En wat vind je niet leuk aan zwanger zijn?

In het andere topic gaat het over wat er leuk is aan zwanger zijn, wat vind je niet leuk aan zwanger zijn?

Ik vind vooral die onzekerheid niet leuk, vooral in het begin natuurlijk. klachten vallen hier eigenlijk heel erg mee dus dat valt niet tegen. Wat ik ook minder leuk vind is dat sommige mensen je anders gaan behandelen... net alsof je ik weet niet wat hebt ofzo. Ik kan niet zo goed tegen een uitzonderingspositie die je dan soms krijgt.

Het maagzuur, vreselijk veel last had ik daarvan

Ik vond het op het laatst niet leuk dat ik zo traag was, moeilijk mijn bed uit kwam, niet meer kon slapen/draaien vanwege bekkenpijn en mijn nieuwe schoenen niet kon dragen omdat ik mijn veters niet meer kon strikken!

Oh ja! Maagzuur!

Oja, ik kon niks bedenken, maar oh dat maagzuur! Dat heb ik wel vervloekt op het laatst. Voor de rest geen klachten, heb met 39 weken nog staan schilderen.
Ik kon er ook niet tegen als ik anders behandeld werd inderdaad, heb héél vaak gezegd, "ik ben zwanger, niet ziek!"

Ayla schreef:Oja, ik kon niks bedenken, maar oh dat maagzuur! Dat heb ik wel vervloekt op het laatst. Voor de rest geen klachten, heb met 39 weken nog staan schilderen.
Ik kon er ook niet tegen als ik anders behandeld werd inderdaad, heb héél vaak gezegd, "ik ben zwanger, niet ziek!"

Verder had ik ook nergens last van, maar dat maagzuur vond ik vreselijk

Ik ben bij R, en nu ook, gewoon heel erg fit en daarom baal ik ervan als mensen je anders gaan behandelen omdat je toevallig zwanger bent. Aan de ene kant lief dat zorgzame maar kom op denk ik dan, ik ben alleen maar zwanger niet ziek idd.

Ik vind het vervelend dat mensen denken dat ik niks meer kan, of zeggen dat ik moet uitkijken als ik op een trapje of stoel sta.
Het vele overgeven de eerste tijd vond ik ook echt niet fijn, maar dat is nu al weer een tijd over gelukkig.

Ja caroow precies zulke dingen, sta ik op een (kleuter)tafel in de klas komt een collega de klas binnen wil je dat niet meer doen dadelijk val je. Aan de ene kant heel lief maar aan de andere kant ik val echt niet van een brede tafel af.

Ja inderdaad, ik sta op een stoel, niet op een lantaarnpaal.

Caroow schreef:Ja inderdaad, ik sta op een stoel, niet op een lantaarnpaal.

hahaha precies. En ik snap aan de ene kant dat mensen zeggen doe toch eens wat rustiger maar aan de andere kant euh hallo een kleuterklas in de Sinterklaastijd, dat is geen combi met rustig aan doen als juf.

Ik moet op een stoel staan om de verwarming aan te zetten in de kantine op het werk, ik ga echt niet iemand anders vragen dat te doen en ik ga al helemaal niet in de kou zitten. En als ik even snel een kassa rol nodig heb, ik ga niet staan wachten tot iemand tijd heeft.

Ja dat vond ik ook vervelend dat mensen denken dat je niks meer kan.
Ik was tot aan het eind best actief en kreeg echt verbaasde reacties als ik bijvoorbeeld vertelde dat ik met de fiets boodschappen ging doen of dat ik tot het eind nog slaapdiensten heb gedraaid.

De pijn in mijn ribben vond ik ook minder!

Een kindje wat de hele dag door veel te hard schopte, bloeverlies, te veel harde buiken, onzekerheid en bekkenpijn.

Ik had geen klachten. Maar toen het zo warm was van de zomer, vond ik dat niet zo fijn. Ik had toen echt nergens energie voor, terwijl ik nog van alles wilde doen. Gelukkig had ik toen al wel verlof.

Idd de klachten: Bekken pijn, snel moe, bloedverlies in het begin, en vooral (voor mijn vriend vooral) mijn 'gezellige buien'.

Migraine en dan geen medicijnen mogen nemen! Op een gegeven moment heb ik tegen de neuroloog gezegd 'geef me gewoon maar wat! Maakt me niet meer uit als mijn kind er misvormd uit komt...'. Meende ik natuurlijk niet, maar ik was zó ziek!

Mmmm 'gezellige buien' heb ik nooooooooooooit last van

Ik vond de misselijkheid de eerste 20 weken erg heftig. En de vrij algemene gedachte 'je bent zwanger, niet ziek' die toch wel heerst vind ik ook niet fijn. Ik durfde me eigenlijk niet ziek te melden en heb echt te lang doorgelopen met extreme misselijkheid. Pas toen ik uiteindelijk een week thuisbleef, ging het langzaam de goede kant op, maar toen zat ik al op de helft.

Dan ga ik toch wel voor de extreme misselijkheid incl ziekenhuisopnames die ik heb gehad. Dat was gewoon echt waardeloos. Aan de andere kant (laten we het dan ook maar positief bekijken) kon ik na die nare periode andere kwaaltjes zoals maagzuur, vermoeidheid, etc. makkelijk aan en stelde dat bijna niks voor vergeleken met die misselijkheid!

Ik moet zeggen dat ik eigenlijk echt niet mag klagen, want ik heb een hele goede zwangerschap gehad.
Maar het minst leuke vond ik toch wel de 12 dagen overlopen.
Op gegeven moment was ik het echt zat, voelde ik me een plofkip en baalde ik ervan dat ik niet meer zoveel kon doen als eerst. Maar goed, de 12 dagen overtijd lopen is het meer dan waard geweest, als ik zie wat ik ervoor
terug heb gekregen .

De bekkenpijn en de dingen die daardoor niet meer kunnen of willen lukken en het maagzuur

De eerste weken waren een hel... Ik was zo misselijk, hield serieus niets binnen en stond te trillen op mijn benen. Naarmate de zwangerschap vorderde voelde ik me beperkt, ik kon geen hele stukken meer lopen, mijn energieniveau was minder en daar klaagde ik erg over. Voor de rest vond ik het allemaal best meevallen

Het meeste eigenlijk wel. Zwanger zijn is niet mijn ding..
Vond het waardeloos. Was de hele dag door ziek, misselijk en aan het spugen, was doodmoe... Mijn leven bestond uit werken (en de minuten weg kijken tot het tijd was, arme kleuters), eten (en zorgen dat binnen te houden) en maar weer slapen.
En toen het eindelijk een beetje beter ging, is ze geboren

het kokhalzen de hele zwangerschap, zwangerschapssuiker, de onzekerheid en met 32 weken lag S al ingedaald en kon toen een stuk minder dingen doen. Viel me ook wel tegen. Oh ja en de intense moeheid in het begin.

Ehm het feit dat iedereen ineens ongezouten zijn mening over je mag geven.

OMG wat ben je dik. Weet je zeker dat er maar 1 in zit? Pfff moet je nog zo lang met die buik???

En inderdaad de onzekerheid.