Ik zie het even niet meer zitten.

Pfff sorry voor het klaagtopic, maar wil zo graag even mij ei kwijt.

Ik ben nu 11 jaar werkzaam bij Defensie, nog steeds is het helemaal mijn baan, afwisseling, sportief en uitdagend, kortom dingen die ik zoek. Heb er carriere in gemaakt en kan nog verder groeien als ik wil.

Maar nu komt het, ik heb het helemaal niet meer naar mijn zin. Het klinkt heel erg tegenstrijdig, maar ik vervul nu een functie die helemaal niet bij mij past. En het ergste is ik moet nog 2 jaar blijven voordat ik iets anders kan zoeken. Er wordt niet gecommuniceerd, iedereen zit te klagen en ik heb echt het gevoel dat ik als een klein kind behandeld word. Ik mag ook niet studeren van de baas omdat hij vindt dat ik dan mijn werk niet kan doen. Het is voor functie verbetering en 'weer' wordt het afgenomen van me. Ik ben afgelopen week in tranen uitgebarsten om een deadline te behalen en nog krijg ik kritiek i.p.v. een compliment. Ik zit ook momenteel niet lekker in mijn vel en voel me zo verdrietig dat ik met tegenzin naar het werk ga. Kortom ik ben dus op zoek naar iets anders, want hier word ik niet gelukkig van.

Nu wilde ik al van kinds heel graag de zorg in. Maar heb toen uiteindelijk voor Defensie gekozen met het doel om te combineren, dit heb ik ook gedaan, 3 jaar. Uiteindelijk voor iets anders gekozen i.v.m. met een blessure. Deze blessure in inmiddels weg maar ik wil heel graag terug naar de GNK. Maar het kan niet. Vanwege alle bezuinigingen zijn bijna alle opleidingen opgeheven en nemen ze alleen nog maar burgermilitairen aan. Ik kan en wil graag een vooropleiding doen maar mijn baas laat het dus niet toe, omdat ik volgens hem te vaak weg ben. Nu is de 2de optie, stoppen met Defensie en gaan werken/leren in de zorg. Iets wat ik dus stiekem al erg lang wil. Maar het probleem is dus vooral het financieel plaatje. Ik ga meer als de helft van mijn salaris inleveren en ben dus erg bang dat we hierdoor de hypotheek niet meer kunnen betalen. Mijn vriend werk ook bij Defensie en ook zijn toekomst blijft onzeker vanwege de bezuinigingen. + als leerling verpleegkundige verdien je minimaal.

Ik klink misschien een zeur, maar ik weet even niet meer wat ik moet doen. Blijven en het niet naar mijn zin hebben, maar toch blijven vechten en hopen dat ik alsnog binnen de baas mag studeren (vakbond want ik heb wel recht op een studie) of eruit gaan met een financiele onzekerheid en baangarantie.

Ik ben er groot voorstander van om je gevoel en droom te volgen. Als jij denkt dat je met opleiding gelukkiger in je functie wordt, dan zou ik er voor vechten.

Als je grote droom echter de zorg is, dan zou ik me heel goed laten informeren over de financiele gevolgen als je voor de tweede optie is. Als die te overzien zijn (als in; je kan minder stappen bijvoorbeeld, maar de situatie is/blijft leefbaar), dan zou ik mijn droom volgen. Het zal aanpoten zijn, maar wie zei dat dromen je aan komen waaien?

We moeten nog zo lang werken, je kunt beter een baan vervullen die je lief is, dan eentje die je puur om je financiele hachje vervult en je eigenlijk op den duur diep-ongelukkig maakt.

Ik hoop trouwens dat je ook met je vriend hebt gesproken over je gevoelens en zorgen. Wat zegt hij?

mzcharlotte schreef:Ik ben er groot voorstander van om je gevoel en droom te volgen. Als jij denkt dat je met opleiding gelukkiger in je functie wordt, dan zou ik er voor vechten.

Als je grote droom echter de zorg is, dan zou ik me heel goed laten informeren over de financiele gevolgen als je voor de tweede optie is. Als die te overzien zijn (als in; je kan minder stappen bijvoorbeeld, maar de situatie is/blijft leefbaar), dan zou ik mijn droom volgen. Het zal aanpoten zijn, maar wie zei dat dromen je aan komen waaien?

We moeten nog zo lang werken, je kunt beter een baan vervullen die je lief is, dan eentje die je puur om je financiele hachje vervult en je eigenlijk op den duur diep-ongelukkig maakt.

Ik hoop trouwens dat je ook met je vriend hebt gesproken over je gevoelens en zorgen. Wat zegt hij?

Ik denk dat ik stiekem ook al de keuze voor mezelf heb gemaakt en dat is toch uit Defensie stappen hoe leuk ik het ook vind. Maar ik ben gewoon bang voor de eventuele gevolgen en erg aan het denken wat als....

Ben nu dus ook de hele financiele administratie op een rijtje aan het zetten in de hoop dat het mijn keuze makkelijker maakt. Maar ook al ga ik Defensie uit er komen dan wel weer kosten bovenop zoals de zorgverzekering etc.

Met mijn vriend heb ik er over gesproken en hij zegt dat we het makkelijk redden. Ook is hij een stuk nuchterder en ziet er meer het positieve er van in. Ook hij ziet dat ik niet gelukkig ben, maar laat de keuze aan mij over en zal achter mijn beslissing staan. Dat is zeker fijn!

Het is ook makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Maar ik ben ervan overtuigd dat je je droom beter een kans kan geven dan dat je later spijt hebt dat je het nooit hebt geprobeerd. Je bent nu nog jong, de keuze uitstellen wordt alleen maar lastiger en zal allemaal bezwaren oproepen. Bovendien heb je je vriend vierkant achter je staan, dat is ook erg prettig natuurlijk.

Lady4 schreef:Wie verbiedt jou om te gaan studeren, je baas of Defensie? Als Defensie je wel de mogelijkheid gunt, zou je militair verpleegkundige kunnen worden.

Dat is juist het probleem Lady4. Vanwege de bezuinigingen schrappen de de opleidingen voor doorstrommers, ze nemen alleen nog mensen aan die al verpleegkundige zijn en vanuit de burger komen. Dit puur vanwege het kostenplaatje. En ik mag van mijn eigen baas ook niet studeren dus zou ook geen voor opleiding kunnen doen.

En in je eigen tijd studeren? Daar mogen ze volgens niet eens moeilijk over doen?! Als het financieel haalbaar is, zou ik lekker je droom nagaan en in de zorg gaan werken. Ik vind een baan waarbij ik mij prettig voel en heerlijk vind belangrijker dan een riant hoger salaris. Nu werk ik zelf in de zorg en als ik veel zou willen cashen, dan had ik een ander beroep moeten kiezen haha.