Stelling: Echte liefde kent geen grenzen

Vinden jullie dit?

Ik zie het net toevallig weer eens voorbij komen in een topic en weet dat veel mensen dit zeggen. Ik heb er wel een mening over maar ben benieuwd naar die van jullie .

Uhm hoe moet ik dit opvatten?
Als in ik doe echt alles voor mijn liefde?
Want dat is niet zo... nou ja in zekere zin dan. Maar als hij een moord pleegt dan geef ik hem wel aan

Ik ben het eens met de stelling.
Geloof ook dat man en ik het levende bewijs dat echte liefde geen grenzen kent, althans voor ons. We hebben erg moeilijke tijd gehad (komen beide uit verschillende landen en hij woonde als asielzoeker in 3e land), maar inmiddels hebben we bijna alles op de rit.

Ik zou graag willen dat het waar was maar ik denk dat elke liefde grenzen kent, en dat die ook weer bij elke liefde ergens anders liggen. Als jij je hele vertrouwde omgeving en alle andere mensen die je dierbaar zijn moet opgeven om bij je grote liefde te zijn doe je wel hele grote concessies. Ik geloof best dat er relaties zijn waarbij dat wel werkt maar ik denk dat het op de lange termijn in alle gevallen heel erg moeilijk is. Overigens denk ik dan wel echt in grote afstanden, niet binnen Nederland of zelfs binnen Europa maar echt verschillende werelddelen.

Eh ik weet ook niet hoe ik het op moet vatten,
geen grenzen in leeftijd? landgrenzen? of meer dat je alles pikt van je man?

Ik heb het idd over grenzen; de afstand dat je van elkaar afwoont. Luisa wat een bijzonder en mooi verhaal maar kan me voorstellen dat dat niet altijd even makkelijk geweest moet zijn.

Als je bedoelt dat je voor je grote liefde emigreren gaat of hij voor jou: heb niet zo'n echte grote liefde ontmoet maar we hebben hier wel een discussie over gehad tijdens een rondreis op Paaseiland: ik heb toen gezegd dat ik daar echt niet altijd zou willen wonen. Dan zou ik te veel dingen missen omdat het echt maar een klein eiland is zonder veel voorzieningen, duur omdat alles van het vaste land moet komen en je bent een paar uur aan het vliegen voor je op het vasteland van Chili bent. Reactie van anderen was toen: maar stel dat je nu je grote liefde hier tegenkomt dan blijf je vastwel. Nou dus niet. Ik zou er best wel een poosje willen wonen om de relatie te laten groeien maar stel dat hij daar absoluut zou willen blijven wonen dan zou het toch einde relatie zijn.

Ik zou evt. wel bereid zijn om te gaan wonen in een ander land mits ik daar kan werken, en er verder genoeg te doen is.

Ik geloof er niet in voor mezelf.
Maar wel voor andere. Dat heb ik van dicht bij wel meegemaakt.

Maar ik weet dat dit voor mij nooit zou werken.

Zusje schreef:Ik heb het idd over grenzen; de afstand dat je van elkaar afwoont. Luisa wat een bijzonder en mooi verhaal maar kan me voorstellen dat dat niet altijd even makkelijk geweest moet zijn.

Nee idd, het is ook echt wel zwaar geweest hoor. En we hebben ook nu nog 1 stapje te nemen, maar dat komt wel goed.
Maar eerlijk gezegd, als ik van te voren wist hoe het zou zijn was ik er nooit aan begonnen. Dan had ik wel een eind aan de relatie gemaakt voordat het serieus was.

Ik denk overigens dat in liefde afstand echt geen probleem hoeft te zijn, als beide partijen maar bereid zijn om het een en ander op te offeren of te veranderen. En als het om echte liefde gaat lijkt me dit altijd wel mogelijk.

luisa schreef:

Zusje schreef:Ik heb het idd over grenzen; de afstand dat je van elkaar afwoont. Luisa wat een bijzonder en mooi verhaal maar kan me voorstellen dat dat niet altijd even makkelijk geweest moet zijn.

Nee idd, het is ook echt wel zwaar geweest hoor. En we hebben ook nu nog 1 stapje te nemen, maar dat komt wel goed.
Maar eerlijk gezegd, als ik van te voren wist hoe het zou zijn was ik er nooit aan begonnen. Dan had ik wel een eind aan de relatie gemaakt voordat het serieus was.

Ik denk overigens dat in liefde afstand echt geen probleem hoeft te zijn, als beide partijen maar bereid zijn om het een en ander op te offeren of te veranderen. En als het om echte liefde gaat lijkt me dit altijd wel mogelijk.

In sommige gevallen komt er veel meer bij kijken.
Ik heb het gehad hoor... 6 jaar lang.
Maar dat was een verschrikkelijke relatie. Op alle gebieden.
Misschien dat als dat anders gelopen was, dat ik er voor mezelf anders over had gedacht.
Maar voor mij zou het na al die omstandigheden echt geen optie meer zijn.

Ach, het is natuurlijk ook erg persoonsgebonden. Maar net hoe je er zelf in staat. Maar Hazeltje jij geeft aan dat het een verscrikkelijke relatie was, dan ga ik er maar even vanuit dat het achteraf gezien ook geen echte liefde is.
Ik denk overigens wel dat het alleen kan slagen als echt beide partners water bij de wijn doen, anders krijg je volgens mij zo'n ongelijke relatie. Of 1 doet concessies maar staat hier volledig achter natuurlijk.

edit: Uiteraard komt er veel meer bij kijken en is het niet zo simpel. Daar weet ik ook meer dan genoeg van.

Ik ben het ook niet eens met de stelling. Ik zou nooit(zeg niet nooit, maar 99,999999%) voor/met een man naar bijv afrika of het midden oosten verhuizen(op Israël en misschien Jordanië uitgezonderd). Het zijn niet mijn plekken en ik zou me er nooit kunnen aarden(zeker niet als ik een hoofddoek op zou moeten o.i.d.). Zo kan ik nog wel een aantal plaatsen benoemen waar ik denk ik dood ongelukkig zou worden en liefde het niet overwint(denk aan een mini dorpje in alaska of een gehucht in australië)

Ik denk dat dat heel moeilijk te zeggen is als je het niet meegemaakt hebt. En dan nog is de ene relatie en liefde de andere niet. Ik zou het denk ik niet trekken om een lange afstandsrelatie te hebben dus dan zou ik nog liever emigreren, maar ook weer niet zomaar. Tsjah, lastig te zeggen zoals ik al zei! Ik heb er geen ervaring mee.

@ Luisa: Nee, achteraf gezien kwam de liefde alleen van mijn kant.
Al hoefde ik niet veel te reizen, hij kwam meestal wel naar mij toe.

Ik denk dat het de moeite waard is om ver te gaan voor echte liefde, ook qua afstand, maar er zijn altijd grenzen.

Eens. Niet alleen letterlijk grenzen tussen landen, maar ook grenzen op het gebied van leeftijd, situaties e.d.

Oneens, ik heb echt niet meer zoveel voor de liefde over.

Het is mogelijk, maar je moet wel een ijzersterk doorzettingsvermogen hebben. Het vraagt verschrikkelijk veel investering van beide kanten aan geld, tijd en kracht. En op den duur moet je toch de keuze maken om ergens te gaan wonen. Dat lijkt mij het allerlastigste, omdat je allebei familie en vrienden hebt.

Ik ben het opzich wel met de stelling eens. Mijn vriend woont in Noorwegen en het gaat gewoon heel goed tussen ons. Nu zijn er ook wel veel factoren waardoor het wel goed gaat.
*Noorwegen was al mijn favoriete land en ik sprak de taal al redelijk voordat ik mijn vriend leerde kennen en kende de cultuur ook al wel
*Inmiddels spreek ik echt goed Noors en kan alles zeggen wat ik wil, ook gevoelens enz.
*we hebben niet te maken met verschillende tijdszones
*niet hele grote culturele verschillen
*we zijn allebei niet echt gehecht aan onze woonplaats en ook niet eens echt aan het land
*ik had toch al plannen om in de toekomst naar Noorwegen te verhuizen en wil dat nu alleen nog maar meer
*hij kan nu ook vrij goed Nederlands

Het is echt wel eens lastig en we missen vooral het fysieke contact en gewoon ff elkaar kunnen opzoeken, moet altijd gepland worden, maar verder zijn wij allebei gelukkig met onze relatie en we weten ook dat de afstand tijdelijk is.

Ik denk dat ik het wel veel moeilijker zou vinden als mijn vriend aan andere kant van de wereld zou wonen of in land met hele andere cultuur. Dan heb je nog veel meer ''extra'' dingen om rekening mee te houden dan alleen de afstand.

Ik denk dat het er vanaf hangt in hoeverre je ervan overtuigd bent dat het echte liefde is.
Is het al ergens op gebaseerd of is het een gevoel. Hoe goed ken je elkaar? Als je bijvoorbeeld iemand in het buitenland ontmoet terwijl je voor 3 maanden daar stage loopt heb je al best wat opgebouwd.

Ontmoet je iemand op vakantie dan ken je elkaar amper. Op vakantie is iedereen leuk en daarna is een stuk lastiger om iets op te bouwen.

Als je er van overtuigd bent dat het echte liefde is kan je familie, vrienden en werk opgeven, maar dat moet je dan ergens anders ook weer op kunnen bouwen. Als je verhuist voor je echte liefde en vervolgens ongelukkig gaat zitten zijn, zal het met de liefde ook niet goedkomen.

Moeilijk hoor, ik denk niet dat ik het zou kunnen. Ik hecht veel te veel aan mijn familie, vrienden en omgeving. En daarbij geloof ik niet dat er één echte liefde is. Dus als ik de ene zou moeten laten gaan, is er vast nog wel iemand anders voor me.

Polly schreef:Ik denk dat het de moeite waard is om ver te gaan voor echte liefde, ook qua afstand, maar er zijn altijd grenzen.

+1, niets aan toe te voegen

Voor mij geldt dat, in deze relatie, zeker.

Ik denk dat liefde inderdaad grenzeloos is, maar vervolgens moet 1 van de 2 wel de stap wagen om te emigreren.
Bij mijn Zweedse hunk en mij is dat er nooit van gekomen omdat we (blijkbaar) vonden dat we beiden prima op onze plek waren in ons huidige leven en land.
Uiteindelijk hebben wij dus niets met onze gevoelens gedaan, maar ik geloof zeker wel in die liefde!