Verwerken inbraak

In november is er bij mijn vriend ingebroken (we waren toen niet thuis), we wonen niet samen maar er liggen wel spullen van mij.
Het hele huis is overhoop gehaald, alle kastjes waren leeggegooid en hij is overal geweest (behalve de kinderkamer)
Ik ben vanaf die tijd steun geweest voor mijn vriend, een luisterend oor en ik merk nu dat ik deze gebeurtenis pas ga verwerken.

Slaap slecht, heb nachtmerries over inbraak, schrik dan wakker en durf niet uit bed, want ik hoor van alles en denk dus dat er weer wordt ingebroken enz enz.
Bij mijn vriend kan ik wel alles vertellen, maar hij zit zelf ook nog middenin diverse processen (er spelen bij hem nog meer dingen).

Heeft iemand tips/ervaringen hoe hier mee om te gaan?

Ik heb geen ervaring met inbraak, maar wel iets soortgelijks (brand) en het klinkt heel stom en makkelijk gezegd maar probeer het te relativeren en te accepteren dat die angst er nu eenmaal is.

Mijn ervaring is toen ik dat ging doen, dat de angst steeds een beetje minder wordt. Ik heb het geaccepteerd, het hoort bij mij en als ik zin hem om erom te huilen dan doe ik dat. Als ik 's nachts wakker wordt omdat ik bang ben dat mijn huiskamer in de brand staat, ga ik mijn bed uit, ga kijken en blijf even in de kamer zitten tot ik zeker weet dat er niks aan de hand is. Daarna kan ik weer beter slapen.

Hebben jullie het huis veiliger gemaakt zodat ze niet zo snel meer binnenkomen? Dat geeft misschien ook wat rust.

Ja we hebben een alarmsysteem laten aanleggen.

Spoiler:

Brand meemaken lijkt me ook verschrikkelijk! Ik ben blij dat dit een alarmsysteem is met doorgeschakelde brandmelders en fotodetectie, dus als er iets is als brand/inbraak, stuurt de alarmcentrale bijna gelijk een auto deze kant op!

Ik zou profossionele hulp gaan zoeken voor de verwerking, wellicht kun je dat via slachtofferhulp regelen en anders via de huisarts. Ik heb dat zelf destijds niet gedaan en ik heb er nog steeds last van terwijl het toch echt al wat jaren geleden is. Nu was ik thuis tijdens de inbraak en ze op heterdaad betrapt en heb ik 6 jaar ervoor ook een overval in huis meegemaakt, dus dat ligt natuurlijk ook wel iets anders.
Maar ik denk toch dat de psychische schade die je kunt overhouden aan een inbraak niet minder hoeft te zijn als die van mij, het blijft immers om het veiligheidsgevoel gaan van de plek waar je je het veiligst hoort te kunnen voelen. Het was dan wellicht het huis van jouw vriend, maar waarschijnlijk was ook dat huis een veilige haven voor jou, welke nu niet meer als veilig voelt. Evenals je eigen huis wellicht.

Deze angsten moet je niet verwaarlozen, daar wordt het niet beter op. Ik hoef nu maar iets te horen wat anders is dan normaal en ik sta gewapend bij de deur of trap. Dat moet je niet willen.

Sterkte!