Plaats hier je (favoriete) foto volgens een wekelijks thema!

Dit is een foto van mijn gastmoeder in Ecuador. Ze heeft heel veel meegemaakt en toch weet ze het voor elkaar te krijgen om iedereen een positief gevoel te geven en zich thuis te laten voelen bij haar. Als je ergens mee zit, dan kun je altijd naar haar toe. Hoe druk ze het ook heeft, ze zal je altijd het gevoel geven dat er tijd en aandacht voor je is. Zij heeft er voor gezorgd dat mijn half jaar in Ecuador een succes was. Ze is een heel bijzonder, lief en begripvol persoon. Deze foto vind ik leuk, omdat die zonnebril 3 dollar kostte en ze er helemaal gelukkig mee was. Daarnaast was ze helemaal gek op honden. Mijn gastgezin had ook een hond en dat was gewoon haar extra kind. Als iemand iets slechts zei over haar hond, ging ze ook direct de oren van de hond dichthouden . Oké, ik kan een heel boek over haar schrijven, maar ze is gewoon erg bijzonder!

Wat een leuke foto June, dat lijkt me inderdaad een bijzonder mens!!!
Lief hondje ook

Wat een leuk idee! Ik ga morgen met een foto reageren, maar dat wilde ik even zeggen

Lejow: wat een verdrietig verhaal van je lieve mama, wat fijn dat ze nog zo positief is en geniet van alle dingen.

Hierbij mijn bijdrage
Bij mensen denk ik gelijk aan de foto die mijn broer mij liet zien en waar ik echt zo verbaast over was. Hij is met 4th of july in New-York geweest en is daar toen gaan kijken op coney island beach. Daar trof hij dit aan: (foto is niet van hem maar van google)


Elke keer als ik de foto zie moet ik weer lachen en kijk ik echt zo . Dat zoveel mensen op zo'n klein stukje strand en zee gaan zitten en het dan ook nog leuk vinden. Ik was al lang gillend weggerend.

Als ik aan bijzonder mensen denk, denk ik aan mijn vader. Die man heeft afgelopen jaar zoveel meegemaakt. Maar hij is zo onwijs sterk. Een half jaar kon die niks eten of drinken. En nooit heeft die daar over gezeurd. Gelukkig na een half jaar mocht de sonde eruit en kon die weer zelfstandig eten. Wat nog met veel moeite gaat. Omdat het nooit meer zo zal gaan werken zoals het was. Ook kon die niet lopen. Eerste 6 weken zat die in een rolstoel. De artsen hadden niet verwacht dat die weer zou kunnen lopen en eten. Maar door zijn doorzettingsvermogen kan die dat weer. Iedere zaterdag loopt die weer 25 km. Zijn doel is om in juli de nijmegse 4 daagse weer te lopen. Ik vind hem echt een bijzondere man.
En deze foto is ook een hele speciale foto. Gemaakt op mijn trouwerij 20-08-2008 Hij had me de kerk ingebracht, Daarvoor hadden we achter nog samen gehuild, iedereen in de kerk wachte op ons.

Dylan. Mijn 10 jaar jongere broertje.. Op deze foto heeft hij zijn getuigschrift ontvangen, van de basisschool. Na een nare scheiding van mijn vaders tweede huwelijk (Waar mijn broertje dus uitkomt) werd Dylan 'lastig'. Hij was pas 5 toen ze scheidden en hielden er een vreemde omgangsregeling op na (1 week bij z'n vader, 1 week bij z'n moeder etc) Dit maakte dat mijn kleine broertje, toen nog zo intens lief, zorgzaam en vrolijk, een gestressed, agressief en vooral verdrietig ventje werd. Veel problemen op school, geen vriendjes omdat-ie altijd zo kwaad was en veel op zichzelf. Thuis kon-ie zichzelf wel zijn, bij z'n zussen kon-ie ontspannen en knuffelen..

Op school hebben ze aangegeven dat ze 'm niet aan konden en hij werd op z'n 6e naar een psycholoog gestuurd, waar-ie gelabeld werd met 'ODD', (oppositioneel-opstandige gedragstoornis) Dus hij werd naar een speciale school gestuurd, met kleine klassen etc. Er ging enige tijd overheen, maar uiteindelijk werd hij dus elke dag met een busje opgehaald en ging-ie naar een school in Haarlem. In diezelfde tijd, werd de omgangsregeling veranderd en kwam hij 1 weekend in de 2 weken bij zijn vader. Met deze omgangsregeling, kwam ook beetje bij beetje het ventje van vroeger terug en werd hij rustiger en minder agressief. School ging goed, al had-ie een hekel aan dat-ie naar speciaal onderwijs moest, omdat-ie in de klas zat met kinderen met duidelijke beperkingen. Hij kwam echter niet van 't label af, dus tot vorig jaar, zat-ie met tegenzin op die school.

Op deze foto heeft hij zijn getuigschrift gekregen bij zijn overgangsrapport, eindelijk klaar, met speciaal onderwijs, eindelijk weer 'gewoon' zijn en naar een gewone middelbare school kunnen, net als de kinderen uit z'n buurt en z'n neefjes. Eindelijk kan iedereen zien, hoe ik 'm zie; een lieve jongen, met een goed hart, zachtaardig en liefdevol. Tuurlijk heeft-ie een handleiding en reageert-ie niet áltijd zoals 't zou horen. Het is een puber met een naar verleden, maar een lieve, goede jongen met een oude ziel. En boven alles; het is mijn babybroertje, mijn vlees en bloed, degene die het dichts bij me staat, voor wie ik alles zou geven en alles zou doen. Ik ben heel erg benieuwd, wat de toekomst voor hem in petto heeft en ik zal altijd bezorgd blijven en hem willen beschermen, al is-ie bijna net zo groot als ik.....

Mooi, Trisha en Paris .

Wat een bijzondere verhalen komen er op deze manier naar voren. Lejow, ik wist niet dat je moeder zó ziek was. Ik schrok toen ik haar zag en daarna las ik dat deze foto twee jaar geleden al genomen is. Wat een ongelofelijk sterke vrouw moet zij zijn.

Mijn foto is er één van mij en mijn moeder, in de periode dat ze ziek was. Net voordat we deze foto maakten hadden we haar hoofd kaalgeschoren, omdat het haar begon uit te vallen door de chemo. Deze foto herinnert mij aan een heftige tijd, met veel goede en slechte emoties. En het doet me bovenal beseffen hoe blij we mogen zijn dat ze nog steeds bij ons is en dat alles goed gaat.

Jeetje Paris, ook al zo'n heftig verhaal, en wat lijk jij op je vader!

Trisha, moet een fijn gevoel zo'n om zo iets te kunnen voelen (snap je mijn zin nog ) Hoe gaat het nu met hem op de middelbare school?

En Lady, wat fijn dat het nu goed gaat met je moeder zeg! Wat bijzonder dat je daar een foto van hebt. Lijkt me inderdaad een foto met gemixte emoties. Je beseft je zo maar al te goed hoe het geweest is denk ik.




Het stomme is dat ik vaak helemaal niet besef hoe ziek mijn moeder is. Als ik hoor dat ze weer geopereerd moet worden, of weer ziek is, of weer het ziekenhuis in moet, denk ik vaak: oh.. ok! En dat voelt soms best heel 'gemeen', maar door al die jaren lijkt het wel alsof de gewoonte er in geslopen is..

Jeetje wat een heftige en bijzondere verhalen. Dat had ik niet verwacht toen ik dit topic opende. Echt heel mooi om te lezen.


Monte, wat een vreselijke drukte haha. Volgende week wil ik ook naar Coney Island, maar in de winter is het amusementspark gesloten, dus het is er dan uitgestorven. Wat een contrast!

Lejow schreef:

Het stomme is dat ik vaak helemaal niet besef hoe ziek mijn moeder is. Als ik hoor dat ze weer geopereerd moet worden, of weer ziek is, of weer het ziekenhuis in moet, denk ik vaak: oh.. ok! En dat voelt soms best heel 'gemeen', maar door al die jaren lijkt het wel alsof de gewoonte er in geslopen is..

Dit herken ik heel erg, het is een soort van 'normaal'. Mijn moeder heeft een progressieve versie van MS, wat ervoor gezorgd heeft dat ze binnen vijf jaar van volledig functionerend naar verlamd tot haar borst en geestelijk 'versimpeld' is (dat tweede is een indirect gevolg)

ook als mensen vragen 'hoe is het nou met je moeder' kan ik inmiddels prima zonder tranen en heel zakelijk vertellen hoe het staat, het is nou eenmaal gewoon zo en dat 'went' Maar toen ik een keer hoorde dat iemand me aan de hand daarvan een ijskonijn heeft genoemd omdat het me blijkbaar niks zou doen voelde dat echt wel kut. Tuurlijk vind ik het vervelend en ben ik er soms ook echt nog wel super verdrietig over, maar het is al 5 jaar! Je blijft nou eenmaal niet elke dag en elk gesprek en verschrikkelijk onder de indruk door.

Mijn moeder kan tot aan haar dood thuis blijven wonen doordat wij nu een jaar al de aanbouw hebben met haar slaapkamer en badkamer (hoop dat je moeder het ook snel krijgt, is zoo fijn Lejow!) en ze hele goede thuiszorg heeft. Ze is inmiddels weer happy en ze heeft een fijn leven dus voorlopig is het goed zo, voor hoelang moet je maar niet over nadenken dat heeft geen nut.



En toch nomineer ik niet mijn moeder maar mijn vader, het is niet makkelijk geweest maar je hoort hem er nooit over. De eerste jaren is het heel snel gegaan en de bureaucratie van nederland en de zorgsystemen hebben MS als een 'langzame' ziekte in de systemen staan dus dat de zorg die zo ontzennend hard nodig was kwam veels te langzaam op gang. Hij is tegen zoveel muren opgelopen en is maar door blijven gaan. Mijn moeder werd door alle indrukken zwaar depressief (en wilde daar geen hulp voor) en gaaf iedereen en alles daar de schuld van, ze gaf mijn vader letterlijk de schuld van haar ziekte en verwijtte hem dat hij niet genoeg voor haar deed en haar niet zielig genoeg vond, behandelde hem als slaafje en dit elke dag voor drie jaar lang. Hij werd wel eens boos, tuurlijk ze was verschirkkelijk om bij in de buurt et zijn maar je moest anders bracht ze zichzelf in gevaar en niemand die wilde helpen van de officiele instanties tenzij ze het zelf wilde omdat de instanties niet doorhadden hoe ziek ze eigenlijk was... pff nou ja drama verhaal was niet de bedoeling... maar om een lang verhaal kort te maken:

Mijn vader is mijn held haha



En mijn mijn moeder gaat het sinds we wel de thuiszorg en al het extra hebben stukken beter en is weer vrolijk!

Pff..ik was een heel verhaal aan het typen over mijn moeder, maar het lukt me niet. Hoe dan ook mijn moeder is een heel bijzonder mens..zoals zij zichzelf de laatste 2 jaar van haar leven staande heeft weten te houden. Dat doen weinig mensen haar na. Ik ben zo onwijs trots op haar!!

Niet quoten aub..ik weet niet of ik er naar kijken al.

*weg*

Wat een heftige verhalen van veel meiden. Wel heel mooi om te lezen

Suus schreef:Wat een heftige verhalen van veel meiden. Wel heel mooi om te lezen

+1

ik vind jullie dapper dat jullie dit vertellen!

Lejow schreef:Jeetje Paris, ook al zo'n heftig verhaal, en wat lijk jij op je vader!

..

dat heb ik nog nooit gehoord dat ik op hem lijk. grappig

Echt mooie /heftige verhalen zitten er tussen

Wat een mooie verhalen! Erg heftig wat jullie voor je kiezen hebben, maar wat een optimisme!

Wat een mooie verhalen hier. Jullie hebben veel voor jullie kiezen (gekregen) en jullie blijven zo optimistisch. Heel mooi om te lezen!

Wat een heftige verhalen allemaal met ziektes zeg!
Mijn vader is ook weggevallen, heb er helaas nauwelijks herinneringen&foto's van hem.

Ja, het wordt nog moeilijk om dit thema te overtreffen volgende week. Als iemand leuke ideeen heeft, kunnen ze die pmen naar me!

Wauw.. Echt ontroerende en bijzondere verhalen hier. Ik word er gewoon even stil van..

Idd ik krijg er kippenvel van! Ik zal een kijken of ik een foto van mijn vader kan plaatsen. Maar dan moet ik naar de hyves van mijn zusje toe.

Het liefst zou ik hier een foto van mn broer willen plaatsen, omdat hij zich 5 maand heeft ingezet voor NL in Afghanistan.

Hij heeft zich hier zo goed doorheen gesleept, en kwam trots aan op het vliegveld in Eindhoven! En daar stond(en) zn trotse zusje(s) en andere familie te wachten!

Maar denk niet dat hij het goed vindt dat ik hier een foto neer zet..

Hoop dat deze het doet. Maar dit is mijn allerliefste papa, die in aug alweer 2 jaar overleden is. De foto is gemaakt in Kenia waar hij samen met mijn moeder was geweest. De laatste jaren voor zijn dood hebben mijn ouders verre reizen gemaakt waaronder deze. Ook al was mij vader niet de makkelijkste man. We hebben hetzelfde karakter wat nog wel eens gebotst heeft in het verleden. Ik ben mega trots op deze man, omdat ondanks zijn slechte gezondheid hij toch altijd positief probeerde te blijven. Ook was hij erg trots op mijn keuze binnen Defensie en heeft me daarin altijd gesteund. Ik mis hem!

June schreef:

Dit is een foto van mijn gastmoeder in Ecuador. Ze heeft heel veel meegemaakt en toch weet ze het voor elkaar te krijgen om iedereen een positief gevoel te geven en zich thuis te laten voelen bij haar. Als je ergens mee zit, dan kun je altijd naar haar toe. Hoe druk ze het ook heeft, ze zal je altijd het gevoel geven dat er tijd en aandacht voor je is. Zij heeft er voor gezorgd dat mijn half jaar in Ecuador een succes was. Ze is een heel bijzonder, lief en begripvol persoon. Deze foto vind ik leuk, omdat die zonnebril 3 dollar kostte en ze er helemaal gelukkig mee was. Daarnaast was ze helemaal gek op honden. Mijn gastgezin had ook een hond en dat was gewoon haar extra kind. Als iemand iets slechts zei over haar hond, ging ze ook direct de oren van de hond dichthouden . Oké, ik kan een heel boek over haar schrijven, maar ze is gewoon erg bijzonder!

`

Wat heb je gedaan in Ecuador? Lijkt me erg gaaf om daar vrijwilligerswerk te doen, maar om dat allemaal te regelen is zoveel werk.. Dus ben benieuwd wat jij daar gedaan hebt!