Storm in je hoofd

Van m'n 20e tot 24e heb ik veel in het buitenland gezeten, telkens een paar maanden en dan voor studie of werk.
Tegen de zomer kreeg ik dan enorm de kriebels, de behoefte om weer voor een poosje weg te gaan.
Tot twee keer toe heb ik vrij spontaan m'n baan opgezegd om weer naar het buitenland te gaan.
De afgelopen twee jaar had ik die behoefte niet, ik had wat meer rust in me en kreeg die kriebels niet.

Sinds een paar weken heb ik die kriebels wel weer, iemand die ik laatst sprak omschreef het als storm in je hoofd en dat vond ik wel passen. Ik loop er al een poosje over te denken om naar een andere stad te verhuizen. Waar ik nu woon betaal ik relatief weinig huur, ik woon vlakbij m'n familie en vrienden, maar veel andere vrienden wonen verspreid door Nederland. Ik heb nu een vaste baan, weliswaar voor 3 dagen maar, maar het is een vast contract. In september ga ik met een opleiding beginnen, één avond in de week voor twee jaar.
Wat werk betreft zou ik er niet slim aan doen om dat op te zeggen, maar ik heb gewoon het gevoel dat ik zo vast zit hier ofzo.

Wie herkent deze kriebels? Wat doe je eraan? Toegeven of wegstoppen?

Ik herken er wel iets van. Ik zit nu ook in een fase dat ik het liefst alles achter zou laten en het avontuur op zou zoeken. Bij mij voelt het als jeuk in mijn hoofd en in mijn borst. Ik begin me meer en meer te ergeren aan alle dagelijkse dingen en vraag me af of dit het nou is.

Ik doe er niks mee, dat kan natuurlijk ook helemaal niet. Ik ben getrouwd, heb twee kinderen, een goede baan, een koophuis... eigenlijk heb ik alles wat ik ooit wilde maar toch. Die jeuk gaat vast wel weer weg. Misschien heeft het ook wel te maken met ziek zijn/medicatie/hormoonhuishouding bij mij.

Voor jou is de verleiding natuurlijk een stuk groter omdat je niet echt gebonden bent. Het enige dat ik me misschien zou afvragen is of je er aan toe moet blijven geven: op een dag wil je misschien toch wel die rust en voorspelbaarheid. Maar goed, zolang je nog geen vastigheid hebt staat niks je in de weg natuurlijk!

Ik herken het wel. Ik ben nu 26, heb ook twee keer een half jaar in het buitenland gezeten (stage en een keer gewoon reizen)

Nu mijn relatie over is, zijn er weer zoveel mogelijkheden voor mij. Dat voelt eigenlijk best beangstigend. Als ik een paar jaar in Australië (daar ben ik geboren) wil wonen, dan kan dat gewoon. Of ergens anders in Nederland wil wonen..

Wél weet ik zeker dat ik komend schooljaar nog in Nederland blijf (en ook waar ik woon) want moet eerst mijn studie afronden. Daarna zie ik verder. 

Ik geniet alleen heel erg van mijn baan, ik vind het geweldig. Ook vind ik het fijn dat ik mijn familie in de buurt heb, maar toch wil ik zoveel meer zien van de wereld. Maar wil niet zomaar alles opzeggen (baan/huis)

Maar ook wil ik gewoon ergens anders in Nederland wonen, maar dat vind ik ook heel spannend. Maar goed mijn leven staat nu momenteel ook wel aardig op z'n kop. 
Ik moet ook meer in het heden leven, we zien volgend jaar augustus wel weer.

Edit: bij voelt het inderdaad ook als een storm in mijn hoofd ja.

Minneke, Heb je dat gevoel omdat je dat avontuur nooit opgezocht hebt? Had je al snel een serieus leven (trouwen, kinderen, koophuis)? Of is het gewoon iets wat je nu voelt?

Wat vervelend dat jij dat ook zo voelt, Minneke! Met een gezin kun je er inderdaad niet aan toegeven..

Toen ik in 2010 terugkwam van de laatste keer in het buitenland werken had ik die rust. Ik wist dat ik voor het laatst in Bulgarije had gewerkt, en dat ik een vaste baan ging zoeken.
Deze rust heb ik eigenlijk tot een maand geleden vast kunnen houden. Ik begrijp ook niet goed waar het nu precies vandaan komt.

nina schreef:Minneke, Heb je dat gevoel omdat je dat avontuur nooit opgezocht hebt? Had je al snel een serieus leven (trouwen, kinderen, koophuis)? Of is het gewoon iets wat je nu voelt?

Ik denk dat het gewoon in mijn karakter zit...ik ben snel verveeld maar ook snel overenthousiast. Dat laatste is volgens mij een soort verslavingsgevoeligheid. Als ik iets lekker/leuk/interessant/spannend vind, dan kan ik er niet mee stoppen. Totdat ik het dus zo uitgekauwd heb dat het me verveelt  .

Minneke schreef:

nina schreef:Minneke, Heb je dat gevoel omdat je dat avontuur nooit opgezocht hebt? Had je al snel een serieus leven (trouwen, kinderen, koophuis)? Of is het gewoon iets wat je nu voelt?

Ik denk dat het gewoon in mijn karakter zit...ik ben snel verveeld maar ook snel overenthousiast. Dat laatste is volgens mij een soort verslavingsgevoeligheid. Als ik iets lekker/leuk/interessant/spannend vind, dan kan ik er niet mee stoppen. Totdat ik het dus zo uitgekauwd heb dat het me verveelt  .

Herkenbaar. Uitdagingen opzoeken maar zodra het routine wordt, dan is het vrij saai. 

nina schreef:

Minneke schreef:

nina schreef:Minneke, Heb je dat gevoel omdat je dat avontuur nooit opgezocht hebt? Had je al snel een serieus leven (trouwen, kinderen, koophuis)? Of is het gewoon iets wat je nu voelt?

Ik denk dat het gewoon in mijn karakter zit...ik ben snel verveeld maar ook snel overenthousiast. Dat laatste is volgens mij een soort verslavingsgevoeligheid. Als ik iets lekker/leuk/interessant/spannend vind, dan kan ik er niet mee stoppen. Totdat ik het dus zo uitgekauwd heb dat het me verveelt  .

Herkenbaar. Uitdagingen opzoeken maar zodra het routine wordt, dan is het vrij saai. 

Ik had het niet beter kunnen omschrijven! Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan..in hoeverre moet je aan je verveling toegeven en een nieuwe uitdaging zoeken? Of moet je er juist genoegen mee nemen en bij het vertrouwde blijven?

Het enige dat me nooit verveelt zijn mijn kinderen, maar die veranderen natuurlijk ook continu.

nina schreef:

Minneke schreef:

nina schreef:Minneke, Heb je dat gevoel omdat je dat avontuur nooit opgezocht hebt? Had je al snel een serieus leven (trouwen, kinderen, koophuis)? Of is het gewoon iets wat je nu voelt?

Ik denk dat het gewoon in mijn karakter zit...ik ben snel verveeld maar ook snel overenthousiast. Dat laatste is volgens mij een soort verslavingsgevoeligheid. Als ik iets lekker/leuk/interessant/spannend vind, dan kan ik er niet mee stoppen. Totdat ik het dus zo uitgekauwd heb dat het me verveelt  .

Herkenbaar. Uitdagingen opzoeken maar zodra het routine wordt, dan is het vrij saai. 

Ja, ook voor mij herkenbaar!

Minneke schreef:Ik had het niet beter kunnen omschrijven! Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan..in hoeverre moet je aan je verveling toegeven en een nieuwe uitdaging zoeken? Of moet je er juist genoegen mee nemen en bij het vertrouwde blijven?

Het enige dat me nooit verveelt zijn mijn kinderen, maar die veranderen natuurlijk ook continu.

Ja dat is ook iets waar ik mee worstel. Ik wou dat ik wat meer rust had in mijn hoofd. Dat lijkt me zoveel relaxter.

Ik heb die reiskriebels en drang tot avontuur ook, bijna standaard eigenlijk. In het verleden ging ik per jaar altijd minstens twee maanden per jaar backpacken in het (verre) buitenland. Nu heb ik drie kinderen en zit ik dus meer vast op mijn plek.

Ik los het op door veel korte tripjes te maken en leuke uitjes te plannen. En door allerlei dingen te bedenken die ik weer wil gaan doen als de kinderen wat groter zijn . Daar kan ik ook heel veel plezier uit halen. En verder geniet ik veel van de kinderen trouwens en die hebben mijn drang tot avontuur ook wel wat minder gemaakt.

In jouw geval: lastig. Weet je waar het vandaan komt? Als het een soort vlucht is voor iets lijkt het me niet goed om aan toe te geven, maar zo klinkt het niet?

Heel herkenbaar.
Ik heb heel snel een 'sleur' gevoel, vaak gaat dat pas over als ik iets verander. In de afgelopen jaren heb ik een stage buiten m'n woonplaats gelopen en een stage in het buitenland, ik ben gaan werken, ik heb m'n vaste baan opgezegd en ben weer fulltime gaan studeren, ik ben verhuisd naar een andere stad, alleen op reis geweest, verhuisd binnen de stad waar ik nu woon en nu gaat alles al zo'n 2 jaar z'n gangetje en in die 2 jaar voel ik me onrustig. Het is niet altijd heel duidelijk aanwezig en het valt me ook niet altijd op, maar het is er wel. Ik ben sinds kort met een nieuwe baan begonnen en dat helpt wel iets. Scheelt ook dat ik nu als interimmer ga werken, dus een paar maanden hier en een paar maanden daar. Dan ben ik weer weg voordat de verveling begint. Trouwens wel vanuit een vaste basis, dus als ik geen opdracht heb dan krijg ik wel betaald.

Maar heel herkenbaar dus en weinig tips. Het enige wat je kunt doen is kijken of het ergens vandaan komt, in de zin dat je ergens voor wilt vluchten. Als dat het geval is zou je daarmee aan de slag kunnen.

Ook ik weet niet zo goed of het iets is waar je aan toe moet geven of juist moet 'onderdrukken'

Ik herken het ook wel, zit erg snel in een sleur. Dat was voor mij ook de reden om vier jaar geleden alles achter me te laten en naar de andere kant van het land te verhuizen. Dat heeft me echt een nieuwe boost gegeven, ben nog steeds blij dat ik ben gegaan en uit mijn vertrouwde omgeving weg ben gegaan om iets nieuws te ontdekken. Wel ben ik inmiddels weer een beetje op dit punt beland, zij het in veel mindere mate. Ik zou nu ook best wel weer een keer ergens anders heen willen verhuizen. Ik denk wel dat dit een beetje in me zit en ik altijd wel ergens die onrust van het willen van nieuwe uitdagingen in me houd, dus best lastig in hoeverre je daar elke keer aan toe moet geven.