Volgen of leiden?

Volg of leid jij je kinderen (of de kinderen op je werk, zoals bij mij het geval). Waarom doe je dat? Wat zijn de voor -en nadelen?

Allebei. Ik volg mijn kinderen zoveel mogelijk in hun behoeften, maar ik begeleid ze ook in de keuzes die ze maken en de stappen die ze zetten. Sommige keuzes mogen ze zelf maken en sommige keuzes maak ik voor ze.

Liadan schreef:Allebei. Ik volg mijn kinderen zoveel mogelijk in hun behoeften, maar ik begeleid ze ook in de keuzes die ze maken en de stappen die ze zetten. Sommige keuzes mogen ze zelf maken en sommige keuzes maak ik voor ze.

Helemaal mee eens

Voor zover ik vind dat t kan volg ik, als die grens overschreden wordt leid ik. En dan niet 'omdat ik het zeg', maar met duidelijke uitleg.

Ik had misschien in mijn OP iets specifieker moeten zijn want je moet het denk ik niet te letterlijk nemen, je kunt je kind natuurlijk nooit helemaal volgen of helemaal leiden. Gewoon in de dagelijkse dingen, waar gaat je voorkeur naar uit?

Geef je je kind een zogenaamd kant-en-klaar knutsel of geef je wat knutsel spullen en laat je je kind vrij in zijn creativiteit? Zet jij een filmpje op voor je kind of laat je je kind beslissen dat hij/zij tv wil kijken en kiezen welk filmpje? Bepaal jij wanneer je kind buiten gaat spelen of bepaalt je kind dat zelf? Dwing jij je kind dingen te eten of laat je je kind zelf ontdekken wat hij/zij wel of niet lekker vind. En gaat het zoals jij het wil? Of zou je misschien graag juist meer willen volgen/leiden? Het kan misschien ook zo zijn dat volgen je heel prettig/natuurlijk lijkt maar dat het niet in jouw aard zit.

Ik merk dat mijn eigen voorkeur naar volgen gaat; luisteren naar de behoefte van het kind, terwijl dat in de praktijk niet altijd makkelijk is. Ik ben tóch snel geneigd om te gaan leiden.

Toet schreef:
Ik merk dat mijn eigen voorkeur naar volgen gaat; luisteren naar de behoefte van het kind, terwijl dat in de praktijk niet altijd makkelijk is. Ik ben tóch snel geneigd om te gaan leiden.

Dit heb ik dus ook! Ik probeer mijn kinderen (nou ja, nu alleen de oudste nog..) veel keuzes zelf te laten maken. Maar heb gauw de neiging dit over te nemen!

Liadan schreef:Allebei. Ik volg mijn kinderen zoveel mogelijk in hun behoeften, maar ik begeleid ze ook in de keuzes die ze maken en de stappen die ze zetten. Sommige keuzes mogen ze zelf maken en sommige keuzes maak ik voor ze.

Wat mooi geschreven! Hier kan ik mij wel in vinden.

Ik volg mijn kinderen zoveel mogelijk. Ik houd helemaal niet van kant-en-klaar knutsels, ze zijn daarin vrij om te maken wat ze willen. Als ze buiten willen spelen, gaan we naar buiten. Vies worden vind ik ook geen probleem, vorige week zijn we naar het bos geweest en rolde mijn zoon door de modder met zijn jas (oke, dat ging per ongeluk, hij viel) en liep met zijn schoenen door de plassen en liep mijn dochter wat te ver het water in waardoor haar laarzen volliepen. Ik laat ze lekker ontdekken.
Mijn dochter mag zelf kiezen wat ze op televisie wil kijken (maar dan wel programma's die ik geschikt vind voor haar). Ze mag niet zelf kiezen wanneer en hoelang ze kijkt, ik vind het niet goed voor haar als ze lang televisie kijkt. Die keuze maak ik dus voor haar.
Met eten hoeven ze hun bord niet leeg te eten, ze hoeven ook niet verplicht te proeven, ze krijgen een bord voor hun neus en bepalen zelf of ze eten en hoeveel.
Ik probeer zoveel mogelijk naar de behoeften van de kinderen te luisteren, soms vind ik dat wel lastig omdat mijn kinderen soms erg verschillende behoeften hebben.

Ik volg mijn kind, absoluut. En eigenlijk vind ik dat heel vervelend van mezelf. Ik ben continue bezig het hem naar de zin te maken en ik heb nu met kleine dingen geen idee waar mijn grenzen liggen. Laatst schreeuwde hij moord en brand toen ik zijn jas aan wilde trekken. Ik vond het zo vervelend voor hem dat ik iets moest doen dat hij niet wilde dat ik hem maar een bodywarmer aangetrokken heb . Vijf min later dacht ik 'naar buiten is een jas aan, dat is mijn regel' en ik moet hem leren dat niet alles kan zoals hij wil. Maar op het moment zelf dacht ik 'ach, als hij geen jas aan wil, wat maakt het uit' .

Leuke dit! En dan praat ik even vanuit mijn werk. Dit is vaak een leuk discussie punt op mijn werk. Kindgericht, hoe ver ga je daar in.. Ik zelf werk graag kindgericht maar vind wel dat er een grens is.
Ik vind dat je je bewust moet zijn, samen met je collega's, dat je op die manier wilt werken, en hoe ver je hier in wilt gaan. Als jou collega er net zo over denkt, dan kom je heel ver.
Bij mijn kind wil ik ook graag naar zijn behoeften kijken. Maar ook vind ik dat hij mijn leiding af en toe nodig heeft, maar dat merk je dan ook wel!

Ik volg mijn kinderen binnen de grenzen die wij stellen. Sommige dingen moeten gewoon maar daarbuiten hebben ze veel vrijheid om zelf dingen te doen en te ontdekken.
Als we gaan knutselen krijgt hij gewoon spulletjes en mag hij zelf bedenken wat hij wil gaan doen of maken. Ze mogen zelf kiezen wat ze kijken maar ik beaal hoe lang er gekeken mag worden. Als ze geen honger hebben hoeven ze niet te eten maar ze moeten wel altijd een hapje proeven (en dan eten ze meestal hun bord leeg). Als ze in de plassen willen stampen mag dat maar wel met laarzen aan.

Eens met Liadan.

Luuk bepaalt zo veel mogelijk wanneer hij wil slapen, eten, drinken, knuffelen, spelen, etc. Als hij bijv. niet gevoerd wil worden, maar zelf wil eten, dan mag dit, ook al wordt het een rommel. Hij mag zelf ontdekken e.d., maar ik bepaal wel dat hij niet aan de oven mag komen, of niet aan de kat zijn staart mag trekken (ook al vindt hij dat wel errug leuk ).

Ik leid ze en daarin hebben zij hun vrijheden. Ik volg ze en daarin hebben zij hun beperkingen.

Supertalentje schreef:Ik volg mijn kind, absoluut. En eigenlijk vind ik dat heel vervelend van mezelf. Ik ben continue bezig het hem naar de zin te maken en ik heb nu met kleine dingen geen idee waar mijn grenzen liggen. Laatst schreeuwde hij moord en brand toen ik zijn jas aan wilde trekken. Ik vond het zo vervelend voor hem dat ik iets moest doen dat hij niet wilde dat ik hem maar een bodywarmer aangetrokken heb . Vijf min later dacht ik 'naar buiten is een jas aan, dat is mijn regel' en ik moet hem leren dat niet alles kan zoals hij wil. Maar op het moment zelf dacht ik 'ach, als hij geen jas aan wil, wat maakt het uit' .

In deze situatie zou ik precies het zelfde als jou doen, als een kind geen jas aan wil ga ik hem toch zeker niet dwingen, dan maar lekker een bodywarmer. Wat vervelend dat je je soms schuldig voelt daarna, dat is helemaal niet nodig, je kunt ook niet altijd consequent zijn en je kind volgen is ook een kracht. Alleen is het inderdaad wel handig dat je daarbij niet over je eigen grenzen heen gaat.

Mamsie schreef:Ik leid ze en daarin hebben zij hun vrijheden. Ik volg ze en daarin hebben zij hun beperkingen.

Mooi gezegd

Toet schreef:

Supertalentje schreef:Ik volg mijn kind, absoluut. En eigenlijk vind ik dat heel vervelend van mezelf. Ik ben continue bezig het hem naar de zin te maken en ik heb nu met kleine dingen geen idee waar mijn grenzen liggen. Laatst schreeuwde hij moord en brand toen ik zijn jas aan wilde trekken. Ik vond het zo vervelend voor hem dat ik iets moest doen dat hij niet wilde dat ik hem maar een bodywarmer aangetrokken heb . Vijf min later dacht ik 'naar buiten is een jas aan, dat is mijn regel' en ik moet hem leren dat niet alles kan zoals hij wil. Maar op het moment zelf dacht ik 'ach, als hij geen jas aan wil, wat maakt het uit' .

In deze situatie zou ik precies het zelfde als jou doen, als een kind geen jas aan wil ga ik hem toch zeker niet dwingen, dan maar lekker een bodywarmer. Wat vervelend dat je je soms schuldig voelt daarna, dat is helemaal niet nodig, je kunt ook niet altijd consequent zijn en je kind volgen is ook een kracht. Alleen is het inderdaad wel handig dat je daarbij niet over je eigen grenzen heen gaat.

Mijn dochter krijgt echt een jas aan ook wil ze niet hoor. Ik ga haar niet met dit weer naar buiten laten gaan zonder jas omdat ze gaat gillen als ik die aantrek. Als het weer het toe laat zou ik een bodywarmer prima vinden maar zoals vanmorgen om 6.30 vind ik dat echt te koud dus leuk of niet, dan gaat die jas echt aan.

Ik zou, denk ik, meer leiden. Die neiging heb ik eerder dan te volgen. Als ik zeg: we gaan naar bed, dan gaan we naar bed. Als we gaan eten, ga je eten. Ik zou mijn kind niet zelf laten bepalen wanneer het wil eten, drinken, slapen. Daar zou ik een structuur voor hebben. Binnen die structuur, als het om minder belangrijke dingen gaat, zou ik hem/haar wel zoveel mogelijk laten ontdekken, en helemaal meegaan in die ontdekkingstocht.

Tania schreef:Ik volg mijn kinderen binnen de grenzen die wij stellen. Sommige dingen moeten gewoon maar daarbuiten hebben ze veel vrijheid om zelf dingen te doen en te ontdekken.
Als we gaan knutselen krijgt hij gewoon spulletjes en mag hij zelf bedenken wat hij wil gaan doen of maken. Ze mogen zelf kiezen wat ze kijken maar ik beaal hoe lang er gekeken mag worden. Als ze geen honger hebben hoeven ze niet te eten maar ze moeten wel altijd een hapje proeven (en dan eten ze meestal hun bord leeg). Als ze in de plassen willen stampen mag dat maar wel met laarzen aan.

+1

Tania schreef:

Toet schreef:

Supertalentje schreef:Ik volg mijn kind, absoluut. En eigenlijk vind ik dat heel vervelend van mezelf. Ik ben continue bezig het hem naar de zin te maken en ik heb nu met kleine dingen geen idee waar mijn grenzen liggen. Laatst schreeuwde hij moord en brand toen ik zijn jas aan wilde trekken. Ik vond het zo vervelend voor hem dat ik iets moest doen dat hij niet wilde dat ik hem maar een bodywarmer aangetrokken heb . Vijf min later dacht ik 'naar buiten is een jas aan, dat is mijn regel' en ik moet hem leren dat niet alles kan zoals hij wil. Maar op het moment zelf dacht ik 'ach, als hij geen jas aan wil, wat maakt het uit' .

In deze situatie zou ik precies het zelfde als jou doen, als een kind geen jas aan wil ga ik hem toch zeker niet dwingen, dan maar lekker een bodywarmer. Wat vervelend dat je je soms schuldig voelt daarna, dat is helemaal niet nodig, je kunt ook niet altijd consequent zijn en je kind volgen is ook een kracht. Alleen is het inderdaad wel handig dat je daarbij niet over je eigen grenzen heen gaat.

Mijn dochter krijgt echt een jas aan ook wil ze niet hoor. Ik ga haar niet met dit weer naar buiten laten gaan zonder jas omdat ze gaat gillen als ik die aantrek. Als het weer het toe laat zou ik een bodywarmer prima vinden maar zoals vanmorgen om 6.30 vind ik dat echt te koud dus leuk of niet, dan gaat die jas echt aan.

Ja het is natuurlijk afhankelijk van het weer, de leeftijd van je kind en per situatie verschillend. De kinderen waar ik mee werk zijn ook iets ouder, meestal boven de 6 dus dat is alweer een heel ander verhaal. Ik heb het op mijn werk ook heel vaak meegemaakt dat de jongens (10-15 jaar) met 18 graden tijdens het voetballen in de tuin hun shirts al uittrokken. Behalve dat ik daar een luchtige opmerking over maak ga ik ze niet vertellen dat ze hun shirt aan moeten doen. Ik kan het wel te koud vinden, ik vind dat ik niet voor hen kan bepalen wat te warm/koud is.

Ik volg mijn dochter heel veel, maar wel binnen mijn eigen grenzen. Ik vind het belangrijk dat zij naar haar lichaam leert luisteren. Ik geloof er niet in dat het goed is voor een kind als het bijv gedwongen wordt om een bepaalde hoeveelheid te eten. Of een baby wat in slaap moet huilen. Dus daarin volg ik mijn dochter. Als baby betekende dat dat zij borstvoeding op verzoek kreeg en sliep wanneer het uit kwam. De regelmaat kwam vanzelf wel, daar heb ik geen schema oid voor nodig gehad.
Nu laat ik haar niet zomaar ieder moment van de dag slapen, omdat ze dan 's avonds niet meer slaapt. Qua eten mag ze nog steeds weten hoeveel ze eet. Als ze niet wil eten dan eet ze niet, wil ze wel dan mag ze zelf weten hoeveel.

Wel denk ik dat de mate in volgen per kind verschillend kan zijn. Zoon zal straks bijvoorbeeld iets minder ruimte daarvoor hebben, aangezien er nog een kind in huis is waar rekening mee gehouden moet worden.

Dan is het ook nog anders of het over je eigen kind gaat of over de kinderen van een ander. Jouw voorbeeld Toet over dat de kinderen hun shirts uit doen, het kan wel zo zijn dat ze het echt warm hebben, maar kinderen volgen elkaar heel snel dus doen er waarschijnlijk ook een paar hun shirt uit omdat ze het voorbeeld volgen. Wanneer ik voor een instelling werk, kijk ook naar wat ouders fijn zouden vinden. Zo zou ik dan bijvoorbeeld wel zeggen dat ze hun shirt aan moeten houden (omdat er bijvoorbeeld net iemand ziek is geweest).

Ik volg mijn kind, binnen bepaalde grenzen die ik stel. Zij volgt mij weer op haar manier, door het goede voorbeeld wat ik haar probeer te geven.

Zij bepaalt hoeveel zij eet. Wanneer ze genoeg heeft of even geen trek heeft dan is dat prima. Door zelf (meestal) netjes mijn bord leeg te eten laat ik haar zien hoe het moet. Uiteindelijk zal ze heel veel dingen zelf ontdekken of vanzelf overnemen. Bij het knutselen laat ik haar ook haar eigen gang gaan, ze is creatief genoeg om dingen te bedenken.

Parisienne schreef:Ik volg mijn kind, binnen bepaalde grenzen die ik stel. Zij volgt mij weer op haar manier, door het goede voorbeeld wat ik haar probeer te geven.

Zij bepaalt hoeveel zij eet. Wanneer ze genoeg heeft of even geen trek heeft dan is dat prima. Door zelf (meestal) netjes mijn bord leeg te eten laat ik haar zien hoe het moet. Uiteindelijk zal ze heel veel dingen zelf ontdekken of vanzelf overnemen. Bij het knutselen laat ik haar ook haar eigen gang gaan, ze is creatief genoeg om dingen te bedenken.

Dat geloof ik dat dat het beste is. Zelf het goede voorbeeld geven.
Laatst had ik een leuk stuk gelezen over voorleven.

Ik vind dat dat ook erg belangrijk is. Ik vertel N. niet wat ze 'moet' doen, maar ik laat gewoon in ons dagelijks leven zien hoe dingen horen. Ze nemen de meeste dingen echt vanzelf over.

Ik dwing ze niet om hun bord leeg te eten, maar ik dwing ze wel om hun jas of schoenen aan te trekken voor ze naar buiten gaan. Het is nou eenmaal niet altijd een optie om binnen te blijven zitten en je kan ook niet zonder schoenen of jas naar school. Ezra wil 's ochtends soms niet aangekleed worden, maar dat gebeurt dan toch echt. Ik ga hem niet in zijn pyjama met de taxi meegeven.