Ik heb weer een mooi zomerverhaal voor jullie

Misleid

Hij laat het pakje in zijn zak glijden en kijkt op zijn horloge. Mooi op tijd. Nog drie uur de tijd om al het andere voor te bereiden. Alles loopt perfect volgens plan. Het mooiste is nog dat ze geen moment iets in de gaten heeft gehad. Even ziet hij  haar boze, verdrietige ogen voor zich en grijnst. Als hij niet beter wist zou hij haast medelijden met haar krijgen. Ze moest eens weten wat haar boven het hoofd hangt.
Maar goed, hij moet niet op de zaken vooruit lopen. Eerst moet alles klaar zijn. Al gaat alles volgens schema, de tijd tikt door.

Hij stapt op zijn scooter en rijdt weg.

*

Dit ga je niet menen. Hij heeft een kater. Hij heeft gewoon een kater.
Uitgerekend vandaag.
We zitten op het prachtigste eiland van de hele wereld. Witte stranden, palmbomen, dat werk. We hebben hier anderhalf jaar voor gespaard, avonden lang plannen gemaakt, stapels reisgidsen doorgelezen, we hebben bijna tien uur in het vliegtuig gezeten om hier te komen. Dit zou de vakantie van ons leven moeten zijn. Vier dagen zijn we hier nu en alles wat Jasper tot nu toe heeft gedaan is zuipen, uitslapen en aan het strand hangen. We hadden net zo goed voor honderd euro per persoon een busreis kunnen boeken naar een of andere vreselijke badplaats aan de Costa Brava, tussen de dronken tieners. Misschien was hij daar zelfs wel beter op zijn plek geweest dan hier.
Maar nu ben ik het zat.
Vandaag gaan we op jeepsafari en dat laat ik me niet door mijn neus boren door mijn puberale vriend.
'Kom, opstaan,' zeg ik streng.
Kreunend trekt hij het laken verder over zich heen. 'Laat me nou, ik heb koppijn,' lispelt hij lijzig. 'Ikvoelmenielekker...'
'Pech.' Ik trek het laken weer van hem af. 'We hebben nog een half uur, dus ik zou maar gaan douchen als ik jou was.'
'Waar moeten we heen dan?' murmelt hij half slapend.
'De jeepsafari, weet je nog wel?' help ik hem herinneren.
Hij kreunt nog harder. 'Oh nee hè! Is dat echt vandaag? Als ik nu in een jeep moet gaan zitten dan ga ik over mijn nek, serieus.'
'Had je daar niet aan kunnen denken voor je al die drank naar binnen goot?' vraag ik nijdig.
'Sorry,' piept hij kleintjes.
Dat zielige puppyhoofd maakt me nog pissiger. 'Die excursie heeft 95 euro per persoon gekost,' ga ik verder. 'Die zijn we dus kwijt, door jou.'
'Ga jij anders alleen mee,' stelt hij voor.
'Ja dag, dat was niet de afspraak, Jasper, we zouden met z'n tweeën gaan.We zouden het eiland gaan verkennen.'
'Ja, maar lieverd, ik ga het vandaag echt niet trekken in zo'n hete jeep op al die hobbelige zandweggetjes, dan verpest ik het alleen maar voor de ander mensen.'
Ja ja. Hoe sociaal. Dat hij het nu voor mij verpest, is kennelijk niet zo belangrijk. In elk geval niet zó belangrijk dat hij het er gisteravond voor over had om na het tweede biertje te stoppen met drinken. Hoeveel heeft hij eigenlijk op?
Ik heb geen flauw idee, eigenlijk wíl ik het niet eens weten. Boos klem ik mijn lippen op elkaar en sla mijn armen over elkaar.
'Kom op Eef. Als je hier blijft heb je ook niks aan mij, ik ben echt hartstikke brak. Ga nou gewoon.'
Ik wil nog een keer protesteren, maar dan bedenk ik me. Waarom zou ik ook eigenlijk hier moeten blijven? Ik heb toch zeker geen kater? Ik wil gewoon dat eiland zien, met of zonder Jasper, en als hij zo nodig zijn roes uit moet slapen dan moet hij dat inderdaad maar fijn in zijn eentje doen. Hij moet in ieder geval vooral niet denken dat ik van hem afhankelijk ben om een leuke vakantie te hebben.
Ik trek expres mijn meest sexy bikini aan plus het strakke witte zomerjurkje waarvan ik weet dat hij het zo mooi vindt staan. Voor de spiegel maak ik me op, steek mijn haren losjes op en spuit nog snel wat Jour d'Hermès in mijn hals. Dan loop ik terug naar het bed, waar hij me door de kiertjes van zijn ogen zielig aankijkt. Kijk maar goed, jongen.Kijk maar goed naar wat je mist vandaag.
'Je ziet er mooi uit,' zegt hij zachtjes.
'Dank je,' zeg ik kil. 'Nou, doei. Tot vanavond dan maar.'

Spijt. Diepe, diepe spijt dat ik hieraan begonnen ben. De excursie is geweldig, daar ligt het niet aan. Het ene plekje is nog mooier dan het andere, de stranden zien eruit zoals op de meest kitscherige ansichtkaarten die je kunt bedenken en Armando, de bestuurder van de jeep, weet zo ontzettend veel dat we allemaal aan zijn lippen hangen. Hij ziet eruit alsof hij geen dag ouder is dan 25, maar hij kan vertellen alsof hij al generaties lang op dit eiland woont. Een oude ziel, zou mijn oma zeggen.
Maar dat weegt allemaal niet op tegen het feit dat ik - bijna letterlijk - het vijfde wiel aan de wagen ben. Er zijn twee andere stelletjes mee, het ene stel is net twee maanden bij elkaar, de prille verliefdheid spat er vanaf, het andere is op huwelijksreis. Ze zijn aardig en beleefd, dat wil zeggen, als ik iets zeg dan geven ze antwoord, maar ze zitten heus niet op mijn gezelschap te wachten. Natuurlijk niet. Zoals ik niet in mijn eentje op jeepsafari wil omdat mijn vriend zonodig teveel bier moest drinken en nu op bed moet blijven, zo willen zij geen stoorzender om zich heen die de hele tijd tegen ze aan zit te kletsen terwijl zij alleen maar willen genieten van de omgeving, de zon en elkaar.
Dus daarom slenter ik maar een beetje in mijn eentje rond met mijn blote voeten in het kristalhelder water en de zon op mijn huid, terwijl de uren voorbij kruipen. Af en toe, als het uitzicht echt adembenemend is, schuift er ongewenst een dia voor mijn netvlies uit de serie Impressies van hoe deze dag had moeten zijn. Jasper met opgerolde broekspijpen in de branding, Jasper die lachend het water in rent en in de golven duikt, Jasper die zijn armen naar me uitsteekt en me zoent. Ik probeer de beelden en vooral mijn tranen weg te duwen.
Als we na de lunch, het bezoek aan het National Park en de snorkelpartij bij de laatste stop zijn, zit ik er helemaal doorheen. Stilletjes kijk ik hoe de anderen weglopen om het strand en het omliggende natuurgebied te verkennen. Met mijn teen woel ik door het zand en probeer de zoveelste huilbui te onderdrukken. Waarom zijn wij niet als die andere stellen? Zo verliefd als dat prille stel, zo zijn wij al jaren niet meer. Jaren en jaren. Misschien zijn we wel nooit zo geweest zelfs. Maar we hebben ook nooit zo uitgesproken voor elkaar gekozen als het getrouwde stel. Het is net of alles in onze relatie gewoon van lieverlee zo gelopen is, zonder dat we er echt over hebben nagedacht. Daten, zoenen, seks, afspraak na afspraak na afspraak, tot er opeens een half jaar voorbij was, en toen een jaar, twee jaar, drie jaar. Spullen die steeds vaker bleven slingeren, tot ik opeens bij hem woonde. Voor het eerst in al die jaren twijfel ik aan Jasper en mij. Wat zegt het over ons er nooit momenten zijn geweest waarop we bewust een knoop hebben doorgehakt, een daad hebben gesteld? Hangt onze relatie echt van gewenning aan elkaar? Zijn we samen bij gebrek aan beter? Gewoon, omdat ‘relatie’ nou eenmaal de laatste ontbrekende schakel was in ons bijna-dertigersleven?
‘Hey…’ Ik draai me om en schrik. Armando staat achter me. Hij lacht een beetje. ‘Alles goed?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Niet echt.’
‘Vertel. Vind je de excursie niet leuk?’
‘Jawel, alleen…’ Ik zucht. ‘Mijn vriend. Hij heeft helemaal geen voedselvergiftiging, hij heeft gewoon teveel gedronken, daarom is hij niet mee en ik baal dat hij me zo heeft laten zitten.’
‘Zoiets dacht ik al.’ Hij raakt heel even mijn schouder aan. Er gaat een rilling door mijn lijf. Ik kijk hem schuin aan. Het is wel echt een goddelijk mooie jongen. Die krullen, die tanden, die mooie bruine ogen, dat soepele lichaam. Een beetje té mooi, zou ik normaal gesproken zeggen. Alle vriendjes die ik in mijn leven heb gehad, inclusief Jasper, zijn meer het type boy-next-door. Die zogenaamde knappe jongens deden me nooit zoveel.
Maar van deze word ik opeens verlegen.
‘Kijk…’ Hij wijst naar een prachtige watervogel met wuivende, spierwitte veren. ‘De ardea alba egretta, of te wel, de grote zilverreiger. Hij leeft hier in het zoutmoeras. Prachtig hè?’
‘Hoe komt het dat jij zoveel weet?’ vraag ik.
‘Door mijn opa. Ik ben opgevoed door mijn opa. We gingen hier vaak naar de vogels kijken toen ik een kleine jongen was. Later, toen ik ouder was en hij al was overleden, kwam ik hier altijd als ik alleen wilde zijn.’ Hij kijkt me aan. ‘Zal ik je eens wat laten zien?’
Zonder het antwoord af te wachten, pakt hij mijn hand en neemt me mee. We lopen door het water, over de rotsen en langs dichtbegroeide oevers, tot we op een heel klein zandstrandje zijn. Het is er doodstil, er is niemand anders te zien of te horen.
‘Hier zat ik altijd toen ik jong was,’ zegt Armando. ‘Ik ben er nog nooit met iemand anders geweest.’
‘Het is prachtig…’ Dan word ik opeens overvallen door een onverteerbaar gevoel van melancholie en ik begin te huilen. ‘Sorry. Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld. Deze hele vakantie… mijn relatie met mijn vriend. Ik vraag me opeens af of ik hem wel echt ken, weet je…’
‘Niets is wat het lijkt in de liefde,’ zegt Armando terwijl hij mijn rug streelt. ‘Als je net denkt dat je weet hoe het allemaal in elkaar zit dan blijkt het weer heel anders te zijn. Liefde is onzeker.’
‘Maar dat wil ik niet,’ snik ik. ‘Ik wil niet dat het onzeker is. Ik wil…’
Maar ik weet niet wat ik wil. Ik kan alleen nog maar huilen. Armando slaat zijn armen om me heen, trekt me naar zich toe en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder tot ik weer rustig ben. Hij kust me zachtjes op mijn haar, mijn voorhoofd, mijn neus en dan mijn mond. We zoenen eerst zacht en voorzichtig, maar dan steeds heftiger, we happen, bijten, grijpen, voelen. Hij schuift mijn jurk omhoog en gewillig steek ik mijn armen boven mijn hoofd en laat me door hem uitkleden.
‘Wauw,’ zegt hij zachtjes terwijl zijn ogen over mijn buik en benen glijden. Dan kijkt hij me recht in mijn ogen. ‘Durf je?’
‘Wat?’
Hij wijst naar de golven achter hem. ‘Naaktzwemmen.’
Als iemand me dit gisteren had voorspeld dan had ik diegene voor gek verklaard. Maar op dit moment kan ik me niks opwindenders voorstellen dan hier, in dit felle, volle zonlicht, naakt voor hem staan. Al zou hij me niet eens aanraken, kijken zou al genoeg zijn. Langzaam trek ik het touwtje van mijn bovenstukje los en laat mijn broekje naar beneden glijden.
Alles voelt opeens zo levensecht. Alsof ik alles opeens zoveel bewuster in me opneem. Mijn zintuigen zuigen elke prikkel naar binnen. Het zoute water op mijn huid en op zijn lippen. Het felle zonlicht in mijn ogen. Het geluid van de zee. De spieren in zijn buik en benen. Het zand dat langs mijn rug en billen schuurt. Zijn billen onder mijn handen. Zijn mond die mijn nek kust, mijn borsten, mijn buik. Ik wil dat dit nooit meer stopt.
‘We moeten terug,’ zegt hij.
‘Ik wil niet terug…’
‘We moeten terug,’ herhaalt hij lachend. ‘Ik moet nog een hele jeep vol mensen terugbrengen.’
‘Dat bedoel ik niet,’ zeg ik zacht. ‘Ik bedoel dat ik niet terug wil. Ik wil bij jou blijven.’
Armando schudt zijn hoofd.
‘Dat moet je niet willen,’ zegt hij. ‘Ik hoor hier. Jij hoort thuis.’
‘Niet waar,’ zeg ik koppig. ‘Ik hoor nergens.’
Hij zegt niks meer en loopt voor me uit naar de jeep, waar de andere stellen al staan te wachten. Ik voel me goedkoop onder hun onderzoekende blikken. Waarschijnlijk snappen ze allemaal wel wat er is gebeurd, maar niemand zegt iets. Als we in de jeep zitten, heb ik pijn. Pijn in mijn hart en pijn tussen mijn benen. Wat ben ik toch naïef, om te denken dat ik echt speciaal voor hem ben. Waarschijnlijk neemt hij busladingen meisjes mee naar dat strandje. Bij elke jeepsafari eentje. Ik was gewoon een makkelijke prooi.
Armando zet eerst de andere twee stellen af bij hun hotel. Dan brengt hij me naar mijn bungalow. Hij geeft me een knipoog en kust me zacht op mijn mond. Dan duwt hij me een heel klein opgevouwen briefje in mijn hand en ik haat mezelf dat mijn gevoelens meteen weer zijn aangewakkerd. Ik weet niet eens wat ik precies voel – verliefdheid, hoop, opwinding, ik kan het geen naam geven. Maar ik voel het wel.
Zonder iets te zeggen rijdt hij weg en ik wil het briefje openvouwen, maar dan wordt mijn aandacht getrokken door iets anders. Langs het paadje tussen de weg en onze bungalow staan allemaal brandende fakkels. Met een vreemd voorgevoel loop ik naar binnen. Een spoor van rozenblaadjes leidt me naar de veranda en als ik daar aankom, valt mijn mond open van verbazing. Alles is versierd met lampionnetjes en bloemen, er klinkt zachte vioolmuziek en de tafel is prachtig gedekt. In het midden staat een fles champagne met twee glazen erbij. Jasper staat trots te stralen.
‘Jasper, wat is dit…’ fluister ik totaal overdonderd.
‘Verrassing.’ Hij lacht van oor tot oor. Hij neemt mijn gezicht tussen twee handen, geeft me een kus op mijn mond en dan tovert hij een klein doosje uit zijn zak.’Lieve Eva,’ zegt hij plechtig. ‘We zijn nu bijna vijf jaar samen en ik loop hier al een hele tijd mee rond, maar ik wist niet hoe ik het je moest vragen. Toen we hier aankwamen wist ik meteen dat dit de plek was waar het moest gebeuren. Dus bij deze…’
Laat dit niet waar zijn, bid ik zachtjes. Niet nu. Niet vandaag.
Maar het is wel waar.
Het is echt waar…
Jasper zakt neer op een knie en pakt mijn hand. ‘Lieve Eva, wil je alsjeblieft met me trouwen?’
Ik sla mijn hand voor mijn mond en begin te huilen. Jasper slaat zijn armen om me heen. ‘Overval ik je ermee?’
‘Vandaag…’ snik ik.  ‘Die jeepsafari…’
Jasper lacht even. ‘Dat was wel een beetje gemeen van me, hè? Maar het was de enige manier om je weg te krijgen zonder dat je iets in de gaten had, dus toen heb ik dat maar bedacht. Ik wilde je zo graag verrassen.’ Hij pakt het doosje en schuift de ring aan mijn vinger. Het is een prachtige ring, heel fijntjes, van witgoud, met een klein, blauw steentje.
Ik jank nog harder.
‘Kom even zitten,’ zegt Jasper en gedwee laat ik me op een stoel neerzetten. ‘Je verliest iets.’ Hij bukt en raapt iets van de grond. Als ik zie wat het is, staat mijn hart stil.
‘Geef maar hier,’ zeg ik en ik gris het opgevouwen papiertje uit zijn hand. ‘Het is een eh… kwitantie. Van de jeepsafari.’ Ik verberg het propje in mijn hand en sta op. ‘Vind je het goed als ik me even opfris voor we gaan eten?’
‘Natuurlijk.’ Jasper kijkt me vertederd aan. God, hij heeft echt niks door. Hij ziet helemaal niks aan me. ‘Ga je gang.’
Half struikelend loop ik naar de badkamer en draai de deur op slot. Dan zak ik neer op de wc. Met trillende handen vouw ik het briefje open en lees:

Gefeliciteerd met je huwelijk.

Wauw leuk verhaal meer meer!

Weer zo'n heerlijk verhaal!
Ik ben gek op korte verhalen.

Jaaa, super dit! Zeker met dit weer haha. Heel leuk verhaal!

Haha, met dit weer, ik zit het te schrijven met een zere keel en een dikke trui aan, best wel gek eigenlijk. Het is ook niet heel zomers hier vandaag. Maar dat denk ik er dan maar bij.

Ja, ik zit ook met de lange mouwen aan, maar ik waande me al helemaal op het strand!

Leuk! Ik wil meer!

Ben je bezig een verhalenbundel te schrijven?

Nou, ik heb voor nu pas twee verhalen, maar als ik er genoeg kan schrijven dan lijkt me dat wel leuk.

Deze is ook weer zo leuk!

Als er een verhalenbundel van jou zou uitkomen, Susan, dan zou ik het meteen kopen, heerlijk dit!

Susan schreef:Nou, ik heb voor nu pas twee verhalen, maar als ik er genoeg kan schrijven dan lijkt me dat wel leuk.

Hee dit zie ik nu pas na mijn post. Lijkt me superleuk!

Oeh, leuk weer!

Wat een leuk verhaal zeg!

En weer zo'n heerlijk verhaal! Dank Susan

Wat leuk geschreven! En na het vorige verhaal zat ik me al af te vragen wat de twist op het einde zou zijn

Het leest, opnieuw, echt heel fijn! Superleuk weer!
Schiet maar op met die bundel ;-)

Susan schreef:Nou, ik heb voor nu pas twee verhalen, maar als ik er genoeg kan schrijven dan lijkt me dat wel leuk.

Ja, moet je doen! Superleuk!!

Leuk hoor.

Ontzettend goed geschreven Susan!! Het leest ook heerlijk weg!

Wat een geweldig, meeslepend verhaal weer! Dankjewel Susan! Van mij mogen er nog véél meer komen!

Dit smaakt naar nog veel meer verhalen!

Ik ben fan van je!

Susan schreef:Nou, ik heb voor nu pas twee verhalen, maar als ik er genoeg kan schrijven dan lijkt me dat wel leuk.

Leuk!

Maar dan moet je ze niet allemaal hier plaatsen, want dan kennen we ze al....

   

Leuk!!! 



Voor diegene die het niet weet, Susan heeft al een boek uitgebracht:D

OMG Susan jij kan zó goed schrijven! Wat een tof en spannend verhaal, ik zat echt op het puntje van m'n stoel met m'n handen voor m'n mond haha!

xxjojootjexx schreef:   

Leuk!!! 



Voor diegene die het niet weet, Susan heeft al een boek uitgebracht

Ja, die heb ik idd al gelezen, vond ik ook al zo'n leuk boek!