eerste eigen huis

Zoals jullie misschien hebben gelezen, is het nu een paar weken uit met mijn vriend. Ik ben 7,5 jaar bij hem geweest, waarvan 6 samenwonend. Ik ben op mijn 20ste bij hem ingetrokken. Hij woonde daar toen zo'n 7 jaar alleen. 
Ik heb altijd al van jongs af aan de drang gehad tot zelfstandigheid. Ik ben op mijn 18e alleen naar Australië gegaan voor een half jaar bijv.

Ik heb toen ik nog bij hem was, altijd wel een beetje gemist dat ik nooit alleen had gewoond. Ik was, vooral in het begin van ons samenwonen, erg slecht in het huishouden want dit zag ik gewoon niet. 

Nu woon ik tijdelijk bij mijn ouders en heb ik vaak heel veel zin in een eigen huisje. Mijn ex was vrij dominant over hoe hij dingen wilde/zag. Dit is ook een reden waarom het niet meer werkte tussen ons. 

Nu heb ik een huisje gevonden, het is echt heel geschikt als tijdelijke oplossing. Vooral omdat ik komend schooljaar maar 3 dagen werk en nog geen vast contract heb (deze krijg ik als ik afgestudeerd ben, volgend schooljaar hopelijk). Het is in een achtertuin van een groter huis, dit groter huis is al verhuurd, alleen het kleine huisje nog. De vrouw die het verhuurt ken ik ook wel aardig. Ze heeft de huurprijs al 50 euro naar beneden gedaan omdat ze het graag aan mij wil verhuren. (omdat ze mij 'kent') 

Morgen ga ik kijken maar nu vind ik het opeens zo spannend worden. Kan ik wel voor mezelf zorgen? Straks bevalt het me niet en dan? Straks word ik daardoor heel lui en kom ik de deur niet meer uit? 
Zijn deze vragen logisch? Of juist vreemd?

Ik herken het wel.

Ik heb vroeger samengewoond, daarna een aantal jaar weer 'thuis' gewoond en vijf jaar geleden ging ik voor het eerst echt op mezelf. Ik wist niet of ik het ging redden en heb nog lang gedacht dat ik dan wel weer thuis kon gaan wonen. Dat vonden mijn ouders natuurlijk een heel slecht idee.

Maar het loopt vanzelf los. Je gaat vanzelf alles op je eigen manier doen. En ook sociale contacten lopen vanzelf los. Je denkt dat je heel makkelijk wordt als je op jezelf woont en alles zelf mag beslissen, maar het valt echt mee. Ik denk dat ik strenger voor mezelf ben nu ik op mezelf woon, dan ik was toen ik thuis woonde of samenwoonde.

Ook twijfel ik of ik er echt aan toe ben.. Maar ik ben verdorie al 26! Maar ook aan toe ben omdat ik nog zo verdrietig ben. Maar aan de andere kant, mijn ouders zijn ook gewoon aan het werk overdag en ik ben zo bij mn ouders als ik dat wil. Het is zo'n 15 km verderop.

Plus dit huisje laten schieten, zou echt niet slim zijn. Dit is echt een kans.

Ik ben vanaf mijn ouders gaan samenwonen op mijn 18e.
Daarna op mijn 23e liep dit mis en heb ik met een kleine van 4 mnd eerst bij mijn ouders gewoond voor 2 maand.

Daarna heb ik via de woningbouw een eigen huisje gekregen.
Ik had ook nog nooit helemaal alleen gewoond, dus het was wel wennen om alles zelf te moeten regelen. Ook financieel etc. 
Het huishouden vond ik juist makkelijker. De enige die iets vies maakte of niet opruimde was ikzelf. En ik wist ook precies waar iets was omdat ik het zelf ergens had neergelegd.

Ik denk dat het best goed komt. Ik vond het fijn dat ik geleerd heb om zo op eigen benen te staan. En ook de administratie, huishouden etc. op mijn manier te leren doen.
Nu woon ik inmiddels weer samen en dat was in het begin ook weer wennen om onze beide eigen manieren bij elkaar te laten passen.

Je hebt gelijk Dolphinne. Volgens mij denk ik echt teveel na. 

Ik zou het zeker doen, en me er niet al te druk over maken hoe het komt. Je schrijft dat je nog verdrietig bent, een huisje voor jezelf kan dan ook een heel fijne afleiding zijn. Je kunt het verven en inrichten zoals jij leuk vindt, er lekker je eigen plekje van maken. En er lui van worden, dat valt vast mee. Toen ik net op mezelf woonde had ik ook geen idee hoeveel werk het is om alles steeds weer netjes en schoon te houden. Het is d eloop van de jaren beter geworden, en inmiddels houd ik alles best goed bij (maar het is hier niet altijd spic en span hoor, net als in 95% van alle huizen denk ik). En als je een keer geen zin hebt, dan plof je lekker in alle privacy op de bank met een leuke film, of je gaat er lekker op uit en laat de boel de boel.