Moeite met 'laatste keren'

Ik weet niet meer of ik hier al eerder eens een topic heb geopend, misschien nog wel op het vorige forum, maar goed, het speelt nog steeds en ik wil het graag even van me afschrijven

Ik heb er vaak zoveel moeite mee om dingen voor het laatst te doen.... Een overweldigend gevoel van nostalgie krijg ik ervan. Zo heb ik volgende week waarschijnlijk mijn laatste college ooit (dit is mijn 2e opleiding, dus een aantal jaar geleden dacht ik het ook al :p). Ik krijg er echt de drang van om foto's te maken van de collegezaal, vind het enorm vervelend dat ik mijn studiegenootjes nooit meer in die context zie, en vraag me opeens af wanneer in het leven je nou nog eens fluisterend een slappe lach hebt. Of wanneer je nou ooit nog uren achter elkaar fluistert met een vriendin.

Nu kan ik het zelf deels wel verklaren door het feit dat ik verandering an sich heel moeilijk vind. Logischerwijs is het iets voor het laatst doen dan ook een begin van een nieuwe periode. En hoe lang ik ook die colleges vervloekt heb, toch vind ik het nu niet leuk dat het straks af is. Hetzelfde had ik toen ik een paar jaar geleden wegging bij mijn toenmalige werkgever. Had daar een aantal jaar gewerkt, maar leuk was het niet, en ik wilde echt graag weg. Maar oh die laatste dag, ik vond het zo erg dat ik nooit meer die weg zou fietsen, nooit meer door dat gebouw zou lopen, nooit meer die koffieautomaat zou gebruiken... maar waarom? Geen idee.

Herkenning? En vooral, tips? Ik zou graag eens blij zijn om bepaalde periodes af te ronden, zonder er zo'n zwaar gevoel aan over te houden...

Voor elke deur die sluit, gaat een nieuwe open. Zo probeer ik er een beetje over te denken.

Dat had ik vroeger nooit. Dan keek ik naar een serie waar zo'n laatste keer compleet uitgemeten werd en kon ik me daar, qua gevoel, geen voorstelling van kon maken, want dat had ik nooit meegemaakt. Maar de laatste jaren is het echt verschrikkelijk. Zo moest ik mijn oude vertrouwde slaapkamer leegruimen, omdat ik op mezelf ging wonen, en heb daar een uur heel stil gestaan en bedacht wat ik daar allemaal had meegemaakt. Ik hoop er niet te vaak bij stil te staan, want het is echt huilen tot ik niet meer kan.

Ja herkenbaar, vooral na de bevalling van ons meisje. Nooit meer zwanger zijn, nooit meer eerste echo etc etc. Alhoewel ik nooit meer een derde wil maar toch vind ik het ook wel erg jammer.

Hier ook zo herkenbaar.
Ik sta daar ook vaak bij stil.
Eigenlijk denk ik dat veel mensen dat wel hebben.
Ik heb nu vaak ook dat ik denk oehhhh over 2 jaar ben ik 30.

Voor mij is het ook herkenbaar. Ik heb ook moeite met afscheid nemen/laatste keren en met veranderingen. Laatst ging mijn heel fijne leidinggevende weg. We hadden een etentje als afscheid en toen was toch echt het moment daar. Ik kan dan weinig zinnigs zeggen, ik baalde zo dat ze wegging. Sommige mensen kunnen dan heel goed afscheid nemen, maar ik had het er echt even moeilijk mee.

Ik heb geen tips voor je. De slogan van Babydoll is wel een heel goede en zo probeer ik het ook te zien, maar dat lukt me lang niet altijd.

Oh god idd IJsjemeisje; nu ben ik nooit meer 22, 23, 24 etc haha

Printje: dat kan ik me goed voorstellen, althans, dat probeer ik wel eens... als ik dit nu al heb, hoe wordt dat dan met een kindje dat allerlei dingen voor het eerst doet, en dus de kruipperiode of de borstvoeding of of of afsluit???

Babydoll: hoe doe je dat dan? Want rationeel kan ik dat wel, maar...

Zora schreef:Oh god idd IJsjemeisje; nu ben ik nooit meer 22, 23, 24 etc haha

Printje: dat kan ik me goed voorstellen, althans, dat probeer ik wel eens... als ik dit nu al heb, hoe wordt dat dan met een kindje dat allerlei dingen voor het eerst doet, en dus de kruipperiode of de borstvoeding of of of afsluit???

Babydoll: hoe doe je dat dan? Want rationeel kan ik dat wel, maar...

Vooral aan het positieve denken wat op dat moment bezig is of gaat komen. Bij J had ik bijv heel veel moeite met zijn baby/peuter/kleuter, en nu al op school, maar ik probeer dan te denken aan alle voordelen die hij met zich mee trekt, veel socialer, veel vriendjes erbij, hij kan zijn energie goed kwijt. Zelfs ik denk al, ojee, over 4 jaar ben ik 30, maar aan de andere kant, waarom bang zijn, ik heb zoveel mooie jaren achter de rug, al dat moois wat ik heb geleerd neem ik mee naar mn volgende levensjaren.

Moeilijk uit te leggen, ik dwing mezelf iig het positieve te blijven denken, en ik ben best overtuigend naar mezelf .

Haha knap van je En handig! Ik kan dat voor mezelf op zich ook wel, maar het is meer dat beide situaties naast elkaar kunnen bestaan. Dus ik kan me bij die laatste x college heel kut voelen, maar me tegelijkertijd wel beseffen dat ik ook blij ben dat ik weer meer avonden vrij heb enzo. Ik word gewoon zo iebelig van dat onrustige gevoel van ohhhh dit is de laatste keer dat ik dit en dit en dit doe!

Zora schreef:Haha knap van je En handig! Ik kan dat voor mezelf op zich ook wel, maar het is meer dat beide situaties naast elkaar kunnen bestaan. Dus ik kan me bij die laatste x college heel kut voelen, maar me tegelijkertijd wel beseffen dat ik ook blij ben dat ik weer meer avonden vrij heb enzo. Ik word gewoon zo iebelig van dat onrustige gevoel van ohhhh dit is de laatste keer dat ik dit en dit en dit doe!

Begrijp ik ook wel hoor. Ik blijf daar dan alleen in hangen als ik dat gevoel toelaat, en dat kan dan best lang duren, dus ik dwing mezelf gewoon naar het positieve toe.

Ik lig ook altijd de avond wanneer ik om 12 uur jarig ben in mijn bed te denken.
Ik ben nu zo oud en denk dan terug aan afgelopen jaar.
Best een verdrietig moment soms.
Ik vind ook oud en nieuw lastig soms de laatste 10 seconden denk ik ook ohhh het jaar is om...wat komt er nu allemaal?

Ja dit is erg herkenbaar. Ik vind verhuizen altijd zo beladen. Dat je dan alles inpakt en alle herinneringen die in dat huis zitten gewoon herinneringen blijven want je komt er nooit meer. Het huis word van andere mensen die zich er dan ook weer thuis gaan voelen maar eigenlijk was het jouw thuis. Ik probeer er nooit zoveel bij stil te staan maar ik breek toch altijd.

Ik heb het nu ook met roken. Ik ben gestopt en ik kijk met weemoed en heimwee terug naar mij rookperiode. Maar komt misschien ook door de verslaving.

Ik was maandag helemaal sip omdat ik het pasje van een oude collega moest doorgeven aan een nieuwe collega. Die oude collega is al drie jaar weg, maar ik vond haar zo leuk Heb de naamsticker niet verwijderd maar de nieuwe er over heen geplakt. Kon het niet over mijn hart verkrijgen

Herkenbaar. Ik probeer me er gewoon niet al te druk over te maken. Ja, ik ben slecht in afscheid, nou ja dan jank ik even of ben ik even bedroefd, maar dat gaat wel weer over. Dus ik neem het gevoel zelf gewoon niet al te serieus.

Ik had het zelfs 4 jaar geleden toen ik een week in het ziekenhuis heb gelegen en zo verschrikkelijk ziek was geweest. Toen ik eindelijk weer naar huis mocht was ik zoooo verdrietig omdat ik alle verpleegsters ging missen. Ze waren allemaal zo lief en behulpzaam geweest dat het bijna pijn in mijn hart deed toen ik weer weg mocht

Ik had het op Mallorca, vorige week, ik was zo verdrietig dat ik weer naar huis ging. Ik heb net zo lang uit het vliegtuigraam gekeken tot ik echt niks meer van Mallorca kon zien en heb samen met Yrsa gezwaaid, 'dahag, Mallorca, tot de volgende keer!'

Ja heel herkenbaar en het vervelendst vind ik nog dat het vooral kwam toen het al weg was. En dat ik mijn studietijd zo mis maar toe ik studeerde genoot ik er ook niet optimaal van. En dan de gedachte dat al die tijden niet meer terugkomen vnd ik soms ook heel jammer. Ik zou soms zo graag terug willen.

Heel herkenbaar. Ik heb het ook altijd erg als ik op vakantie ben en de laatste dag nadert. De laatste keer op een strandje, laatste keer zonsondergang, laatste keer door de warme avond lopen, etc.

Hahaha op de laatste dag van de vakantie ga ik ook de meest rare dingen 'dag zeggen'

Dag zwembad, dag huisje, dag bed, dag huurauto, dag dorpje Hahaha. Kansloos hè. Heel afscheid proces voordat ik naar huis kan. Deed ik als kind al.

En Zora serieus ik heb écht foto's van m'n faculteit en collegezaal en bibliotheek gemaakt enzo toen ik uit Cambridge weg ging. Gewoon uit sentiment. En t is echt leuk om het een paar jaar later weer te zien. Als ik die foto's weer zie dan spring ik op en neer en zeg ik kijk, schat, daar liep ik toen!!!!! En daaaaar pakte ik dat boek!!!!! En dan kijkt ie me aan van ja Euh goed schat.

Huh, mijn reactie van een half uurtje geleden is weg!

Supergrover: dat is misschien wel een goede tip inderdaad

Monte; Ja! Zo jammer dat bij mij inderdaad ook pas in retrospect het besef komt dat je het toch wel heel leuk hebt gevonden, en dat je ergens van hebt genoten.

Haha Marin, ik heb vorige week wel stiekem wat foto's gemaakt, maar voelde me eigenlijk stom

Marin schreef:Hahaha op de laatste dag van de vakantie ga ik ook de meest rare dingen 'dag zeggen'

Dag zwembad, dag huisje, dag bed, dag huurauto, dag dorpje Hahaha. Kansloos hè. Heel afscheid proces voordat ik naar huis kan. Deed ik als kind al.

En Zora serieus ik heb écht foto's van m'n faculteit en collegezaal en bibliotheek gemaakt enzo toen ik uit Cambridge weg ging. Gewoon uit sentiment. En t is echt leuk om het een paar jaar later weer te zien. Als ik die foto's weer zie dan spring ik op en neer en zeg ik kijk, schat, daar liep ik toen!!!!! En daaaaar pakte ik dat boek!!!!! En dan kijkt ie me aan van ja Euh goed schat.

Dit doe ik ook hahaha. En mijn vriend lacht me altijd vierkant uit. Ik vind het altijd heerlijk om naar huis te gaan na een vakantie maar ik mis altijf toch weer de vakantie.

Herkenbaar! Aan het einde van het jaar denk ik altijd 'nu wordt het nooit meer 2010/2011/2012/etc.'. Hetzelfde als ik bijna jarig ben. Maar daar kan ik wel mee leven, het is ook wel goed soms om stil te staan bij wat het jaar je heeft gebracht.

Vervelender vind ik het om afscheid te nemen van mensen, plaatsen en soms ook spullen met een dierbare herinnering. Als ik zelf ergens afscheid moet nemen, bijvoorbeeld bij een werkgever, dan zeg ik het liefst 'nou doei allemaal' om er vervolgens snel tussenuit te peren. Een officieel afscheid maakt het alleen maar erger. Geen tips dus, wel herkenning!

Sure schreef:Herkenbaar! Aan het einde van het jaar denk ik altijd 'nu wordt het nooit meer 2010/2011/2012/etc.'. Hetzelfde als ik bijna jarig ben. Maar daar kan ik wel mee leven, het is ook wel goed soms om stil te staan bij wat het jaar je heeft gebracht.

Vervelender vind ik het om afscheid te nemen van mensen, plaatsen en soms ook spullen met een dierbare herinnering. Als ik zelf ergens afscheid moet nemen, bijvoorbeeld bij een werkgever, dan zeg ik het liefst 'nou doei allemaal' om er vervolgens snel tussenuit te peren. Een officieel afscheid maakt het alleen maar erger. Geen tips dus, wel herkenning!

Dat laatste idd, haha

Ik heb niet veel tekst maar wil toch zeggen dat ik het ook erg herken. Echt moeite met afscheid nemen van dingen.
Bovendien maakt het mij vaak aan het huilen dan.

Fijn om te lezen dat ik best 'normaal' ben .

Ja, dat.... of