En daar zijn dan steeds weer de tranen....

Zowel tranen van verdriet als van geluk...
De kraamvisite begint nu zo langzaam aan te
komen, er word steeds gebeld en mensen willen graag langs komen.
Vervolgens vraagt iedereen naar hoe het allemaal gegaan is, logisch, want die intresse toon ik zelf ook altijd.

Resultaat is echter wel dat ik daarna zo onrustig ben, het spookt me door mn hoofd, ik zie hoe de kinderarts ons meisje mee neemt, daarna zie ik haar moederziel alleen voor me in de couveuse.
Ik beleef het ritje van de verloskamer naar de operatiekamer voor een ruggenprik steeds opnieuw, dat bed trilde de pan uit, daar lig je dan met weëen die je amper weg gepuft krijgt.

Die tranen moeten komen, want is het niet nu, dan is het wel over een paar dagen/ weken of misschien zelfs maanden.
Maar, kan ik dit wel alleen verwerken? Natuurlijk kan ik heel goed met mijn man praten, dat doen we ook, uren lang! Hij blijft maar herhalen hoe trots hij op me is, hoe sterk hij me vond en hoe goed ik me overal door heen geslagen heb... Ik vind het heel fijn dat te horen, maar... zie ik het zelf ook zo?

Daarnaast zijn er natuurlijk ook zeker heel veel tranen van geluk bij, ons meisje doet het zó goed! Ze is zo tevreden en lief, echt een kleine kanjer!!
* Weet overigens niet wat ik met dit topic wil, maar het lucht wel even op om het van me af te typen! *

Pien, heel herkenbaar, heb je al even flink gehuilt? Bij mij luchte dat op.
Toen wij 5 dagen thuis waren ging het al beter met me.

Ook omdat iedereen zich met onze zoon had bemoeid was ik het beu, wij rijden vanuit het ziekenhuis naar de thuiszorgwinkel voor een kolf, begon die vrouw ook al te zeuren, dat ik een speciale fles moest nemen zodat onze moeite moet doen voor de voeding. In de auto moest ik alweer huilen, ik zei tegen mijn vriend, ik wil niet dat hij moeite moet doen, ik wil dat hij lekker groeit.

Was wel blij met mijn kraamverzorgster, die zei gelijk het is jullie kindje. Ze zeurde ook niet en was gewoon lief voor ons en voor M.

Misschien kan je verloskundige nog bij je langskomen, die van mij kwam ook en dacht dat ik een postnatale depressie zou krijgen, met haar heb ik nog een fijn gesprek gehad.

En met de kraamvisite, gewoon spreiden hoor! Wij hebben ook nog niet zoveel bezoek gepland en gehad. Had echt even tijd nodig samen!

Sterkte pien en je zal zien dat je over een paar dagen er weer anders tegen aan kijkt

Ik weet niet zo heel goed wat ik moet zeggen, maar laat de tranen gewoon lopen als dat nodig is! Je meisje is nog zo klein, dus als ik jouw was zou ik het nog even aankijken of je het zelf kan verwerken of niet. Als je denkt dat dat niet gaat lukken kun je daar altijd hulp voor zoeken.

Voor nu in iedergeval

Pien,ik kreeg gewoon tranen in me ogen van je stukje,ik vind het zo naar voor je(jullie)hoe alles is gelopen.Je verhaal is heel herkenbaar.heb zelf ook niet een al te geweldige bevalling gehad,bij mij kwamen de tranen juist veel later.enige advies wat ik kan geven is lekker blijven huilen en veel praten,gelukkig kan je goed met je man praten erover.misschien kan je nog een gesprek krijgen bij de vk.
en al open je 1000 topics hier over.als het helpt om het van je afteschrijven,gewoon lekker doen!

Ik kan er niet over mee praten maar wil je wel een hele dikke geven.

En wat betreft de tranen, laat maar komen... het is beter dat het er allemaal uit komt dan dat je alles binnenhoud.
Wel fijn dat je er met je man over kunt praten.

Lieve Pien,

iedereen moet de bevalling verwerken, maar jij helemaal. Wat jij de afgelopen weken mee hebt gemaakt is gewoon heel heftig, daar kan niemand omheen. Ik weet natuurlijk niet hoe jij dingen verwerkt, maar schaam je er niet voor. Naast heel veel geluk, heb je ook veel verdrietige en moeilijke momenten mee gemaakt, die momenten moeten verwerkt worden en dat gaat niet in een paar dagen tijd. Neem dus je tijd! Ik wil je heel veel sterkte wensen

Ik heb ook lang gehuild en me ontzettend kut gevoeld. Praten hielp bij mij niet, maar opschrijven wel. Ik schreef het dus op en liet het mijn vriend lezen zodat hij wist wat er in mijn hoofd omging. Doe ik nu soms nog, want ik kan soms opeens een dag hebben dat het weer terug is.

Veel sterkte lieve Pien! Het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt. Neem je tijd en praat erover!

Pien schreef:Zowel tranen van verdriet als van geluk...
De kraamvisite begint nu zo langzaam aan te
komen, er word steeds gebeld en mensen willen graag langs komen.
Vervolgens vraagt iedereen naar hoe het allemaal gegaan is, logisch, want die intresse toon ik zelf ook altijd.

Resultaat is echter wel dat ik daarna zo onrustig ben, het spookt me door mn hoofd, ik zie hoe de kinderarts ons meisje mee neemt, daarna zie ik haar moederziel alleen voor me in de couveuse.
Ik beleef het ritje van de verloskamer naar de operatiekamer voor een ruggenprik steeds opnieuw, dat bed trilde de pan uit, daar lig je dan met weëen die je amper weg gepuft krijgt.

Die tranen moeten komen, want is het niet nu, dan is het wel over een paar dagen/ weken of misschien zelfs maanden.
Maar, kan ik dit wel alleen verwerken? Natuurlijk kan ik heel goed met mijn man praten, dat doen we ook, uren lang! Hij blijft maar herhalen hoe trots hij op me is, hoe sterk hij me vond en hoe goed ik me overal door heen geslagen heb... Ik vind het heel fijn dat te horen, maar... zie ik het zelf ook zo?

Daarnaast zijn er natuurlijk ook zeker heel veel tranen van geluk bij, ons meisje doet het zó goed! Ze is zo tevreden en lief, echt een kleine kanjer!!
* Weet overigens niet wat ik met dit topic wil, maar het lucht wel even op om het van me af te typen! *

Ik heb hier natuurlijk nog geen ervaring mee. Ik wil je een knuffel geven voor nu. Ik denk dat het heel goed is dat je keer op keer je verhaal doet. Wellicht dat het helpt bij je vewerking. Heel veel geluk met jullie kanjer.

Zo herkenbaar....

Lieve Pien, jij moet op dit moment doen waar jij je goed bij voelt, krijg je visite en trek je dat eigenlijk niet doe het dan lekker niet. Veel mensen begrijpen dat, en een enkele niet, maar wil je die dan we op visite..
Ik trok dat ook helemaal niet, bij het idee dat er visite kwam moest ik al huilen want ik wilde niet nog een x mijn verhaal doen... mijn schoonmoeder is toen voor me in de bres gesprongen en heeft 2 zondagen achter elkaar de familie van mijn man en de familie van mijn kant laten komen en zo kreeg ik niet heel veel moeilijke vragen...
Misschien ook een oplossing voor jou?

Jij/Jullie hebben zoveel te verwerken en het is logisch dat dat gepaard gaat met veel tranen... dat geeft helemaal niks. En het is heel goed dat jij en je man zoveel praten, en wat Annie zei, opschrijven is ook echt een hele goeie tip! Ik heb zelf door de bevalling een tijdje bij eerstelijns psycholoog gelopen en daar moest ik ook veel schrijven.

Maar meid, echt waar het is zo kort geleden, het mag en schaam je niet!

Ik heb ook een heftige bevalling gehad en ik moet er nu nog steeds niet al te diep over gaan nadenken want dan komen er denk ik ook tranen. De eerst weken na de bevalling herleefde ik die dag ook steeds in m'n dromen en had ik het gewoon moeilijk. Dat gevoel wordt gelukkig minder en ik weet zeker dat ik er over een tijdje ook wel overheen ben. Het heeft echt gewoon tijd nodig. Je leeft nu even in een achtbaan en dat zal je nog een paar weken voelen. Straks als je je ritme weer terug hebt (werken enz) komt dat wel weer goed. Ik heb echte kraamtranen niet gehad eigenlijk. En waarschijnlijk komen die ook niet meer. Ik heb alles een beetje opgekropt toen en dat is natuurlijk ook niet goed vandaar dat ik er af en toe nog mee zit

Lieve Pien... Een enorme dikke voor jou. Ik hoop dat je alles een plekje kunt geven want het was niet niks.
Sterkte en laat die tranen maar fijn komen ! Dat is nodig !

Dromertje schreef:Lieve Pien,

iedereen moet de bevalling verwerken, maar jij helemaal. Wat jij de afgelopen weken mee hebt gemaakt is gewoon heel heftig, daar kan niemand omheen. Ik weet natuurlijk niet hoe jij dingen verwerkt, maar schaam je er niet voor. Naast heel veel geluk, heb je ook veel verdrietige en moeilijke momenten mee gemaakt, die momenten moeten verwerkt worden en dat gaat niet in een paar dagen tijd. Neem dus je tijd! Ik wil je heel veel sterkte wensen

+1

Ik was ook heel veel bezig met de bevalling en vooral alles wat eromheen gebeurde. In het begin spookte echt elke dag door m'n hoofd en heb ik er ook veel over gepraat, vooral tegen mijn man en moeder. Het heeft best wel lang geduurd en pas na J. Z'n eerste verjaardag kon ik het echt een beetje loslaten.

Sterkte en laat die tranen maar lekker gaan!

Je hebt veel meegemaakt en dat moet verwerkt worden, dus die tranen zijn heel logisch. Heb zelf ook een heftige bevalling/nasleep gehad en heb dit nog steeds niet goed kunnen verwerken.
Ik heb hulp gezocht omdat ik er voor mijn gevoel alleen niet meer uitkwam. Zijn inmiddels 10 maanden verder en zit aan de ad ivm depressie.
Wat mij in het begin heeft geholpen is inderdaad veel praten over wat er is gebeurt. Ook heb ik een fotoboek over die tijd gemaakt en daar het hele verhaal en gebeurtenissen in opgeschreven. Ik was redelijk veel kwijt, en door het boek te maken, en alles te moeten vragen wat er precies was gebeurt kon ik beginnen met verwerken.
Probeer zoveel mogelijk te praten en van je af te schrijven, en mocht je het gevoel hebben dat je er niet uit komt trek op tijd aan de bel!
Hopelijk kan je het snel een plekje geven.

Jeetje nu ik er weer aan terug denk begin ik ineens te rillen en krijg ik toch weer een brok in m'n keel pff

Dromertje schreef:Lieve Pien,

iedereen moet de bevalling verwerken, maar jij helemaal. Wat jij de afgelopen weken mee hebt gemaakt is gewoon heel heftig, daar kan niemand omheen. Ik weet natuurlijk niet hoe jij dingen verwerkt, maar schaam je er niet voor. Naast heel veel geluk, heb je ook veel verdrietige en moeilijke momenten mee gemaakt, die momenten moeten verwerkt worden en dat gaat niet in een paar dagen tijd. Neem dus je tijd! Ik wil je heel veel sterkte wensen

+ nog 1. Ik heb achteraf gezien ook een behoorlijke tik van mijn bevalling gehad en momenteel is het weer rustig, maar af en toe heb ik nog steeds momenten waarop ik er heel erg mee bezig ben. Ik heb mijn medisch dossier opgevraagd en kom daarmee geen steek verder. Ik laat het nu even rusten, maar mocht het nodig zijn dan neem ik contact op met mijn vk. Ik heb het destijds veel te lang opgekropt en daar heb ik nu nog steeds last van, laat jij het alsjeblieft niet zo ver komen!

L!ND@ schreef:

Dromertje schreef:Lieve Pien,

iedereen moet de bevalling verwerken, maar jij helemaal. Wat jij de afgelopen weken mee hebt gemaakt is gewoon heel heftig, daar kan niemand omheen. Ik weet natuurlijk niet hoe jij dingen verwerkt, maar schaam je er niet voor. Naast heel veel geluk, heb je ook veel verdrietige en moeilijke momenten mee gemaakt, die momenten moeten verwerkt worden en dat gaat niet in een paar dagen tijd. Neem dus je tijd! Ik wil je heel veel sterkte wensen

+ nog 1. Ik heb achteraf gezien ook een behoorlijke tik van mijn bevalling gehad en momenteel is het weer rustig, maar af en toe heb ik nog steeds momenten waarop ik er heel erg mee bezig ben. Ik heb mijn medisch dossier opgevraagd en kom daarmee geen steek verder. Ik laat het nu even rusten, maar mocht het nodig zijn dan neem ik contact op met mijn vk. Ik heb het destijds veel te lang opgekropt en daar heb ik nu nog steeds last van, laat jij het alsjeblieft niet zo ver komen!

Zou je dat nu nog steeds kunnen? En aan wie moet je dat vragen? Je huisarts of gewoon het ziekenhuis bellen? Ik zit namelijk (nog steeds) nog met wat vragen

@razz, volgens mij kan je die gewoon in het ziekenhuis opvragen ( neem aan dat je daar bevallen bent)

Mama1985 schreef:@razz, volgens mij kan je die gewoon in het ziekenhuis opvragen ( neem aan dat je daar bevallen bent)

Ja klopt. Ik denk dat ik dat binnenkort eens ga doen !

Hoop dat je eruit komt met het medische dossier. Ben je veel kwijt van de bevalling?

Hoe vraag je dat op? Via je gyn of via de poli?

Pien, hele dikke voor jou!!
En laat die tranen gewoon stromen als je dat kan, opkroppen zorgt alleen maar voor meer ellende.

Mama1985 schreef:Hoop dat je eruit komt met het medische dossier. Ben je veel kwijt van de bevalling?

Ja een deel ervan. Ook heb ik gehele narcose gehad tijden de keizersnede wat dus eigenlijk niet de bedoeling was. En daarna ben ik gewoon een deel kwijt. Ik lag ineens op de uitslaapkamer en tussen het ontwaken en de uitslaapkamer ben ik kwijt. Ik heb gehele narcose gehad omdat ze tijdens het opereren een zenuw hebben geraakt waarschijnlijk en ik schreeuwde het uit van de pijn. Ook wil ik nog steeds gewoon weten hoe dat kwam en of het dat ook was

Razz_ schreef:

Mama1985 schreef:Hoop dat je eruit komt met het medische dossier. Ben je veel kwijt van de bevalling?

Ja een deel ervan. Ook heb ik gehele narcose gehad tijden de keizersnede wat dus eigenlijk niet de bedoeling was. En daarna ben ik gewoon een deel kwijt. Ik lag ineens op de uitslaapkamer en tussen het ontwaken en de uitslaapkamer ben ik kwijt. Ik heb gehele narcose gehad omdat ze tijdens het opereren een zenuw hebben geraakt waarschijnlijk en ik schreeuwde het uit van de pijn. Ook wil ik nog steeds gewoon weten hoe dat kwam en of het dat ook was

Lijkt me inderdaad vervelend algehele narcose. Maar jij hebt dus bij je nacontrole ook niet echt antwoorden gekregen?