Stel dat...

Stel je voor: je hebt een relatie,  jullie zijn al jaren samen en hebben een huis, het financieel voor de wind en twee kinderen onder de 10.

Jullie hebben het best gezellig, houden van elkaar al zijn jullie niet meer verliefd. Er is wel 1 probleem: jullie seksleven is niet goed meer en jij vindt dat een groter probleem dan hij. Jij hebt dus behoeftes die hij niet wil/kan bevredigen. Jullie praten hier wel over maar komen er niet uit. 

Dan stel jij voor dat je buiten je relatie om anderen mag zien, puur voor je seksuele verlangens. Hij weigert dat, omdat hij je niet wil delen met anderen.

Wat zou je dan doen?
- bij hem blijven en gefrustreerd zijn
- bij hem blijven maar heimelijk anderen zien
- bij hem weggaan, ondanks dat je van hem houdt en kinderen hebt
- iets anders

Dit nav een discussie op mijn werk

Ik denk dat mijn gevoelens dan zo zouden verminderen dat ik minder van hem zou gaan houden. Dus einde relatie schat ik.

Ik denk dat ik voor relatietherapie zou gaan. Stiekem vreemdgaan zou ik niet doen omdat ik het dan al als een verloren zaak zie en beter gewoon eerlijk tegenover mijn zou zijn. Dus als de relatietherapie niet werkt misschien toch uit elkaar gaan.
Maar ik heb geen kinderen, dus ik zo niet goed weten wat ik echt zou doen.

Ik zou bij hem weggaan. Bij een relatie in de zin van partner-partner, hoort ook een goed seksleven. Zoals jij het omschrijft, ben je vader en moeder van twee kinderen en hou je van elkaar omdat dit is gegroeid. Voor mij zou dat niet genoeg zijn om met elkaar oud te worden. Je hoeft nou niet ieder weekend helemaal los te gaan met iemand maar ik zou het niet oké vinden als dit er niet of minimaal is.

Als de seksuele behoeftes weg of minimaal zijn, zou ik uiteraard nog van mijn partner houden maar dan zou ik hem meer zien als "vriend". Ik zou dat voorstellen om van elkaar af te gaan en met elkaar een modus te vinden om vriendschappelijk de kinderen op te voeden.

Pfoe wat moeilijk Minneke.

What about de optie dat je er samen aan probeert te werken? Die mis ik nog. Dus binnenshuis een oplossing proberen te zoeken door middel van bijv. therapie of samen er uit proberen te komen. Moeten beide partijen wel willen dan natuurlijk, maar ook als hij het een minder groot probleem dan jij (euh hypothetisch) vindt, zou ik het dan waarderen als hij daar aan mee wil werken, immers voor de verbetering van de relatie.

Maar ik weet niet hoor... Het hangt denk ik ook van de grootte van het probleem af. Ik vind het ook nogal wat om alles direct op te geven. Dat zou ik ook niet zo makkelijk vinden, als je verder een goede relatie hebt waarbij kinderen in het spel zijn etc.

Heimelijk zou ik niet voor gaan. Dat lost niets op uiteindelijk en lijkt me ook te vermoeiend en de relatie alleen maar langzamer doodmakend.

Ik neig naar optie 1, al weet ik niet hoe lang dat vol te houden is.

De discussie ging op een gegeven moment om het gegeven dat veel huwelijken zolang de kinderen nog klein zijn (zeg, onder de 12) voortsudderen. En zodra de kinderen groter worden of het huis uit gaan stranden die huwelijken alsnog. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat dat veel gebeurt.

Daarnaast was de vraag: wat is erger? Je kinderen confronteren met een scheiding (waarvan toch wel bewezen is dat het schadelijk is voor een kind), of je partner in het ongewisse laten wat betreft het zien van anderen.

Ik vind niet dat je zwart/wit kunt stellen dat vreemdgaan dan erger is.

Minneke schreef:De discussie ging op een gegeven moment om het gegeven dat veel huwelijken zolang de kinderen nog klein zijn (zeg, onder de 12) voortsudderen. En zodra de kinderen groter worden of het huis uit gaan stranden die huwelijken alsnog. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat dat veel gebeurt.

Dit is wat bij mijn ouders is gebeurd. Voor de kinderen bij elkaar gebleven, maar uiteindelijk toch (stiekem) vreemdgegaan en relatie alsnog kapot. Al kan ik nooit echt zeggen of ik er als kind nou onder die hele scheiding heb geleden (ik was 17), alleen het besef dat je vader zoiets kan doen is wel raar. Dat voelde meer als verraad (oh dus dáárom ging hij 's ochtends op vakantie brood halen zodat hij met haar kon telefoneren) dan die hele scheiding op zich.

Maar zo heb ik het ervaren, een ander misschien heel anders.

Ik weet het ook niet wat nu beter is voor kinderen. Ik wéét dat er onderzoeken zijn die bewijzen dat een scheiding hoe dan ook slechter is voor kinderen, maar als je in een redelijk liefdesloos huwelijk zit (en je kan ervanuit gaan als het op deze leeftijd al zo is, dat het alleen maar erger wordt als beiden er niet zoveel aan doen). Hoe slecht is dát voorbeeld dan voor kinderen? Leer je kinderen dat een liefdesloos huwelijk beter is? En hoe zit het met dat je kinderen zien dat je soms voor je eigen geluk moet gaan? Is niet ieder kind ook gebaat bij het voorbeeld van een liefdesvolle relatie? Dat is toch uiteindelijk wat je toch ook voor je eigen kinderen wil?

En als ik er achter was gekomen dat mijn ouders alleen voor mij bij elkaar waren gebleven dan zou dat mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in mijn ouders ook hebben geschaad. Immers: was dan mijn jeugd een leugen? 

En net als in iedere relatie, soms zijn de leugens ergens dan het verraad op zich (qua vreemdgaan).

Oh, relatietherapie zou ik sowieso willen proberen inderdaad.

Bij hem blijven, maar ik kan me ook voorstellen dat als het té veel gaat frustreren, je uiteindelijk in een situatie kan komen waarin je iemand anders ontmoet en wel over de schreef gaat. Maar ik zou hopen dat ik er toch gewoon mee kan leven. Ik zou bij voorkeur niet willen scheiden en ook niet willen vreemdgaan.

Jeetje wat een lastige vraag. Mijn eerste gedachten zou zijn bij hem blijven. Ik kan me alleen voorstellen dat als er niets veranderd dat het toch tussen ons in komt te staan. Ik zou dan zeker voor relatietherapie open staan. Het mooiste zou zijn dat we allebei een stapje naar elkaar toezetten.

Lastig, ik denk dat het er heel erg aan ligt aan wat de reden is dat het seksleven niet goed meer is en wat je moet verstaan onder niet goed. Is niet goed, dat het helemaal niet meer gebeurd? Of nog maar heel af en toe?
En wat is de reden dat hij niet meer/beter wil? Is dat omdat seks hem niet meer boeit of zou hij liever seks hebben met een ander? Want je hebt houden van en houden van natuurlijk, voor seks hoef je niet per se verliefd meer te zijn. Wanneer hij met een ander wel een feestje zou willen bouwen in bed, dan ligt dat voor mij anders dan wanneer hij helemaal geen feestje meer wil bouwen in bed.

Hij houdt gewoon niet van feestjes in bed Coco  ansers is het dilemma te makkelijk.

En therapie heeft niet geholpen voor dit stel dus ook dat is geen optie meer.

@Caro: ik denk niet dat kinderen last hebben van twee ouders die normaal met elkaar omgaan maar geen seks hebben, toch?

Dit dilemma kwam naar voren omdat 1 collega het in alle gevallen onvoorstelbaar en verwerpelijk vond als iemand vreemdgaat. Ik merkte dat de collega's die al langer getrouwd waren of kinderen hebben een stuk genuanceerder waren. Het is gewoon niet zo makkelijk als het soms lijkt. En dan heb je ook nog te maken met verleidingen...probeer dan maar sterk te blijven in zo'n situatie.

Minneke schreef:

@Caro: ik denk niet dat kinderen last hebben van twee ouders die normaal met elkaar omgaan maar geen seks hebben, toch?

Tenzij het bij de één altijd frustratie blijft. Dat pikken kinderen misschien wel op, als er spanningen in huis zijn daardoor. Want je kunt wel zeggen dat je je er bij neerlegt als je samen verder gaat, maar is dat dan wel echt zo? Blijft er niet altijd enige frustratie hangen?

In dat geval heb ik geen idee, waarschijnlijk bij hem blijven en seksloos het leven doorgaan, zolang het houden van nog houden van is zoals je dat met een geliefde hebt. Wanneer het houden van op die manier overgaat op houden van zoals van familieleden, en dat zal vast gebeuren met de tijd bij een seksloze relatie, dan zal er waarschijnlijk wel een einde in zicht komen.

Marin schreef:

Minneke schreef:

@Caro: ik denk niet dat kinderen last hebben van twee ouders die normaal met elkaar omgaan maar geen seks hebben, toch?

Tenzij het bij de één altijd frustratie blijft. Dat pikken kinderen misschien wel op, als er spanningen in huis zijn daardoor. Want je kunt wel zeggen dat je je er bij neerlegt als je samen verder gaat, maar is dat dan wel echt zo? Blijft er niet altijd enige frustratie hangen?

Ik denk het wel, ik denk dat het alleen werkt wanneer het voor de kinderen ook gewoon bekend is dat jullie wel samen blijven wonen maar dat de liefde bekoeld is en je vriendschappelijk met elkaar om gaat. En dat goed omgaan moet je dan ook nog maar net kunnen.

Marin schreef:

Minneke schreef:

@Caro: ik denk niet dat kinderen last hebben van twee ouders die normaal met elkaar omgaan maar geen seks hebben, toch?

Tenzij het bij de één altijd frustratie blijft. Dat pikken kinderen misschien wel op, als er spanningen in huis zijn daardoor. Want je kunt wel zeggen dat je je er bij neerlegt als je samen verder gaat, maar is dat dan wel echt zo? Blijft er niet altijd enige frustratie hangen?

Dit vooral. Als het alleen bij problemen binnen de slaapkamer blijft dan nee.. dan zullen de kinderen daar geen last vn hebben. Maar geen sex hebben, en de gevolgen die bij daarbij horen, kunnen wél doorsijpelen naar de rest van het gezinsleven. En onderlinge frustratie pikken kinderen denk ik wel feilloos op. 

Als ik laatst van iemand hoorde, die in een situatie zit die niet gelukmakig is, waarin ze alleen nog bij elkaar blijven voor de kinderen en omdat de rest nog wel 'ok' is.. die had het er daadwerkelijk over dat het tweejarig kind ook toe was aan vakantie. Dan kan je mij niet wijsmaken dat dat kleine kind niks meekrijgt van de spanningen tussen de ouders.

Minneke schreef:Hij houdt gewoon niet van feestjes in bed Coco  ansers is het dilemma te makkelijk.

En therapie heeft niet geholpen voor dit stel dus ook dat is geen optie meer.

@Caro: ik denk niet dat kinderen last hebben van twee ouders die normaal met elkaar omgaan maar geen seks hebben, toch?

Dit dilemma kwam naar voren omdat 1 collega het in alle gevallen onvoorstelbaar en verwerpelijk vond als iemand vreemdgaat. Ik merkte dat de collega's die al langer getrouwd waren of kinderen hebben een stuk genuanceerder waren. Het is gewoon niet zo makkelijk als het soms lijkt. En dan heb je ook nog te maken met verleidingen...probeer dan maar sterk te blijven in zo'n situatie.

Dit merk ik sowieso naarmate ik ouder word. Ieder stel heeft wel iets, en als er kinderen bij komen kijken etc etc.. dan is het gewoon allemaal niet meer zo zwart en wit als je 'vroeger' dacht. Vroeger was het: als iemand vreemdgaat ben ik weg. Nu is het allemaal niet meer zo simpel.. 

Ohh en ik heb dus wel gemerkt wat het gebrek aan intimiteit bij de ouders van mijn ex uiteindelijk met hem hebben gedaan. Die mensen bleven ook bij elkaar vanwege de kinderen.. zij kon feitelijk geen kant op. Nooit was er een kusje, knuffel of aanraking tussen de ouders. Hij heeft daar écht last van gehad op latere leeftijd en ik gok dat het voor hem altijd een probleem zal blijven.

Ik zou gaan voor B+.

Ik zou namelijk wel anderen gaan zien, maar daar open en eerlijk over zijn. Aan hem dan de keus wat hij ermee doet.

Ik vind feitelijk wel dat degene die de ander seks ontzegt én weigert om aan een oplossing te werken of om erover te praten degene is die begint met huwelijksbeloften breken, niet de vreemdganger. 

Als je afspreekt dat je monogaam bent en dus van elkaar afhankelijk voor seks, dat je je best moet doen om aan die afspraak tegemoet te komen. Door niet vreemd te gaan, maar ook om te voorzien in de behoefte van de ander aan seks.

Artemis schreef:Ik zou gaan voor B+.

Ik zou namelijk wel anderen gaan zien, maar daar open en eerlijk over zijn. Aan hem dan de keus wat hij ermee doet.

Echt? In mijn ogen ga je dan gewoon vreemd....je hebt immers geen 'toestemming' gekregen om sex met anderen te hebben. Als je beiden een open relatie wil, á la, maar om dan maar sex met anderen te hebben en hem in feite aan z'n lot overlaten zou niet in mij opkomen in ieder geval.

Ik zou relatietherapie overwegen, en als dat niet zou helpen....dan zou het voor mij ook einde relatie zijn denk ik.

Sea of Trees schreef:

Artemis schreef:Ik zou gaan voor B+.

Ik zou namelijk wel anderen gaan zien, maar daar open en eerlijk over zijn. Aan hem dan de keus wat hij ermee doet.

Echt? In mijn ogen ga je dan gewoon vreemd....je hebt immers geen 'toestemming' gekregen om sex met anderen te hebben. Als je beiden een open relatie wil, á la, maar om dan maar sex met anderen te hebben en hem in feite aan z'n lot overlaten zou niet in mij opkomen in ieder geval.

Ik zou relatietherapie overwegen, en als dat niet zou helpen....dan zou het voor mij ook einde relatie zijn denk ik.

Nee hoor, vind ik niet. Als jij al tijden aan het praten bent over het niet hebben van seks, en de ander weigert daar iets aan te doen, maar je hebt ook afgesproken dat je voor seks alleen bij elkaar mag aankloppen, dan is degene die seks weigert net zo goed een afspraak niet nagekomen. De afspraak dat je seks met elkaar hebt vind ik net zo belangrijk als de afspraak dat je seks alléén met elkaar hebt.

En dat is geen vreemdgaan, als je duidelijk aangeeft: ik hou van jou, ik wil je niet kwijt, maar ik kan niet leven zonder lichamelijke intimiteit, ik zou dat het liefst met jou doen, maar jij wilt niet, ik wil geduld hebben, er samen aan werken, maar jij wilt dat niet, dan is geit voor mij de grens, ik ga seks hebben met iemand anders, hier kan ik niet mee leven....

Dat geen vreemdgaan. Ja, je zet iemand voor het blok, maar dat heeft degene die seks weigert al lang geleden bij jou gedaan. En ja, je relatie kan er op stranden, maar je doet niets stiekem, het is een consequentie van een keuze van de ander, jouw grens is bereikt, nu mag de ander bepalen wat zijn grens is. Als je niet je relatie kwijt wilt, maar wel seks wilt hebben is dit wel zo fair.

Dan kan de ander bepalen of hij kan leven met het idee dat je seks met een ander hebt, toch nog overwegen om zelf aan het werk te gaan óf de relatie verbreken.

Oh en geen toestemming: je partner heeft toch ook geen toestemming gekregen om eenzijdig de afspraak over seks te wijzigen? En geen seks meer te hebben?

-