Vasthouden van een baby.

In mijn omgeving zowel familie als vriendenkring zijn de laatste tijd veel baby's geboren, super leuk allemaal. Maar ik merk wel dat als ik een baby vasthoud dat ik elke keer het idee heb dat ik het kindje laat vallen of verkeerd vast pak. Ik voel mij dus erg ongemakkelijk met een baby in mijn handen terwijl ik kinderen juist erg leuk vind. Van mijn schoonfamilie heb ik al een soort van lollige opmerking gekregen in de zin van: Ahh ik zie het, ze is er nog niet aan toe! Ik had toen de baby van een neef van mijn vriend vast, maar het was een erg wiebelig kindje wat niet bij mij op schoot wilde zitten maar continue wilde staan. Nu kan ik wel relativeren en ik dit met een korreltje zout nemen, weet tenslotte wie het zegt. Maar toch zou een beetje zekerheid fijn zijn, vooral omdat ik zelf een kinderwens heb.

Wie kan zich hierin herkennen? Hebben jullie dit ook met kindjes van familie of vrienden? En hoe is dat bij jullie eigen kindje gegaan? Hadden jullie daar ook z'n onzeker en misschien in het begin een onhandig gevoel bij?

Mijn man en schoonbroer vinden baby`s 'eng'. Ze vinden baby`s te klein en zijn bang dat ze hem/haar pijn doen of iets verkeerd doen. Zodra ze groter zijn en al wat meer kunnen vinden hun ze pas interessant worden.
Mijn man heeft onze zoon in het begin ook niet veel vastgehad, ik vind het jammer maar kan hem moeilijk dwingen.

Ik vind ze niet eng, meer de angst van stel je eens voor... Helemaal omdat het niet mijn kindje is. Mijn vriend gaat juist heel makkelijk met de kleintjes om. Als ik zie hoe super hij kinderen vasthoud en tegelijkertijd met ze speelt, voel ik mij echt z'n kluns daarbij. Slaat ook helemaal nergens op want ik twijfel echt niet aan mezelf of ik daardoor geen goede moeder zal zijn.

Pommes schreef:Mijn man en schoonbroer vinden baby`s 'eng'. Ze vinden baby`s te klein en zijn bang dat ze hem/haar pijn doen of iets verkeerd doen. Zodra ze groter zijn en al wat meer kunnen vinden hun ze pas interessant worden.
Mijn man heeft onze zoon in het begin ook niet veel vastgehad, ik vind het jammer maar kan hem moeilijk dwingen.

Nou ja, dat ligt er maar aan, als mijn man onze kinderen in het begin amper had opgetild dan had ik daar toch zeker wel wat van gezegd. Dat je het kind van een ander niet per se op schoot wil moet je zelf weten, maar bij je eigen kind hoort dat er gewoon bij.

als je eens wist hoe spastisch mijn man de oudste de eerste dagen heeft vast gehouden... Hij kon haar niet eens uit het wiegje pakken en haar op zijn arm leggen. Ze moest aangegeven worden en dan nog had ie zijn schouder helemaal opgetrokken. Is helemaal goed gekomen;)

Als je ze goed vasthoud kan er weinig misgaan hoor. Vooral als je gewoon op de bank of stoel zit, de eerste maanden zijn ze nog niet zo beweeglijk. En als jullie kinderen hebben dat zal je vriend/familie/kraamhulp je in het begin gewoon veel helpen/ondersteunen om te zorgen dat je je kind gerust vasthoud en verzorgd. En dat klunzig gevoel dat heeft mijn man dus ook maar sommige mensen hebben er meer aanleg voor de andere maar dat wil niet zeggen dat je het niet kan

Ik vond het ook altijd lastig, zelfs met onze eigen zoon snapte ik eerst niet hoe ik hem moest vasthouden zonder kramp te krijgen maar na een tijdje lukte dat prima hoor.
Als wij mensen op visite kregen en die hielden hem lastig vast dan hielp ik altijd even hoe het beter kon.

Ik vond een een baby van iemand anders vasthouden iets heel anders dan je eigen baby. Ik vond het niet eng hoor, om andermans kind vast te houden. Integendeel, ik vond het geweldig. Alleen het ongemakkelijke gevoel wat ik kreeg was juist omdat iedereen op je gaat letten. Hoe houdt ze het vast? Hoe kijkt ze erbij? Hoe legt ze het over van de ene arm in de andere? "Och, wat staat het schattig, zo'n baby in jouw armen!" Ik had het gevoel dat iedereen op mij en de baby lette, dan werd ik juist onzeker en vroeg ik me af of ik het wel allemaal goed deed. En hoe mensen over me dachten. Met mijn eigen dochter had ik dat totaal niet. Het is mijn kind, je bent samen met je man/vriend in een ruimte, bijna niemand die op je let. Heerlijk om je eigen kind vast te kunnen houden!

Mijn vriend vond het in het begin ook erg onwennig en eng, maar hij moest wel. De eerste nacht in het ziekenhuis bleef hij slapen. Als N. huilde moest hij haar uit bed halen en aan mij geven, zodat ik haar kon voeden. Het ging allemaal prima!

Ik herken het wel, voordat ik kinderen kreeg. Maar had het met mijn eigen kids helemaal niet, dat was heel natuurlijk en ging gewoon goed. En toch is het nog steeds onwennig om baby's van een ander vast te houden, want die voelen en bewegen toch anders dan je eigen kind. Je kent je eigen kind, zijn bewegingen en gewicht het beste...

ik heb dat dus wel, dat iedereen juist op ons/mij let nu met ons eigen kindje. Grappig dat het bij jou andersom is.

Mijn moeder werd altijd heel paniekerig als we bij familie op kraamvisite gingen en ik ging de baby vasthouden, ook toen ik allang volwassen was, volgens mij zag ze al voor zich dat ik de baby zou laten stuiteren. Ik heb als kind wel een keer per ongeluk een beschuitje met muisjes uit de hand van mijn vader gemept, en dat in een extreem netjes huis. Misschien dat het daardoor kwam of zo.

Best herkenbaar... Ik vind baby's erg leuk en als iemand vroeg of ik hun kindje wilde vasthouden wilde ik dat ook zeker, maar op de een of andere manier gingen ze dan altijd huilen of werden onrustig . Had dus het idee dat baby's mij gewoon niet zo leuk vinden, terwijl ik erg m'n best deed haha. Tijdens m'n zwangersdhap ook best wel eens 'bang' geweest dat m'n eigen kindje dat ook zou vinden. Maar toen M. geboren werd ging het eigenlijk heel natuurlijk en was de onzekerheid ook vrij snel weg

Ik was hoogzwanger, en hield een baby vast. Dit ging erg onwennig hoor! Sokje was uit, moest opnieuw aan en dat duurde ook even.

Eigen kind is toch anders, daar was dat onwennige eigenlijk meteen weg.

Daar zou ik me echt geen druk om maken hoor!
Ik ben dan wel zelf geen moeder, maar toen ik begon aan mijn opleiding ( verloskunde ) had ik volgens mij ooit één keer een baby vastgehouden. En nu, na een paar stages, ben ik er al heel handig in ( vind ik zelf ). Vind het altijd wel aandoenlijk als ik die kersverse vader een half uur zie doen over een rompertje aantrekken

niet te druk om maken, bij je eigen kind is het heel anders, vind ik..
8 maanden voordat t. kwam hield ik een baby van 2 weken vast en dacht ik 'ik moet nog flink oefenen'
maar je eigen baby pak je gewoon vast, mijn vriend ook terwijl hij járen gaan baby's vast had gehouden!

Sneeuwvlok schreef:Daar zou ik me echt geen druk om maken hoor!
Ik ben dan wel zelf geen moeder, maar toen ik begon aan mijn opleiding ( verloskunde ) had ik volgens mij ooit één keer een baby vastgehouden. En nu, na een paar stages, ben ik er al heel handig in ( vind ik zelf ). Vind het altijd wel aandoenlijk als ik die kersverse vader een half uur zie doen over een rompertje aantrekken

lief is dat he. Ik kon mijn ziekenhuisbed niet uit en aan het voeteneind stond de commode, met daarop onze zoon. Mijn man loopt gewoon weg 'schat dat mag echt niet he, zometeen valt hij eraf' owja hij weer terug... en nu zijn kleren liggen in die kast?? Gewoon even optillen schat (tja dat was simpeler gezegd dan dat hij het vond maar hij met zoon vasthoudend de kleertjes pakken). Hij snapte er echt niks van, moest telkens vertellen wat hij moest doen en hoe het aan moest. Echt enorm schattig
.. totdat ik dus na 4 dagen mijn bed uit kon en hem een keer zelf moest verschonen en aankleden toen snapte ik er niks van van een afstandje vond ik het toch makkelijker dan bij een krijsende kleine baby.

Ik denk dat t wel begrijpelijk is, omdat 1 het idd een baby van iemand anders is, en 2 het toch wat inwennig is omdat je gewoon niet dagelijks een baby vast hebt.
Een eigen baby heb je zo vaak vast, dat je niet anders weet

Floor schreef:

Sneeuwvlok schreef:Daar zou ik me echt geen druk om maken hoor!
Ik ben dan wel zelf geen moeder, maar toen ik begon aan mijn opleiding ( verloskunde ) had ik volgens mij ooit één keer een baby vastgehouden. En nu, na een paar stages, ben ik er al heel handig in ( vind ik zelf ). Vind het altijd wel aandoenlijk als ik die kersverse vader een half uur zie doen over een rompertje aantrekken

lief is dat he. Ik kon mijn ziekenhuisbed niet uit en aan het voeteneind stond de commode, met daarop onze zoon. Mijn man loopt gewoon weg 'schat dat mag echt niet he, zometeen valt hij eraf' owja hij weer terug... en nu zijn kleren liggen in die kast?? Gewoon even optillen schat (tja dat was simpeler gezegd dan dat hij het vond maar hij met zoon vasthoudend de kleertjes pakken). Hij snapte er echt niks van, moest telkens vertellen wat hij moest doen en hoe het aan moest. Echt enorm schattig
.. totdat ik dus na 4 dagen mijn bed uit kon en hem een keer zelf moest verschonen en aankleden toen snapte ik er niks van van een afstandje vond ik het toch makkelijker dan bij een krijsende kleine baby.

Ik leg hier eigenlijk elke avond kleertjes en een pamper klaar, hoef ik hem `s ochtends maar op het verschoningskussen te leggen en hetzelfde `s avonds leg ik zijn pyjama+pamper al klaar.
En eigen kind ben je inderdaad makkelijker mee. Met andermans kinderen ben je toch al snel wat voorzichtiger

Tamagotchi schreef:Ik herken het wel, voordat ik kinderen kreeg. Maar had het met mijn eigen kids helemaal niet, dat was heel natuurlijk en ging gewoon goed. En toch is het nog steeds onwennig om baby's van een ander vast te houden, want die voelen en bewegen toch anders dan je eigen kind. Je kent je eigen kind, zijn bewegingen en gewicht het beste...

+1

Mijn vriend had ook nog nooit een baby vast gehouden tot hij plots Louise vlak na de geboorte in zijn handen geduwd kreeg.

Mijn schoonbroer durfde Louise ook nooit vastnemen. Nu gaat het wel beter, maar hij vindt het erg onwennig.

Tamagotchi schreef:Ik herken het wel, voordat ik kinderen kreeg. Maar had het met mijn eigen kids helemaal niet, dat was heel natuurlijk en ging gewoon goed. En toch is het nog steeds onwennig om baby's van een ander vast te houden, want die voelen en bewegen toch anders dan je eigen kind. Je kent je eigen kind, zijn bewegingen en gewicht het beste...

+1

heel herkenbaar! Ik had precies hetzelfde gevoel en trillerige armpjes en angsten. Is helemaal goed gekomen toen mijn broer en 2 vriendinnen rond dezelfde tijd een kindje kregen. Heb er helemaal geen last meer van. Geen zorgen dus....komt helemaal goed!

Ik voel me ook altijd zo klunzig als ik een baby vast moet houden. Toch zal ik over een aantal weken er wel aan moeten wennen Ik denk dat je het vanzelf wel leert.