bang in het donker

ik ben ontzettend bang in het donker, zelfs zo erg dat ik me niet veilig voel in mijn eigen huis.
als mijn man thuis is gaat het wel, dan vind ik het eigenlijk alleen eng om de gordijnen dicht te doen omdat ik bang ben dat er iemand staat voor het raam. Waar wij wonen is alles op de begane grond.
zo durf ik ook geen raam open te hebben in de angst dat er iemand naar binnen komt.
als mijn man er niet is hoor ik van alles en lig dan echt verstijfd van angst in bed.
ik werk in de thuiszorg, dus ik heb ook late diensten.
tijdens de route's ben ik heel erg op mijn hoede, ik zie overal mannen achter staan, kijk constant over mijn schouder en als ik in de auto zit denk ik dat er iemand op de achterbank ligt.
en het erge is, ik praat het mezelf aan. aan de ene kant weet ik dat niet kan dat er mannen zijn ect ect en aan de andere kan ben ik ontzettend bang voor "enge mannen".

wie heeft er tips? zo dat ik gewoon rustig zonder een bonkend hart in mijn keel aan het werk te zijn.

Ik heb het niet zo erg als jij beschrijft, maar ikpraat mezelf wel rare dingen aan.
Vooral 's avonds, als ik laat thuiskom dat ik denk dat er iemand op m'n zolder is, of dat iemand in het hoekje van de keuken is, of in m'n kast zit.
Of als ik alleen op de bank zit, dan denk ik dat er elk moment iemand een enge man de woonkamer binnen kan komen lopen.
Maar dan ga ik logisch nadenken, en dan denk ik ook echt 'Jezus, K., je bent verdorie 25, niet van die rare dingen denken die eigenlijk niet kunnen gebeuren.'

ja, ik zeg ook echt tegen mezelf van hallo, dat kan helemaal niet! denk na!
maar helaas wordt het 9 van de 10 keer wat erger.

Dat is een vervelend probleem! Is een lekker muziekje in je oren niks, terwijl je van cliënt naar cliënt gaat? En probeer je zelf reële gedachtes in te praten, zoals Princess ook zegt.

Haha, net alsof ik mijn eigen verhaal lees! (oke, dat haha staat stom. Het is niet grappig, maar ik dacht dat niemand zon tik had )

Een drama, alleen thuis? Deuren op slot, gordijnen dicht en bij een geluidje krijg ik de rillingen!

Vroeger toen ik nog thuis woonde durfde ik amper naar het toilet snachts, wat dan moest ik naar beneden, voorbij de keukendeur...

Geen tips dus.

Jazzlyn schreef:Haha, net alsof ik mijn eigen verhaal lees! (oke, dat haha staat stom. Het is niet grappig, maar ik dacht dat niemand zon tik had )

Een drama, alleen thuis? Deuren op slot, gordijnen dicht en bij een geluidje krijg ik de rillingen!

Vroeger toen ik nog thuis woonde durfde ik amper naar het toilet snachts, wat dan moest ik naar beneden, voorbij de keukendeur...

Geen tips dus.

"gelukkig" nog iemand! ik dacht ook al dat ik de enige was!
ik ben altijd blij met de zomer omdat het dan lang ligt is.
over 2 maand verhuizen we, en dan slapen we boven en hebben we een wc boven, hopelijk is het dan de angst wat minder omdat we dan boven slapen.

muziek in de oren helpt ook niet, ik moet van de auto naar de voordeur en dan is max 10 meter dus dat heeft geen nut.
in de auto heb ik wel muziek aan, maar dat helpt ook niet.

Ik heb dit ook met vlagen. Vorige week heb ik de hele nacht op de bank gezeten met het licht aan en een mes naast me verstopt, ik hoorde allemaal geluiden en was als de dood voor inbrekers die mij dan alleen in huis zouden vinden. Het slaapkamerraam zet ik overdag open (is aan de gallerij) maar zodra het schemert doe ik 'm dicht omdat ik ook bang ben dat iemand naar binnen kruipt. s'Avonds over straat durf ik best, dan fiets ik om zodat ik alleen maar langs huizen fiets, ik onthou het laatste nummerbord zodat ik een eventuele getuige heb, ik bel bij voorkeur de vriendin waar ik zojuist geweest ben tot ik binnen ben en in mijn andere hand hou ik een flesje pepperspray, met de hand op de knop om gelijk te kunnen spuiten.

Tja, wat doe ik eraan... Ik probeer mezelf weer met beide benen op de grond te zetten. Ik woon niet in een villawijk, dus geen hond die denkt dat hier wat te halen valt. Verder heb ik ook niet echt grote, dure dingen staan. Mijn nieuwe tv misschien, maar als het ze daar om te doen is help ik ze nog wel dragen Verder heb ik altijd het idee dat de meeste dieven gelegenheidsdieven zijn en hier gaat alles savonds netjes op slot, ik ben niet rijk dus niemand verwacht grote sommen geld in huis, ik verkeer niet in het criminele circuit en ik ken ook niemand die dat wel doet en ik woon gewoon in een woonwijk en niet ergens achteraf ofzo. En waarom zou iemand, van alle huizen waar ie uit kan kiezen, uitgerekend de mijne nemen? Nee, dat zou wel heel gek zijn

Mijn voorzorgsmaatregelen voor savonds laat over straat hou ik er wel in trouwens, zeker swinters geeft me dat een gevoel van veiligheid.

Heel herkenbaar, ik heb af en toe echt hartkloppingen van angst. En het stomme is, het is gedeeltelijk mijn eigen schuld want ik kijk teveel enge films en opsporing verzocht brrrrr. Wij wonen in een appartement gelukkig op de 3e verdieping maar de laatste tijd is het erg onrustig bij ons op de gallerij. Ik vermoed dat er iemand ergens onder ons dealt en dat die mensen die het nodig vinden om midden in de nacht drugs te halen soms verdwalen op de verkeerde verdieping. Nou dan hoor ik iemand zwaar ademen vlak bij mijn hoofd dan schijt ik echt bijna in mijn broek van angst!!
Ja en over straat in het donker vertik ik echt, ik doe alles met de auto! Laatst moest ik 's avonds naar Amersfoort en bedacht ik mij in bed ineens dat ik dan alleen de parkeergarage in moest heb ik net zo lang rond gebeld tot een vriendin vrij bleek en met mij mee kon

Ik heb dat eerlijk gezegd ook wel een beetje. Als ik alleen thuis slaap dan denk ik.. "Goh, stel je nou voor dat er iemand achter de deur staat, dat zou eng zijn.." Dan mag ik van mezelf niet achter de deur kijken omdat het te belachelijk voor woorden is. Maar dan doe ik het toch maar. Voor de zekerheid.

OoOOOOH dit is zo verschrikkelijk bekend!

Ik ben eigenlijk altijd al angstig geweest in het donker, zolang ik me kan herinneren. Heb zelfs in mn pubertijd een periode gehad dat ik standaard met het licht aan sliep. Gewoon omdat ik te bang was voor geesten en inbrekers die me zouden komen lastig vallen. Toen ik verhuisde naar mijn studentenkamer werd dit wel minder. Maar ik sliep wel altijd met mijn deur op slot, was veel te bang dat de voordeur open werd gedaan er er ineens een inbreker in mn kamer stond. Op zich is dat niet zo heel gek met 10 huisgenoten die ik had. Sinds een half jaar woon ik samen met mn vriend in een benedenwoning. In het begin vond ik het zooo eng om alleen te slapen daar (vriend is vaak het weekend niet thuis). Was bang dat iemand achterlangs via de tuin naar binnen zou komen en dan de deur zou forceren. Zelfs het raampje boven de deur, echt zon miniding met een inbraakstrip durf ik niet open te zetten op het moment dat ik alleen ben. Maar goed ik kan wel trots vermelden, ik ben inmiddels niet meer bang om in mn eentje te slapen! Durf gewoon zonder angst het licht uit te doen.

Ik denk dat het gewoon tijd nodig heeft!

Ik slaap al zolang ik me kan herinneren met het licht aan, nog steeds. Nou vind ik het sowieso ook prettiger, maar ik heb ook hele angstige periodes gekent, en denk maar niet dat ik dan in het donker ging slapen

Ik heb hier ook een beetje last van. In huis moet je gewoon doen wat voor jezelf het fijnst voelt. En 's avonds in de auto doe ik soms gewoon de deuren op slot en 's nachts op straat fiets ik met de telefoon in m'n hand.

Maar ik weet ook, uit ervaring helaas, dat je op straat beter wat stoerder kan doen omdat je anders een makkelijker slachtoffer lijkt.

Ik ben er sinds kort voor bij een psycholoog. (heb 1.5 week geleden net mijn intake gehad).

Ik herken mezelf echt heel erg goed in jouw verhaal, bij mij is het zo erg dat het mijn leven gaat beinvloeden en ik keuzes ga maken om dingen niet te doen omdat ik anders bang ben/was. Ik vond dat zo erg dat ik er hulp voor heb gezocht.. Ik merk de laatste tijd ook steeds vaker dat ik bang ben als mijn vriend er ook gewoon is, dus dat was voor mij echt de druppel. Ik ken mijzelf niet eens "niet angstig". Ik kan mij herinneren dat ik vroeger altijd bang was als mijn ouders een feestje hadden en ik was alleen in een groot huis (leeftijd 13/14). Durfde nooit op te passen op neefjes /nichtjes in andere huizen. Durfde na het stappen niet alleen naar huis. En durfde zelfs geen enge films te kijken met een grote groep meiden vriendinnen. (ik zat altijd achter een kussentje en zag er echt tegenop als ik weer zo'n film feestje had)

Het enige wat ik kan zeggen (en dat is wat mijn psycholoog tot zover ook heeft gezegt) is dat het elke keer hele kleine stapjes zijn van steeds weer dingen 'proberen'. De kans dat iets gebeurt is zo ontzettend klein en wij als bange vrouwen denken dat die kans dat ons dat overkomt misschien wel op 30% ligt terwijl het in het echte leven misschien 0.03% kans is dat het je gebeurd. Ik merk ook heel snel dat als ik denk dat er iets met mij gaat gebeuren ik het niet ga overleven. Tijdens mij gesprekken willen we daar dus ook wat aan gaan doen. Verkrachters of enge mannen zijn echt niet altijd beren van 1.90 en 100 kg.. Het kunnen net zo goed mannetjes van 1.70 zijn die net door hun vrouw het huis uit zijn gezet en ontzettend dronken zijn. (of iets in die richting..). Angstige mensen zijn altijd heel erg goed in het bedenken en speculeren over wat er zal gaan gebeuren. Levendige fantasie

Voor zover kan ik er dus nog weinig nuttigs over zeggen, maar als het echt een groot probleem wordt in je dagelijks leven zal ik wel aan de bel trekken als ik jou was.

Ik ben door jou, punk'd ook aan het rondkijken en oriënteren. Ik herkende mij zoo in het verhaal en ik dacht altijd dat ik de enige was hahaha. Heel stom.

Laatst zaten ik en mijn vriend in de auto 's nachts op weg naar huis. Ik heb mijn gedachtes hardop uitgesproken...op een gegeven moment moesten mijn vriend en ik er allebei om lachen hoe "belachelijk" het eigenlijk is!

Oh bah, wat herkenbaar allemaal!
Punked, wat knap dat je er voor in therapie bent gegaan. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.

Ik ben eigenlijk niet eens zozeer bang voor inbrekers maar meer voor geesten. Dus ik kan wel mooi alles op slot gaan doen maar dat boeit die geesten geen ene reet. Ik weet niet waarom want heb nog nooit een geest gezien gelukkig (dat wil ik graag zo houden ook!) maar ik geloof er wel in door verhalen in mijn directe omgeving. Brrr.

Nu gaat mijn man vanaf november aan de slag bij de politie en moet hij dus ook wisseldiensten draaien, nou ik schijt al in mijn broek als ik nu denk aan al die nachten die ik alleen zal moeten slapen...

@ Nucia, ik merk dat ik daar inderdaad ook bang voor ben. Ik heb dat de vorige keer niet aangegeven bij mijn psycholoog maar misschien is het toch wel goed om dat te doen. Ik merk dat dat wel iets is van de laaste paar jaren. En dat ik voornamelijk bang ben echt buiten in het donker. Maar als ik dan toch bezig ben, dan wil ik ook gelijk al al die angsten af.

Idd, erg herkenbaar. Als ik alleen ben 's avonds ( mijn vriend is door de week niet thuis i.v.m. werk ) dan kan ik
mezelf ook zo bang maken. Mijn grootste angst is inbrekers. Ik durf niet eens meer naar Opsporing Verzocht te kijken
omdat ik daar alleen maar banger door wordt.
Of als ik 's avonds in het donker naar huis moet... brr dat vind ik ook vreselijk. Ik ben altijd bang dat iemand me op wacht.
Ik heb teveel enge films gezien denk ik. En ik schaam me er ook voor, maar ik kan me er ook niet altijd over heen zetten.

Punk'd schreef:@ Nucia, ik merk dat ik daar inderdaad ook bang voor ben. Ik heb dat de vorige keer niet aangegeven bij mijn psycholoog maar misschien is het toch wel goed om dat te doen. Ik merk dat dat wel iets is van de laaste paar jaren. En dat ik voornamelijk bang ben echt buiten in het donker. Maar als ik dan toch bezig ben, dan wil ik ook gelijk al al die angsten af.

Bedoel je dat je ook bang bent voor geesten? Weet je zelf hoe dat komt? Heb je er ooit eentje 'gezien'?
Buiten in het donker ben ik eigenlijk niet bang, maar je moet mij niet 's-nachts in mijn eentje in een donker bos zetten, dan ben ik ook bang, maar gewoon als ik van het uitgaan naar huis ga vind ik dat niet eng ofzo.
Is er iets voorgevallen in je verleden dat je buiten bang bent in het donker of weet je helemaal niet waar het vandaan komt? Lijkt me heel erg vervelend, zou je mij een beetje op de hoogte willen houden hoe jouw therapeut dat aanpakt? (hoeft niet tot in detail hoor, maar ben een beetje nieuwsgierig hoe ze zoiets aan zouden pakken en misschien zou ik het dan ook nog wel voor mezelf overwegen) Mocht je het niet willen dan is dat natuurlijk ook prima overigens..

Ik kan hier erg goed over mee praten,heb al eens een topic geopend hierover. Ik ben inmiddels een half. Jaar bezig via de GGZ met een zelfhulpcursus thuis. Heerlijk dat het nu lang licht is,veel meer aan je avond. Als je erover wil praten hoor ik t wel. Succes!

@ liefboefje, zou je mij quote uit je tekst willen halen ..(zou hem nog weg willen halen misschien ooit haha).

@ Nucia, Ja geesten. Nee ik heb ze gelukkig nooit gezien en ik weet niet eens of ik er wel in geloof (of misschien is dat juist wel 'zelfbescherming' doe maar normaal ze bestaan niet ofzo..) Maar mijn zus en vader beweren dat ze allebei (misschien in hun droom, misschien gewoon 's nachts dat weten ze niet) mijn oma op de rand van het bed hebben zien zitten.. Nou dat soort dingen wil ik gewoon niet weten.

Ik wil ook nooit spulletjes hebben van iemand die overleden is (zelfs de spulletjes van mijn oma niet).. Dat vind ik heel eng, dan heb ik het idee dat er een deel van haar in mijn huis is.. (wat eigenlijk helemaal niet erg is, want ze was verdorie mijn lieve oma!).

Net als eerder denk ik dat bij mij weer een film de trigger is geweest. (ik heb gewoon veel te veel enge films gekeken op een labiele leeftijd (+/- 14 jaar).. The sixth sense.. Ik ontwijk trouwens ook alles over geesten hoor.. Wil er niets over weten.

Ik ben niet bang vanwege enge films ofzo, maar ik kan niet in een donkere kamer slapen waar het echt pikkedonker is. Ik krijg het dan spaans benauwd en heb het gevoel dat ik opgesloten zit terwijl ik wel weet dat het niet zo is. Als het ergens pikkedonker is en ik ga daar slapen, ga ik lopen spoken in mijn slaap. Ik tast dan alle muren af op zoek naar licht, heel stom. Ik besef dat op dat moment niet, maar achteraf. Er moet bij mij altijd een stukje gordijn open staan, zodat er een klein beetje licht naar binnen komt, dan is er niks aan de hand. Nou ben ik ook half claustrofobisch, want ik ben ook als de dood voor liften en durf vaak de wc niet op slot te doen.

Maar dit is dan net weer anders..

Ik heb het ook heel erg dus heb niet echt tips voor je.. Heb het vooral als ik thuis ben, bang voor inbrekers etc..
Schrik van ieder geluidje, en aangezien het huis nogal oud is, zijn die er nogal veel.. Omdat ik een maand na onze verhuizing naar dit huis, ben gaan studeren in België, en dus alleen in de weekenden thuis ben, ken ik de geluiden nog niet en schrik dus telkens...
Durfde voorheen ook niet, als mijn vriend ;s avonds weg was naar vrienden en laat thuis kwam snachts, alvast te gaan slapen.. Nu moet ik wel omdat ik iedere dag weer vroeg op moet ivm werk.
Ik heb mezelf echt moeten dwingen en moet zeggen dat het me wel erg mee valt! Wel heb ik of altijd een lamp aan, of zorg dat ik al ga slapen als het nog licht is.

En als ik het niet vertrouw bel ik mijn vriend en ga ik beneden kijken of alles nog in orde is, terwijl ik met hem aan de telefoon zit

Vanavond was overigs nog erger.. Mijn vriend was weg, en had hem pas rond 2 uur ofzo thuis verwacht.. en normaal smst hij dus wel als hij eerder thuis komt en er een kans is dat ik nog wakker ben.. Nu dus niet, hoor ineens de voordeur open gaan, en ik riep "lief?" en kreeg geen reactie.. Stond al met het zwaard wat we in huis hebben (vlijmscherp) in mijn handen, toen mijn vriend geërgerd riep "ja wie anders?!"

Heb dus niet echt tips voor je, maar wilde je toch even laten weten dat je niet de enige bent!

Jeanette schreef:Ik ben niet bang vanwege enge films ofzo, maar ik kan niet in een donkere kamer slapen waar het echt pikkedonker is. Ik krijg het dan spaans benauwd en heb het gevoel dat ik opgesloten zit terwijl ik wel weet dat het niet zo is. Als het ergens pikkedonker is en ik ga daar slapen, ga ik lopen spoken in mijn slaap. Ik tast dan alle muren af op zoek naar licht, heel stom. Ik besef dat op dat moment niet, maar achteraf. Er moet bij mij altijd een stukje gordijn open staan, zodat er een klein beetje licht naar binnen komt, dan is er niks aan de hand. Nou ben ik ook half claustrofobisch, want ik ben ook als de dood voor liften en durf vaak de wc niet op slot te doen.

Maar dit is dan net weer anders..

Oh, dit heb ik ook allemaal, Jeanette! Ik heb alleen dan niet het gevoel dat ik opgesloten ben en ik ga ook niet lopen spoken. Maar ik ben ook doodsbang in het pikkedonker omdat ik voor mijn gevoel dan niet kan zien als er en wat er gebeurt. En ik ben ook bang voor liften en in onbekende toiletten ben ik ook bang om de deur op slot te doen. Ik neem dan ook altijd mijn telefoon mee naar de wc.

Punked: Ja, ook zo herkenbaar. Ik heb dan wel een kruisje van mijn oma op het dressoir staan in mijn slaapkamer maar daar denk ik eigenlijk nooit zo bij na. Ik had ook niet een heel hechte band met haar dus ze zou me denk ik niet zomaar even opzoeken als geest zijnde. Wel ben ik op mijn zeventiende een vriendin verloren aan een scooterongeluk en omdat we nooit afscheid hebben kunnen nemen heb ik altijd met het licht aan geslapen omdat ik bang was dat ze afscheid van me zou komen nemen. Brr, krijg nog kippenvel als ik er aan terug denk.. Succes met je therapie.

ik vind het alleen al fijn dat ik niet de enige ben die bang is in het donker, want dat dacht ik steeds.

ik ben wel benieuwd naar de zelfcursus van de ggz.