Zou jij het jezelf kunnen vergeven?

Gisterenavond werd ik toevallig getriggerd door Reportage. Er was een meisje van 15 dat op tweejarige leeftijd voor 90% is verbrand. Het bleek dat haar moeder een sigaret op haar kamer had laten liggen en ze nooit meer aan die sigaret heeft gedacht. Ze hoorde haar dochtertje huilen en toen ze hoorde dat anders huilde dan anders, ging ze kijken maar toen stond het kamertje al in de hens.

In plaats van het kindje te pakken, heeft ze de brandweer gebeld. Al met al heeft het kindje het overleefd maar ze is getekend voor de rest van haar leven. Haar moeder heeft het contact verbroken omdat ze niet kon leven met het idee dat het haar schuld was en iedere keer als ze het kindje zag, ze dit te confronterend vond. Het meisje haar vader heeft alle zorg op zich genomen.

Zou jij zo kunnen leven, wetende dat dit meisje zo moet leven omdat jij zo'n fout hebt gemaakt?

Nee, ik denk het niet.

Ik denk dat ik het mezelf ook nooit zou kunnen vergeven.

Nee dat zou ik mezelf niet vergeven.

Ik denk het ook niet. Wat zul je je vreselijk voelen.

Ik denk ik zelf ook niet maar ik zou de zorg ook niet zo bij paps neerleggen en zelf het hazepad kiezen. Ik denk dat ik of er alles aan zou doen om haar het leven toch draaglijk te maken of mezelf voor de trein zou gooien.

SDL schreef:Ik denk ik zelf ook niet maar ik zou de zorg ook niet zo bij paps neerleggen en zelf het hazepad kiezen. Ik denk dat ik of er alles aan zou doen om haar het leven toch draaglijk te maken of mezelf voor de trein zou gooien.

Dat denk ik ook inderdaad.

Het gaat overigens om dit kindjë:

SDL schreef:Gisterenavond werd ik toevallig getriggerd door Reportage. Er was een meisje van 15 dat op tweejarige leeftijd voor 90% is verbrand. Het bleek dat haar moeder een sigaret op haar kamer had laten liggen en ze nooit meer aan die sigaret heeft gedacht. Ze hoorde haar dochtertje huilen en toen ze hoorde dat anders huilde dan anders, ging ze kijken maar toen stond het kamertje al in de hens.

In plaats van het kindje te pakken, heeft ze de brandweer gebeld. Al met al heeft het kindje het overleefd maar ze is getekend voor de rest van haar leven. Haar moeder heeft het contact verbroken omdat ze niet kon leven met het idee dat het haar schuld was en iedere keer als ze het kindje zag, ze dit te confronterend vond. Het meisje haar vader heeft alle zorg op zich genomen.

Zou jij zo kunnen leven, wetende dat dit meisje zo moet leven omdat jij zo'n fout hebt gemaakt?

Het is afschuwelijk en ik denk dat ik het mezelf nooit zou vergeven maar om alle contact te verbreken omdat dit voor mij te confronterend zou zijn vind ik heel egoïstisch. Ik vind dat je er dan juist voor je kind moet zijn.
Ik kan me trouwens ook niet voorstellen dat ik zou wachten op de brandweer als ik zou weten dat mijn dochter in die kamer ligt... Ik zou nog liever zelf verbranden/sterven terwijl ik probeerde haar te redden dan buiten toekijken wetende dat mijn kind daar ligt te verbanden, DAT zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Een ongeluk kan gebeuren, en het is stom om een sigaret te laten liggen maar ik geloof meteen dat die vrouw dat niet met opzet heeft gedaan maar wachten op de brandweer deed ze wel bewust en dat vind ik veel erger.

Nee, dat zou ik mezelf denk ik nooit vergeven.

Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven. Maar ik zou ook niet het contact verbreken met mijn dochter.
Ik wil er dan wel voor haar zijn, om toch nog het gevoel te hebben iets goeds te kunnen doen.

Het mezelf vergeven zou ik nooit kunnen. Elke keer als je dan naar je kind kijkt wordt je herinnerd aan wat voor grote fout jij gemaakt hebt. Het zou egoistisch zijn om zoiets te veroorzaken en er dan snel tussenuit te knijpen. Het zou ook erg lullig zijn om de vader op te zadelen met problemen die jij veroorzaakt hebt.

Nee ik zou mij zelf nooit kunnen vergeven.
Ik zou ook niet weggaan trouwens.

Nee, natuurlijk zou ik me daar altijd ontzettend schuldig over voelen. Maar ik zou me nog veel verschrikkelijker voelen als ik mijn kind daarna niet kon helpen in haar verdere leven.

Wat ontzettend zwak van die moeder om weg te gaan!

Of ik zo zou kunnen leven als ik weet dat het door mijn schuld is gekomen, nee, maar ik moet wel.
Ik denk dat het voor dat meisje des te pijnlijker is dat haar moeder ook nog eens het contact heeft verbroken om hoe ze er nu uitziet.
Maar ik zou me wel altijd schuldig blijven voelen.

Wat Fiwen zegt vind ik ook, kwalijk dat ze heeft gewacht op de brandweer ipv zelf te proberen.

Eerst je kind laten verbranden en dan je kind achterlaten. Strak, ben je goed bezig, denk ik zo.


Ik zou het mezelf ook niet kunnen vergeven, maar om nu het hazepad te kiezen...

Ja. Ik wel. Ik heb echt 't allerbeste voor met J. en stel hij verbrandt door mijn fout, dan zou ik er alles aan willen doen om hem te begeleiden. Om vergiffenis vraag ik hem wel als hij ouder is maar om weg te gaan, dus je kind verbranden én een trap nageven om ook weg te gaan dát zou ik nooit doen. Zijn situatie veranderd er niet mee.

Wel verschrikkelijk hoor als zoiets gebeurd.

Slakje schreef:Eerst je kind laten verbranden en dan je kind achterlaten. Strak, ben je goed bezig, denk ik zo.


Ik zou het mezelf ook niet kunnen vergeven, maar om nu het hazepad te kiezen...

Nou dit dus!

Ik zou mezelf dat nooit vergeven, maar zou niet de zorg uit handen geven.

Dit is wel een enorme opeenstapeling van erge dingen. Dat je überhaupt rookt in de kamer van je kind, dat je zo onzorgvuldig met je sigaret omgaat, dat je gewoon gaat staan wachten terwijl je kind in een brandende kamer is en dat je er dan ook nog eens vandoor gaat omdat je het zelf niet aan kunt. Nee, ik zou niet bepaald trots op mezelf zijn als ik deze persoon was, om het maar even mild uit te drukken.

Ik zou mezelf dat zeker niet kunnen vergeven, maar ik zou ook zeker niet alle contact verbreken maar er juist alles aan doen om mijn kind toch nog zo'n aangenaam mogelijk leven te geven.

Susan schreef:Dit is wel een enorme opeenstapeling van erge dingen. Dat je überhaupt rookt in de kamer van je kind, dat je zo onzorgvuldig met je sigaret omgaat, dat je gewoon gaat staan wachten terwijl je kind in een brandende kamer is en dat je er dan ook nog eens vandoor gaat omdat je het zelf niet aan kunt. Nee, ik zou niet bepaald trots op mezelf zijn als ik deze persoon was, om het maar even mild uit te drukken.

Ze was aan het roken toen ze de baby hoorde huilen en had haar sigaret even op een tafeltje gelegd en was hem daarna vergeten Haar dochter is niet boos op haar moeder zegt ze, maar vindt het wel heel erg dat ze rookte in de buurt van haar en dat dit dus überhaupt kon gebeuren..

Ja, je gaat toch al niet roken op de kamer van je kind, dat vind ik al te krankzinnig voor woorden, zelfs al zou je kind er op dat moment niet eens zijn. Het is wel de kamer waar je kind moet slapen. Ik vind trouwens ook niet dat je in de huiskamer hoort te roken als je kinderen er zijn.

Knap van de dochter dat ze niet boos is, maar ik denk dat dat er meer mee te maken heeft dat boos zijn haar juist veel energie zou kosten en dat het haarzelf meer rust geeft om haar moeder te vergeven dan dat die moeder niets te verwijten valt.

Susan schreef:Dit is wel een enorme opeenstapeling van erge dingen. Dat je überhaupt rookt in de kamer van je kind, dat je zo onzorgvuldig met je sigaret omgaat, dat je gewoon gaat staan wachten terwijl je kind in een brandende kamer is en dat je er dan ook nog eens vandoor gaat omdat je het zelf niet aan kunt. Nee, ik zou niet bepaald trots op mezelf zijn als ik deze persoon was, om het maar even mild uit te drukken.

Nou, helemaal mee eens! Bah, krijg er een naar gevoel bij als ik er alleen al aan denk!

De moeder heeft gebeld en geprobeerd een ruit in te slaan om bij haar te komen. Toen dat niet lukte wou ze weer naar binnen, maar ze werd tegengehouden door omstanders. Op dat moment hoorde ze de sirenes ook al.
Dat is wat ik gisteren gezien heb in Reportage.

Maar ik zou het mezelf ook niet kunnen vergeven...