem

He wat lastig Bliss.

Mijn zusje en ik kunnen ook echt als water en vuur zijn, en hebben ook de nodige ruzie's. Maar we hebben ook een goede band, die heel diep gaat.

Ik vind haar niet erg vriendelijk over komen nee, alsof het een schande is dat jij interesse toont en contact wil. Wat zeggen je ouders hiervan? Zien zij dit ook tussen jullie?

Is er vroeger iets gebeurd misschien? Waardoor ze niet zo zin meer heeft in de familie?
Ik vind het moeilijk om er iets van te vinden, ik lees natuurlijk jouw kant van het verhaal. Mijn gedachte is; is ze misschien (onbewust) gekwetst door iets of iemand? Iets waar je geen weet van hebt? En dat ze zich daardoor afzet en geen interesse meer toont in haar familie en oude woonplaats. Het is wel heel vervelend en jammer, vooral omdat je zo graag wilt.

Mijn ouders vinden het ook erg dat we zo weinig contact hebben. Mn vader zei vorige week nog dat ie het wel normaal zou vinden als we bijv. eens per week even zouden bellen en gisteren sprak ik mn moeder en die zit er ook mee dat het zo gaat. Zij herkent ook wat ik vertel over mijn zusje, ze doet een beetje hetzelfde tegen mn moeder. (al heeft ze daar wel meer contact mee) Mijn moeder en ik lijken qua innerlijk erg op elkaar en dus niet op mn zusje, dus we begrijpen elkaar ook altijd wel goed.

Tussen mijn zusjes en mij gaat het eigenlijk gewoon goed. Maar soms vind ik ook wel dat de jongste rare acties doet. Een voorbeeld zoals gister: gaat ze opeens niet met me mee voor trouwjurken passen, want anders zou ze haar vriend voor wel 2 hele volle dagen niet zien. Het heeft me wel gekwetst en vooral dat ik het via mijn moeder moest horen, want (zoals ze zelf zegt) is ze wanneer ze bij haar vriend is voor niemand bereikbaar behalve voor noodgevallen of dat ze zelf contact opneemt (hoe vaag!).

Mijn andere zusje was eerst een drama, wij konden totaal niet met en zonder elkaar. Nu zij ook uit de pubertijd is gaat het juist erg goed tussen ons en vertellen we elkaar (bijna) alles. Ookal zien we elkaar soms een hele tijd niet, als we iets horen of gedaan hebben ofzo dan hebben we altijd wel ff contact.

Ik niet met broer of zus, die heb ik niet. Wel met zwager helaas.

Ik bel trouwens zelden met m'n zus, dus het is niet zo alsof dat perse normaal is. Smsen doen we wel veel, maar dat kan ook overgaan tot ruzie maken Maar vaak ook lief.

Ik kan me voorstellen dat het vervelend en frustrerend is voor jou, maar als je al meermaals hebt aangegeven hoe jij dingen graag zou zien, denk ik dat je je er bij neer moet leggen dat voorlopig zo is en blijft. Je kunt haar nou eenmaal niet dwingen. Daarbij maakt het ook vrij weinig uit wat je ouders er van vinden helaas.

Ik hoop voor je dat in de toekomst het contact toch beter wordt.

Jolee schreef:Is er vroeger iets gebeurd misschien? Waardoor ze niet zo zin meer heeft in de familie?
Ik vind het moeilijk om er iets van te vinden, ik lees natuurlijk jouw kant van het verhaal. Mijn gedachte is; is ze misschien (onbewust) gekwetst door iets of iemand? Iets waar je geen weet van hebt? En dat ze zich daardoor afzet en geen interesse meer toont in haar familie en oude woonplaats. Het is wel heel vervelend en jammer, vooral omdat je zo graag wilt.

Op zich is er binnen ons gezin genoeg gebeurd. We hebben een gehandicapt broertje gehad, die (nu bijna twaalf jaar geleden) is overleden. Twee jaar daarna zijn onze ouders gescheiden. Zelf heb ik ook de nodige problemen gehad (depressie(s), gezeik met studie etc.) waar mn ouders ook altijd wel mee bezig/bezorgd om waren, en het zou goed kunnen dat mn zusje zich daardoor wat heeft afgesloten of afstand heeft genomen o.i.d. Inmiddels zijn we jaren verder en gaat het met ons allemaal eigenlijk wel ok. Toch lijkt het soms wel of ze mij dingen kwalijk neemt ofzo, of misschien vindt ze dat ze aandacht te kort is gekomen eerder. Toen ons broertje nog leefde, ging de aandacht sowieso natuurlijk vooral naar hem uit, mn ouders hadden altijd veel zorgen om hem.

Het liefst zou ik gewoon een normale zussenband hebben. We hoeven de deur echt niet plat te lopen bij elkaar en hebben ook echt elk ons eigen leven in een andere stad, maar hoe het nu gaat is wel het andere uiterste.

Wat ik lees, is er inderdaad wel veel gebeurd. Ik kan begrijpen vanuit je zusje dat ze misschien geen zin meer heeft in familie en haar eigen leven wilt. (als dit het geval is hoor, en dat is natuurlijk wel heel rot voor jullie) Bij ons in de familie zijn er ook wat dingen gebeurd wat het contact heeft aangetast. Niet met mijn broers en zussen, wel met mijn ouders en zeker met de rest van de familie. Hierdoor heb ik ook weinig zin in (veel) contact. Wat je zegt over dat ze misschien te weinig aandacht heeft gehad..dat zou zeker een oorzaak kunnen zijn. Misschien spreekt ze het niet uit, maar ik heb bij andere families ook wel eens gezien hoe uit de hand dat soort situaties kunnen lopen. Niet dat hier sprake van is, maar ik kan me wel voorstellen dat ze zich zo voelt, ook omdat je het zelf al zegt. Maar voor jou is het ongrijpbaar en zolang ze het niet uitspreekt en zich blijft afzetten, kan jij er ook niet zoveel mee. En ik snap dat dat frustrerend en rot voor jou is.

Ik heb het een beetje met mijn oudste zusje, de afgelopen 2 jaar lag ze aan mn voeten, wilde overal mijn goedkeuring voor, ik kreeg zelfs als enige een hele grote kaart van haar na het overlijden van ons broertje omdat ze het voor mij zo zielig vond omdat ik de beste band met hem had. Ze maakt continue alleen maar keuzes waar ik met geen mogelijkheid achter kan staan, verzeild in situaties waarvan ik haar echt vraag of ze uit een ei komt en plaatste me steeds heel hoog, alsof ze tegen me op keek, maar dan niet op een voor mij leuke manier. Sinds een paar maanden is ze 360 graden omgedraaid, alles wat ik zeg is niet waar, als ik haar sms krijg ik iets 'kouds' terug en volgens mij mijdt ze me ook (ze spreekt af naar mn moeder te komen en als ze dan hoort dat ik kom gaat ze een dag later). Ik vind het jammer, ik had graag mijn zwangerschap met haar willen delen, maar ze belt me niet en belt me ook niet terug. Ik denk dat het een fase is, contact haar af en toe en neem genoegen met haar grillen. We blijven zussen, we blijven elkaar tegenkomen dus ik ga ervanuit dat dit wel weer overwaait.

Bliss, ik zou er echt de kriebels van krijgen als iemand me er steeds maar weer op wijst dat ik geen contact opneem of onderhoud. Familie word je gegeven en het is heel begrijpelijk dat ze het als vanzelf aanneemt of op dit moment met andere dingen bezig is die haar aandacht vragen. Als het voor jou belangrijk is dan zou ik het initiatief blijven nemen, maar dan niet zeuren of ruzie maken, gewoon vragen hoe het met haar gaat als jij dat wilt weten.

Klinkt alsof je het over mij en mijn zusje hebt. Maar ik probeer haar niet eens meer te bellen, ze neemt toch bijna nooit op en mij bellen doet ze al helemaal nooit. Ik hoor de dingen over haar van mijn moeder (of niet) en ik probeer me er niet te druk over te maken. Als we samen zijn kunnen we het best leuk hebben, maar we zijn te veel water en vuur om veel contact te hebben. 't is en blijft mijn zusje dus ik vind het leuk en fijn om haar te zien, maar door haar eeuwige gebrek aan interesse voel ik me ook regelmatig gekwetst. Ze maakt ook misbruik van me als ze de kans krijgt, ik ben daarin ook gewoon niet hard genoeg.

Ik probeer me er niet te druk om te maken. Mijn zusje heeft blijkbaar niet zo veel interesse in mij, dat doet wel zeer, maar het is nu eenmaal zo en ik heb vaak genoeg geprobeerd het te veranderen. 't is niet dat ik nooit wat aan haar heb, maar in gesprekken gaat het toch vaak over haar en vraagt ze weinig over anderen.
Maar aan de andere kat mag mijn kat wel een maand komen logeren en verzet ze haar vakantie om bij mijn afstudeerfeestje te kunnen zijn. Maar wat me dan weer stoort is dat ze daar wel bij kon zijn, maar niet bij de diploma-uitreiking die ze te vroeg vond en te ver weg.

Ach 't zal altijd moeizaam blijven en mijn ouders snappen echt niet waarover ik het heb, die zijn echt een beetje blind ervoor. Ze vergoelijken het ook vaak en vinden het overigens zelf ook vrij normaal om niet op mijn verjaardag te komen etc., mijn zusje komt dan trouwens meestal juist wel.
Ik zou me er als ik jou was in ieder geval niets van aantrekken wat normaal is, maar een manier zien te vinden hoe het voor jullie wel werkt.

Tussen mij en mijn zus gaat het nu weer goed!
Tijdje terug niet toen heb ik al mijn gevoelens op geschreven en opgestuurd. Tijdje erna gesprek gehad met haar en mijn vader en nu gaat het weer goed. We vertellen elkaar veel ook weer geheimpjes enzo

Ik kan me eigenlijk wel vinden in je zusje. Mijn broertjes en ik zijn alle3 slecht in contact met elkaar opnemen, hebben alle 3 een eigen druk leven, maar ALS we elkaar zien is het altijd heel erg gezellig. (Hebben ook al veel meegemaakt samen.) We hebben ook een heel sterke band met elkaar.

Ik zou het dan ook irritant vinden als iemand mij ging pushen vaker contact op te nemen.
Als mijn broertjes gingen klagen over dat ik vaker contact op moet nemen/ mij daar op aan zouden spreken zou ik dat ook niet kunnen waarderen, en al helemaal niet als ik daarna voor puber uitgemaakt zou worden. Ik zou daar ook echt boos om worden als ik haar was, dan neemt ze een keer contact op en krijgt ze meteen kritiek, wat ze kennelijk ook al van jullie moeder krijgt.
Dat komt de band denk ik ook niet ten goede, je kan haar ook gewoon in haar waarde laten, dat zij niet zo vaak behoefte aan contact heeft/ vaak geen tijd heeft/ misschien andere dingen aan haar hoofd. Dan is het wel heel makkelijk om haar als ongevoelig en hard te bestempelen.
Bijvoorbeeld, zelf neem ook niet op als ik net weg ga of ergens zit. Dan vergeet ik daarna ook zo vaak om terug te bellen. Dat doe ik heus niet expres of om iemand te kwetsen, of omdat ik niet geinteresseerd in diegene ben.
Ze heeft er aan gedacht om een kaartje te sturen, dat vind je niet goed genoeg, maar misschien was het voor haar al heel wat dat ze er uberhaubt aan dacht. Ik vind het al heel wat dat ze na 2 weken langskwam, jullie wonen toch een eind uit elkaar?

ik denk niet dat je dan meteen moet denken dat ze niet geinteresseerd is in jouw leven, of in jou, dat jij beter bent in contact houden als haar, wil toch helemaal niet zeggen dat ze niet om je geeft? Zoals je het nu typt lijkt het een beetje alsof jij dat wel zo voelt/denkt.
Ik denk dat je niet moet proberen om haar te pushen, en haar ook niet moet bekritiseren op haar gedrag. Het is wel je zusje, en als jij een goede band met haar wil moet je haar ook nemen zoals ze is.

Uhm. Wij bellen als broers en zus ook nooit met elkaar eigenlijk. Alleen als we iets van elkaar nodig hebben. Onze familie is helemaal niet hecht en ons gezin ook niet echt. Ik heb gisteren gezien hoe het ook kan en nu vind ik het eigenlijk alleen nog maar erger dat ik m`n familie alleen zie met verjaardagen en feestjes.

Starla schreef:
Ik zou het dan ook irritant vinden als iemand mij ging pushen vaker contact op te nemen.
Als mijn broertjes gingen klagen over dat ik vaker contact op moet nemen/ mij daar op aan zouden spreken zou ik dat ook niet kunnen waarderen, en al helemaal niet als ik daarna voor puber uitgemaakt zou worden. Ik zou daar ook echt boos om worden als ik haar was, dan neemt ze een keer contact op en krijgt ze meteen kritiek, wat ze kennelijk ook al van jullie moeder krijgt.
Dat komt de band denk ik ook niet ten goede, je kan haar ook gewoon in haar waarde laten, dat zij niet zo vaak behoefte aan contact heeft/ vaak geen tijd heeft/ misschien andere dingen aan haar hoofd. Dan is het wel heel makkelijk om haar als ongevoelig en hard te bestempelen. Bijvoorbeeld, zelf neem ook niet op als ik net weg ga of ergens zit. Dan vergeet ik daarna ook zo vaak om terug te bellen. Dat doe ik heus niet expres of om iemand te kwetsen, of omdat ik niet geinteresseerd in diegene ben.
Ze heeft er aan gedacht om een kaartje te sturen, dat vind je niet goed genoeg, maar misschien was het voor haar al heel wat dat ze er uberhaubt aan dacht. Ik vind het al heel wat dat ze na 2 weken langskwam, jullie wonen toch een eind uit elkaar? ik denk niet dat je dan meteen moet denken dat ze niet geinteresseerd is in jouw leven, of in jou, dat jij beter bent in contact houden als haar, wil toch helemaal niet zeggen dat ze niet om je geeft? Zoals je het nu typt lijkt het een beetje alsof jij dat wel zo voelt/denkt.
Ik denk dat je niet moet proberen om haar te pushen, en haar ook niet moet bekritiseren op haar gedrag. Het is wel je zusje, en als jij een goede band met haar wil moet je haar ook nemen zoals ze is.

Even een paar dingen, want het lijkt erop dat jij alleen leest wat je wil lezen. Ten eerste wordt zij niet zomaar voor puber uitgemaakt, daar ging aan vooraf dat ze tegen mij zei dat ik net mn moeder was. Daarbij was zij niet degene die contact opnam. Ja, ze belde terug, omdat ik haar zaterdag belde en ze dus geen tijd had en we toen afspraken dat ze de volgende dag terug zou bellen.
Dat ze vrij ongevoelig en hard is, dat baseer ik natuurlijk niet alleen hierop. Ik ken haar 25 jaar en weet natuurlijk wel met wie ik te maken heb.
Als iemand nauwelijks interesse in mij toont, lijkt het me niet zo raar dat ik denk dat ze niet geïnteresseerd is in mij, toch? Zo voel ik dat dus inderdaad wel. Maar goed, ik ga me hier verder niet verdedigen. We maken allebei fouten en vaak als we ruzie hebben, is het ook wel snel weer goed. Ben alleen erg benieuwd hoe het nu verder gaat. Ik laat in elk geval ff niks meer van me horen en wacht wel even af of ik nog iets van haar hoor binnenkort.

Bliss schreef:

Starla schreef:
-

Even een paar dingen, want het lijkt erop dat jij alleen leest wat je wil lezen. Ten eerste wordt zij niet zomaar voor puber uitgemaakt, daar ging aan vooraf dat ze tegen mij zei dat ik net mn moeder was. Daarbij was zij niet degene die contact opnam. Ja, ze belde terug, omdat ik haar zaterdag belde en ze dus geen tijd had en we toen afspraken dat ze de volgende dag terug zou bellen.
Dat ze vrij ongevoelig en hard is, dat baseer ik natuurlijk niet alleen hierop. Ik ken haar 25 jaar en weet natuurlijk wel met wie ik te maken heb.
Als iemand nauwelijks interesse in mij toont, lijkt het me niet zo raar dat ik denk dat ze niet geïnteresseerd is in mij, toch? Zo voel ik dat dus inderdaad wel. Maar goed, ik ga me hier verder niet verdedigen. We maken allebei fouten en vaak als we ruzie hebben, is het ook wel snel weer goed. Ben alleen erg benieuwd hoe het nu verder gaat. Ik laat in elk geval ff niks meer van me horen en wacht wel even af of ik nog iets van haar hoor binnenkort.

Ik en mijn zusje hebben dit ook gehad. Zodoende hebben we vier jaar lang geen contact gehad. Nu we weer contact hebben en ouder zijn is onze band sterker dan ooit.
Ik kan me goed voorstellen dat je hier van baalt! Hoop dat ze toch binnenkort iets laat horen.

Kon mijn zus wel zijn waar het over gaat! Ik heb ook een tijd lang geprobeerd om de band goed te houden tussen ons, maar omdat het steeds maar van één kant komt heb ik dat maar opgegeven. De enige keer wanneer ik haar elke week zag was als ik mee ging stappen, maar zodra ik dan een keer nee zei, hoorde ik weer niks.

Ik bel haar nu dus eigenlijk nauwelijks meer en hoor wederzijds ook niks! 5 weken geleden ben ik geopereerd aan mijn kaak (was erg heftig allemaal). Ze heeft me niet eens een kaartje gestuurd, een berichtje of uberhaupt gevraagd hoe het met me ging. Terwijl zij ook is geholpen aan haar mond en ik haar wel heb gevraagd hoe het is gegaan en hoe het met haar is. Zodra ik ergens iets lees of hoor dat er iets gaande is bel ik haar op, zij doet dat echt nóóit.

Thuis laat ze ook nooit wat van zich horen en als er gebeld wordt naar haar dan is ze niet thuis, heeft ze geen tijd, moet ze weg of is ze aan het werk. Ik heb het gewoonweg opgegeven. Erg jammer want heb alleen haar en had het zo leuk gevonden als we meer contact hadden, met elkaar konden praten en zo nu en dan eens wat leuks doen met elkaar, maar dat zit er gewoonweg niet in.

Natuurlijk voelt het als afwijzing, het lijkt alsof ze je niet aardig vindt, alsof je niet belangrijk bent. En weet je, misschien is dat ook even zo. Misschien vindt ze je een zeur, vindt zij het contact ook niet leuk of verdwijn je even naar de achtergrond omdat andere dingen op dat moment belangrijker zijn. Een vriendschap op deze manier zou je misschien verbreken, maar met zussen is het anders. Ik begrijp wel dat je ervan baalt, dat je er moedeloos en verdrietig van wordt maar als dit even is wat er is, dan is het aan jou hierin een keuze te maken, je kunt haar nl niet veranderen.

Je kunt aangeven dat je meer contact wilt, dit heb je gedaan en werkte niet. Je kunt je nu terugtrekken uit het contact of verdrietig zijn maar accepteren dat deze invulling van zussen zijn even alles is.

Ik lees wat je getypt hebt, en kan me inleven in je zus omdat ik ook niet zo goed ben in contact onderhouden, ik wil jou helemaal niet aanvallen of iets dergelijks. Als je geen mening wil horen die niet gelijk staat aan de jouwe moet je niet om meningen vragen.
Tuurlijk ken ik jou en je zusje niet, maar er zijn aan elk verhaal 2 kanten, en omdat ik me wel in haar herken, wil ik de andere kant even belichten. Over het puber noemen, dat vind ik inderdaad raar, ik zou mijn broertjes nooit voor zoiets uit maken, en al helemaal niet om zoiets onbenulligs. Ik neem contact op met hun omdat ik dat wil, en zij met mij omdat hun dat willen, ik vind het nogal raar om je eigen familie daar op aan te spreken, maargoed dat is mijn mening.
Ik snap heus wel dat jij je hier niet fijn over voelt maar dat is voor iedereen anders.
Ik heb trouwens met mijn moeder ook wel eens maanden/jaren gehad dat ik haar amper sprak, omdat ik even genoeg aan mijn eigen leven had. En hoe meer zij ging zeuren dat ik nooit belde, hoe benauwender dat was en hoe meer tegenzin ik erin ging krijgen. Dat betekende heus niet dat mijn moeder me niet kon schelen, of dat ik niks om haar gaf. Dat wilde ik je vertellen. Jammer dat je dat meteen voelt als dat je je moet verdedigen.

Wat een mooi stukje heb je trouwens getypt supertalentje, helemaal mee eens.

Ik heb een periode gehad dat ik steeds minder van mijn ene broer hoorde. Hij is nu een paar jaar getrouwd en woont een flink eind uit de buurt. Ik wist dat ze bezig waren met kinderen krijgen, maar hoe het nou precies zat moest ik altijd via mijn ouders horen. Ook als ik ze dan zelf belde om te vragen hoe het was, zei hij doodleuk dat het goed ging. Terwijl dat niet zo was.. (hoorde ik via mijn ouders).
Hij toonde ook geen interesse meer in mij en mijn vriend, belde nooit, ook niet bij belangrijke dingen die wij meemaakten.
Toen heb ik besloten hem een dag mee uit te nemen en hij mocht kiezen wat hij wilde. Dat zijn vorig jaar de havendagen in Rotterdam geworden. We hebben een gezellige dag gehad, maar hij hield zich enorm op de vlakte. Ik heb toen ook niet aangedrongen en heb diepere gesprekken vermeden.
Na die dag, wonder boven wonder, belde hij weer eens zomaar uit zichzelf, en langzamerhand heb ik weer een betere band met mijn broer opgebouwd. We lopen nu nog niet de deur bij elkaar plat (komt natuuriljk ook mede door de afstand) en we bellen elkaar niet iedere week, maar als we bellen is er ook echt wel interesse en gaat het ergens over. En daar ben ik erg blij mee.

Theedoosje schreef:Ja ik maar komt meer door vrouw van hem

+1

door de (inmiddels ex-) vriendin van mijn broer heb ik al zo'n 5 jaar geen contact meer met hem.

Ik heb niet alles gelezen, maar ben het wel met supertalentje en Starla eens.
Ik heb zelf nu heel veel contact met mijn zus, maar dat komt omdat we nu dicht bij elkaar wonen. Anders was het ook een stuk minder geweest. Dat zij jou niet belt hoeft niks met jou te maken te hebben, misschien is ze wel gewoon echt druk met andere dingen. Daarbij zou ik mij ook benauwd voelen als ik elke week met mijn zus/moeder /broers? zou moeten bellen, omdat dat hoort.. Waar staat dat? je belt toch omdat je er behoefte aan hebt? En jullie zijn zusjes, dus zal er altijd wel een band blijven. Ik zou het gewoon even laten en als een van beide weer echt behoefte heeft aan contact dan weer bellen of afspreken.

(sorry als het soms een beetje hard is, kan niet altijd dingen goed verwoorden..)

Mijn zus en ik spreken elkaar ook vrij weinig. Zij woont 2.5 uur verderop en heeft zo'n ander leven.

Ze belt wel (samen met haar kinderen) iedere dag met mijn ouders (die wonen in mijn woonplaats) maar wij bellen/sms-en eigenlijk nooit.

Als we elkaar zien is dat dus eigenlijk ook altijd bij mijn ouders of ik ga met mijn ouders mee, als zij die kant op gaan. (1x per 2 maanden ongeveer.. Ik bedoel dat ik dan meega, mijn oudes zien mijn zus om de twee/drie weken ongeveer).

Verder kunnen we wel leuk met elkaar praten maar we zijn zo verschillend en staan zo anders in het leven. Ik denk dat als ze in de buurt had gewoond we elkaar wel vaker zouden zien.


Ik denk dat het heel moeilijk is om iets te willen van haar waar zij overduidelijk geen zin in heeft. Ik vind het ook lelijk hoe ze doet en het klink behoorlijk puperaal, maar ik denk echt dat je er vrij weinig aan kunt doen. Succes ermee!