Ik zie het niet meer zitten

Ik heb even een andere naam aangemaakt, omdat ik nog onbekend wil blijven, maar ik zit met een probleem.

Het begon eigenlijk sinds ons 2de kindje is geboren,die huilde nogal veel wat mijn man totaal niet aankon, hij was helemaal fucked up en reageerde dat vaak op mij af, dan zat ik weer alleen met onze kinderen onder en proberen rustig te krijgen, hij ging dan gewoon weg of naar bed en liet mij barsten.

Daarna werd het steeds rotter tussen ons, hij stond nooit op voor ons kindje 's nachts en liet mij rustig 5 x op een nacht opstaan, vervolgens bleef hij in de weekenden liggen want ja hij wou uitslapen en moest ik maar weer opstaan, daar hebben we veel ruzie om gehad maar hij deed er niet echt wat aan. Maar hij verwachtte wel dat hij 's avonds in bed nog seks kon krijgen, als ik dat niet wou werd hij kwaad want ja ik wees hem altijd af en had altijd een smoes dat ik moe was ( jaaa hallo had al maanden geen nacht meer doorgeslapen gek he dat je dan wil slapen zodra je je bed ziet )

Hem daar vaak over aangesproken maar ook dat leverde weinig resultaat op... een keer hebben we zo'n ruzie gehad dat hij me ontzettend hard bij mijn armen vast pakte en me een hoek in duwde en dreigde bij me weg te gaan, waarop ik hem weg geduwd heb en zei dat hij dan maar gelijk moest gaan en vooral niet meer terug hoefde te komen.

Uiteindelijk heb ik hem weer vergeven maar zo blijft het iedere keer doorgaan, dan gaat het een paar weken goed, doet hij zijn best, en dan hebben we weer knallende ruzie, ( dat hij me zo'n pijn heeft gedaan is bij 1 x gebleven, heb hem toen gewaarschuwd bij de eerste de beste keer dat het nog eens gebeurd ik direcht weg ga en de kinderen meeneem )

Maar ik wil zo helemaal niet meer doorgaan, ja ik hou van hem, maar ik begin me steeds meer af te vragen of het nog wel werkt tussen ons, ik wou dat het weer was zoals vroeger, toen was hij zooo leuk en lief, ergens heb ik een vermoeden dat dit nu allemaal komt omdat hij een ontzettend slechte jeugd heeft gehad, hij is misbruikt, zijn moeder wist dat maar heeft er niets tegen gedaan, hij is mishandeld geworden door de exen van zijn moeder enz, hij heeft dus alles behalve een leuke jeugd gehad en ook nooit er iets aan gedaan om het te verwerken...

WAt denken jullie, zal ik hem nog een kans geven mits hij hulp zoekt ??? ahhrrg ik wil hem helemaal niet kwijt, maar zo wil ik niet leven echt niet....

ik weet niet of jullie er nog wat van snappen, maarja moet gewoon even mijn verhaal kwijt


niet quoten aub, wil straks de tekst weg kunnen halen aangezien er nogal gevoelige info in staat

En wat hij nu doet trouwens, is precies hoe zijn vader ook altijd deed... die liet zijn moeder ook barsten met alles, maarja zijn moeder daar en tegen liet het ook toe dat ze hem mishandelden en heeft nooit iets tegen het misbruik gedaan

Wat naar om te lezen dat het zo gaat tussen jullie! Heb je wel eens aan je man gevraagd of hij hulp wil zoeken? Of dat jullie samen hulp gaan zoeken? Als de liefde er bij allebei nog is moeten jullie er zeker voor vechten samen! Sterkte!

Ugly Betty schreef:Wat naar om te lezen dat het zo gaat tussen jullie! Heb je wel eens aan je man gevraagd of hij hulp wil zoeken? Of dat jullie samen hulp gaan zoeken? Als de liefde er bij allebei nog is moeten jullie er zeker voor vechten samen! Sterkte!

de liefde is er zeker van beide kanten en we kunnen het ook heel leuke en gezellig hebben, en hij zegt ook vaker dat hij op zo'n momenten totaal niet weet wat er gebeurd en alles een grote waas word, maar ik denk dat hij de stap niet durft te nemen om hulp te zoeken, maar doet hij dit niet dan zal onze relatie het niet redden ...

Ik zou hem zeker hulp laten zoeken. Het schijnt dat veel mensen die misbruikt zijn dat het jaren goed gaat, maar toch op enig moment in hun leven het gaat spelen. Misschien is dat nu aan de hand nu hij zelf kinderen heeft. En ja hij zal vast van je houden en jij van hem maar zo kan het inderdaad niet verder. Je moet jezelf ook afvragen hoe je het zal vinden als hij hulp zoekt en werk aan zijn houding wil je dan wel bij hem blijven en het samen ''doen'' al kan dat een erg lange weg zijn. En als je nu zegt: ''het is genoeg, ik ben er klaar mee'' kun je het jezelf dan ooit vergeven dat je niet eerst hebt gekeken hoe het met professionele hulp gaat. Dit soort vragen moet je jezelf stellen denk ik.

Maar hoe dan ook moet dit stoppen en moet jij weer gelukkig voelen en niet als een soort slaaf van hem. Ik hoop echt voor je dat dit lukt want aan jouw verhaal te lezen ben je echt zo druk met alles dat je niet eens aan jezelf kan denken en dat verdien je wel. Sterkte!

Kunnen jullie niet samen naar iemand gaan en erover praten? Dan kunnen jullie samen eraan werken. Hoe dan ook moet hij begrijpen dat het voor jou ook heel lastig is om elke nacht uit bed te gaan terwijl hij naast je blijft liggen en slapen. Jullie hebben er samen voor gekozen om kinderen te nemen dus zal hij ook zijn deel moeten doen. En als dat niet gaat dan moeten er dingen veranderen. Ik hoop dat het jullie lukt.

ik ben zeker bereid er voor te gaan als hij echt hulp zoekt, maar dan zal hij wel echt eraan moeten werken, en hoelang het duurt dat boeit me niet, maar hij is de man waar ik al zolang mee samen ben en zoveel van hou en de vader van mijn kinderen en daar wil ik inderdaad wel voor vechten, maar dan moet hij niet te lang wachten met hulp zoeken want ik trek het anders niet meer. ik werk, ben moeder, ben huishoudster , doe eigenlijk alles behalve aan mezelf denken inderdaad, en daarom trek ik het ook niet meer, omdat ik altijd maar bezig ben...

Je moet ook echt aan jezelf denken, vanachter mijn laptop is dat makkelijker gezegd dan gedaan dat begrijp ik, maar misschien is het iets om zelf naar je dokter te gaan en het uit te leggen aan hem of haar dat je een verwijsbriefje krijgt. Dan kan je zelf eerst beginnen met praten met iemand. En als hij ziet dat je er mee bezig bent, voor jullie samen, dat de drempel dan niet meer zo hoog is voor hem. Ik ben het met je eens wat ik zo lees uit je verhaal, dat er wel snel iets moet gebeuren. Ondanks dat je werkt, moeder bent en het huishouden doet ben je ook nog een vrouw die ook wil genieten van haar kinderen en man en niet achter alles moet blijven aanlopen. Ik vind het daarbij goed van je dat je heb gezegd dat als hij het nog een keer doet ( jou duwen of pijn doet ) dat je weggaat bij hem met de kinderen. Knap dat je dat doet voor jezelf en de kinderen.

Op zich snap ik dat hij een moeilijke jeugd heeft gehad en ik zou ook zeker hulp zoeken als ik hem was, maar daarnaast vind ik dat je ook gewoon van hem mag verwachten dat hij niet langer alles op jou afschuift en gewoon zijn verantwoordelijkheid gaat nemen. Het is natuurlijk niet zo dat hij pas taken van jou kan gaan overnemen als hij eerst in therapie is geweest. Ook al zit je met jezelf in de knoop, je partner voor alles op laten draaien is een keuze. Misschien heeft hij wel issues waardoor hij momenteel niet op volle toeren mee kan draaien, maar al doet hij maar wat hij kan om het jou makkelijker te maken. Nu doet hij helemaal niks en hij krijgt daar alle begrip voor, want ach, hij heeft het zo moeilijk.

Werken aan je relatie hoeft niet te wachten tot er een deskundige bij komt kijken, daar kan je ook meteen mee beginnen, met kleine stapjes en laten zien dat de wil er is en dat je bereid bent te geven wat je in je hebt. Zolang het bij loze beloftes en krokodillentranen blijft, wordt het voor jou in ieder geval niet beter.

Meissie wat naar en rot voor je allemaal. Lijkt wel of alle dingen die gebeurd zijn in de jeugd van je vriend nu naar boven komen sinds jullie kinderen hebben. Hij heeft een goede tik opgelopen en die kan hij niet alleen verwerken. Ik hoop echt dat hij hulp gaat zoeken want denk persoonlijk dat niet zonder hulp opgelost kan worden. Jullie hebben het fijn samen en ik snap heel goed dat je voor je relatie wilt vechten. Weglopen lost niks op, hulp zoeken wel. Heel veel sterkte meid en ik hoop dat jullie er samen uiteindelijk uitkomen.

Eens met Susan. Het is ontzettend naar dat hij een moeilijke jeugd heeft gehad. Dat zal niemand ontkennen. Maar dat betekent niet dat nu al zijn keuzes hem worden ontnomen. Hij heeft nog altijd de keus gewoon naar zijn vrouw te kijken en te zien dat zij het niet trekt. Dat de zorg voor twee kinderen, plus werk, plus het huishouden gewoon teveel is. Maar dan wel lopen mauwen dat hij nog even seks wil hebben.. Nee: dat is redelijk?

Jullie komen hier denk ik niet zelf uit. Jij hebt al telang alle rollen alleen moeten vervullen en hij vervult alleen de rol van een driejarig kind waarvan zijn wil wet is. En alleen tevreden is als hij krijgt wat hij wil: seks. Dat is belachelijk.

Je hebt een paar keuzes, zoals ik het zie: doormodderen onder deze omstandigheden totdat de bom een keer barst, of je kiest nu voor jezelf en gaat er direct vandoor. óf je laat je man nu weten dat dit niet meer acceptabel is. Je hebt ook nog twee kinderen. Die voelen geheid dat er spanningen zijn, dat hun vader niet zoveel van hun wil weten. Ook al zijn kinderen jong, ze voelen wel spanningen aan.

eens met caro!

meid ik heb je al vaker gezegd doe wat jij wilt, als jij hiervoor wilt vechten zal het ook van zijn kant moeten komen, maak hij geen aanstalten hiervoor te willen werken, kies dan voor jezelf, anders maakt het jezelf kapot en dat is niet de bedoeling, je bent een leuke meid en hebt 2 prachtige kinderen en als hij dat niet wil inzien en daar niets aan wil veranderen kies dan voor jezelf !!