Iets naars gezien

Volgens mij staan er hier regelmatig berichtjes van meiden die iets heftigs hebben gezien: een verkeersongeluk, een overval... Nu ben ik wel heel benieuwd naar jullie ervaring met de nasleep hiervan? Hoe lang heb je nog last gehad van wat je hebt gezien? En op welke manier?

Ik fietste vanochtend met een vriendin en onze drie jonge kinderen door het bos. We fietsten langs een vrouw die ging zitten langs de kant van de weg. Ik stopte bij haar en vroeg 'gaat alles goed mevrouw?' en toen zag ik pas hoe ze eraan toe was... Grote snijwond in haar nek, kleren onder het bloed, handen helemaal onder het bloed. Ze was wit weggetrokken, mompelde wat, en maakte een beweging met haar armen waarmee ze duidelijk probeerde te maken 'fiets maar door'.

De vriendin met wie ik was heeft me zo'n beetje meegetrokken omdat ze vond dat de kinderen het niet moesten zien. Heel goed van haar, want de kinderen hebben er nu inderdaad niks van meegekregen. Het ging allemaal heel snel en ze waren met elkaar aan het kletsen en de andere kant op aan het kijken.

100 meter verderop hebben we 112 gebeld en de hulpdiensten waren er gelukkig binnen 5 minuten. Ik heb vanmiddag de agent aan de telefoon gekregen die er het eerste bij was. Hij vertelde dat het om een zelfmoordpoging ging en dat de vrouw nu in het ziekenhuis is. Haar man is bij haar.

Ik merk dat ik er best wel van slag van ben. Het beeld van die vrouw raak ik maar niet kwijt vandaag. Hopelijk gaat dit gauw over.

Als er meiden hier zijn die hun ervaring met dit soort dingen willen delen, graag...

Jeetje wat heftig zeg. Inderdaad goed dat de kinderen er niets van hebben meegekregen, maar je zult zelf wel verschrikkelijk geschrokken zijn!!!

Ik heb een meisje zien liggen dat onder de trein was gekomen (per ongeluk, geen zelfmoord), kwam een paar minuten aan nadat het was gebeurd, tegelijk met de eerste hulpdiensten. De eerste dagen zag ik vaak voor me hoe ze lag en voelde ik me er echt akelig door. Ik denk er nog regelmatig aan als ik bij het station ben of als een trein toetert, maar verder heb ik geen last meer ervan gehad.

Geen ervaring mee. Maar kan me heel goed voorstellen dat je die beelden zo 1 2 3 niet van je netvlies krijgt!

Wat ontzettend heftig zeg! Sterkte er mee.

Ik heb als meisje van rond de 8 gezien hoe een jongetje onder een vrachtwagen terecht kwam en daardoor overleed. Zijn moeder stond er naast en gilde vreselijk hard. Ik heb haar weken lang horen gillen in mijn dromen.

Ik heb daar laatst een topic over geopend. Wij waren als eerste ter plaatse nadat 2 jongens een auto ongeluk hebben gehad. Het is nu inmiddels 2 weken geleden, en ik kan nu zeggen dat ik de rust in mijn hoofd wat terug heb.
i.v.m herkenbaarheid zet ik liever niet alles hier neer, maar je mag me gerust pm-en. Het is beslist niet niks, en je moet het jezelf natuurlijk ook de tijd geven. Uiteindelijk zullen de beelden die je hebt wel vervagen, maar dat is denk ik ook per persoon verschillend. Ik heb inmiddels contact met deze mensen, en dat helpt mij wel.

Ik heb ook eens gezien hoe een jongetje van 1 of 2 onder een rijdende tractor liep. Ik schrok me helemaal wezenloos, mensen gillen, en toen liep hij er weer onder vandaan! Dat was best bizar.

Wat naar om te zien! Ik kan me voorstellen dat je het beeld niet snel kwijt raakt.

Ik vind het wel bijzonder dat de agent die informatie geeft. Volgens mij mag dat helemaal niet.

Ik heb mijn oma bijna zien sterven, ze was gestikt in een stuk vlees en de ambulance had geen minuut later moeten komen, ze was al gestopt met ademen en helemaal blauw aangelopen.
Ik heb er denk ik twee weken heel slecht van geslape. Zodra ik mijn ogen sloot zag ik alles weer voor me, en het ergst, vooral mijn eigen passiviteit in de situatie (ik was compleet versteend).

Inmiddels heb ik nergens meer last van. Nu zet ik sowieso dingen snel van me af hoor, ik heb een behoorlijke 'no-nonsense' mentaliteit. Ik denk dat het voor iedereen verschillend is.

Wat heftig zeg!

Ik denk dat het goed is om er over te praten. En dat het beetje bij beetje slijt. Het is nu nog zo vers.

Jullie verhalen zijn ook heftig... Manderijn, hebben die mensen jouw telefoonnummer via de politie gekregen? Wat fijn dat je met ze in contact hebt kunnen komen en dat het beter gaat nu. Was de schok het grootst op de dag zelf of ging je juist de dagen erna naarder voelen?

Blond, wat erg! Hoe gaat het nu met haar? Knap dat je je er zo goed overheen kunt zetten. Ik zou ook niet weten wat ik in zo'n situatie zou moeten doen hoor...

Ik heb een ongeluk gezien met dodelijke afloop. De auto die over de snelweg tolde heb ik gelukkig niet gezien. De bus die schuin over de vangrail hing wel. Als de vangrail er niet was geweest of er mensen in de bus hadden gezeten was het voor ons waarschijnlijk heel anders afgelopen.
Met flinke sneeuw of gladheid rijd ik daar nog steeds niet graag langs. Gelukkig komt dat niet zo vaak voor.

Sunprincess schreef:Wat naar om te zien! Ik kan me voorstellen dat je het beeld niet snel kwijt raakt.

Ik vind het wel bijzonder dat de agent die informatie geeft. Volgens mij mag dat helemaal niet.

Daar was ik ook verbaasd over, maar ik vond het wel fijn. Zou het trouwens kwaad kunnen dat het verhaal hier op het forum staat?

Wat naar zeg!

Hier een keer een motorrijder gezien na een ernstig ongeval, die wilde opstaan en weglopen, maar dat kon helemaal niet, want 1 been was eraf..

En mijn vader tijdens een hartinfarct, die werd afgevoerd door de ambulance. Gelukkig waren ze optijd in het ziekenhuis voor het dotteren.

Filoria schreef:Jullie verhalen zijn ook heftig... Manderijn, hebben die mensen jouw telefoonnummer via de politie gekregen? Wat fijn dat je met ze in contact hebt kunnen komen en dat het beter gaat nu. Was de schok het grootst op de dag zelf of ging je juist de dagen erna naarder voelen?

Nee, daar doet de politie (helaas) niet aan. Want dat zou wel goed zijn denk ik. Maar dat zal per situatie verschillen. Ik ben via een collega in contact gekomen met de ouders, en via facebook die jongens zelf gevonden. Ik spreek de ene om de paar dagen, en dan laat hij ook weten hoe het met hem gaat. Best fijn. Op een paar millimeters na had hij een dwarslaesie gehad, dus zoiets is best heftig. Ik kreeg pas na een paar dagen echt last van wat er gebeurd is. De eerste dagen was ik compleet uitgeput, en sliep ik ook heel diep en erg lang.
Het is heel raar, want als het door mijn hoofd heen schoot, zag ik het hele beeld ook steeds voor me, en besefte ik ook ineens dat ik er bij was geweest. Helaas waren ook mijn kinderen erbij. Of in ieder geval zaten ze in de auto. Ze hebben er best wat van mee gekregen, en in kindertaal begrijpen ze het ook. Ze uiten zich gelukkig ook goed.

Jojootje, wat gruwelijk, van die motorrijder... En wat je hebt meegemaakt met je vader: ik heb dat helaas ook twee keer gezien bij mijn vader. Toen ik 8 was (een hartinfarct) en toen ik 18 was (een beroerte). Hoe oud was jij? Hoe is het nu met je vader?

Manderijn, wat zal dat heftig geweest zijn met je kinderen er ook nog bij. Ik kan me voorstellen dat het in jouw geval fijn is om de slachtoffers te spreken. In mijn geval liever niet. Misschien haar man, maar niet die vrouw zelf.

Het is over 3 weken 5 jaar geleden. Ik was dus 22.
Het gaat nu prima, geen last, controles goed. Alleen ben ik wel altijd benauwd dat het weer zal gebeuren.
En met jou vader? Een beroerte ook. Pff is ook niet niks!

Oh bah wat een nare verhalen.
Ik heb een keer een motorrijder heel stil zien liggen op de snelweg. Daarnaast stond zijn vrouw keihard te schreeuwen. Even verderop lag zijn motor aan diggelen. Het was net een paar meter bij me vandaan. Echt heel erg naar was dat. Ik heb er niet zoveel last van gehad. Maar het had wel dusdanig indruk gemaakt dat ik het wel kwijt moest aan iedereen.

Nee daarom, dat zal echt per situatie verschillen. Wel raar zeg dat je dat zo aantreft, en dat zo'n vrouw dan ook nog zo'n gebaar maakt dat je door kunt gaan fietsen. Dat is je bijna niet voor te stellen dat je dat gebeurt dan.
Je kan het aangeven bij slachtoffer hulp he? Ik werd daar automatisch voor aangemeld omdat de politie mijn gegevens heeft genoteerd. Ik heb er verder alleen geen gebruik van gemaakt. Het enge van deze dingen is dat je zelf nooit weet hoe het verloopt. Het kan zijn dat je het zonder hulp af kan, maar misschien ben je het juist ook wel nodig. Ik heb de gesprekken met slachtofferhulp daarom bewust steeds 'open' gelaten. Ik heb het dus ook niet gelijk afgewezen, want stel dat je het wel nodig hebt.
Het is ook belangrijk om er over te praten, maar je zult eindelijk wel merken dat je het op het laats wel vaak genoeg verteld hebt. En dat was voor mij wel een teken dat de heftigheid in mijn hoofd wat afnam. Het is wel fijn om daar een soort van stijgende lijn in te merken. Dat je zelf dus merkt dat het alle dagen, of bijvoorbeeld om de dag iets beter word. Dat je er steeds wat minder vaak aan denkt.
Ik ben echt wel een goeie week wat afwezig geweest, pasten geen andere dingen bij in mijn hoofd. En dat is nu gelukkig wel beter!

Wat een heftige verhalen allemaal. Ook van die ongelukken allemaal, lijkt me zo heftig om te zien.

Mijn vader heeft ook een keer een bijna-hartaanval gehad. Bijna, omdat hij echt net op tijd naar het ziekenhuis is gebracht anders had het heel anders af kunnen lopen. Het achtervolgt me niet meer, maar ik vergeet dat nooit meer. Als hij zich nu niet lekker voelt of wat benauwd is ben ik ook altijd wat angstig, stel dat het weer zo ver is. Net als de keren dat hij op controle moet, zijn ook altijd spannend.

Heb ook iets meegemaakt met mijn moeder, had ook heel anders af kunnen lopen. Ook dat achtervolgt me niet meer zoals toen, maar ook dit vergeet ik nooit meer. De angst dat het weer mis gaat is nihil, omdat dit een heel andere situatie was dan bij mijn vader.

He bah Filoria, wat heftig zeg! Goed dat je verderop gestopt bent en de politie hebt gebeld.

Ik kan nog steeds niet goed het beeld verwerken van mijn vader die opgebaard lag en toen al 12/13 dagen dood was. Hier wil ik binnenkort misschien EMDR voor gaan doen. Het achtervolgd me nog steeds.

Afgelopen zomer heb ik iemand gereanimeerd en ik merk dat ik dat ook nog steeds heel heftig vind. Hangt wel samen met mijn vaders overlijden, toen ik die man aanraakte kreeg ik echt een ontzettende flashback van mijn vader die opgebaard lag en de dood in het algemeen. De beelden van die man, gaspend en wel, kan ik heel moeilijk vergeten.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, Leaf.. Echt heftig zeg..

En Filoria, wow.. Wat ontzettend goed dat jullie gebeld hebben!

Ik heb toen ik een jaar of 14 was een vriendin van mij aangereden zien worden. Ze vloog een paar meter door de lucht en klapte op de motorkap van de auto voor de auto die haar aangereden had. Ze heeft daar pijn klachten aan overgehouden. Zo erg, dat ze dagelijks morfine moest krijgen met een pompje en in een rolstoel is beland.

Vlak voordat ze aangereden werd wilden we oversteken. Ik zat echt vlak achter haar en wilde ook oversteken, toen er een of andere mafkees keihard aan kwam gereden. Ik heb daar best lang last van gehad. Nu nog kan ik het ongeluk zo voor me zien.

Oh Filoria, wat enorm heftig zeg. Ik zou daar ook echt wel flink van onder de indruk zijn. Overigens vind ik het ook wel raar dat de agent gewoon die informatie geeft.

Ow jakkes zeg Filoria, kam me voorstellen dat je dat niet zomaar vergeet.