Ik wil vluchten....

Dat klinkt heftig zeg! Ik heb eigenlijk geen advies voor je, wil je wel even sterkte wensen en een knuffel geven .

Probeer je niets aan te trekken van wat iedereen misschien over je denkt, maar je vooral te richten op de dingen waar je op dit moment wel controle over hebt en daar de positieve dingen uit te halen. Misschien kan je daar dan weer mee verder of juist een andere weg inslaan. Dikke

Meissie.. Je maakt het jezelf zo moeilijk meid...
Misschien heel stom, maar waarom verhuis je niet, en maak je een nieuwe start? Sluit de slechte dingen af die zijn gebeurd, en begin vol goeie moed aan iets nieuws.
Denk alsjeblieft niet zo slecht over je, want dat ben je niet! Ja af en toe gooi je dingen er niet al te tactisch uit, en ja af en toe ben je gewoon een lastig geval Maar mensen houden van je. Misschien laten ze / we het niet altijd merken, maar het is wel degelijk zo!
en je weet me te vinden!

En ook al zou je verhuizen en zien andere mensen dat misschien als vluchten. Who cares? Het gaat erom dat je doet wat vor jou juist is/goed voelt. Kan jou het schelen wat die andere mensen ervan vinden.
Als je in de buurt wil blijven van je paps, stiefmoeder en vrienden kan dat toch gewoon? Je hoeft niet helemaal naar de andere kant van het land om sommige mensen niet meer om je heen te hebben.

Dank jullie wel, Sorella, Rapunzel en Zwoesj.

Ik ben zelf niet een heel erg makkelijk persoon. En tact is niet mijn middelste naam (al ga ik er wel voor op cursus, om dat te leren). De afgelopen tien jaar heb ik veel baantjes gehad en ik viel elke keer uit. Gemakszucht. Want echt ziek ben ik nooit geweest. Dit jaar heb ik het voor het eerst klaargespeeld om niet uit te vallen.

Mijn vrienden, collega's, vader en vrouw accepteren me zoals ik ben. Want ze kennen me niet anders. Ik krijg altijd te horen dat ik een hart van goud heb, maar ontzettend hard kan reageren. En dat als mensen dat eenmaal doorhebben, dat ze mij zullen zien, zoals zij mij altijd hebben gezien.

Maar ik heb het gevoel dat het nooit genoeg is. Als ik denk dat ik eindelijk op het juiste pad zit. Wat vriendelijker, liever voor mezelf en een ander etc. dan gebeurd er weer iets wat al mijn plannen dwarsboomt.

Het is niet goed, of het deugt niet. En ik geloof niet dat anderen dat per definitie zo zien. Maar zo voel ik hetzelf. Dat anderen mij niet goed genoeg vinden. Of juist de andere kant, ik te arrogant ben, maar niets heb bereikt. En dat is niet erg als mensen dat denken, maar probeer continu aan hun verwachtigen te voldoen. En ik laat continu zoveel steekjes vallen, dat ik gewoon echt het idee heb hier weg te moeten.

Maura schreef:
Ik ben zelf niet een heel erg makkelijk persoon. En tact is niet mijn middelste naam
Mijn vrienden, collega's, vader en vrouw accepteren me zoals ik ben. Want ze kennen me niet anders. Ik krijg altijd te horen dat ik een hart van goud heb, maar ontzettend hard kan reageren. En dat als mensen dat eenmaal doorhebben, dat ze mij zullen zien, zoals zij mij altijd hebben gezien.

Dat anderen mij niet goed genoeg vinden. Of juist de andere kant, ik te arrogant ben, maar niets heb bereikt. En dat is niet erg als mensen dat denken, maar probeer continu aan hun verwachtigen te voldoen.

Goh, dit had ik gezegd kunnen hebben. Ik heb laatst een opdracht gehad van mijn psych omdat ik mezelf denk ik heel anders zie dan andere mensen. Heb mijn vrienden/vriendinnen gevraagd om mijn positieve en negatieve eigenschappen op te schrijven zodat ik het kon vergelijken met het beeld dat ik van mezelf heb.
Het was best moeilijk om te lezen maar eigenlijk ook wel een opluchting en een eye-opener. Misschien is dat een idee voor jou?

Edit: Als je wil, haal ik je quote weer weg hoor!

Dikke knuffel voor jou !!!! ik weet even niet wat ik moet zeggen maar ik vind het rot voor je !

Ik weet niet of het een opdracht was van een psych of dat ik het mijn vrienden uit zichzelf heb gevraagd. Maar er kwam eigenlijk uit dat ik gewoon een kreng ben met een hart van goud. En ik wil helemaal geen kreng zijn.

Ik benoem mijn vrienden als mijn vrienden, maar heb vaak het idee dat het mijn vrienden zijn en dat ik niet hun vriendin ben. Dat ik er ben, als ze mij nodig hebben en me op negeerstand zetten, als ze mij even niet kunnen gebruiken.

Laatst zag ik een aflevering van Dr. Phil en daarin werd gesteld dat als je wanhopige daden doet of als dingen "je overkomen", je slechts een minderwaardigheidscomplex hebt en je hier zelf echt wel iets aan had kunnen doen. Ik ben daar over gaan nadenken en ik moet hem gelijk geven.

Ik was ook te snel over verdriet heen. Want ik ben zo al niet leuk genoeg, dus als ik huil, dan ben ik vast nog een veel minder leuke persoon.

En dit komt er puur uit omdat ik vakantie heb en er is iets gebeurd waardoor ik weer wankel. Ik heb gewoon teveel tijd over. Ik weet niet, maar ik vind het gewoon te moeilijk om mezelf te uiten. Nog een probleem dat mensen met me hebben, ik ben vaag. En dat klopt ook, want ik praat niet zo heel erg graag over mezelf en omdat ik niet graag over mezelf praat, komen problemen er niet helder uit.

Lieve Maura,

Ik ga hier geen heel verhaal aan wijden, want dit zijn dingen die we al regelmatig uitgebreid op msn hebben besproken. Maar ik wil je alleen vragen om jezelf een serieus af te vragen of je ergens anders wél gelukkig zal zijn. Geluk zit namelijk voor een groot deel in jezelf i.p.v. in anderen. Who cares wat iedereen over je denkt? Je kunt hoe dan ook nooit iedereen tevreden stellen, het belangrijkst is dat je zélf tevreden bent met jezelf.
En dan... als je ergens gaat wonen waar niemand je kent? Dan leer je daar mensen kennen, die ook weer een bepaald beeld van jou gaan krijgen. En jouw zelfbeeld is steeds anders dan het beeld dat anderen van je hebben. Dús zal je na een tijdje ook op die andere woonplek weer het gevoel hebben dat je jezelf niet kunt zijn, en dan? Wéér 'vluchten'?

Lieve schat, probeer eens met jezelf in het reine te komen. Probeer vrede te hebben met de lieve meid die je bent. Mensen die een verkeerd beeld van je hebben, die kennen je niet echt. En dan kun je 2 dingen doen: óf zorgen dat ze je wél leren kennen, óf zorgen dat je je focust op mensen die jou nemen zoals je bent. Zoals ik, zoals je paps en zijn vrouw, zoals andere vrienden van je.
Iedereen heeft zo zijn/haar negatieve kanten, dus die zal jij ook hebben en houden. That's life! Daarom adviseer ik je: neem van anderen aan dat je een lieve meid bent, gelóóf ons ook als we dat zeggen en probeer in te zien dat we gelijk hebben. Dan komt er een moment dat je je overal thuisvoelt, waar je ook bent.

Dikke knuffel

Sjaan, dank je wel.

Tot mijn 22e heb ik me nooit iets aangetrokken van wat anderen van mij vonden. Het zou allemaal wel. En prima, zolang ik maar met mezelf kon leven. Dat kan ik niet meer. De afgelopen jaren heb ik continu op mijn tenen gelopen. Wat ik ook deed, niet deed, dacht of uitsprak, er was niets slechter dan mijn persoontje. En NU weet ik echt niet meer dat wat ik doe of dat ook goed is. Ik heb altijd het gevoel dat ik nodig ben voor een ander, maar dat een ander mij niet nodig heeft. Dat als ik sms, dat ee nander denkt:"Goh, heb je haar weer". Terwijl ik voorheen ook lang niet kon reageren op berichten, terwijl ik daar helemaal GEEN gedachten bij had. Dus zou een ander die gedachte ook niet hebben, aangezien ze altijd wel op mij reageren, ook al duurt het even wat langer voor ik antwoord krijg.

D. en ik stonden zaterdag wat tegen elkaar aan te twijfelen. Toen ik gisteren met hem sms'te zei hij iets, wat direct nare gedachten opriepen. Hij liep niet tegen mij aan te twijfelen, omdat het hem zelf aan het twijfelen bracht. Hij wilde me niet kwetsen. En juist dat kwetst me weer.

Echt, er komen nu honderden gedachten naar boven en dat maken mijn verhalen niet helderder. Dus ik moet nu maar even stoppen, haha.

Oh ja en nog een tip: Stop met problemen zoeken en voor anderen te denken

Sjaantje schreef:Oh ja en nog een tip: Stop met problemen zoeken en voor anderen te denken

Hahaha, dat klopt. Dat moet ik niet meer doen.

Maura schreef:

Sjaantje schreef:Oh ja en nog een tip: Stop met problemen zoeken en voor anderen te denken

Hahaha, dat klopt. Dat moet ik niet meer doen.

Goed voornemen voor je nieuwe levensjaar

Sjaantje schreef:

Maura schreef:

Sjaantje schreef:Oh ja en nog een tip: Stop met problemen zoeken en voor anderen te denken

Hahaha, dat klopt. Dat moet ik niet meer doen.

Goed voornemen voor je nieuwe levensjaar

Ja... Moeten al mijn hyves, facebook, whatsapp, twitter vrienden er morgen wel aan denken.

Echt, ik weet wel dat mijn gedachten niet altijd reeel zijn. Maar het lijkt wel alsof er zoveel met mij mis is, waarvan ik weet dat het mis is, dat ik het niet meer kan herstellen voor mijn omgeving. Ik ben bijvoorbeeld, naast dat ik tact mis etc., een enorme ouwehoer. Ik vond dit altijd grappig van mezelf en nu vind ik mezelf gewoon oerdom. Schaam me standaard voor dingen waarvoor ik op antwoorden heb gedrukt. Een leuke zaterdagavond, de volgende dag schaam ik me. Ik hoop dat ik met mijn nieuwe levensjaar ook gigantisch nieuwe inzichten krijg.

Maura schreef:Ja... Moeten al mijn hyves, facebook, whatsapp, twitter vrienden er morgen wel aan denken.

OMG... Is dit een hint???

Sjaantje schreef:

Maura schreef:Ja... Moeten al mijn hyves, facebook, whatsapp, twitter vrienden er morgen wel aan denken.

OMG... Is dit een hint???

O.a. en van jou wil ik het alle vier verschillende merken dat je aan mij denkt terwijl ik zoooooooooooooooooooooooo ongelofelijk jarig ben.

Trouwens, wat je eerder zei. Over, of ik het moeilijk vond om ouder te worden. Zat me te bedenken wanneer ik voor het laatst zo had gejankt en dat was voor het nieuwe jaar. Misschien heb ik gewoon moeite met mijlpalen?

Zal ik dan maar alvast opbiechten dat ik vandaag te laat was met een real-life kaartje?
En omdat ik morgen mijn kleine prinses hier heb, zal ik hem pas morgenavond op z'n vroegst op de bus kunnen doen. Dus die is alvast te laat

Geen probleem, joh. Al had ik van jou inderdaad wel een kaart verwacht en nog op tijd ook. Maar kom erover heen.

Hij komt ook, alleen niet op tijd

Sjaantje schreef:Hij komt ook, alleen niet op tijd

Dank je wel lieverd.

Maura schreef:

Sjaantje schreef:

Maura schreef:Ja... Moeten al mijn hyves, facebook, whatsapp, twitter vrienden er morgen wel aan denken.

OMG... Is dit een hint???

O.a. en van jou wil ik het alle vier verschillende merken dat je aan mij denkt terwijl ik zoooooooooooooooooooooooo ongelofelijk jarig ben.

Trouwens, wat je eerder zei. Over, of ik het moeilijk vond om ouder te worden. Zat me te bedenken wanneer ik voor het laatst zo had gejankt en dat was voor het nieuwe jaar. Misschien heb ik gewoon moeite met mijlpalen?

Heeeeeeeeel herkenbaar! Op zulke momenten kan ik heel erg blijven hangen in het analyseren van het gebeurde, het besef dat er nu verandering is en dat eigenlijk net wel heel goed kan uitpakken, maar tegelijkertijd heel veel moeite met het oude los te laten. Het roept een soort paniekgevoel op en gedachten blijven in je hoofd malen, je wil rust maar word ondertussen alleen maar zenuwachtig van jezelf.

jaaa advies... vanaf de zijlijn is het altijd makkelijk praten natuurlijk, maar probeer het los te laten en bewegen kan helpen om een beetje rustiger van binnen te worden. Bedenk dat je niet over alles acuut hoeft te beslissen maar aan 1 ding tegelijk werken en probeer je niet steeds zorgen te maken om allerlei dingen. Door die zorgen veranderen de dingen niet, je kunt de dingen alleen in het vervolg anders aanpakken. Blijf je niet te veel zorgen maken, daar heeft niemand wat aan en jijzelf al helemaal niet.

Waarom ga je er niet een keer met iemand over praten? Ik denk dat het je zou kunnen helpen om je gedachten op een rijtje te zetten en om ze te toetsen aan de werkelijke feiten. In ieder geval een knuffel voor jou! En gefeliciteerd

Schatten zijn jullie allemaal. Ik ga na mijn cursus kijken wat ik verder nog nodig heb.

Veel is al gezegd en heb verder geen advies maar ik wil je even een dikke geven en ik hoop dat je er auw uit komt allemaal.