Kennismaking met liefde..

September 2012 ontmoette ik m'n vriend.. inmiddels zijn we een half jaar verder en nog elke dag groeit m'n verliefdheid. Soms explodeer ik een beetje van binnen omdat ik niet weet hoe ik duidelijk kan maken hoe gek ik op 'm ben..

Maar elke dag word ik ook emotioneler. Ik ken dit niet. Dit is allemaal nieuw voor me! Ik vind het vreemd dat er ineens iemand bij is gekomen in mijn cirkel van mensen waarvoor ik door het vuur zou gaan. Een cirkel die eigenlijk tot nu toe alleen uit m'n ouders en zus bestond. (ben ook gek op m'n vrienden maar dat is een ander soort liefde)

En nu heb ik meerdere keren per week moeilijke momenten. Momenten dat ik niet gelukkig durf te zijn omdat ik zo ontzettend bang ben dat het ineens weg is.

Hoe ga ik dit gevoel los laten? Is dit herkenbaar? Gaat dit over? Ik ben zo moe omdat ik constant loop te piekeren en overbezorgd ben..

Ik weet niet precies hoe je dit kunt oplossen. Misschien door jezelf er heel bewust van te maken dat het zo zonde is om te piekeren en overbezorgd te zijn. Het leven is onvoorspelbaar en je moet juist optimaal genieten van de liefde die je voor hem voelt.

Ik herken het in die zin wel dat, hoe langer we samen zijn, hoe banger ik ben hem kwijt te raken. En dan niet in de zin van uit elkaar gaan maar dat hij een dodelijk ongeluk krijgt ofzo. Ik zou echt niet meer zonder hem willen leven en dat maakt die angst wel wat groter.

Ja, dat bedoel ik Lady! Die angst!

Laatst had ik de hele middag en halve avond niets van 'm gehoord en dan ben ik heel onrustig. Zo vervelend. Ik hoop inderdaad dat ik m'n gedachten anders kan krijgen en nog meer kan genieten.

Dat gaat nooit meer over helaas . Ben je als je "lang" niks van hem hoort bang dat hem iets overkomen is of omdat hij bij je weg wil? Ik weet voor allebei de oplossing niet hoor, haha, dus wat doe ik hier eigenlijk. Maar dat gevoel dat hem iets overkomen is dat heb ik nog steeds, terwijl ik in het begin wel eens bang was dat hij het opeens zat met me was als ik even niks van hem hoorde. Dat gaat dus denk ik wel over.

Maar misschien is dit helemaal niet wat je bedoelde en praat ik nu onzin. Jeetje, sorry! Ik kom er echt niet uit vanavond!

Hahaha, ik heb dankzij jou al wel 4 keer keihard zitten lachen hier Dus je reactie is sowieso al waardevol!

Klinkt het heel arrogant als ik zeg dat ik niet echt bang ben dat ie me verlaat? Het is echt de angst dat iemand om mij heen iets overkomt omdat ik niet zo gelukkig mag zijn ofzo.. Misschien omdat ik af en toe wat tegenslag gewend ben en nu alles zo goed gaat. Daar kan ik niet zo goed mee omgaan.. Ik ga ook huilen als iemand me aardig vindt. Stom he..

Feline schreef:Hahaha, ik heb dankzij jou al wel 4 keer keihard zitten lachen hier Dus je reactie is sowieso al waardevol!

Klinkt het heel arrogant als ik zeg dat ik niet echt bang ben dat ie me verlaat? Het is echt de angst dat iemand om mij heen iets overkomt omdat ik niet zo gelukkig mag zijn ofzo.. Misschien omdat ik af en toe wat tegenslag gewend ben en nu alles zo goed gaat. Daar kan ik niet zo goed mee omgaan.. Ik ga ook huilen als iemand me aardig vindt. Stom he..

Dikgedrukte herken ik ook. Mijn vorige relatie was een hel. Constant ruzie en strijd, en dat jaren lang. Mijn huidige relatie gaat zo heerlijk, het gaat bijna vanzelf. Moet mezelf soms gewoon knijpen zo van: is dit wel echt? Moeten we niet een keer ruzie maken ofzo?!

En wat je zegt over exploderen van binnen voel ik ook. Ben dan zo onwijs diep gelukkig met mijn huidige vriend dat ik gewoon onrustig word haha! Kan het dan niet uiten zoals ik wil lijkt wel.

Het emotionele herken ik niet echt. Mijn vriend woont op 2 uur afstand en het komt dus wel vaker voor dat ik hem een halve dag niet spreek omdat we beide werken. Maar angst dat hem iets overkomt heb ik wel. Ben altijd weer blij als hij appt als hij thuis is als hij bij mij vandaan komt.

Als het al zo zou werken dan heb jij je portie nare dingen al wel gehad hoor!

Aaah wat schattig haha. Ik ben niet bang dat hij mij niet meer leuk vindt of iets in die hoek. Maar ik kan wel bang zijn dat hem iets overkomt. Helemaal als het sneeuwt, hij rijd op een of andere manier dan altijd tegen auto's aan . Als ik hem nodig hebt en hij laat niets horen belaag ik hem gewoon met allemaal whatsapps, smsjes, mailtjes, belletjes

Wat ik wel gek vind is dat ik mij niet altijd veilig voel als ik met mijn vriend over straat ga als het donker is bijv. Dan denk ik.. ja hem kunnen ze ook zo op zijn gezicht slaan of omduwen of weet ik het.. Terwijl ik het wel heel fijn zou vinden als ik zou denken 'Ik loop hier met mijn vriend, nu kan mij niets gebeuren'. Al vraag ik het me af of dat wel een reeele gedacht is.

Harrie, volgens mij ben ik nu bang voor de genadeklap ofzo.. Terwijl ik juist heel graag wil genieten van het feit dat alles redelijk goed verloopt nu!

Indigo, jij bent alleen toch ook bang in het donker? Ik denk dat die angst dan los staat van je vriend. Ik voel me wel veilig met N. op straat. Hij heeft jaren karate gedaan en is behoorlijk groot. Ben alleen bang als ie met vrienden gaat stappen omdat je nu ineens veel van die 'in elkaar trap' verhalen hoort. Laatst fietsten we door de stad naar huis na een feestje en toen werd m'n vriend half van z'n fiets gesleurd door groepje dronken jongens, gewoon, uit het niets.. Gelukkig was m'n vriend verstandig, vroeg of ze hem los wilden laten en dat deden ze gelukkig. Maar m'n hart stond even stil, ik word gek als ze aan hem komen. Dan ga ik zo hard meppen met m'n kruk!

O ik herken het zo wat je schrijft, Feline! Het grijpt mij ook echt naar de keel als ik erover nadenk hoeveel ik van hem houd, het is ook zo nieuw voor mij, echte liefde noemen ze dat denk ik;-)