bedrust en hulp

Ik weet dat er hier meiden zijn die net als ik bedrust hebben moeten nemen, maar jemig ik ben nu pas 4 dagen thuis en vind het maar ingewikkeld...
Normaal ben ik degene die hier thuis alles doet, een oppas heb ik in de 2 jaar dat R. er is misschien 10x ingeschakeld en nu moet ik alles uit handen geven... en ik vind het echt zo moeilijk... En daarnaast voel ik me een soort van schuldig naar mijn man toe, hij is nu echt dag en nacht aan het werk en bezig... Daarnaast is mijn moeder hier bijna fulltime als man er niet is, en ze doet alles voor me en is de liefste en leukste oma voor R. maar dan lig ik hier op de bank terwijl zij met een poetsdoek mijn huis staat te poetsen, kookt voor ons, en is met R. bezig... Zeker naar deze twee fantastische mensen vind ik het echt heel moeilijk

Ze zeggen beide dat het niet uitmaakt en dat ze het met alle liefde doen en dat ik me niet schuldig moet voelen maar toch...

Hoe deden jullie dat allemaal? Hadden jullie ook een soort van schuldgevoel?

Ik was dan niet zwanger, maar pas bevallen toen ik veel hulp nodig had van o.a. mijn vriend en schoonmoeder.

Ook ik voelde me mega schuldig. Maar ook onprettig. Vooral omdat mijn schoonmoeder door mijn hele huis ging en tja das toch anders... Maar misschien komt dat ook omdat ze wel heel erg pietje precies is en ik..niet.

Maar goed je kan er weinig aan doen hé? Hoe graag je ook zou willen. Het beste is om je er aan toe proberen te geven en als alles weer normaal op de rit is ze te bedanken met een etentje o.i.d.
Ook al weet je dat ze het met liefde doen het is soms fijn om wat terug te kunnen doen.

Pussycat schreef: Maar goed je kan er weinig aan doen hé? Hoe graag je ook zou willen. Het beste is om je er aan toe proberen te geven en als alles weer normaal op de rit is ze te bedanken met een etentje o.i.d.
Ook al weet je dat ze het met liefde doen het is soms fijn om wat terug te kunnen doen.

Ja het is echt onmacht, maar het knaagt toch wel aan me... Ik wil inderdaad wat leuks gaan doen als alles weer op orde is.. Maar voorlopig ben ik nog wel afhankelijk van haar ook door de ks die ik krijg... Heb wel geregeld dat ik vanaf volgende week vrijdag een schoonmaakster heb voor een paar uurtjes in de week (klinkt een beetje oneerbiedig, schoonmaakster) Dus dat scheelt al wel naar mijn moeder toe..

Ik heb het ook gehad toen ik zwanger was van M. Ik had geen bedrust maar ik kon gewoon niks omdat ik bijna niet kon lopen. Mijn moeder was hier als mijn man werkte en op de enige dag dat ik anders alleen was, was J. bij de gastouder. Ik vond het vreselijk. Zij deden allemaal leuke dingen met J. en ik zat maar op de bank. En dan moesten ze ook nog m'n huis schoonmaken en de was doen, ik vond het niks. Ik werd gewoon blij van wassen toen ik bevallen was

Tania schreef:Ik heb het ook gehad toen ik zwanger was van M. Ik had geen bedrust maar ik kon gewoon niks omdat ik bijna niet kon lopen. Mijn moeder was hier als mijn man werkte en op de enige dag dat ik anders alleen was, was J. bij de gastouder. Ik vond het vreselijk. Zij deden allemaal leuke dingen met J. en ik zat maar op de bank. En dan moesten ze ook nog m'n huis schoonmaken en de was doen, ik vond het niks. Ik werd gewoon blij van wassen toen ik bevallen was

hahaha, ja dat kan ik me voorstellen. Ik denk nu ook dat ik opeens met een big smile mijn was, strijk en huis doe haha.

Ik heb dan wel geen bedrust, maar moet wel rustig aan doen en kan lichamelijk ook nauwelijks nog wat en ik vind het ook ontzettend moeilijk om machteloos toe te kijken. Ik heb de neiging telkens op te springen om te gaan helpen om vervolgens na 5 minuten al door mijn benen te zakken (bekkenpijn). Ik voel me ook schuldig dat al die mensen dat allemaal voor ons doen.

Ik probeer me te bedenken dat als die mensen mijn hulp nodig hebben dat ik ze ook dolgraag zou willen helpen! Verder probeer ik ook te spreiden, dus dat niet alles op 1 persoon neerkomt. Er zijn nog steeds mensen die meer doen dan anderen, logischerwijs. Maar misschien kun je ook eens aan vriendinnen vragen of ze een dagje kunnen komen helpen zodat je moeder of je man even niet hoeven! En bedenk verder dat íedereen en zeker je man en familie, willen dat je kleintje nog even in je buik blijft zitten! Ik vind het zelf makkelijker om hulp te vragen voor mijn ongeboren baby dan voor mezelf!

Pompoen schreef:Ik heb dan wel geen bedrust, maar moet wel rustig aan doen en kan lichamelijk ook nauwelijks nog wat en ik vind het ook ontzettend moeilijk om machteloos toe te kijken. Ik heb de neiging telkens op te springen om te gaan helpen om vervolgens na 5 minuten al door mijn benen te zakken (bekkenpijn). Ik voel me ook schuldig dat al die mensen dat allemaal voor ons doen.

Ik probeer me te bedenken dat als die mensen mijn hulp nodig hebben dat ik ze ook dolgraag zou willen helpen! Verder probeer ik ook te spreiden, dus dat niet alles op 1 persoon neerkomt. Er zijn nog steeds mensen die meer doen dan anderen, logischerwijs. Maar misschien kun je ook eens aan vriendinnen vragen of ze een dagje kunnen komen helpen zodat je moeder of je man even niet hoeven! En bedenk verder dat íedereen en zeker je man en familie, willen dat je kleintje nog even in je buik blijft zitten! Ik vind het zelf makkelijker om hulp te vragen voor mijn ongeboren baby dan voor mezelf!

Ja, je hebt ook gelijk. Ik ben ook iemand die altijd voor andere klaarstaat, maar misschien juist daarom dat het niet lekker voelt.
Het is wel echt ongelofelijk hoeveel lieve mensen er zijn als je in zo'n situatie komt te zitten zeg. Ik heb al een aantal x positief gehuild om mensen die hulp aanbieden. Ik vind het echt bijzonder! Maar inderdaad, we wisselen het af, mijn moeder is 3 dagen fulltime en de andere dagen dat zij werkt komen er vriendinnen, vandaag toevallig mijn schoonzusje en donderdag een vriendin. Want opzich heb ik op een dag niet veel nodig. Maar mijn zoontje en hondje moeten wel hun ei kwijt.

Hoe ist nu?

Ik heb bijde zwangerschap van B vanaf 26 weken plat gelegen. Toen hadden we bijna nergens naar te kijken en deed mijn man veel.
Bij de zwangerschap van D lag ik vanaf 24 weken plat. Toen hadden we wel heel veel hulp nodig. Ik voelde me daar heel rot onder, maar moest het wel accepteren anders werd het nog zwaarder. Achteraf hebben we mijn schoonmoeder bedankt door mer haar een weekend weg te gaan.

Ook hier erg ongemakkelijk hoor!

ik ben gewend altijd alles te doen in het huis en nu kan ik dat niet meer. ik zit alleen maar in mijn hoofd van dat en dat moet er gedaan worden om klaar te zijn voor de baby maar ik wil niet vragen om dit allemaal te doen aan mijn moeder, mijn man werkt 40 uur in de week, komt thuis, eten, K naar bed en dan kan je ook niet gaan rommelen o.i.d.

ik hoef dan niet alleen op bed te liggen, ik mag ook zitten en mijn eigen boterhammen smeren e.d. maar ik merk toch dat ik aan het zeulen ben met K, hij moet toch schone luier en eten en drinken en er is hier niet altijd iemand die hier kan zijn.

ik merk nu wel, nu ik een maand thuis zit inmiddels dat het wel makkelijker wordt, ik kan het wel beter loslaten nu.
misschien dat dat bij jouw ook nog wel komt! je bent nu pas paar dagen thuis in het nieuwe ritme.

gaan ze je eerder inleiden? of willen ze gewoon zo lang mogelijk en het liefst tot de 40 weken je laten liggen ?

Lejow schreef:Hoe ist nu?

Het gaat wel... Heb sinds gisteren weer steeds krampen en harde buiken dus het is echt afwachten wanneer het echt gaat doorzetten, voel zijn hoofdje ieder geval heeeel laag zitten dus lang zal het misschien niet meer duren. Donderdag moet ik weer naar het ziekenhuis en gaan ze nog een groei echo maken en dan wordt er ook bepaald wanneer de keizersnede gepland gaat worden. Enige rare van de hele situatie is dat het ziekenhuis pas wil plannen met 38 weken terwijl de gyn's stuk voor stuk zeggen dat ik geen 37 weken zal halen... maar goed dat zal wel protocol zijn...

Daar word je ook lekker veel wijzer van dan..

Je bent in ieder geval al bijna 35 weken!!
Ik ga duimen dat het je lukt om het nog een week binnen te houden, dan ben je namelijk al een heel eind!!!

Lejow schreef:Daar word je ook lekker veel wijzer van dan..

Je bent in ieder geval al bijna 35 weken!!
Ik ga duimen dat het je lukt om het nog een week binnen te houden, dan ben je namelijk al een heel eind!!!

Lief Ja ik hoop ook echt dat hij nog even blijft zitten hoor, wat je zegt 36 weken is echt al een stuk beter.
Maar inderdaad, ik vind het ziekenhuis echt heel frustrerend soms, eerst al de keuze of ik toch niet natuurlijk wilde bevallen en allerlei verschillende verhalen... en dan nu dit weer. Maar misschien als ik die groei echo heb gehad dat ze het dan iets bijstellen.

Heb soms het idee dat ze niet begrijpen wat het met jou doet.
Die onzekerheid en angst, kans op vroeggeboorte enz.
Voor hun ben je natuurlijk de zoveelste met dit beeld...

Lejow schreef:Heb soms het idee dat ze niet begrijpen wat het met jou doet.
Die onzekerheid en angst, kans op vroeggeboorte enz.
Voor hun ben je natuurlijk de zoveelste met dit beeld...

JA, precies!

Ik heb natuurlijk geen absolute bedrust gehad, maar de vk's zeiden allemaal dat het maar hopen was dat ik de 37 weken zou halen. Nou, ik ben nog steeds zwanger

Caroow schreef:Ik heb natuurlijk geen absolute bedrust gehad, maar de vk's zeiden allemaal dat het maar hopen was dat ik de 37 weken zou halen. Nou, ik ben nog steeds zwanger

Ik ben erg benieuwd naar jou zoontje

Happydobby schreef:

Caroow schreef:Ik heb natuurlijk geen absolute bedrust gehad, maar de vk's zeiden allemaal dat het maar hopen was dat ik de 37 weken zou halen. Nou, ik ben nog steeds zwanger

Ik ben erg benieuwd naar jou zoontje

Waarom? Ik zelf ook hoor! Ben zo benieuwd hoe hij er uit ziet en hoe het is..

Caroow schreef:

Happydobby schreef:

Caroow schreef:Ik heb natuurlijk geen absolute bedrust gehad, maar de vk's zeiden allemaal dat het maar hopen was dat ik de 37 weken zou halen. Nou, ik ben nog steeds zwanger

Ik ben erg benieuwd naar jou zoontje

Waarom? Ik zelf ook hoor! Ben zo benieuwd hoe hij er uit ziet en hoe het is..

Omdat jij ook een surinaamse vriend hebt.

Aah vandaar. Ja wij zijn ook heel benieuwd wat voor kindje we krijgen.

Caroow schreef:Ik heb natuurlijk geen absolute bedrust gehad, maar de vk's zeiden allemaal dat het maar hopen was dat ik de 37 weken zou halen. Nou, ik ben nog steeds zwanger

Waarom dachten ze dit bij jou? Bij mij zijn het meerdere factoren waaronder dat het kindje al 7 pond was met 32 weken.

Ik had premature weeën en daardoor een verkorte baarmoederhals.

Heb je ook in het ziekenhuis gelegen? Heb je ook longrijpers en weeenremmers gehad?

Klinkt namelijk net als bij mij.... Ik zag je buik voorbij komen in het buikjes topic, wel mooi!

Ik lag met 33w1d in het ziekenhuis. De weeën werden duidelijk minder als ik niks deed dus ik hoefde geen remmers of longrijpers. Ook omdat mijn bmh net niet in het gevarengebied zat, was hij 1mm korter geweest had het wel gemoeten.

Ook erg spannend dus, ja onder de 2,5 nemen ze direct aktie.

Bij mij was hij met precies 32 weken nog 4 cm en 4 dagen later 1,8... En toen ik naar huis mocht 1,1... Bij 2 mm zouden ze me niet meer laten gaan omdat ik dan snel ziu kunnen bevallen.

Moet nu morgen weer alleen meten ze nu niet meer omdat mocht de kleine komen ze het dan laten komen.

Wordt jij nu ook beter in de gaten gehouden?