Wie herkent dit? Altijd huilen bij 'afscheid' van familie

*

herkent iemand zich hierin? En heb je een wondermiddel voor me?

Aww dat klinkt zielig!

Ik heb het niet met huilen, maar juist met een naar gevoel er bij. Ik word er stilletjes van en zie er tegenop. Blijf dan vaak ook nog een halve dag langer, ga het maar uitstellen. Ik vind het dan heel moeilijk om de knop weer om te zetten van weer terug gaan. Eigenlijk heb ik dat nog meer nu naar DH dan terug naar Engeland na een 'vakantie' thuis. Eenmaal in m'n eigen huis vind ik het dan ook wel weer heerlijk, maar het afscheidsmoment is altijd rot. Geen tips dus maar wel een soort van herkenning, zonder het echte huilen.

Huil je dan waar je moeder nog bij is, of als ze al weg is? Wat zegt zij er over?

Ik denk niet dat het iets ergs is, je zegt immers al geen extreem verdrietige gevoelens te hebben dan, maar dat het gewoon beetje er bij hoort voor jou. Nou ja, op zich prima, al kan ik me voorstellen dat het een beetje vervelend en onhandig is.

Haha! Ja het klinkt wel een beetje zielig zo, alsof ik altijd alleen maar aan het huilen ben maar dat is gelukkig niet zo .

*

Ik herken dat wel. Als ik een leuke dag heb gehad bij mijn ouders en ik neem afscheid, voel ik ook elke keer de tranen in mijn ogen prikken.
Komt denk ook omdat we een eindje uit elkaar wonen en natuurlijk is 1,5uur bij elkaar vandaan niet super ver, maar toch.

Ik herken dat wel. Woon zover bij mijn ouders en broertje en zusje vandaan dat ik ze niet heel vaak zie. Ik krijg ook altijd zo'n kutgevoel in m'n buik als ik weer wegga, of als zij weggaan als ze hier zijn geweest. Ga niet echt huilen, maar zou zomaar kunnen :p Tja, ik accepteer het maar gewoon, is toch ook niet zo heel erg?

Ik heb het totaal niet, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik een hele andere band heb met mijn familie en niet alleen maar prettige herinneringen heb aan het huis (is nog steeds mijn ouderlijk huis). Ik stond te springen om er weg te kunnen.

Ik heb het overigens wel als ik bij mijn familie weg ga die ik niet zo vaak zie (wonen aan de andere kant van het land), dan voel ik me ontzettend klote. Maar ik huil niet.

Goed dat je het topic hebt geopend, altijd fijn om te lezen dat je lotgenoten hebt toch? We hebben t er al even over gehad gisteren, maar ik denk dat er ook niet zo veel aan te doen is. Jullie hebben volgens mij een hele sterke band met het gezin (blijkt ook wel uit het feit dat je nog steeds met ze op vakantie gaat, waar ik dus niet aan zou moeten denken) en dan is dat toch anders. Zelf ben ik ook een emotioneel wrak, haha, maar bij het afscheid nemen van mijn familie heb ik hier totaal geen last van. Nu zijn mn ouders natuurlijk ook gescheiden en weet ik niet hoe het is om deel uit te maken van een echte happy family.

Ik huil zelf ook snel en weet dat het erg vervelend is. Helaas kun je de tranen niet goed tegenhouden als je ze op voelt komen; dan is het al te laat. In jouw geval kun je het misschien voor jezelf relativeren door te bedenken dat je je familie toch snel weer ziet én door te bedenken dat je een zelfstandige, onafhankelijke vrouw bent en lekker terug gaat naar je eigen huisje (en binnenkort het katje!), waar je het gewoon goed voor elkaar hebt. Misschien dat je dus wel kunt 'trainen' om niet meer te gaan huilen, zeker om je aangeeft niet verdrietig te zijn. En wellicht is het ook wel anders als je zusjes straks ook het huis uit zijn, zodat jij niet de enige bent die elke keer weg 'moet' thuis.

Ik herken dat ook wel. Mijn (soort van) vriendje woont in het buitenland en elke keer als ik hem naar Schiphol breng moet ik weer huilen. De laatste keer ging het bijna goed, totdat hij zei: Hey, geen tranen vandaag..? En hoppa daar ging ik weer.

Ik had het ook heel sterk toen ik nog met mijn ex samenwoonde. Mijn ouders kwamen daar niet zo vaak, want het was in Den Haag. Niet heel dichtbij. Maar op een verjaardag of zo kwamen ze natuurlijk wel. En bij het afscheid moest ik ook altijd ernstig mijn tranen bedwingen. Meestal kon ik het nog net inhouden tot ze weg waren.

Nu ik in mijn eigen huisje woon heb ik het minder. Ik woon nu dan ook praktisch bij mijn ouders om de hoek en zie ze veel vaker. Ik denk dat bij mij de navelstreng gewoon nog niet helemaal is doorgeknipt.

Ik heb daar laatst iets over gelezen/gehoord. Ik heb vrijwel niet gepuberd, en de puberteit is toch een periode waarin je afstand neemt van je ouders. Die periode heb ik gemist, en daardoor vind ik het nu soms nog zo lastig.

even weer weg!

Carra schreef:Ik herken dat ook wel. Mijn (soort van) vriendje woont in het buitenland en elke keer als ik hem naar Schiphol breng moet ik weer huilen. De laatste keer ging het bijna goed, totdat hij zei: Hey, geen tranen vandaag..? En hoppa daar ging ik weer.

Ik had het ook heel sterk toen ik nog met mijn ex samenwoonde. Mijn ouders kwamen daar niet zo vaak, want het was in Den Haag. Niet heel dichtbij. Maar op een verjaardag of zo kwamen ze natuurlijk wel. En bij het afscheid moest ik ook altijd ernstig mijn tranen bedwingen. Meestal kon ik het nog net inhouden tot ze weg waren.

Nu ik in mijn eigen huisje woon heb ik het minder. Ik woon nu dan ook praktisch bij mijn ouders om de hoek en zie ze veel vaker. Ik denk dat bij mij de navelstreng gewoon nog niet helemaal is doorgeknipt.

Ik heb daar laatst iets over gelezen/gehoord. Ik heb vrijwel niet gepuberd, en de puberteit is toch een periode waarin je afstand neemt van je ouders. Die periode heb ik gemist, en daardoor vind ik het nu soms nog zo lastig.

Zo'n gevoel heb ik ook ja! Alsof die niet doorgeknipt is ja :-).Het is ook echt alleen bij mijn familie, als ik weg ging zonder mijn ex hoefde ik geen traan te laten. Maar dat vond ik dan wel weer zielig voor hem, dat ik wel bij mijn familie huilde en niet bij hem haha!

Maar wat Bliss zegt is misschien ook wel zo, dat als mijn zusje(s) ook uit huis zijn dat het dan wellicht minder wordt omdat ik dan niet meer de enige ben die er 'niet meer bijhoort'.

Maar fijn om te lezen dat er meerderen zijn die het ook ervaren. Nou ja, misschien niet fijn voor jullie, maar wel voor mij . Ik wil alleen echt leren om die tranen te bedwingen want die vind ik zó vervelend. Met het rotgevoel kan ik wel leven voor die paar minuten dat het duurt. Maar het rode opgezwollen gezicht vind ik wat minder

Ik had het heel erg toen ik tijdelijk in Amsterdam woonde. Als ik mijn ouders al gesproken had op skype moest ik al huilen. Ik had zo ontzettende heimee naar mijn vertrouwde omgeving.

Verder ken ik het niet als ik gewoon in Nijmegen woon (ik woon trouwens samen met mijn vriend), en ik ken het ook niet bij vakanties. Ik heb het wel weer erger als mijn ouders zelf weg gaan of zijn.. Dat ik niet zomaar even langs kan gaan of dat als ik daar kom om de planten ofzo water te geven het huis zo akelig leeg en stil is dat ik hoop dat ze snel weer thuis komen.

En ik ben er echt niet iedere dag als ze er wel zijn. Dan zie ik ze soms ook 1 week ofzo niet.. haha.. Het is voor mij echt het gevoel dat ze er niet zo kunnen zijn mocht er wat zijn denk ik..

Veel sterkte ermee, kan me voorstellen dat je het erg vervelend vindt.

vruchtenhagel schreef:
Maar wat Bliss zegt is misschien ook wel zo, dat als mijn zusje(s) ook uit huis zijn dat het dan wellicht minder wordt omdat ik dan niet meer de enige ben die er 'niet meer bijhoort'.

Ik hoop het voor je, maar bij mij heeft het niet gewerkt... Mijn zus woon inmiddels samen en met haar heb ik er geen last van, maar naar mijn ouders toe nog steeds wel.

Je moet op een of andere manier meer afstand nemen. Maar hoe je jezelf hierin kan trainen? Geen idee!

Carra schreef:

vruchtenhagel schreef:
Maar wat Bliss zegt is misschien ook wel zo, dat als mijn zusje(s) ook uit huis zijn dat het dan wellicht minder wordt omdat ik dan niet meer de enige ben die er 'niet meer bijhoort'.

Ik hoop het voor je, maar bij mij heeft het niet gewerkt... Mijn zus woon inmiddels samen en met haar heb ik er geen last van, maar naar mijn ouders toe nog steeds wel.

Je moet op een of andere manier meer afstand nemen. Maar hoe je jezelf hierin kan trainen? Geen idee!

Bij mij heeft dit wel geholpen. Ik was de enige die al vroeg uit huis ging en hoewel ik er helemaal zelf voor heb gekozen vond ik het best tegenvallen. Als ik bij hun was geweest en weer weg moest vond ik dat heel erg zwaar. Meestal huilde ik in de trein. Toen mijn zusjes uit huis gingen, werd het wat minder. Ik had het idee dat ik niet meer de enige was die leuke momenten met het gezin miste. Nu moeten we allemaal afspreken om elkaar te zien... Hopelijk werkt dit voor jou ook zo!

Flinder schreef:

Carra schreef:

vruchtenhagel schreef:
Maar wat Bliss zegt is misschien ook wel zo, dat als mijn zusje(s) ook uit huis zijn dat het dan wellicht minder wordt omdat ik dan niet meer de enige ben die er 'niet meer bijhoort'.

Ik hoop het voor je, maar bij mij heeft het niet gewerkt... Mijn zus woon inmiddels samen en met haar heb ik er geen last van, maar naar mijn ouders toe nog steeds wel.

Je moet op een of andere manier meer afstand nemen. Maar hoe je jezelf hierin kan trainen? Geen idee!

Bij mij heeft dit wel geholpen. Ik was de enige die al vroeg uit huis ging en hoewel ik er helemaal zelf voor heb gekozen vond ik het best tegenvallen. Als ik bij hun was geweest en weer weg moest vond ik dat heel erg zwaar. Meestal huilde ik in de trein. Toen mijn zusjes uit huis gingen, werd het wat minder. Ik had het idee dat ik niet meer de enige was die leuke momenten met het gezin miste. Nu moeten we allemaal afspreken om elkaar te zien... Hopelijk werkt dit voor jou ook zo!

Ik heb dit ook heel lang gehad! Ik ben ook zelf behoorlijk vroeg uit huis gegaan en hoewel ik niet eens zo ver ging wonen vond ik het toen al moeilijk afscheid te nemen van ze. Ook altijd met huilen idd, maar ik voelde me ook altijd wel even heel erg verdrietig... Tot ze dan weg waren/ ik weg was. Dan kon ik me weer op 'mijn leven' richten wat ook heel leuk was. Vond t ook vervelend voor mn familie, en mezelf haha! Maar bij mij hielp het dus ook heel erg dat mn zusjes uit huis zijn gegaan! Nu wonen mijn ouders ver weg en zie ik ze niet zo vaak, maar hoef ik (bijna) nooit meer te huilen. Ik heb een tijdje heel bewust geprobeerd wat positiever te kijken naar hoe fijn het was geweest ipv te focussen op dat ik weer weg moest. Het is geen eye opener, maar wie weet kan je proberen bewust je gedachten te zetten op hoe leuk het was om ze te zien.