Wat nu te doen?

Even wachten, als je er gevoelsmatig nu klaar mee bent dan denk ik dat je op een bepaalde manier een gesprek in gaat. Ik zou sterk het gevoel hebben van "Laat mijn moeder mij maar eens missen en zich realiseren dat ze moeite moet doen".
Wat je kan doen, om iets met je boosheid te doen, is het op papier zetten, kun je altijd nog besluiten of je het naar je moeder stuurt.

Ik snap dat dit voor jou voelt alsof je nu haar nu op d'r wenken bedient, maar ik denk dat je er voor jezelf ook echt veel uit kan halen. Laten we eerlijk zijn; slechter dan dit kan het nu al niet meer worden, toch? Ik zou proberen je trots/koppigheid/gekrenkte gevoel even opzij te zetten en toch te gaan, tenzij je natuurlijk domweg niet zou kunnen a.s. zaterdag.

Ik zou heel koppig niet reageren. Dat is niet verstandig en volwassen maar wel zoals ik het zou doen.

Misschien kun je terug smsen dat je er nu geen behoefte aan hebt en wellicht in de toekomst nog contact met haar op neemt? Dat is wel heel rigoureus, maar volgens mij wil jij ook echt geen contact. Bedenk wel dat zo iets niet makkelijk terug te draaien is.

Ik zou ( als je kan ) gaan zaterdag, als je tenminste wil dat het ooit weer goedkomt. Iemand zal z'n trots opzij moeten zetten..

Ik weet niet wat er is voorgevallen, maar wellicht had zij ook even tijd nodig om tot zichzelf te komen en 'moed' te verzamelen om je te smssen. Misschien heeft ze het dagen voor zich uitgeschoven.

Het is wel je moeder. En als je contact wil blijven houden denk ik dat het wel verstandig is om in ieder geval te reageren. En als jij er aan toe bent om haar te zien dan zou ik gewoon naar die afspraak gaan. Of het moment nou door jou of door haar gekozen wordt maakt op zich toch ook niet uit.

Ookal is het moeilijk, ik zou niet koppig doen, maar gaan. Het is misschien de laatste kans om de relatie te redden. En hoe boos je ook bent, boosheid vervaagt na tijd en als je het contact nu definitief verbreekt, dan heb je een hele grote kans dat je dus voor altijd je moeder "kwijt" bent.

Mocht het na zaterdag nog niet lukken, zeg dan gewoon dat je even tot jezelf wilt komen en pas weer contact wilt als je er aan toe bent. (al onthou dan ook dat zij dan het idee kan hebben van "en nu moet ik opeens op komen draven", en zo is de cirkel rond)

Op het moment dat ik voorstelde om te gaan praten, had ik niet verwacht dat ze binnen twee dagen contact zou opnemen. Dat is wat ik nooit van iemand verwacht en ook niet van mijn moeder. Mijn moeder is namelijk naast dat ze mijn moeder is ook een mens met gevoelens.

Maar er is ontzettend veel voorgevallen. Niet in de afgelopen maand, maar in de afgelopen jaren. Veel van wat er is gebeurd, daarvan heb ik de schuld op me genomen. Doodsbang om mijn moeder te verliezen. Daar heeft ze nooit weet van gehad. En nu ze mij ook twee weken bedenktijd heeft gegeven, ben ik alleen maar bozer geworden i.p.v. milder.

Het enige wat ik wil bereiken met een gesprek is hoor en wederhoor. Volwassen, netjes. Maar op dit punt heb ik niet het idee dat ik dat kan. Want ik zie voor de toekomst ook geen relatie meer zoals wij deze hebben gehad. Het doet me niet niets, want ook nu heb ik tranen in mijn ogen, maar het jaagt me ook geen angst meer aan als ik zonder haar verder moet leven.

En ja, dan is ze mijn moeder. Maar ook een mens. En als mens kan ik haar nu even niet luchten of zien.

En nu doe ik misschien wel een beetje stoer; Maar ik ben bang dat welke beslissing ik op dit moment neem, dat het op het eind sowieso de verkeerde is.

Niets laten horen = FOUT (Al weet ik dat voor mezelf nog niet zo zeker. Het is natuurlijk wel de weg van de minste weerstand)
Gaan = Lijkt voor nu heel erg fout (Ben bang dat hoor, wederhoor mijnerzijds niet aan de orde gaat zijn.)
Iets laten horen, maar voorstellen om later af te spreken.... Tja, wellicht schaad ik daarmee ook iets?

Het kan toch zijn dat je zaterdag al plannen had. Ik zou gewoon een andere dag voorstellen. Dan toon je iig de moed om te praten en hoef je moeder ook niet in spanning af te wachten.

CrazyGrace schreef:Het kan toch zijn dat je zaterdag al plannen had. Ik zou gewoon een andere dag voorstellen. Dan toon je iig de moed om te praten en hoef je moeder ook niet in spanning af te wachten.

Voor het eerst in mijn leven heb ik tijd nodig om zelf tot bezinning te komen. Dat is zo nieuw voor me. Ik zie me gewoon zaterdag nog niet praten, vreemd gevoel voor mij.

Officieel had ik zaterdag een teamuitje, dat niet doorgaat, helaas. Ik kan het als smoes gebruiken, maar wellicht dat ik beter gewoon eerlijk kan zijn?

Dan zou ik het gewoon eerlijk zeggen. Dat je 2 weken geleden klaar was om te praten. Nu je twee weken bedenktijd hebt gehad en er over na bent gaan denken ben je tot de conclusie gekomen dat je het nog niet aan kan.

Misschien is dan de beste optie om het wat langer te laten bezinken en in ieder geval zelf tot rust te komen.

Want als je zaterdag al boos in gaat en het uitmondt in een grote ruzie, daar schiet je helemaal niks mee op.
En als je niet laat horen dan geef je wel een héél duidelijk signaal af, maar ook onzekerheid bij je moeder.
Ik zou het eerlijk zeggen. Als je nu zegt dat je zaterdag niet kan vanwege dat uitje, dan wil ze misschien een afspraak maken voor zondag. Schiet nog niet op.

Dank jullie voor de antwoorden. Ik neem ze mee in mijn nachtrust.

Ik zou eerlijk aangeven dat je het nu (te) moeilijk vindt en zaterdag niet wil afspreken.

Isabella schreef:Ik zou eerlijk aangeven dat je het nu (te) moeilijk vindt en zaterdag niet wil afspreken.

Dat zal ik ook doen.
Als je echt het gevoel hebt dat je niet 'normaal' met haar in gesprek kunt gaan, dan zal ik niet gaan. Of een andere afspraak maken als je dat fijner vindt.
Maar als je vol emoties (zoals nu) het gesprek in gaat, lijkt het mij een lastig gesprek worden voor je. Een ander gesprek zal ookw el emoties hebben maar msicchien minder dan nu.

Isabella schreef:Ik zou eerlijk aangeven dat je het nu (te) moeilijk vindt en zaterdag niet wil afspreken.

+1; gewoon eerlijk zijn en dat je anders desnoods wanneer je er zelf klaar voorbent als nog contact met haar op zult nemen?

Update; Vanochtend werd ik wakker en vond ik mijn gedachten van gisteren ietwat hard en emotioneel. Ik heb er vervolgens gedurende de werkdag nog aan gedacht en ik heb vanavond besloten om haar toch terug te smsen 'dat het goed is'. Voor aankomende zaterdag hebben we om 14.00u afgesproken op het terras.

Waarom het terras? Omdat we elkaar dan geen kans gunnen om te schreeuwen of om weg te lopen wanneer het moeilijk wordt. Wat dat betreft zijn we ons altijd erg bewust van onze omgeving en wellicht dat zoiets toch in ons voordeel kan werken?

Ik lees je topic nu pas en zie dat je je keuze al hebt gemaakt. Persoonlijk ben ik heel blij om te lezen dat je toch met haar gaat praten. Ik heb bij mijn vriend gezien hoe erg het is om op slechte voet te staan/nauwelijks tot geen contact te hebben met een ouder. Het hakt erin, echt waar.

Ik hoop echt dat jij en je moeder elkaar weer een beetje terug kunnen vinden en dat er langzaam maar zeker weer sprake gaat kunnen zijn van een goede relatie waarbij je elkaar in je waarde laat en op elkaar kunt vertrouwen.

Sterkte zaterdag met het gesprek!

Mijn gedachte was ook om gewoon te gaan zaterdag. Goed dat je wel op neutraal terrein hebt afgesproken en ergens waar je min of meer verplicht bent rustig te praten.
Ik hoop dat het een goed gesprek wordt waar je beide je dingen in kwijt kunnen maar ook begrip krijgen in elkaar.

Morgen is het zover... En ik ben niet zenuwachtig, maar...

Ik stond net te strijken en er ging weer eens vanalles door mijn hoofd. Hoe verlaat ik de plaats als ik het gewoon niet naar mijn zin heb en het gesprek gewoon niet goed gaat?

Wat moeilijk ABE! Ik hoop dat het desondanks toch goed gaat. Ga je vooral niet te veel van te voren bedenken, hoe je weg kan komen etc.

Hoi meiden,

Even een update;

Vanmiddag om 14.00u hadden we afgesproken op het terras in het centrum. Ik was iets verlaat en heb haar dus gesmst dat ik er zo aan zou komen. Eenmaal op het terras kreeg ik iets te drinken en hebben we gepraat. Ik heb zo goed als mijn gal gespuwd en ergens leek ze het te begrijpen.

Ook heb ik aangegeven de situatie heel erg zat te zijn. En haar vent helemaal. Toen ik zei dat hij nodig naar de tandarts moest en wat vaker onder de douche moest gaan, moest ze lachen. Ik ook, want om dat nu iets als "probleem tussen ons" te noemen, haha.

Op een gegeven moment gaf ze aan te zien dat ik nog helemaal niet klaar was om met haar in gesprek te gaan. En dat ze ook zag dat ik voor nu geen toekomst voor ons zag. Dat ze dat ontzettend jammer vond, dat ze graag wilde dat we weer samen zouden komen, dat ze graag weer in mijn leven wilde en dat ik haar ontzettend dierbaar was.

We hebben vervolgens nog gesproken over mijn werk en zij over het hare. Maar om eerlijk te zijn had ik weinig oor naar haar zaken. We zijn samen nog even naar de winkel geweest om Birkenstocks te kopen voor mezelf. Daarna hebben we afscheid genomen met de woorden dat ze me graag gewoon wilde smsen als er iets was, dat ze snapt dat ik er echt helemaal klaar mee ben, dat ze ook snapt waarom, dat ze hoopt dat ik binnenkort wel weer contact wil. Toen gaf ze me een knuffel en een kus en begon te huilen... Ik ook... (Doe ik nog steeds)

Het is heel vreemd, maar ze leek opeens te begrijpen dat ik het nu echt zat ben. Dat er nog heel veel frustratie zit. Dat ik ongelofelijk klaar ben met haar vent. Met het feit dat ze het altijd voor hem opneemt. En ergens heb ik ook nog heel erg cru gezegd dat als hij het waagt om me nog eenmaal (niet leuk) te smsen, dat ik hem persoonlijk op kom zoeken en die telefoon van hem in zijn gat duw.

Maar dat was de middag... Wellicht ietwat rommelig geschreven, maar ehmz... Ben ook ietwat emotioneel momenteel... Sorry...

@abe: ik heb niet helemaal mee gekregen toen waarom het zo gaat nu tussen jou en je moeder. Maar ik vind het super dat je het gesprek bent aan gegaan. Zij weet nu hoe je erover denkt en dat schept duidelijkheid !
Verder een dikke voor jou ! Omdat je het nu zo moeilijk hebt !

Ik heb ook niet alles mee gekregen. Maar ik vind het wel onwijs goed dat je de confrontatie toch weer bent aan gegaan. En fijn dat je moeder toch begint in te zien dat het niet goed is wat er speelt. Hopelijk voel je je er zelf ook wat opgelucht bij dat je nog even je hart heb kunnen luchten. Wil je weer contact met je moeder of is het voor jou zo klaar als een klontje?

Natuurlijk wil ik niet zonder mijn moeder. Maar op dit moment zie ik niet iets wat voor de toekomst goed kan zijn. Er is zoveel frustratie, zoveel dingen waarover we verschillen van mening en dat moet zijn rust vinden, voor ik verder met haar ga. En dan enkel met haar, want ik wil haar vent NOOIT meer zien!