Het Yesverhaal - Bestemming Noorwegen (slot op pagina 26)

Het lijkt wel op de zomerstop van gtst haha.
Kan susan er evt niet een einde aan breien

Cupcake schreef:Het lijkt wel op de zomerstop van gtst haha.
Kan susan er evt niet een einde aan breien

+1!

Vervelend!

Susan, wil jij het verhaal afmaken?

Ik zal het proberen.

Susan schreef:Ik zal het proberen.

Sorry als ik het je moeilijk heb gemaakt Ik ging er van uit dat er nog 2 mensen na mij kwamen..

Maakt niet uit, als zij wel hun deel hadden geschreven dan was het evengoed wel moeilijk geweest, denk ik. Ik moet ook echt even nadenken wat ik er van kan maken.

Is het anders niet een idee dat mensen die al geweest zijn nog een stuk bij schrijven, diegene die willen? Het zou ook zonde zijn om er nu maar snel een eind aan te breien omdat de lijst toevallig op is?

AngelNyn schreef:Is het anders niet een idee dat mensen die al geweest zijn nog een stuk bij schrijven, diegene die willen? Het zou ook zonde zijn om er nu maar snel een eind aan te breien omdat de lijst toevallig op is?

Dan duurt het weer zo lang als mensen zich weer in moeten schrijven etc..En er komt een nieuw yes chicklit verhaal aan..

Lavendel schreef:

AngelNyn schreef:Is het anders niet een idee dat mensen die al geweest zijn nog een stuk bij schrijven, diegene die willen? Het zou ook zonde zijn om er nu maar snel een eind aan te breien omdat de lijst toevallig op is?

Dan duurt het weer zo lang als mensen zich weer in moeten schrijven etc..En er komt een nieuw yes chicklit verhaal aan..

Tja het was maar een idee Bedoelde meer, mensen hebben er veel tijd en energie ingestoken en het zou zonde zijn als het nu afgeraffeld wordt, alleen maar omdat er al een nieuw verhaal aan komt..

Ik denk niet dat Susan het even 'afraffelt' hoor.

Zora schreef:Ik denk niet dat Susan het even 'afraffelt' hoor.

Nee dat zeg ik ook nergens dat zij dat zou doen, maar meer omdat het lastig is om er nu een einde aan te maken, dat het misschien zonde is om er maar een eind aan te schrijven (of het word echt een lang stuk), alleen maar omdat het moet vanwege een nieuw verhaal

Ik ben al bezig, maar ik moet eigenlijk echt gaan slapen, ik hoop het deze week nog af te hebben.

Jullie hebben het me heel erg moeilijk gemaakt, maar ik ga nu het slot posten.

Hij is dood.
Ik kan het nog steeds niet geloven, maar Sven is dood. Frontaal geraakt door een vrachtwagen die de bocht om kwam, precies op het moment dat wij van de weg raakten. Wij zijn er met een paar blauwe plekken en gekneusde ribben vanaf gekomen. Puur geluk. Als die boom er niet had gestaan, als die agent een seconde eerder of later de macht over het stuur was verloren, dan waren wij er niet meer geweest.
Nu is alleen Sven er niet meer.
Bizar hoe dingen kunnen lopen. Dat je iemand kan ontmoeten, verliefd kunt worden terwijl je eigenlijk niets van hem weet, keihard wordt geconfronteerd met wie hij eigenlijk is, een persoon die je voor geen miljoen had willen kennen als je het allemaal eerder had geweten, en nog voor je alles goed en wel beseft, is hij opeens dood. Ik zal nooit weten wat er in hem omging, waarom hij mij heeft uitgezocht, of wat hij met me van plan was. Of hij echt iets voor me voelde, of ik alleen een pion was in zijn criminele wereldje. Of misschien wel allebei.
Op dit moment betwijfel ik of er ooit een moment komt waarop die gedachten me met rust zullen laten.
‘Gaat het een beetje?’ vraagt Niels.
‘Met mij wel.’ Ik kijk naar Angela, die na een lange huilbui eindelijk in slaap is gevallen, haar hand nog steeds om die van haar broer geklemd. Ze is net uren achter elkaar verhoord. Ik mocht er niet bij zijn, maar Niels heeft me in grote lijnen verteld wat er is gebeurd – hoe Angela sinds een half jaar in Oslo studeerde en tijdens het zomerreces een aantal weken met haar rugzak door Noorwegen wilde trekken om het land te ontdekken, hoe ze in contact is gekomen met een stel mensen die later regelrechte psychopaten bleken te zijn die haar wekenlang opsloten, mishandelden en uithongerden, terwijl niemand anders op de wereld kon weten waar ze was.
Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren met haar, met mij, als… als… nee, de gedachte is gewoon te afschuwelijk.
Toen we op het politiebureau zaten en uren moesten wachten omdat we om beurten werden verhoord, wilde ik maar één ding: slapen. Nu ik dan eindelijk in het hotel ben weet ik dat ik de komende uren klaarwakker zal zijn. Mijn gedachten blijven maar razen, al die vragen in mijn hoofd, die voorstellingen van hoe het had kunnen gaan. Ik wil het zo graag even vergeten, maar ik kan het niet, ik kan het gewoon niet…
‘Hield je van hem?’ vraagt Niels opeens.
‘Ik weet het niet.’ Ik zucht. ‘Het klinkt misschien stom omdat ik hem nog maar zo kort kende, maar de gedachte aan houden van ging soms wel door mijn hoofd. Ik heb dat gevoel nog nooit zo snel bij iemand gehad en nu het me dan overkomt, blijkt die persoon helemaal niet echt te hebben bestaan. Ik snap het niet, Niels. Ik snap mezelf niet. Hoe kan ik nou gehouden hebben van iemand die niet bestaat?’
‘Tja, dat gebeurt nou eenmaal,’ zegt Niels overbodig.
‘Weet je, het voelde zó vertrouwd. Het was soms net alsof ik hem al veel langer kende, alsof hij alles van me wist. Hoe kan hij dat hebben gespeeld?’
‘Je moet dat soort mannen niet onderschatten, Em,’ zegt Niels. ‘Ze weten als geen ander op je gevoel te spelen. Hij heeft je waarschijnlijk maandenlang in de gaten gehouden voor hij je benaderde, op alle mogelijke manieren informatie over je verzameld.’
‘Maar wat wilde hij dan van me, wat was hij van plan? Ik bedoel… waarom ik?’
‘Tja, waarom jij…’ Niels fronst en wendt zijn blik af. ‘Waarom Angela? Ook een goede vraag, toch?’
Opeens voel ik me om de een of andere vreemde manier schuldig door al mijn vragen en mijn gezeur. Angela is hier het slachtoffer. Niet ik. Ik ben door het oog van de naald gekropen, meerdere keren, maar uiteindelijk is er met mij helemaal niks gebeurd.
‘Denk je dat ze er weer helemaal bovenop komt?’ vraag ik zacht.
Niels haalt zijn schouders op. ‘Fysiek wel, maar het zal wel een hele tijd duren voor ze mentaal weer een beetje de oude is. Denk ik.’
Ik kijk hem aan. Zijn gezicht is nog steeds zo vertrouwd, zo eigen. Het lijkt opeens maar zo kort geleden dat ik iedere ochtend naast hem wakker werd, dat we samen plannen maakten voor de toekomst en zo gelukkig waren met elkaar. Hoe bestaat het dat er ooi een moment is genomen dat ik dat gelukkige gevoel niet meer wilde? Toen ik het uitmaakte leek het zo logisch. Ik was nog jong, te jong voor zo’n serieuze relatie waar de sleur me van alle kanten leek te besluipen. Spanning, dat had ik nodig. Een man van de wereld, eentje die me een nieuwe kant van het leven liet zien.
Nou, en die heb ik gekregen. Stomme, stomme trut die ik ben.
‘Ik ga zo slapen,’ zegt Niels, nadat we nog een tijdje hebben zitten zwijgen. ‘Morgen weer vroeg dag.’
Ik knik. ‘Ik ga nog even televisie kijken.’
‘Goed. Welterusten.’

O, heel fijn, op deze televisie zitten dus alleen lokale zenders met suffe praatprogramma’s die ik niet versta, en een of andere soap, maar die versta ik ook niet. Geërgerd druk ik de televisie uit. Dan maar even kijken of ik hier bereik heb op mijn iPhone. Volgens mij zag ik bij het inchecken zelfs een sticker op de balie dat ze hier gratis WiFi hebben. Ik tuur naar het schermpje. Batterij leeg. Ook dat nog, en mijn lader zit natuurlijk weer helemaal onderin mijn backpack. Zucht.
Ik begin een voor een mijn spullen eruit te halen, maar dan valt mijn oog opeens op de laptoptas van Niels, die in het hoekje tegen de muur staat. Die mag ik vast wel even gebruiken. Ik bedoel, normaal zou ik het heus wel even vragen, maar Niels slaapt, ik kan hem vanaf hier horen snurken, en kom op… we hebben twee jaar samengewoond. We kennen elkaar door en door. Dan mag je, zeker in een bizarre situatie als deze, toch best even ongevraagd iemands spullen lenen?
Resoluut klap ik zijn laptop open en start Firefox op. Ik check mijn mail, dan de nieuwssites – nog niks over Sven en consorten en dan Facebook…
Hè, hoe kan dat nou? Ik sta al ingelogd op Facebook. Hoe komt Niels aan mijn aanmeldgegevens, die heb ik hem nooit gegeven. Wat vreemd, de berichten op mijn prikbord komen me ook helemaal niet bekend voor. Ik kijk in mijn lijst met vrienden. Ik ken die mensen niet. Dit is wel mijn foto, en mijn voornaam klopt, maar dit is niet mijn profiel.
Wat moet Niels in godsnaam onder mijn naam op Facebook?
Dan valt mijn oog opeens op de naam van iemand die ik wel ken, althans, iemand die ik dacht te kennen. Ik doorzoek nog eens mijn vriendenlijst en ja, daar staat hij. Sven Dirksen.
Ik word overvallen door een enorme paniek, terwijl ik verdwaasd probeer de puzzelstukjes op hun plek te krijgen. Facebook… Niels… profiel onder mijn naam… Sven…
De keiharde werkelijkheid dringt tot me door. Niels is ook niet wie hij zegt dat hij is. Hij werkt op de een of andere manier samen met Sven, net als Angela, en ik ben in de val gelokt.
O, mijn god. O, mijn god. Ik moet hier weg. Ik moet hier onmiddellijk weg, voordat hij wakker is. Voordat het te laat is en ik in een of andere schuur beland. O, god, waar moet ik in vredesnaam naartoe? Ik zit hier in een wildvreemd land in een of andere godverlaten streek, ik spreek geen woord Noors, wie weet hoeveel gestoorde gekken hier nog meer rondlopen die bij de bende van Sven horen?
De politie, ik moet de politie bellen.
Als een idioot begin ik mijn backpack leeg te halen. Hebbes. Met bibberende handen steek ik de adapter in het stopcontact en druk op het knopje van mijn iPhone…
‘Wat ben jij aan het doen?’
Als een wesp gestoken draai ik me om en gil van schrik als ik Niels zie staan. ‘Blijf van me af!’ schreeuw ik in een impuls. Ik zet een paar stappen achteruit en zoek op de tast de deurknop.
‘Je hebt het gezien, hè?’
Vertwijfeld kijk ik naar zijn gezicht. Lieve Niels. Ik heb zoveel van hem gehouden, ben zo gelukkig met hem geweest. Hoe kan hij nou in godsnaam een crimineel zijn?
Dat verwachtte je van Sven ook niet…
Mijn vingers omklemmen de deurklink.
Je moet dat soort mannen niet onderschatten, Em. Ze weten als geen ander op je gevoel te spelen.
In een impuls duw ik de deur open, struikel bijna naar buiten en begin te rennen zo hard als ik kan. Ik ram op de knoppen van de lift en vlucht het trappenhuis in. Met twee, drie treden tegelijk sprint ik naar beneden. Achter me klinken voetstappen, ze komen steeds dichter bij en dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik gil het uit van schrik.
‘Doe niet zo krankzinnig, Em,’ hijgt Niels terwijl hij me stevig vastpakt. ‘We zitten in the middle of nowhere, het is nacht, je loopt op je blote voeten, je kunt zo niet weg…’
‘Alles is beter dan hier blijven,’ zeg ik schor.
‘Laat het me uitleggen.’
‘Er valt niks uit te leggen. Laat me gaan,’ huil ik. ‘Ik wil naar huis.’
‘Dat snap ik. Luister.’ Niels pakt mijn beide schouders beet en draait me naar zich toe, zodat hij me aan kan kijken. ‘Ik snap het heel goed als je niks meer met me te maken wil hebben, maar doe niet iets waar je spijt van krijgt.’
‘Het enige waar ik spijt van krijg,’ ik probeer koel te klinken, maar mijn stem trilt en slaat over, ‘is dat ik jou ooit in mijn leven heb toegelaten.’ Driftig veeg ik mijn tranen weg. ‘Hoe kon je?’ fluister ik. ‘Hoe kon je mij hierin betrekken.’
Niels zucht. ‘Laat het me uitleggen,’ zegt hij weer. ‘Dan bel ik daarna een taxi voor je en dan mag je me haten en uit je leven bannen als je wil, maar dan heb je in ieder geval je antwoord.’
Ik laat me op de onderste traptrede zakken en sla mijn armen over elkaar. ‘Begin maar,’ zeg ik zonder hem aan te kijken.
‘Oké.’ Niels zucht weer. ‘Toen ik vier jaar geleden werd aangenomen bij de Opsporingsdienst, draaide het allemaal om één belangrijke zaak. Een internationale drugsbende die actief was in het noordelijke en westelijke deel van Europa. De namen van de top waren bekend, net als het feit dat ze opereerden vanuit een onbekende plek ergens in Scandinavië, maar verder liep ieder spoor dood. Op de een of andere manier waren ze ons altijd een stap voor. Toen kwam het moment dat een aantal dealers werden opgepakt, waardoor een groot gedeelte van de Nederlandse tak van het netwerk kon worden opgerold. Kort daarna verdween de dochter van de hoofdcommandant. Zij studeerde in Oslo.’
Niels pauzeert even. Het valt hem duidelijk zwaar om dit te vertellen, maar ik kan geen medelijden met hem hebben. ‘Vertel verder,’ zeg ik toonloos.
‘Al snel werden de eisen op tafel gelegd. Als alle verdachten uit de drugszaak zouden worden vrijgelaten, zou ze terugkomen. Als we de drugsbende nog een strobreed in de weg zouden leggen, als we nog maar één enkele arrestatie zouden verrichten, zou zij het niet overleven. We stonden met onze rug tegen de muur. Er werd een grootscheepse opsporingsactie opgezet, maar zonder resultaat. Het vermoeden was dat ze nog altijd ergens in Noorwegen was, maar ieder spoor liep dood. Heel Scandinavië werd uitgekamd, er werden undercoveragenten ingezet om te infiltreren in het netwerk, maar ze waren ons keer op keer weer te slim af. Ze was spoorloos.’
‘En toen?’
‘Sven was een van de topmannen uit het netwerk, hij was nog steeds actief in de Amsterdamse drugsscene en woonde ook een groot deel van de tijd in Amsterdam. Iedereen in dat wereldje wist wel wie hij was, hij stond ook gewoon op Facebook. Hij was onaantastbaar en dat wist hij zelf ook. En opeens kreeg ik een krankzinnig plan. Ik dacht, wat nou als ik iemand regel die undercover gaat zonder het zelf te weten. Iemand die het vertrouwen van Sven weet te winnen, die kan binnendringen in zijn persoonlijke leven…’
‘En die persoon was ik…’
‘Jij was de meest voor de hand liggende keuze. Ik kende je, ik wist dat jij op Sven zou kunnen vallen. Hij had alles wat je bij mij miste, dat spannende, onvoorspelbare. Daarbij wist ik ook genoeg over jouw leven om me voor te doen als jou. Ik heb een Facebookprofiel aangemaakt onder jouw naam, heb Sven toegevoegd en heb contact gelegd, eerst heel subtiel, via wat oppervlakkige prikbordberichtjes, maar al snel ging het dieper. Daarna was het alleen nog maar een kwestie van zorgen dat jullie op het juiste moment op dezelfde plek zouden zijn…’
Ik sluit mijn ogen en denk weer terug aan het moment dat ik Sven voor het eerst zag. Het idee dat dat allemaal door Niels is gepland, is ronduit krankzinnig.
‘En daarna dan?’ vraag ik met trillende stem. ‘Ik bedoel, wat had je er in godsnaam aan dat ik een relatie kreeg met Sven?’
‘Weet je nog die laatste keer dat je bij me langskwam?’
Ik denk even na en knik. ‘Die keer dat je belde of ik zin had om weer eens bij te kletsen. Dat was vlak voordat ik Sven leerde kennen.’
‘Weet je nog dat je toen je dacht dat je je iPhone was verloren? Dat ik een dag later belde om te vertellen dat ik ‘m gevonden had tussen de kussens van de bank?’
Verbijsterd kijk ik hem aan. ‘Bedoel je dat…’
Niels knikt. ‘Uit je tas gepakt toen je op de wc zat. Ik heb er een app opgezet die ervoor zorgde dat ik iedere stap die je vanaf dat moment zette kon volgen. Ik kon meeluisteren met je gesprekken, ik kon je berichtjes lezen en ik kon precies volgen waar je was. Ik had hem op de chat verteld dat je Noorwegen een fascinerend land vond en dat je niet kon wachten om er naartoe te gaan, het was alleen maar een kwestie van wachten tot hij je mee zou nemen. Ik was er zeker van dat hij dan vanzelf langs de plek zou komen waar zij zat.’
‘Hoe kon je?’ vraag ik uit de grond van mijn hart. ‘Hoe kon je me zo in gevaar brengen? Is het nooit in je opgekomen dat Sven je misschien wel door had? Dat mij in Noorwegen hetzelfde lot te wachten stond als Angela?’
Niels schudt beschaamd zijn hoofd zonder iets te zeggen.
Ik voel me zo gekwetst en vernederd en misbruikt dat ik even geen woord meer uit kan brengen. Verslagen leun ik tegen de muur en staar voor me uit.
‘Sorry,’ zegt Niels kleintjes. Hij trekt zo’n zielig, schuldbewust gezicht dat ik hem het liefst een flinke ram zou geven.
‘En Angela?’ vraag ik als ik uiteindelijk weer in staat ben om iets te zeggen. ‘Waarom was zij dan precies in die streek aan het backpacken? Heb je haar soms ook gebruikt als lokaas om de dochter van de hoofdcommissaris te vinden?’
‘Oh, Emilie, begrijp je het dan echt niet?’ zucht Niels. ‘Zij ís de dochter van de hoofdcommissaris. Haar echte naam is Charlotte en ze was ook niet echt aan het backpacken, ze is gewoon op klaarlichte dag meegenomen uit Oslo. Ze was onderweg van haar studentenflat naar de universiteit en daar is ze nooit aangekomen. Dat kon ik natuurlijk allemaal niet zeggen waar Sven bij was, maar dat is dus het echte verhaal.’
‘Is ze dan ook niet echt je zusje?’
‘Dat is ze wel. Of beter gezegd, mijn halfzusje. We hebben dezelfde vader, of nou ja, dat wil zeggen, hij heeft mijn moeder zwanger gemaakt en hij heeft daarna de benen genomen om met een andere vrouw een gezin te stichten. Oh, hij betaalde alimentatie, iedere maand, keurig op tijd. Af en toe dronken we een kop thee samen, in een of andere saaie stationsrestauratie en dan vroeg hij hoe het op school was, niet omdat het hem interesseerde, maar zodat hij weer aan zijn wettelijke plicht als vader op afstand had voldaan. Tot zover zijn aandeel in mijn leven. Al die jaren heb ik geprobeerd om een normale band met hem op te bouwen, ik heb alles gedaan om zijn goedkeuring te verdienen, maar hij zag me totaal niet staan. Denk vooral niet dat hij trots was toen ik werd toegelaten op de politieschool en later de hoogste cijfers haalde van iedereen. Toen ik bij de opsporingsdienst kwam werken, negeerde hij me zo mogelijk nog meer dan eerst. Als hij aandacht aan me besteedde dan was het vooral om me duidelijk te maken wat voor groentje ik wel niet was en hoeveel ik nog moest leren. Ik moest me tien keer zo hard bewijzen dan de rest…’
‘Nou, dan zal je vader na deze geweldige geheime operatie wel reuze trots op je zijn. Ik kan een bepaalde mate van sarcasme niet onderdrukken.
Niels schudt zijn hoofd. ‘Mijn vader kan helaas niet meer trots op me zijn. Na de verdwijning van Lot is hij op non-actief gesteld en nog geen maand daarna is hij overleden aan een hartstilstand.’ Hij zucht diep. ‘Dat moet ik haar ook nog vertellen.’
‘Dat kun je straks dan mooi onder vier ogen doen. Zou je nu voor mij een taxi kunnen bellen? Ik wil graag naar het dichtstbijzijnde vliegveld, als het kan.’
Verward kijkt hij me aan. ‘Wat?’
‘Dat was de afspraak toch? Je zou je verhaal vertellen en daarna zou je een taxi voor me bellen.’
‘Maar… maar ik dacht…’
‘Je dacht dat ik wel zoveel medelijden met je zou hebben dat ik je alles zou vergeven, dat ik je om je hals zou vliegen en dat we daarna herenigd zouden zijn voor het leven?’ Resoluut sta ik op. ‘Vergeet het maar. Je mag blij zijn als ik geen aangifte tegen je doe.’
‘Em,’ zegt hij smekend.
‘Laat die taxi maar zitten. Ik bel er zelf wel eentje,’ zeg ik terwijl ik me omdraai en langzaam de trap op loop.
Voorlopig regel ik mijn leven zonder mannen erbij. Dit is alvast een goed begin.

Wow, toch nog heel spannend tot het einde!! Mooi samengevat en afgerond Susan, dat heb je goed gedaan

Wow, wat een goed einde zeg! Echt mijn complimenten!!

Mooi einde!

Supermooi en ook verrassend einde!

Wow, Susan, wat knap dat het je zo goed gelukt is om alles af te ronden, ook mijn complimenten!

Echt tof! Kan nu al niet wachten op de chicklit!
Zou willen dat ik zo goed kon schrijven als de meeste meiden gedaan hebben, hulde aan jullie allemaal!

Ik kan eigenlijk maar één ding zeggen, Susan, en dat is dat je thrillers moet schrijven. Want alles zat erin dat ik graag lees.

Trouwens complimenten aan iedereen die deel heeft genomen aan het verhaal; Echt helemaal top!

WOW

Ik ben normaal geen thriller-fan, maar dit heeft me echt wel beet gehouden! Weer een verrassende wending ook!

Supergoed!!

Gaaf! In eigen beheer gaan uitgeven dames!