Wie er is uitbehandeld of gestopt? Hoe voelt dat?

Tea- leaf, ik heb je niet helemaal gevolgd hier op het forum, mag ik vragen wat voor stappen jullie al genomen hebben?

Lieve Tea, Blauwwitrood, en alle andere meiden die voor deze moeilijke keuze staan,

Ik wil jullie heel veel sterkte en moed wensen. Ik kan me een klein beetje voorstellen hoe jullie je moeten voelen, zoals je weet, mijn man en ik hebben ook 3,5 jaar in onzekerheid geleefd. Uiteindelijk hebben we toch een kindje gekregen, en daarom zal ik nooit echt weten hoe het is om (misschien) geen kinderen te kunnen krijgen. Ik vind het echt heel erg voor jullie en ik hoop met heel mijn hart dat jullie ook op een dag een mooi klein wondertje in jullie armen mogen houden. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik verder nog kan zeggen.. alleen dat ik met jullie meeleef. Dikke knuffel , Liefs!

blauwwitrood schreef:***we vertrekken iets later, dus heb 'mn verhaal wonderbaarlijk snel nog even op papier kunnen zetten voor je***

Echt jaloers ben ik niet, ik gun het een ander van harte, alleen mezelf het meest...

moest ff een traantje laten om deze zin meis. Naar mijn idee 100% een uitspraak over hoe jij op dit moment in het leven staat.

Annie24 schreef:

blauwwitrood schreef:***we vertrekken iets later, dus heb 'mn verhaal wonderbaarlijk snel nog even op papier kunnen zetten voor je***

Echt jaloers ben ik niet, ik gun het een ander van harte, alleen mezelf het meest...

moest ff een traantje laten om deze zin meis. Naar mijn idee 100% een uitspraak over hoe jij op dit moment in het leven staat.

+1

Teddyaapje schreef:Tea- leaf, ik heb je niet helemaal gevolgd hier op het forum, mag ik vragen wat voor stappen jullie al genomen hebben?

Dat mag! 4 x keer een ronde clomid in verschilllende doses, homeopathie kuren, 3 x een ronde Menopur ( zelf injecteren ) en honderden keren inwendige echo's zonder een goed gegroeid eitje(s). Ik heb sinds sept 2007, 1 officieële eisprong gehad ( misschien wel een paar meer, maar zo goed als niet volgens gyn ).

Oh ja, verder nog een samenlevingstest gedaan, zaadonderzoek, bloedprikken keer op keer.. Ik heb ook nog eens baarmoederslijmvlies waarin zaadjes nauwelijks tot niet overleven.

Ik heb trouwens PCO.

Liefs Tea

Ook ik kan je geen nuttig antwoord geven, ik wil je alleen een dikke geven. Ik kan mij geen fractie van jullie gevoel voorstellen, maar het lijkt me verschrikkelijk frustrerend.

ten eerste een dikke knuffel voor jou ( en voor rwb)

Wijzelf zijn nu bijna 4 jaar bezig voor een kindje en gaan in oktober/november onze 3de (en laatste) ivf/icsipoging doen.
Als het dan nog niet is gelukt dan houden we het voor gezien met de mmm. Bij de eerste ivf wilde ik er absoluut niet aan denken dat het misschien niet gaat lukken maar na de 2de ivf waarbij we zelfs geen bevruchting hadden heb ik zoiets oke..het kan dus ook goed zijn dat we geen kindjes krijgen.

natuurlijk is het heel erg welkom en is het nog steeds onze grootste wens,maar inmiddels zijn we al dingen aan het ''plannen'' als het ons niet gegunt is. Heel hard maar het leven gaat door. Wij staan er naar mate de behandelingen en de maanden voorbij gaan er nuchterger in dan in het begin (wat ook logisch is denk ik)

Ik vind het erg voor mezelf maar erger voor mijn man en voor mijn en zijn ouders dat ik hem geen kindje kan geven en hun geen kleinkind,juist dat doet mij veel verdriet,ookal nemen hun mij niks kwalijk...(ik heb ook pco en mijn eileider links zit verstopt)

En ja die vragen... eerst zei ik altijd ach wat niet is kan nog komen en nu zeg ik meestal...we zien wel of het ons gegunt is.
Op dit moment zijn er in mijn omgeving 6 zwangere die allemaal rond deze maand zijn uitgerekent waaronder mijn beste vriendin.natuurlijk is het heel zwaar maar ben uiteraard heel blij voor ze omdat wat wij meemaken niemand gun!
Heb er steeds minder moeite mee met kinderwagens of dikke buiken,al was ik er vooral in het begin errug jaloers op!
Het is gewoon niet anders en het gebeurt ons wel of het gebeurt ons niet,heel zwart/wit maar een tussenweg zit er niet in voor ons!

Heel veel sterkte meis!

Tea-Leaf schreef:

Teddyaapje schreef:Tea- leaf, ik heb je niet helemaal gevolgd hier op het forum, mag ik vragen wat voor stappen jullie al genomen hebben?

Dat mag! 4 x keer een ronde clomid in verschilllende doses, homeopathie kuren, 3 x een ronde Menopur ( zelf injecteren ) en honderden keren inwendige echo's zonder een goed gegroeid eitje(s). Ik heb sinds sept 2007, 1 officieële eisprong gehad ( misschien wel een paar meer, maar zo goed als niet volgens gyn ).

Oh ja, verder nog een samenlevingstest gedaan, zaadonderzoek, bloedprikken keer op keer.. Ik heb ook nog eens baarmoederslijmvlies waarin zaadjes nauwelijks tot niet overleven.

Ik heb trouwens PCO.

Liefs Tea

Ik heb er niet heel veel verstand van maar de medicijnen die je gebruikte zijn bedoelt om je eisprong op te wekken toch? En ondanks die medicijnen heb je evengoed maar 1 echte goede eisprong gehad de afgelopen 4 jaar? Oh heftig zeg! Hebben ze de oorzaak hiervan ooit onderzocht? Je hebt PCO, maar dat moet toch ook ergens door veroorzaakt worden?

Sorry dat ik zo nieuwsgierig ben...

Annie24 schreef:

blauwwitrood schreef:***we vertrekken iets later, dus heb 'mn verhaal wonderbaarlijk snel nog even op papier kunnen zetten voor je***

Echt jaloers ben ik niet, ik gun het een ander van harte, alleen mezelf het meest...

moest ff een traantje laten om deze zin meis. Naar mijn idee 100% een uitspraak over hoe jij op dit moment in het leven staat.

En bedoel je dit positief of..

@Ingrid82: wat verwoord je dat goed en sterk!!

Ik wil je als eerste een hele dikke knuffel geven
Het voelt soms allemaal zo oneerlijk.

Wel erg balen dat je met medicijnen geen eisprong krijgt.

Adoptie hebben wij ook over gepraat maar dat is duur! Erg duur. Jammer, want dat houden denk ik heel wat mensen tegen om te adopteren.
Is pleegzorg wat voor jullie?

Hier is ons verhaal ook wel bekend denk ik. Ondertussen zijn wij 4 jaar verder. De eerste jaren was ik er niet zo mee bezig en vond ik alle zwangerschappen en baby's leuk in de omgeving. De laatste twee jaren heb ik daar steeds meer moeite mee. Vooral na de miskraam. Waarom mocht een ander kindje wel groeien en die van ons niet? Heb het er heel moeilijk mee gehad.
En de opmerkingen: 'Niet teveel mee bezig zijn, dan word je ook niet zwanger'. 'Ach volgende keer beter' (na de MA) of waar ik helemaal van gruwel ' Zal ik even komen helpen?' van een hard lachende man. Mijn antwoord daarop is: ' nee ik wil geen lelijk kind'. Dan zijn ze wel stil.

Ik heb ook een heel traject doorgelopen. Allerlei (pijnlijke) onderzoeken gehad. Uitslag: het ligt aan mij, mijn man is helemaal goedgekeurd. Ik heb uitmezelf geen of een slechte eisprong. Ik word wel ongesteld, dus PCO heb ik niet, maar een goede eisprong dus ook niet (altijd).
De eerste stap na de onderzoeken was clomid. En dat blijkt voor mij echt een super wondermiddel te zijn. Vorig jaar na 4 rondes 50 mg raakte ik zwanger en dit keer na 1 ronde 50 mg. Daar ben ik heel dankbaar voor dat wij iig een kans krijgen. Nu nog dit kindje voldragen. Ik ben namelijk zo bang om wéér een miskraam te krijgen. (dec 2008 een zvmk gehad)
We hebben al wel een kloppend hartje gezien, maar dat is nog geen zekerheid.

Houd moed! Als je de moed laat zakken dan kun je het helemaal wel opgeven. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Tea, blauwwitrood, en alle andere meiden... Ik wil jullie een hele dikke knuffel geven. Jullie kennen me niet, maar ik kom al jaren op dit forum en heb veel gelezen.

Ik vind het echt heel rot voor jullie dat jullie dit mee moeten maken. En ook ik kan me niet voorstellen hoe dat voor jullie moet zijn. Heel veel sterkte, en ik hoop dat t jullie toch gegund mag zijn!

Mama_van2 schreef:Ook ik kan je geen nuttig antwoord geven, ik wil je alleen een dikke geven. Ik kan mij geen fractie van jullie gevoel voorstellen, maar het lijkt me verschrikkelijk frustrerend.

+ 1 En een hele dikke knuffel!!

Voor de meiden die uitbehandeld zijn.. heel erg veel sterkte.. lijkt mij een vreselijk gevoel.. of je je erbij neer kunt leggen, je zal wel moeten, hoe oneerlijk ook.

Zoals sommige weten, ik sta op het punt te starten met IVF. Hoe dit voelt.. ik weet het niet, wat me te wachten staat, ook niet. Ik ga er blank in en ik kies ervoor om de horrorverhalen niet al te veel in mijn gedachten te nemen. Kut dat het het pijn doet, maar ik ben echt niet bang voor de pijn of last van de medicatie. Als dit nodig is om een kindje te kunnen krijgen, dan ga ik dat doen. Of het gaat lukken is een tweede, maar ik kan voormezelf niet opgeven zonder alles geprobeerd te hebben.

Van opgeven is er nog geen sprake.. ik heb voormezelf gezegd dat ik er 5-6 doe als het niet lukt, en ik ben zelfs al informatie aan het inwinnen om naar het buitenland te gaan om daar toch succesvol zwanger te kunnen worden. Maar ik ga niet oneindig verder. De arts die ik sprak, die heeft gezegd dat wij hele goede kanshebbers zijn. Alle hormoonwaarden van mij, de zaad van mijn man is perfect. Mijn eitje in eigen cyclus groeit goed, alleen de enige mankement dat ik heb, zijn de eileiders... dus ik gok erop dat het allemaal goed zal komen!

Daarbij komt ook dat ik wel zwanger kan worden en blijven voordat ik geinfecteerd raakte met chlamydia... en raar maar waar, van de arts moest ik mezelf gelukkig prijzen met het feit dat ik een verklaarbaar probleem had. Er zijn dus ook stellen die NIETS mankeren.. maar toch ook niet zwanger worden...

Het lijkt mij heel zwaar om zo graag zwanger te willen raken en dat het dan niet lukt, ondanks alle moeite en pijn die je investeert. Ik wil Tealeaf en alle andere dames die niet snel zwanger worden sterkte wensen, hopelijk is het jullie gegund om op een dag een positieve test in handen en uiteindelijk een kind in je armen te houden.

blauwwitrood schreef:

Annie24 schreef:

blauwwitrood schreef:***we vertrekken iets later, dus heb 'mn verhaal wonderbaarlijk snel nog even op papier kunnen zetten voor je***

Echt jaloers ben ik niet, ik gun het een ander van harte, alleen mezelf het meest...

moest ff een traantje laten om deze zin meis. Naar mijn idee 100% een uitspraak over hoe jij op dit moment in het leven staat.

En bedoel je dit positief of..

Muts! Tuurlijk bedoel ik dat positief! Euhh...even andere woorden proberen te zoeken, want ik zie nu dat het er idd een beetje krom staat Poging 2: ik denk dat die zin erg pakkend is omdat je in 1 zin hebt uitgelegd hoe jij erover denkt. De zin is kort, maar krachtig en geeft (naar mijn idee) goed weer hoe jij, en andere meiden die niet zwanger kunnen worden er over denken en dat is hartstikke logisch. Zo misschien wat beter? :-) Geen ruzie hé

Had net je verhaal gelezen, maar weet niet wat ik moet zeggen. Ik vind het heel knap dat je zo naar je gevoel blijft luisteren. Ook qua pauzes etc. Ik heb altijd het idee dat jij heel erg goed nadenkt over wel of niet verder gaan en dat vind ik super knap. Dat je niet alleen maar "ik wil een kind" in je hoofd hebt. Of nou ja, dat wil je wel, maar dat je er wel over nadenkt wat je er wel of niet voor kunt doen. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Verder wil ik je een knuffel geven en ik blijf duimen dat het je toch gaat lukken zwanger te worden! Sterkte meid. En gewoon van je af blijven schrijven hier hoor. Daar zijn we voor met zn allen!

Het is idd niet gemakkelijk he meid! En ontzettend zwaar. Ik kan even uit je berichten niet opmaken of je openstaat voor ivf (heb waarschijnlijk te vluchtig gelezen ). Ik wil graag mijn ervaring met je delen en hopelijk krijg je daardoor een positiever beeld.

Wij zijn al bijna 3 jaar aan het hopen op een zwangerschap. Helaas kunnen ze bij ons de oorzaak niet vinden, al lijkt het er soms op dat het zaad niet goed is. Dat verschilt namelijk van keer tot keer en bij de IUI was het altijd goed, afgelopen dinsdag hadden we onze punctie en toen moest mijn vriend een tweede potje produceren want het eerste was niet goed voor ivf, of het tweede goed genoeg was horen we morgen en anders hebben ze icsi gedaan. In ons ziekenhuis wordt namelijk ter plekke gekeken of er icsi of ivf toegepast wordt.
Ik heb 7 iui behandelingen gehad, waarbij 1 in mijn eigen cyclus en 6 met hormonen. De eerste hormoonkuur is me zo slecht bevallen, ik had dreigende overstimulatie. De andere kuren waren pittig en had ik veel last van bijwerkingen. Ik was echt een kreng, een ware hormonella.
In december hebben we ons ingeschreven voor ivf en na een wachtlijst van 6 maanden zijn we nog niet zo lang geleden met de behandeling gestart. Ik heb bijna tot de dag dat ik startte keihard geschreeuwd dat ik het niet zou doen, dat ik het niet wilde en dat ik enorm bang was. Bang voor de teleurstelling, voor de bijwerkingen enz. Ik wilde niet dat ik kostte wat kost zwanger zou raken.( het moest ook nog leuk blijven)
Maar toen brak de dag aan dat ik met de pil moest beginnen. En opeens stond ik er positiever in (overigens met behulp van een psycholoog). En toen ik met spuiten begon, had ik geen bijwerkingen! De eerste twee weken decapeptyl waarvan veel mensen overgangsklachten krijgen gingen zeer gemakkelijk en bijwerkingloos voorbij. Toen 2 weken stimuleren met puregon (wel een lage dosering omdat ik altijd heel hard ga) en afgelopen dinsdag de punctie. Waar ik van te voren , voordat ik met het traject begon ontzettend tegenop zag en nu was ik alleen dinsdagochtend heel zenuwachtig. De punctie viel me ontzettend mee, ik heb geen pijn gehad. Er zijn 6 eicellen gevonden en gisteren kreeg ik het verlossende telefoontje dat we morgenvroeg een terugplaatsing hebben.
Al met al is de hele behandeling me ontzettend goed afgegaan, en dat wou ik graag even met jou delen. Je ziet er misschien tegenop, maar uiteindelijk kan het dus ontzettend goed gaan. En dan denk ik bij mezelf, misschien is het toch het proberen waard.
Ik zei ook altijd heel hard 1 keer en daarna nooit meer. En nu heb ik zoiets van 'ach als het nu niet lukt, dan durf ik best nog een behandeling aan' .
De meeste mensen in onze omgeving weten waar we mee bezig zijn en leven ontzettend mee. Zonder hun steun , en de steun van een aantal lieve meiden hier op het forum waar ik in real life ook contact mee heb zou ik het nooit zo goed gedaan hebben.
Vragen krijg ik bijna nooit, ik ben al 32 en doordat ik heel open ben geweest vraagt er niemand waneer bij ons eens een baby komt.
Jaloers ben ik ook niet meer, ik kan genieten van buiken om me heen en van kleine babys. Er was een tijd dat ik daar moeilijk mee om kon gaan, maar nu ik me zo positief voel kan ik daar goed mee omgaan.

Lieve tea, ik hoop dat je door mijn verhaal anders in het hele gebeuren gaat staan en misschien toch nog een poging durft te wagen.
en heb je vragen, stel ze gerust, in dit topic of via pb.

Annie: helemaal duidelijk!! Ik vat het op als een compliment En nee hoor, wij krijgen geen ruzie

Sharky: wat een ontzettend positief verhaal!! Echt knap hoe je zo de knop om hebt kunnen zetten toen je startte, super!

Het leven is ook zo oneerlijk soms. Zoals al je mischien wel weet zijn wij ook al jaren bezig voor een kindje. Hebben allerlei nare onderzoeken gehad in het ziekenhuis en daar kwam uit niet goed zaad. Toch vinden wij de stap om voor echt iui ivf enz te gaan erorm groot en hopen ooit nog op een wonder. Ik heb inmiddels 2 keer een miskraam gehad vorig jaar januari en afgelopen februari.

Ik wil jullie heel veel sterkte wensen