Vanaf wanneer beschikt een kind over inlevingsvermogen?

Dat zat ik me af te vragen. Hebben jullie een idee vanaf welke leeftijd een kind in staat is om te overzien dat het een ander pijn/verdriet kan doen door zijn acties? En nog belangrijker; vanaf wanneer ze in staat zijn te bedenken dat ze dat dan ook beter maar niet kunnen doen ?

(En zeg ALSJEBLIEFT dat dat vanaf ongeveer 2 jaar en 9 maanden is )

Mijn dochter (anderhalf) heeft al wel goed door dat ze me pijn kan doen. Maar gewetenswroeging hierover... nee. Geen idee wanneer dat begint te komen.

Als ik het me goed herinner ontwikkelt de metacognitie (dus het kunnen reflecteren over gedachten en daarmee dus ook het kunnen snappen dat een ander iets anders kan ervaren) zich tussen de 3 en 7 jaar.

Volgens mij pas ECHT met een jaar of 4 sorry Daarvoor misschien ook wel deels maar is een kind nog erg ikgericht. Ik heb een kleuterklas en de jongste kinderen zijn nog heel erg met zichzelf bezig en doen dan soms anderen pijn wanneer iets niet gaat zoals ze willen bijvoorbeeld.

Yara vertelde daarstraks heel trots tegen mij dat ze papa had geslagen en lachte er vrolijk bij....
Ik denk dus niet dat ze er met 2 jaar en 4 maanden al toe in staat zijn.
Maar ik denk dat ze het met 2 jaar en 9 maanden zeker zullen weten .

Ik zal zo anders wel even in mijn ontwikkelingspsychologieboek kijken.

Susan schreef:Als ik het me goed herinner ontwikkelt de metacognitie (dus het kunnen reflecteren over gedachten en daarmee dus ook het kunnen snappen dat een ander iets anders kan ervaren) zich tussen de 3 en 7 jaar.

Ahaa. Hmm, jammer dat het nog even kan duren, maar wel geruststellend om te horen dat het (nog) normaal is dat ze het niet snapt.

Soms ben ik weleens bang dat ze níet normaal is omdat ze andere kinderen duwt of slaat . Ik vind het zó erg om te zien.

Op deze leeftijd is dat echt nog niet. Ik geloof wat hierboven al werd gezegd, vanaf een jaar of 4 kan het zich gaan ontwikkelen, maar tegen 6/7 jaar is het meer ontwikkeld en dan ontwikkelt het nog steeds door.

Liadan schreef:Yara vertelde daarstraks heel trots tegen mij dat ze papa had geslagen en lachte er vrolijk bij....
Ik denk dus niet dat ze er met 2 jaar en 4 maanden al toe in staat zijn.
Maar ik denk dat ze het met 2 jaar en 9 maanden zeker zullen weten .

Heel herkenbaar! Hier ook een meiske dat er gewoonweg om moet lachen als ze iemand mept. Hoe gaan jullie er mee om?

Nee, dat is echt niet abnormaal, mijn vader vertelde me een keer dat de peuterfase de fase is in een mensenleven waarin je de meeste agressie laat zien.

Vertellen dat het pijn doet en dat dat niet leuk is en af en toe herinner ik haar eraan dat zij het niet leuk vond dat iemand het bij haar deed.
Verder eigenlijk niks, ze doet het ook meestal als ze moe is of tijdens wilde spelletjes. Van de week beet ze me heel hard in mijn been, dat was een uit de hand gelopen knuffel, toen riep ik heel hard 'au, dat is niet leuk' en daar schrok ze van...ze beet toen ook echt door.
Maar Yara doet het alleen bij ons, dus dat maakt het wel makkelijker om er zo mee om te gaan. Bij andere kinderen doet ze niks, ze wordt op het kdv regelmatig aan haar haren getrokken door een ander kindje en dan loopt ze niet weg, maar blijft tegen dat kindje zeggen: 'niet doen, mag niet' en gaat uiteindelijk huilen....

Susan schreef:Nee, dat is echt niet abnormaal, mijn vader vertelde me een keer dat de peuterfase de fase is in een mensenleven waarin je de meeste agressie laat zien.

O, echt?! Dat zou wel fijn zijn. Dan hebben we het ergste maar meteen gehad.

Ik hoor het bijna nooit van anderen, ook hier op het forum niet, dat kindjes zo agressief kunnen doen. Wel dat kindjes gefrustreerd en boos worden als ze nog niet goed kunnen praten bijvoorbeeld. Maar dat is hier niet echt aan de orde. Het lijkt gewoon echt alsof ze zich op die manier wil laten gelden (ze is echt het alfa-vrouwtje in de speeltuin )

Nee, maar de meeste mensen zullen ook eerder vertellen wat er allemaal leuk en goed en van een leien dakje gaat, dat is nou eenmaal zo.

Susan schreef:Nee, maar de meeste mensen zullen ook eerder vertellen wat er allemaal leuk en goed en van een leien dakje gaat, dat is nou eenmaal zo.

Haha, ja stom he. Dat zei ik een paar weken geleden (in al mijn wijsheid...) nog tegen jou, maar als het op mijn eigen kind aankomt, ben ik blijkbaar ook onzeker.

Het roept ook gewoonweg schaamte op als je kind een ander kind slaat/duwt ten overstaan van andere ouders. Alsof je je eigen kind niet eens goed hebt opgevoed.

Als mijn kinderen iets doen wat niet mag dan laat ik wel altijd naar de andere mensen toe merken dat ik dat niet goedkeur door ze te corrigeren, maar verder kun je er natuurlijk niet altijd wat aan doen.

(Laatst was ik met Yrsa in een schoenenwinkel en toen begon ze alle sandalen uit het rek te trekken, meteen afkeurende blikken van verkoopsters, dus toen riep ik heel hard: 'Yrsa! Kijken doe je met je handjes en NIET met je oogjes!' Niet echt mijn meest heldere moment... )

Susan schreef:Als mijn kinderen iets doen wat niet mag dan laat ik wel altijd naar de andere mensen toe merken dat ik dat niet goedkeur door ze te corrigeren, maar verder kun je er natuurlijk niet altijd wat aan doen.

(Laatst was ik met Yrsa in een schoenenwinkel en toen begon ze alle sandalen uit het rek te trekken, meteen afkeurende blikken van verkoopsters, dus toen riep ik heel hard: 'Yrsa! Kijken doe je met je handjes en NIET met je oogjes!' Niet echt mijn meest heldere moment... )

Haha, ik dacht eerst nog; wat is daar niet helder aan dan? O... Geweldig!

Ik laat inderdaad wel merken dat ik afkeur ja. Meer kun je inderdaad niet doen. Maar het blijft vervelend.

Ezra gooit in zijn enthousiasme nog wel eens met zand als hij in de zandbak speelt, dan krijg ik het ook altijd spaansbenauwd. Die andere moeders weten natuurlijk ook niet dat hij nog niet zo goed praat, dus die snappen vast helemaal niet waarom het mij soms wat meer moeite kost om hem te corrigeren. Soms moet je er maar niet teveel bij stilstaan wat anderen denken (en wie weet valt het wel mee en denken ze helemaal niks naars).

Peuters weten welk gedrag volwassenen van ze verwachten. Als iemand huilt kun je diegene troosten. Dat is voor peuters meer een aangeleerde gewoonte dan dat ze zich echt inleven in iemand die huilt.

Kleuters kunnen zich goed inleven in andere kinderen als ze de emotie zelf ervaren hebben. Bijvoorbeeld als een kind moet huilen omdat hij pijn aan zijn knie heeft, dan denkt een kleuter: 'toen ik pijn aan mijn knie had was ik ook verdrietig'.

De volgende stap maken kinderen rond 6/7 jaar, en dan kunnen ze zich echt in een ander verplaatsen. Bijvoorbeeld: 'mijn buurmeisje is ziek, dan zal ze wel niet met mij willen spelen.' Tegen die tijd snappen ze ook ingewikkeldere emoties zoals schaamte.

Met 8/9 jaar gaan kinderen nadenken over de effecten van hun daden op de gemoedstoestand van anderen. Bijvoorbeeld: 'ik zeg niet dat ik vind dat dat kind een belachelijke naam heeft, want dan maak ik hem misschien verdrietig.'

Toch nog iets onthouden van mijn blauwe maandag op de PABO