Iets naars gezien

Dat lijkt me inderdaad schrikken om zoiets te zien / mee te maken. Fijn dat de kinderen in ieder geval niets door hebben gehad maar kan mij goed voorstellen dat je zoiets niet direct vergeet.

Wat erg Filoria! Sterkte!

Ik heb vorig jaar geholpen bij een ongeval met een brommer en een fietser. Die brommer was met volle vaart op de fietser ingereden en die mensen vlogen alledrie door de lucht en waren ernstig gewond. Mijn man is brandweerman en sprong meteen uit de auto om te helpen en ik ging hem zonder nadenken achterna. Vooral de paniek van die mensen is me heel erg bijgebleven. Later is een van hun overleden.

En ik heb m'n vader bijna dood zien gaan. Zijn hele lichaam was ontregeld door een bloedvergiftiging. Dat was echt ontzettend heftig en best traumatisch. Ik kan daar nog steeds niet goed over praten.

Heftig... goed dat jullie actie hebben ondernomen!

Ik heb een heftig ongeluk gezien, vlak nadat het gebeurd was. Er was een auto frontaal op een vrachtwagen gevlogen. Wij reden er langs (3 auto's, waren op weg naar een weekendje weg, met kinderen erbij) en konden niet stoppen omdat we kids bij ons hadden. Maar ik heb gekeken naar de auto die er tegen op was geklapt. Je kon haast niks zien, zo erg zat het in elkaar, maar ik zag wel een bos haar. Dat was het enige. Later hoorde ik dat die vrouw was overleden.
2 jaar later werkte ik bij de p.olitie waar dit zelfde dossier voorbij kwam. Puur toeval dat ik dit dossier moest behandelen. Maar door de foto's weet ik nu wel dat het klopte wat ik had gezien en kan ik het ook beter afsluiten. Ik moest gewoon weten hoe het zat.
Maar ik heb nog regelmatig als ik langs die plek rijdt, dat ik er wel even aan moet denken. Maar het doet me verder niet zoveel meer.

Ik heb toen ik 9 was een motorongeluk voor de deur zien gebreuren, die man had een klaplong of een geperforeerde long ,en dat was best heel naar om te horen. En na een paar minuten kwamen zijn moeder en vrouw die door iemand gebeld waren en die begonnen heel hard te gillen ente huilen toen het hun man en zoon bleek te zijn. Hij is in de ambulance overleden geloof ik. Dat was best heftig, maar ik ever niet veel last van gehad.

Vorig jaar stond ik met twee auto's voor me bij de spoorwegovergang en de trein kwam eraan, en toen liep er iemand ander, die lag dus vlak voor mijn neus. Ook wel heftig, niet vanwege die beelden, dat kan ik volgens mij vrij goed hebben, maar wel omdat ik besefte dat op dat moment iemand doodging, en dat er misschien een partner, kinderen, ouders waren die nog van niets wisten, en die zulk afschuwelijk nieuws zouden krijgen. En vanwege de conducteur en machinist, zo afschuwelijk om te moeten zien dat die moesten gaan kijken.

Maar ook daar heb ik eigenlijk weinig last van gehad, al blijft het me wel bij.

Paar jaar geleden zat ik in de trein. Net voordat de trein zijn stop zou maken op een station werd er omgeroepen dat de stop langer zou duren, omdat er iemand onwel was geworden in de trein. De trein moest op een ambulance wachten. Er kwamen 2, duidelijk dat het om reanimatie ging! De persoon in kwestie heeft het niet mogen halen, broeders liepen met brancard en dekens over slachtoffer weg.
Ik zou naar school, maar kwam in tranen aan op school. Vond dat zo erg!

Bij de brandweer veel heftigheid meegemaakt, maar ergste was nog wel een door een trein aangereden vrouw die door de snelheid zeg maar haar romp van haar lichaam was gescheiden en haar hond die in 6 hoeken gevouwen lag, en nog meer details waar ik niet over begin. Ik vind dat soort dingen niet eng, maar wel vreselijk.. uhm goor? Weet het goede woord niet precies. Het geeft het gevoel alsof je knikkende knieën krijgt, wil wegrennen maar dat kan niet. Te choquerend.

Eind vorig jaar heeft zich bij mij op de zaak een ernstig bedrijfsongeval plaatsgevonden. Ik had onbewust een cooridnerende BHV rol op mij genomen. Zonder in detail te treden, het zag er echt niet goed uit en het is ook niet goed afgelopen.

Wij zijn direct erna met de groep die erbij waren geweest, bij Slachtofferhulp geweest. Voor sommigen erg nuttig, maar de benadering van deze mevrouw paste niet bij mij. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen er geen gebruik van te maken. Ik heb juist heel veel met anderen gepraat totdat het ineens ophield, omdat ik er geen behoefte meer aan had.

Dat van die moeheid van Mandarijn, herken ik. Door de adrenalinestoot was ik ook echt helemaal versleten. Terwijl anderen me daardoor juist zagen als een "hoopje ellende".

Verwerking is voor iedereen anders, dus je zal voor jezelf na moeten gaan waar jij behoefte aan hebt Filoria. Het is heel heftig wat je hebt meegemaakt en je hebt ontzettend goed gehandeld. Het is niet niks!

Vanilla Queen schreef:Bij de brandweer veel heftigheid meegemaakt, maar ergste was nog wel een door een trein aangereden vrouw die door de snelheid zeg maar haar romp van haar lichaam was gescheiden en haar hond die in 6 hoeken gevouwen lag, en nog meer details waar ik niet over begin. Ik vind dat soort dingen niet eng, maar wel vreselijk.. uhm goor? Weet het goede woord niet precies. Het geeft het gevoel alsof je knikkende knieën krijgt, wil wegrennen maar dat kan niet. Te choquerend.

Heftig!
Mijn man heeft bij de ongevallendienst van de spoorwegen gewerkt en ook een aantal keer dit soort dingen gezien. Hun doel is om ervoor te zorgen dat de treinen weer kunnen rijden maar dan ontkom je er niet aan dat je dus weleens mensen moet opruimen.
Hij wordt er 's nachts nog wel eens wakker van.

Ik vond het heel heftig om mijn vader te zien sterven d.m.v. euthanasie. De uren en minuten ervoor zijn traumatisch geweest, maar het ophangen van en het toedienen van het middel was nog traumatischer.
Ik heb het nog lang niet verwerkt, mede doordat het pas gebeurd is, maar erover praten werkt goed.

Bedankt voor al julie uitgebreide reacties. Het gaat best goed nu. Op wat nachtmerries na. Het helpt om erover te praten met de vriendin die erbij was. En als ik hier de andere verhalen lees valt het reuze mee wat ik heb gezien. Naar allemaal

Ik merk nu, ruim 2 weken later, dat het juist weer lastiger word. Mensen zijn er op een gegeven moment wel klaar mee zeg maar. Vragen niet (meer) hoe het met je gaat, en ik vind het wel moeilijk om aan te geven dat ik er wel over wil praten.
Ben jij er nog achter gekomen hoe of wat? Met die vrouw bijvoorbeeld? Stukje in de krant gelezen ofzo?

Dat lijkt me lastig Manderijn, dat andere mensen er klaar mee zijn maar jij nog niet. Heb je nog steeds contact met de slachtoffers? Ik heb niks meer gehoord over die vrouw, maar dat vind ik niet zo erg. Ik kan moeilijk sympathie voor haar opbrengen. Ze heeft ons zo aan het schrikken gemaakt! Waarom doe je zoiets midden op de heide op een zonnige dag, als er mensen met kinderen langsfietsen en wandelen? Maar misschien is het maar goed dat ik me niet in haar kan verplaatsen. Wil ik wel zo houden.

Hoe gaat het met jouw nachtrust?

Ja in jou situatie kan ik het me begrijpen inderdaad. Dan zou ik er hetzelfde over denken. Je doet een ander namelijk toch wat aan als je dat zo opzichtig doet he.
Het gaat met mijn nachtrust denk ik te goed. Ik ben nog steeds erg vermoeid, zoals vanmiddag heb ik echt 2 uren diep liggen slapen op de bank. Zo moe. Ik herken dat niet van mezelf, maar weet het anders ook niet goed te verklaren. Even in de gaten houden dus en anders maar een belletje naar de huisarts.

Ja dat contact is er nog steeds. Het is heel bijzonder, en best waardevol. Je hebt een band met iemand die je eigenlijk niet eens kent. Afgelopen week de ouders ontmoet. Schatten van mensen, heel lief.
Hij zat, zo bleek later, echt millimeters van een dwarslaesie verwijderd, dus hij heeft bijzonder veel geluk gehad. Om de paar dagen contacten we eten. Wel lief, hij vraagt ook vaak even hoe het met mij gaat.

Afgelopen weekend is hier in de buurt een soort gelijk ongeluk gebeurd, helaas werd deze jongen pas de volgende ochtend gevonden, langs een niet bewoonde weg, en was hij al overleden. Ik heb me daar heel naar bij gevoeld, en ben me er erg bewust van dat het voor 'mijn' jongens ook heel anders af had kunnen lopen.

Hoe is het met jou kind? En die van de vriendin? Hebben ze echt niks gezien? Ik dacht dat de mijne ook vrij weinig mee hadden gekregen, maar blijkt dus toch dat het best indruk heeft gemaakt. Niet op een vervelende manier gelukkig, maar toch.

Je hebt echt heel goed gehandeld! En ik denk dat het voor die mensen ook fijn is om contact met jou te hebben. Zij hebben ook heel wat te verwerken natuurlijk. Die moeheid herken ik, maar ja: ik ben ook zwanger natuurlijk. En mijn eigen zoon heeft er echt niks van meegekregen, maar de zoon van die vriendin (bijna 5 jaar oud) achteraf toch wel. Even afwachten hoe dat verder gaat. Wat voor dingen zeggen jouw kinderen erover?

Wat rot dat je dit hebt meegemaakt Filoria! Misschien was die vrouw al zo ver heen dat ze zich niet eens besefte wat ze een ander aan zou doen door haar zo te zien.

Juliette schreef:Wat rot dat je dit hebt meegemaakt Filoria! Misschien was die vrouw al zo ver heen dat ze zich niet eens besefte wat ze een ander aan zou doen door haar zo te zien.

Dat denk ik ook ja. In een mensenhoofd kunnen gekke dingen gebeuren, dat weet ik, maar ik vind het zo beangstigend dat ik zo iemand niet hoef te spreken. Het is maar goed dat ik niet bij de politie of in de zorg werk denk ik.

Filoria schreef:Je hebt echt heel goed gehandeld! En ik denk dat het voor die mensen ook fijn is om contact met jou te hebben. Zij hebben ook heel wat te verwerken natuurlijk. Die moeheid herken ik, maar ja: ik ben ook zwanger natuurlijk. En mijn eigen zoon heeft er echt niks van meegekregen, maar de zoon van die vriendin (bijna 5 jaar oud) achteraf toch wel. Even afwachten hoe dat verder gaat. Wat voor dingen zeggen jouw kinderen erover?

Ja, dat zeggen zij dan ook, dat het gewoon prettig is dat ik stukjes voor hun ik kan vullen. Die jongens zijn uren van die avond kwijt, en weten zelfs niet eens hoe ze in het ziekenhuis zijn gekomen.

Mijn kinderen hebben het er voornamelijk over dat ze veel ambulances en brandweer hebben gezien. Dat de auto helemaal kapot tegen een boom gebotst was, al hebben ze dat niet gezien. Dat die jongen een zere rug heeft, en dat ik daar zo van geschrokken was. Ze hebben het er steeds over dat ik er zo van moest huilen. Dat mijn jas onder het bloed zat. Maar ik geloof niet dat ik er wat mee moet hoor, want het zit ze niet in de weg. Meer zo van wij kunnen een spannend verhaal vertellen.

Ik merk ook dat praten met degene die erbij waren, heel goed helpt. Wel heb ik nog steeds nachtmerries. Vreselijk!

Ik heb er gelukkig nog nooit over gedroomd, maar volgens mij slaap ik daar echt ook té diep voor.
Lijkt me heel naar dat je dat hebt.

Manderijn schreef:Ik heb er gelukkig nog nooit over gedroomd, maar volgens mij slaap ik daar echt ook té diep voor.
Lijkt me heel naar dat je dat hebt.

Ik heb het gelukkig niet iedere nacht en het wordt wel minder, maar goed het is en blijft klote...

Hier loopt een vrouw rond die regelmatig haar armen opensnijdt en dan ergens op een bankje gaat zitten bloeden. De eerste keer schrok ik wel, maar toen de politie gelijk wist wie het was en zei dat het allemaal wel meeviel, stelde dat me gerust. Nu maak ik er alleen nog melding van als ik haar weer ergens zie.
Ik vond vooral de reanimatie van de moeder van een collega en toen de trein waar ik in zat een persoon aanreed heftig. De beelden van die moeder en van de brandweer die die persoon van de trein en de rails opruimde, zijn me lang bijgebleven.
Er is een tijdje terug iemand van een van de flats in mijn straat gesprongen. Toen ik erlangs fietste, was het echt net gebeurd. Ik dacht eerst dat er een dronken persoon lag te slapen, maar toen de agenten uit hun auto stapten, deden ze niks en dat vond ik wel vreemd. Die vrouw was dus van de bovenste verdieping gesprongen en was op slag dood. Ik vond het een naar idee, maar het was toch wat verder weg dan die reanimatie en de treinaanrijding.

Wat ik trouwens het meest erg vond na die treinaanrijding was de reactie van anderen. We waren op weg naar een housewarming en kwamen daar dus een paar uur later pas aan, ik met een behuild gezicht, en dan kregen we nog reacties als 'oh ja, zij zijn weer eens te laat hoor' en dan heel sceptisch, alsof ze niet geloofden wat we hadden meegemaakt en ze vonden dat we er ook niet over hoefden te beginnen. Daar was ik echt boos over. Daarnaast vond ik het vooral heftig dat zo'n jong iemand dit als enige uitweg zag.
Filoria: Ik snap dat je geen contact met die vrouw wil, maar ze heeft op dat moment echt niet helder kunnen denken, dus neem het haar niet kwalijk.

Wat een vreselijke dingen staan hier tussen zeg. Zelf heb ik trauma door de open hersen operatie vanmijn jongste dochter. Het wegbrengen van haar, haar zelf op deoperatie tafel leggen, haar onder narcose brengen. Erg veel mensen, artsen, chirurgen, de scalpels waar ze haar hoofd mee open gingen maken, het scheerapparaat waar ze haar haren mee gingen wegscheren. De neuro navigatie van haar hersenen op groot scherm, de blauwe lampen, de geur van de OK ruimte etc. Ja, dat is absoluut traumatische. Ik krijg hiervoor EMDR therapie.

Mama_van2 schreef:Wat een vreselijke dingen staan hier tussen zeg. Zelf heb ik trauma door de open hersen operatie vanmijn jongste dochter. Het wegbrengen van haar, haar zelf op deoperatie tafel leggen, haar onder narcose brengen. Erg veel mensen, artsen, chirurgen, de scalpels waar ze haar hoofd mee open gingen maken, het scheerapparaat waar ze haar haren mee gingen wegscheren. De neuro navigatie van haar hersenen op groot scherm, de blauwe lampen, de geur van de OK ruimte etc. Ja, dat is absoluut traumatische. Ik krijg hiervoor EMDR therapie.

Dat kan ik me zo goed voorstellen.
Ik hoop dat die therapie je helpt om het een plekje te geven.