Wat zou jij doen?

-

Oprotten. Per direct.

Als je niet van je eigen kinderen af kan blijven dan, dan, dan.. Ik weet niet eens wat ik er op zeggen moet.

Afschuwelijk.

Nee. Als ik een dochter zou hebben en iemand komt aan haar dan zou ik niet bij hem blijven maar hem aangeven. Als hij al niet eens van zijn eigen dochter af kan blijven.

Nee, ik geloof niet dat ik bij zo iemand zou willen blijven. Zeker niet als hij aan mijn dochter heeft gezeten, geen schijn van kans dat ik hem nog een kans zou geven. Ik heb van dichtbij gezien wat het doet met een gezin/familie en ik zou daar dan ook zeker niet voor kiezen.

-

Dan is het een nog grotere loser als je met zulke dingen gaat dreigen.

Mocht hij dreigen met zelfmoord dat is dat pure chantage. Des te meer reden om hem de deur te wijzen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.

Lissa schreef:En wat zou je dan doen als hij bijvoorbeeld dreigt met zelfmoord als je hem verlaat? Wil/kun je dat op je geweten hebben?

Dat heet emotionele chantage en ondanks dat ik daar redelijk gevoelig voor ben zou ik me daar niet door laten ompraten. Ik zou het denk ik ook niet zien als zijn dood op mijn geweten hebben, daar heeft hij op dat moment zelf voor gekozen en blijkbaar omdat hij niet met zichzelf kon leven. Ik zou het veel erger vinden mijn dochter te verraden door bij hem te blijven.

Eens met Alex.

Oprotten en aangifte bij de politie. Dreigen met zelfmoord? Prima, doe dat dan maar lekker.

-

Overigens zou ik moeite moeten doen hem niet zelf het licht uit de ogen te meppen als ik erachter zou komen dat hij aan mijn dochter heeft gezeten. Dan kan hij beter zichzelf van kant maken.

Waarom zou je dit willen begrijpen?

Lissa schreef:Oke met dit topic kom ik ook niet verder.

Ik wilde graag een mogelijke motivatie weten zodat ik de situatie wat beter kan begrijpen, maar aangezien dat jullie die motivatie ook nergens in kunnen vinden... Weet ik het ook niet meer.

Als ik het goed begrijp is dit in jouw omgeving gebeurd, heeft zij besloten bij haar man te blijven en probeer jij dit te begrijpen?

-

Tja, het komt voor dat mensen dan niet weggaan. En ik denk dat het simpel gezegd is 'dan zou ik gaan', dat zeg ik namelijk zelf ook wel, maar je weet maar nooit. Sommige relaties zijn zo verziekt en ingewikkeld dat mensen niet opstappen, zelfs niet als het gaat om hun eigen kind wat in gevaar is. En sommige mensen zijn zo bang om alleen te zijn dat ze geen enkele grens meer hebben, als hun partner maar blijft. En sommige mensen zijn naief en denken dat iemand wel verandert door therapie.

Ik snap dus best hoe het werkt, hoe pijnlijk het ook is.

Dit is echt hetzelfde mechanisme dat wanneer iemand vertelt dat een partner vreemdgaat, degene die het vertelt de boosdoener is, en niet de partner.

Je tante is bang waarschijnlijk,jij bent de factor die haar huwelijk in gevaar brengt, en dat wil ze voorkomen als ik het zo lees.

Moeilijk voor je, Lissa. Dan snap ik ergens wel dat je het wil begrijpen, maar ik denk niet dat dat kan. Mensen maken nu eenmaal keuzes die voor jou onbegrijpelijk zijn. Kun je er wel met iemand over praten?

-

Wat naar Lissa.

Zo, dat klinkt niet alsof je veel steun krijgt, vooral dat van je vriend en je zusje vind ik heftig eigenlijk.
Ga jezelf niets kwalijk nemen, het is niet jouw schuld dat ze haar tante kwijt is, en het is ook niet gek dat je er nu nog mee zit.
Daarnaast denk ik dat het heel onrealistisch is om steun van je tante te verwachten. Zij is getrouwd met hem, en een band van 30 jaar gaat nou eenmaal voor een nichtje, hoe oneerlijk en stom en raar dat ook is in dit geval, maar dat is wel hoe het vaak werkt. Zij zal niet snappen hoeveel impact het op jou heet gehad, en dat wil ze waarschijnlijk ook niet snappen, want dan moet ze onder ogen zien wat haar man heeft aangericht, en dat zou weleens het einde van een huwelijk kunnen betekenen. Dus dan kiezen sommige mensen ervoor om oogkleppen op te doen, te denken dat het wel goed komt met therapie en gewoon verder te gaan met hun leven, zonder erover na te denken wat er met anderen (jou dus, in dit geval) aan de hand is op dat moment.
Toegeven dat jou iets is aangedaan houdt namelijk een groot risico voor haar relatie in, en dat trekken niet alle mensen.
Dat zegt niets over jou, het is volkomen normaal dat jij er last van hebt en dat je je in de steek gelaten voelt. Je wordt immers ook in de steek gelaten. Maar ik probeer uit te leggen hoe dat komt, zeg maar.
Heb je wel iemand om ermee over te praten? Of krijg je alleen onbegrip?

Eens met Artemis. Ik vind het ook wel heel erg voor je dat je er zo alleen in staat, dat je voornamelijk op onbegrip stuit. Heb je er dusdanig last van dat je professionele hulp zou kunnen overwegen? Het lijkt me niet niks om alleen te moeten doen namelijk.

-

Oh, ga alsjeblieft met iemand praten Dit is wel een hele last om zo te dragen.

Bah, ik schrok toen van dat biechtje, zo heftig. Blijf alsjeblieft bedenken dat jij echt niets verkeerd gedaan hebt, er is jou iets heel naars overkomen, dat is niet jouw schuld, en dat jij dat openbaar hebt gemaakt is je goed recht. Jij hoeft niet met die last te blijven lopen om de rest te ontzien. Plus je doet eigenlijk iets goeds door zoiets openbaar te maken, doordat jij dat doet wordt het voor anderen minder eng,en ze zijn gewaarschuwd voor je oom. Dus voel je daar niet schuldig om, want jij hebt hier niet om gevraagd en jij moet gewoon goed voor jezelf zorgen.

Jeetje wat heftig allemaal Lissa . Heel veel sterkte!