Is dit raar/ben ik raar?

Ik heb een halfbroertje van 25 die ik een keer of 5 heb gezien in mijn leven, vanaf zijn 19e ongeveer. Hij wil heel graag het contact opbouwen/onderhouden.

Ook belde mijn nichtje van 18 van mijn vaders kant vorige week. Die heb ik al 13 jaar niet gezien. Ze wilde een afspraak met me maken, we hadden al eens contact op facebook. Leuke meid en ergens ook wel leuk het contact op te pakken. Zij is de dochter van de broer van mijn overleden vader. Met mijn vaders familie heb ik al 20 jaar geen contact meer.

Maar eigenlijk hoeft het van mij allemaal niet zo. Het liefst ga ik verder met mijn leven zoals het is, helaas met een kleine familie: moeder, oma, tante. That's it. Mijn vriend zegt 'het is toch je broertje' en daar heeft hij ook wel gelijk in. Maar ik heb gewoon niet zoveel met hem.

Is dat raar/egoistisch van mij?

Ik vind het niet heel "raar" van je. Nu denk je er zo over. Misschien ben je er op dit moment nog niet aan toe. Wie weet is dat in de toekomst anders?

_Liv schreef:Ik vind het niet heel "raar" van je. Nu denk je er zo over. Misschien ben je er op dit moment nog niet aan toe. Wie weet is dat in de toekomst anders?

Ja dat zou kunnen. Wat mijn broertje betreft denk ik er al 8 jaar zo over.

Natuurlijk is dat je eigen keuze. Als jij je er niet goed bij voelt om het contact te onderhouden dan moet je dat niet doen. Het is leuk als het lukt natuurlijk, maar het moet geen verplichting zijn voor je en zoals ik het lees is dat het nu wel een beetje.

Nee ik vind dat niet raar. Ik heb met een groot deel van mijn moeders familie ook geen contact meer en zit daar ook helemaal niet op te wachten. Die band is nooit heel goed geweest en sinds mijn moeder is overleden is die er zeker niet beter op geworden. Ik heb me lang aan hen gestoord maar nu ben ik er klaar mee en hoef ik ook geen contact meer, het is goed zoals 't nu is. Jammer maar helaas!

En wat betreft je halfbroertje; tja jullie hebben elkaar weinig gezien en als jij er geen behoefte aan hebt om dat contact te versterken dan moet je 't niet doen. Als je het wel zou doen gaat het waarschijnlijk toch als 'n verplichting voelen en dan werkt het niet.

Helemaal mee eens. Met Alex, maar vooral ook met Angela omdat ik me deels wel kan verplaatsen in haar eerste alinea.

Sjaantje schreef:Helemaal mee eens. Met Alex, maar vooral ook met Angela omdat ik me deels wel kan verplaatsen in haar eerste alinea.

Heb jij ook geen/weinig contact meer met de familie van je moeder sinds haar overlijden?

Ik zag trouwens net dat jij woont waar ik werk...

Angela_1986 schreef:Nee ik vind dat niet raar. Ik heb met een groot deel van mijn moeders familie ook geen contact meer en zit daar ook helemaal niet op te wachten. Die band is nooit heel goed geweest en sinds mijn moeder is overleden is die er zeker niet beter op geworden. Ik heb me lang aan hen gestoord maar nu ben ik er klaar mee en hoef ik ook geen contact meer, het is goed zoals 't nu is. Jammer maar helaas!

En wat betreft je halfbroertje; tja jullie hebben elkaar weinig gezien en als jij er geen behoefte aan hebt om dat contact te versterken dan moet je 't niet doen. Als je het wel zou doen gaat het waarschijnlijk toch als 'n verplichting voelen en dan werkt het niet.

Hmm maar als ik jouw verhaal zo lees, zie ik wat 'rancune' tegenover de familie van je moeder. Maar die heb ik dan weer niet tegenover mijn nichtje/broertje. Het interesseert met gewoon niet zo. Maar ik vind het zo hard van mezelf! Mijn broertje wil zo graag. Hij is ook de zoon van mijn moeder, de moeder waarbij ik ben opgegroeid. Het ligt daardoor wat gecompliseerder vind ik, anders dan dat hij dezelfde vader had als ik. Nouja ik weet het gewoon niet goed.

Alex schreef:Natuurlijk is dat je eigen keuze. Als jij je er niet goed bij voelt om het contact te onderhouden dan moet je dat niet doen. Het is leuk als het lukt natuurlijk, maar het moet geen verplichting zijn voor je en zoals ik het lees is dat het nu wel een beetje.

Ja, zo voelt het ook. Maar vind het echt zo gemeen van mezelf als ik dat ook zo zou uiten naar hen, hetzij verpakt in aardigere woorden.

Angela_1986 schreef:

Sjaantje schreef:Helemaal mee eens. Met Alex, maar vooral ook met Angela omdat ik me deels wel kan verplaatsen in haar eerste alinea.

Heb jij ook geen/weinig contact meer met de familie van je moeder sinds haar overlijden?

Ik zag trouwens net dat jij woont waar ik werk...

Na mam's overlijden bleek dat mams degene was die de contacten onderhield. Van één zus van haar horen we nagenoeg nooit meer wat en met haar is een tijd geleden ook onenigheid gekomen. Jammer... maar ik heb ook nooit echt een band met dat deel van de familie gehad. Wel met een andere zus van mams, zij is een soort tweede moeder voor mij geworden.

Nu ben ik wel benieuwd waar je werkt... PM please?

Jen, ik kan me indenken dat dat gemeen voelt. Ik heb het zelf ook wel eens. Voor mij voelt het dan als 'ik heb niks tegen die persoon, maar ik heb er ook niks mee' en tja, hoe uit je dat naar die ander??? Want je wilt niet kwetsen, je hebt er alleen vrede mee dat je geen deel uitmaakt van elkaars leven!

Jen_ schreef:

Angela_1986 schreef:Nee ik vind dat niet raar. Ik heb met een groot deel van mijn moeders familie ook geen contact meer en zit daar ook helemaal niet op te wachten. Die band is nooit heel goed geweest en sinds mijn moeder is overleden is die er zeker niet beter op geworden. Ik heb me lang aan hen gestoord maar nu ben ik er klaar mee en hoef ik ook geen contact meer, het is goed zoals 't nu is. Jammer maar helaas!

En wat betreft je halfbroertje; tja jullie hebben elkaar weinig gezien en als jij er geen behoefte aan hebt om dat contact te versterken dan moet je 't niet doen. Als je het wel zou doen gaat het waarschijnlijk toch als 'n verplichting voelen en dan werkt het niet.

Hmm maar als ik jouw verhaal zo lees, zie ik wat 'rancune' tegenover de familie van je moeder. Maar die heb ik dan weer niet tegenover mijn nichtje/broertje. Het interesseert met gewoon niet zo. Maar ik vind het zo hard van mezelf! Mijn broertje wil zo graag. Hij is ook de zoon van mijn moeder, de moeder waarbij ik ben opgegroeid. Het ligt daardoor wat gecompliseerder vind ik, anders dan dat hij dezelfde vader had als ik. Nouja ik weet het gewoon niet goed.

Dat zie je wel goed... Maar tegenover mijn nichtjes/neefjes heb ik die dan weer niet zo, zij zijn allemaal jonger en hebben 'inhoudelijk' niets met de situatie te maken. Een van mijn nichtjes voegde me laatst toe op hyves, dat verzoek heb ik genegeerd. Ik zit er gewoon niet op te wachten en wat jij zegt, het interesseert me ook niet zo. We hebben ieder ons eigen leven en dat is goed.

Hmm, de zoon van je moeder vind ik dan ook weer anders dan wanneer het de zoon van je stiefmoeder/-vader zou zijn geweest. Je hebt dus wel 'n bloedband met hem. Maar dan nog, als het voor jou voelt als 'n verplichting dan denk ik dat het gewoon niet gaat werken.

Ik kan me wel voorstellen dat je het lastig vind en ik geloof dat ik me in jouw situatie ook zo afvragen of ik niet te hard ben. Maar als ik er zo, vanaf 'n afstand, naar kijk dan ben ik van mening dat je moet doen waar jij je goed bij voelt! *Lekker makkelijk gezegd hè*...

Sjaantje schreef:Jen, ik kan me indenken dat dat gemeen voelt. Ik heb het zelf ook wel eens. Voor mij voelt het dan als 'ik heb niks tegen die persoon, maar ik heb er ook niks mee' en tja, hoe uit je dat naar die ander??? Want je wilt niet kwetsen, je hebt er alleen vrede mee dat je geen deel uitmaakt van elkaars leven!

Jaaa precies! Dat ik precies hoe ik het voel.

Jen_ schreef:

Sjaantje schreef:Jen, ik kan me indenken dat dat gemeen voelt. Ik heb het zelf ook wel eens. Voor mij voelt het dan als 'ik heb niks tegen die persoon, maar ik heb er ook niks mee' en tja, hoe uit je dat naar die ander??? Want je wilt niet kwetsen, je hebt er alleen vrede mee dat je geen deel uitmaakt van elkaars leven!

Jaaa precies! Dat ik precies hoe ik het voel.

Dat dacht ik al haha

Sjaantje schreef:

Jen_ schreef:

Sjaantje schreef:Jen, ik kan me indenken dat dat gemeen voelt. Ik heb het zelf ook wel eens. Voor mij voelt het dan als 'ik heb niks tegen die persoon, maar ik heb er ook niks mee' en tja, hoe uit je dat naar die ander??? Want je wilt niet kwetsen, je hebt er alleen vrede mee dat je geen deel uitmaakt van elkaars leven!

Jaaa precies! Dat ik precies hoe ik het voel.

Dat dacht ik al haha

Amen! Dat dus inderdaad. Mooi omschreven Sjaan!

Je kunt ook contact onderhouden met je broertje puur om hem een plezier te doen. Zo te lezen ben je best belangrijk voor hem.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet weet of ik dat zou doen, maar het zou wel lief zijn.

Het maakt niet uit of forummers het hier al dan niet raar of egoïstisch vinden dat jij hier minder behoefte aan lijkt te hebben. Het is jouw gevoel en dat kan nooit door anderen worden beoordeeld als goed of fout. Stel dat het hier wordt veroordeeld/beoordeeld als fout, verandert dat jouw gevoel niet t.a.v. je familie. Vice versa hetzelfde verhaal, toch?

Je hebt zelf de vrijheid om te beslissen of je je hier voor open wilt stellen en als dit niet het geval is, zou ik dat proberen duidelijk te maken naar je familie. Het is geen plicht namelijk. Het kan echter wel zo zijn dat je je broertje en nichtje teleurstelt, maar als je het met een bepaalde sensitieve houding brengt, hoef je jezelf niet schuldig of rot te voelen.

Guattari schreef:Het maakt niet uit of forummers het hier al dan niet raar of egoïstisch vinden dat jij hier minder behoefte aan lijkt te hebben. Het is jouw gevoel en dat kan nooit door anderen worden beoordeeld als goed of fout. Stel dat het hier wordt veroordeeld/beoordeeld als fout, verandert dat jouw gevoel niet t.a.v. je familie. Vice versa hetzelfde verhaal, toch?

Je hebt zelf de vrijheid om te beslissen of je je hier voor open wilt stellen en als dit niet het geval is, zou ik dat proberen duidelijk te maken naar je familie. Het is geen plicht namelijk. Het kan echter wel zo zijn dat je je broertje en nichtje teleurstelt, maar als je het met een bepaalde sensitieve houding brengt, hoef je jezelf niet schuldig of rot te voelen.

Nee tuurlijk maakt het niet uit, maar wilde gewoon eens de mening van een ander horen, hoe zij het zouden oplossen. Want als ik die tv programma's kijk, met mensen die hun vader/broer/zus na jaren zien, of voor het eerst zien, en helemaal emotioneel en blij zijn, dan begin ik te twijfelen aan mezelf, omdat ik dat zelf helemaal niet zo ervaar of voel.

Ik snap wat je bedoelt, maar dat is een momentopname hè. Je ziet doorgaans niet hoe de band zich daarna ontwikkelt/herstelt. Persoonlijk lijkt het me voor mezelf vrijwel onmogelijk om iemand (bij wijze van spreken) huilend in de armen te vallen na jaren elkaar niet gezien te hebben, puur en alleen omdat we biologisch gezien familie zijn. Die band zou ik kunnen voelen omdat onze levens met elkaar zijn verweven en is onderhouden door de loop der tijd en ik zou er hooguit veel emotie bij voelen als ik zelf de behoefte had om het contact te herstellen en hier veel moeite voor heb gedaan.

Moeilijke situatie. (van je broertje dan).

Kun je niet een brief/mail sturen of iets dergelijks waarin je uitlegt hoe je je voelt en dat je niet weet of jij de behoefte hebt om die band op te bouwen.

Ik zou hem niet negeren op dit punt omdat hij blijkbaar wel graag dingen van jou wilt weten en zijn best daar voor doet.

Jen_ schreef:

Sjaantje schreef:Jen, ik kan me indenken dat dat gemeen voelt. Ik heb het zelf ook wel eens. Voor mij voelt het dan als 'ik heb niks tegen die persoon, maar ik heb er ook niks mee' en tja, hoe uit je dat naar die ander??? Want je wilt niet kwetsen, je hebt er alleen vrede mee dat je geen deel uitmaakt van elkaars leven!

Jaaa precies! Dat ik precies hoe ik het voel.

Dit is wel heel herkenbaar. Al bekijk ik het vaak vanuit een ander oogpunt. Op dit moment heb ik misschien nog niets met een persoon, maar dat kan nog wel komen.
De vraag is inderdaad of je dat wil. Want het is wel iets waar je je prettig bij moet voelen en moet doen omdat jij het wilt en niet om iemand anders.

Ik snap je heel goed want ik zit in een soort vergelijkbare situatie met familie. Ik weet ook niet wat ik ermee moet, lastig he!

Helemaal niet raar. Ik voel eigenlijk hetzelfde bij mijn vader. Ik heb gewoon niet zo de behoefte aan contact. Gelukkig pusht hij me nu ook niet meer, en hebben we nu een redelijke middenweg gevonden. We sturen kaartjes met kerst en verjaardagen (hij bij mij althans, ik weet niet wanneer hij jarig is), en ik mail hem bij belangrijke gebeurtenissen (zoals mijn slagen). Hij mailt iedere maand een kort algemeen verhaaltje over hoe het met hun gaat, zonder dat daarbij een verplichting voor mij is om daarop te antwoorden.

Die programma's, ik snap dat ook niet zo goed. Als je iemand nog nooit hebt gezien, kan er wel een bloedband zijn, maar is het alsnog een vreemde. Mijn ontmoeting met mijn vader ging héél anders. "Hoi, ik ben Supergrover" *handje schudden*. En na een tijd daar te zijn, bleek een bloedband geen garantie voor een band op emotioneel vlak. Voor mij althans. En dat heb ik ook aangegeven, dat ik niet de behoefte voel om er op korte termijn (5 jaar ofzo) weer terug te komen.

Als ik het me goed herinner was het toch ook zo dat jouw broertje een bepaald idee over jouw moeder en over het verleden die niet strookt met de werkelijkheid? Ik zal niet in details treden en als je liever hebt dat ik dit ook weghaal dan zal ik dat doen, maar speelt dat ook niet mee?

Susan schreef:Als ik het me goed herinner was het toch ook zo dat jouw broertje een bepaald idee over jouw moeder en over het verleden die niet strookt met de werkelijkheid? Ik zal niet in details treden en als je liever hebt dat ik dit ook weghaal dan zal ik dat doen, maar speelt dat ook niet mee?

Geeft niet, je hoeft het niet weg te halen, maar lief dat je dat aan biedt. Ja dat klopt, wellicht speelt dat mee op de achtergrond. Maar ik geloof wel dat ik dit inmiddels heb geaccepteerd. Eers wilde ik contact met hem, puur en alleen voor mijn moeder. In de hoop hem zo om te kunnen praten haar toch te willen ontmoeten. Maar dit zit er gewoon (voorlopig) niet in, en daar heb ik me bij neergelegd. Voor mij dus misschien geen reden meer om er energie in te steken, want dat deed ik eigenlijk voor mijn moeder.