Mijn moeder is hartpatiënt en rookt weer.

Net als op het vorige yesforum post ik bijna nooit iets, maar lees ik wel veel mee.
Nu open ik toch een post omdat ik graag advies wil hebben van jullie.

Vorig jaar in mei heeft mijn moeder een hartinfarct gehad op 43-jarige leeftijd. Ze heeft hier wonderbaarlijk genoeg niets aan overgehouden. De artsen hebben haar toen met klem verzocht om te stoppen met roken. Mijn moeder had dit reeds een aantal keren geprobeerd, maar zonder resultaat.
In september heeft ze toch het besluit genomen om te stoppen, iets waar we allemaal heel blij mee waren. We hebben haar altijd gesteund voor zover dat als buitenstaander kan (Ze was namelijk de enige in het gezin die rookte en het is voor ons makkelijk om te zeggen dat ze de sigaretten moet laten liggen maar we hebben geen idee hoe het is om te stoppen). Iedere maand hebben mijn ouders op de 'stopdag' iets leuks gedaan. Mam genoot van de positieve reacties van mensen als ze hoorden dat ze al zo lang gestopt was.

Vanmorgen belde mijn moeder me op en vertelde me dat ze iets stoms had gedaan. Ze rookt weer. Welliswaar niet veel volgens haar zelf, maar door bepaalde gebeurtenissen die recent hebben plaatsgevonden (mijn oma ligt in het ziekenhuis en mijn zusje moest stoppen met haar opleiding), kon ze de verleiding niet langer weerstaan en rookt ze weer af en toe een sigaret. De vorige keren had dit als gevolg dat ze binnen een paar weken weer zwaar rookte.

Toen ik dit hoorde, werd ik heel boos en moest ik huilen. Het is haar gezondheid waarmee ze speelt. Haar vader is op jonge leeftijd overleden aan een hartinfarct en zij heeft een tweede kans gekregen. Ik ben teleurgesteld dat ze weer rookt en stiekem ook dat ze niet sterk genoeg is om er vanaf te blijven. Daarnaast ben ik bang om haar kwijt te raken.

Mijn vraag aan jullie is of ik erg egoïstisch gereageerd heb. Ik zie haar vanmiddag maar heb geen idee wat ik moet zeggen of hoe ik kan reageren zonder dat ik weer boos wordt. Het zal voor haar ook niet makkelijk zijn, daar ben ik me van bewust. Veroordeel ik haar te zeer?

Natural

Ik vind het zeer begrijpelijk dat je zo reageert. Je bent bang om haar kwijt te raken, misschien moet je dat ook zo aan haar uitleggen. Ik ben zelf roker, dus ik weet hoe moeilijk het is om te stoppen (1 poging gedaan ooit, duurde 2 dagen). Krijgt ze al begeleiding bij het stoppen? Zoals een rookstop-consulent, Niquitin en dat soort hulpmiddelen, acupunctuur,...?

Ik ken het helemaal. Mijn vader is al mijn hele leven hartpatient en was haren gestopt met roken. Maar ook door veel prive gebeurtenissen is mijn vader weer begonnen. Niet veel, hij heeft zelf niks op zak maar rookt soms met mij en mijn moeder mee. Zijn cardioloog heeft gezegd dat ie liever heeft dat mijn vader af en toe een sigaretje rookt dan dat ie zwaar in de stress blijft hangen.

Ik heb tegen m gezegd dat ie zelf oud en wijs genoeg is om te beslissen wat ie wel en niet moet doen. Verder niet.

Sterkte.

Ik vind dat je daar best boos om mag zijn. Het gaat niet alleen maar om
haar gezondheid. Het gaat ook om jullie angst en de gevolgen als ze weer een aanval krijgt. Mijn stiefvader heeft om dezelfde reden een hartinfact gekregen en mijn moeder is zo boos geweest en hij is er zo van geschrokken (van wat de doktoren
zeiden) dat hij sindsdien nooit meer een sigaret heeft aangeraakt..

Natural schreef:
Toen ik dit hoorde, werd ik heel boos en moest ik huilen. Het is haar gezondheid waarmee ze speelt. Haar vader is op jonge leeftijd overleden aan een hartinfarct en zij heeft een tweede kans gekregen. Ik ben teleurgesteld dat ze weer rookt en stiekem ook dat ze niet sterk genoeg is om er vanaf te blijven. Daarnaast ben ik bang om haar kwijt te raken.

Ik denk niet dat je eenduidig kan stellen of jouw reactie goed of fout was/ egoïstisch of niet egoïstisch. Daar is het te complex voor, omdat wederzijdse wensen en belangen hier botsen. Bovenal vind ik jouw emotionele primaire reactie wel heel erg menselijk. Je zegt het echter zelf al: het is haar gezondheid waar ze mee speelt, oftewel; het is haar eigen leven, ze is een volwassen vrouw die haar eigen keuzes maakt. Het raakt jou alleen, want dit gaat om jouw moeder die je niet aan een nicotineverslaving wil verliezen. Dat is natuurlijk heel moeilijk om los te zien van elkaar. Toch denk ik dat het niet uitzonderlijk is dat een voormalig nicotineverslaafde weer een sigaret opsteekt als diegene stress ervaart. Gevoelsmatig wordt de stress zo hanteerbaar. Het is vaak een manier van je uiten, waarbij woorden tekort schieten en hangt daardoor veelal samen met in de schok van een traumatische gebeurtenis de taal verliezen die iemand tot zijn/haar beschikking heeft.

Mijn moeder is ook weer gaan roken na haar ziek zijn en ze schaamde zich er in het begin verschrikkelijk voor naar de buitenwereld toe. Ik heb bergen kritiek gehad van mensen waarom ik dat toestond, maar deze mensen leken niet te beseffen dat mijn vrijheid stopt waar die van mijn moeder begint. Ik kan een volwassen vrouw niets meer opleggen, zelfs niet als het mijn moeder betreft. Ik kan haar vragen rekening met me te houden en haar vertellen wat het met me doet, maar meer dan dat is domweg niet mogelijk. Bij mijn moeder was het een uiting van haar trauma doordat ze is blootgesteld aan een life-event.

Ik kan me heel goed verplaatsen in je verhaal. Mijn vader heeft voor 7 jaar terug ( nu 50 jaar ) ook in het ziekenhuis gelegen en heeft 2 hartinfarcten gehad. De zusters hebben hem nadrukkelijk verteld dat hij echt moet stoppen met roken want hij zat al bijna op het randje.

Sinds 1,5 jaar rookt hij weer. Ik vindt het vreselijk. Mijn zusje woont nog thuis en krijgt dus alles mee en die heeft het heeel lang moeilijk gehad en ik ook. Hij is alweer een poosje gestopt maar toen is zijn vader ( mijn opa ) overleden en toen was het weer helemaal mis. Nu rookt hij eigenlijk alweer 'fulltime' om het zo maar even te zeggen.

Na vele discussies, ruzies, en ook mijn zusje hebben we het er maar bij neergelegd. Dit is absoluut niet wat ik wil maar we wachten gewoon wanneer hij weer een keer in het ziekenhuis beland. Te gek voor woorden eigenlijk.

Probeer jezelf af te vragen wat het beste is voor je moeder. Ik zag ook van iemand een reactie over stress. Soms kan een roker beter een sigaret opsteken dan enorm in de stress schieten. Dat kan ook veel veroorzaken. Stoppen met roken kan heel veel stress met zich meebrengen. De vraag is of de betreffende persoon dat wel aankan.

Ik spreek uit ervaring en ik heb het zoveel mogelijk losgelaten. Ik kan hem niet dwingen om te stoppen. Hij weet dat ik het niet leuk vindt en ik zal hem nooit helpen roken, maar ik ga ook niet constant boos zijn omdat hij wil roken.

Guattari schreef:Ik heb bergen kritiek gehad van mensen waarom ik dat toestond, maar deze mensen leken niet te beseffen dat mijn vrijheid stopt waar die van mijn moeder begint. Ik kan een volwassen vrouw niets meer opleggen, zelfs niet als het mijn moeder betreft. Ik kan haar vragen rekening met me te houden en haar vertellen wat het met me doet, maar meer dan dat is domweg niet mogelijk. Bij mijn moeder was het een uiting van haar trauma doordat ze is blootgesteld aan een life-event.

Wat ontzettend ongepast, brutaal en achterlijk om jou te bekritiseren omdat je moeder weer is gaan roken. Ik vraag me echt af wat sommige mensen bezielt als ze hun scheur opentrekken.

Susan schreef:

Guattari schreef:Ik heb bergen kritiek gehad van mensen waarom ik dat toestond, maar deze mensen leken niet te beseffen dat mijn vrijheid stopt waar die van mijn moeder begint. Ik kan een volwassen vrouw niets meer opleggen, zelfs niet als het mijn moeder betreft. Ik kan haar vragen rekening met me te houden en haar vertellen wat het met me doet, maar meer dan dat is domweg niet mogelijk. Bij mijn moeder was het een uiting van haar trauma doordat ze is blootgesteld aan een life-event.

Wat ontzettend ongepast, brutaal en achterlijk om jou te bekritiseren omdat je moeder weer is gaan roken. Ik vraag me echt af wat sommige mensen bezielt als ze hun scheur opentrekken.

Ik heb er veel discussies over gehad met mensen en vaak genoeg te horen gekregen dat dit mijn plicht was als dochter zijnde. Ja hoor, ik zeg wel even tegen m'n moeder: "Yo mam, moet je horen. Ik snap dat het kut is hoor dat er ongeveer al 4 plankjes van je kist klaar waren en je godzijdank toch nog even mag wachten tot plankje 5 en 6 daadwerkelijk erop worden getimmerd, maar hey... dat is geweest, toch?! Stop nu maar met roken, want je ziet wat ervan komt. Ik zeg dit puur tegen je omdat dit sociaal wenselijk is volgens velen, dus bij deze. Doe er vooral niet mee wat je wil, want dan heb ik gefaald in mijn rol als dochter. Ok, doei!"

Natural, ik vind het een hele normale reactie van je. Je bent bezorgd, verdrietig, angstig..
Helaas kan je iemand niet dwingen met stoppen. Een verslaving is echt hardnekkig, en meestal kan iemand pas stoppen als ze er zelf ook helemaal aan toe zijn, zelfs als ze ziek zijn geweest. Hoe gek dat ook mag klinken..

Ik heb ook een lange tijd gerookt, eerst af en toe en op het laatst dagelijks. Ben afgelopen zomer cold turkey gestopt, nu vind ik het walgelijk. Maar had een ander mij gezegd dat ik er mee moest stoppen, was me dat toch nooit gelukt. Daar moet je zelf achter staan. Ook als je ziek bent geweest.

Mijn vriend rookt al jaren, en nog steeds dagelijks shag. Ik vind het goor, slecht en zonde, maar zolang hij niet wil stoppen heb ik er niks over te zeggen. Het is zijn lichaam, zijn keuze. Ik veroordeel hem niet, maar laat regelmatig merken hoe erg ik t vind. Tja, wat kan ik dan nog doen?

Ik vind je iig niet egoïstisch, zeker na wat er gebeurd is. Ik hoop dat je moeder de kracht vind om te stoppen.

Bedankt voor alle reacties, zowel van de meiden met rokende ouders als de rokenden zelf .
Nu ik deze reacties lees besef ik maar al te goed dat ik er niet voor kan zorgen dat mijn moeder weer stopt met roken, ook al wil ik dat nog zo graag. Ze zal er zelf achter moeten staan, wil het een kans van slagen hebben.

Ik heb net even met mijn moeder gepraat. Ze gaf aan dat het haar op dit moment niet lukt om er vanaf te blijven, maar dat ze het niet zomaar wil opgeven. Door alles wat er gespeeld heeft en nog speelt, snakt ze af en toe naar een sigaret. Vond ik dit eerst maar een slappe smoes, door jullie reacties begrijp ik dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn. Dan nog liever af en toe een sigaret dan zo'n stress hebben om niet te roken dat het juist daardoor fout gaat.

Guattari, wat brutaal van mensen om jou te veroordelen omdat je moeder rookt! Alsof jij daar ook maar enige invloed op hebt. Net zoals bij mijn moeder is het je moeder die daarvoor kiest, niet jij of ik.

Tea-Leaf, wat goed dat je zomaar ineens gestopt bent! Heb je geen momenten gehad waarop je het er moeilijk mee had?

_Donnaa schreef:Mijn vader doet precies hetzelfde na 3 hersenbloedingen en hij liegt ook nog eens bij de artsen..

Ik kan daar ook heel kwaad om worden.. Blijkbaar zijn wij niet belangrijk genoeg om voor te leven.

Soms denk ik dit inderdaad. Hoe belangrijk vind je het om te leven en wat denk je als je weer een sigaret rookt?
Op andere momenten kan ik er begrip voor opbrengen, maar vind het nog steeds niet fijn. Ligt helemaal aan het moment. De reacties hier helpen me wel om te relativeren.

Giacomo, blijkbaar heeft het op jouw vader veel indruk gemaakt. Wil je moeder haar woorden even tegen de mijne herhalen ?

Natural schreef:Tea-Leaf, wat goed dat je zomaar ineens gestopt bent! Heb je geen momenten gehad waarop je het er moeilijk mee had?

Nee, totaal niet. Echt heel raar. Ben wel eens eerder gestopt, maar toen was ik niet echt overtuigd van mezelf en had ik het wel eens lastig. Nu was ik er ontzettend klaar mee opeens. Ik voel me best trots Maar moeite heeft het me dus niet gekost.

Sterkte nog verder he!

Mijn vader heeft rond die leeftijd ook een hartaanval gehad. Hij heeft toen ook het dringende advies gekregen om te stoppen met roken, maar is toch weer gaan roken.

Sterker nog: een paar jaar terug heeft hij ook nog een beroerte gehad. En hij rookt nog steeds. Verder drinkt hij vrij veel en werkt hij veel te hard.

Mijn moeder is uiteindelijk bij hem weg gegaan omdat ze merkte dat het steeds slechter met hem ging, maar dat hij weigerde er zelf iets aan te veranderen. Ze heeft jarenlang geprobeerd gezond eten voor hem te maken, hem van het roken en drinken af te helpen etc. Allemaal voor niks.

Mijn zusje en ik hebben ook wel eens de neiging om onze vader te overspoelen met goedbedoelde adviezen, maar we proberen ons er niet te druk om te maken. Uiteindelijk is dit zijn leven en zijn keuze. Natuurlijk zou het vreselijk zijn als wij op jonge leeftijd onze vader verliezen hierdoor, maar wij hebben de touwtjes niet in handen.

We proberen nu vooral lol met hem te maken en fijne gesprekken met hem te hebben. Daar wordt iedereen een stuk gelukkiger van dan die zware gesprekken over dat hij doodgaat als hij niet stopt met roken.

_Donnaa schreef:Blijkbaar zijn wij niet belangrijk genoeg om voor te leven.

Bekijk je het dan niet heel zwart-wit?

Ik ken jouw situatie natuurlijk niet, maar ik denk dat niemand er iets mee opschiet als je het zo bekijkt. Mensen kunnen zulke grote problemen hebben dat die problemen over alles een schaduw werpen. Dat wil niet zeggen dat ze niet van hun naasten houden, maar dat ze zo diep in de put zitten dat de gedachte aan hun familie ze niet uit de put kan halen.

Ik zal voor mezelf spreken: in het geval van mijn vader weet ik zeker dat hij dit niet doet omdat hij ons onbelangrijk vindt. Hij worstelt al zijn hele leven met allerlei problemen (depressies, een persoonlijkheidsstoornis, aanleg voor verslavingen, een scheiding) en die problemen zijn blijkbaar niet op te lossen door even te denken aan zijn lieve kinderen. Daar heb ik begrip voor.

Al zou ik natuurlijk liever zien dat hij harder zijn best zou doen om zijn leven te beteren, laat dat duidelijk zijn.