Volgen of leiden?

Parisienne schreef:Ik vind dat dat ook erg belangrijk is. Ik vertel N. niet wat ze 'moet' doen, maar ik laat gewoon in ons dagelijks leven zien hoe dingen horen. Ze nemen de meeste dingen echt vanzelf over.

Yrsa neemt ook heel veel van die beleefdheidsvormen zelf over, zoals met twee woorden spreken, bedanken, groeten. Tegenwoordig zegt ze ook vaak: 'Dank je voor je hulp.' Of, als ik haar ergens voor bedank: 'Graag gedaan.' Dat kopieert ze ook van ons, en soms ook wel van anderen of van de televisie.

Soms is het ook onvermijdelijk om dingen voor ze te bepalen. Susan, jij zult met name voor Ezra ook vast keuzes moeten maken. Je kunt niet alles aan een kind overlaten, het duurt een tijd voor ze oorzaak-gevolg doorhebben. Ik merk het bij N. ook. Ondanks dat ze heel erg zelfstandig is en ontzettend veel dingen weet en zelf kan bepalen, moet ik toch keuzes voor haar maken. Zeker als ze in een bepaalde 'bui' van bijvoorbeeld frustratie/boosheid/verdriet komt. Ik moet het dan beëindigen door voor haar een keuze te maken, anders wordt het alleen maar moeilijker. Dit is voor ons ook een belangrijk advies van de kinderpsycholoog geweest.

Ja, voor Ezra moet ik zeker veel beslissen. Ik lees wel eens over moeders die hun kind in hun pyjama naar school laten gaan bij wijze van lesje, nu denk ik dat ik dat sowieso niet zou doen, maar het zou hem ook nog eens geen biet interesseren. Ik denk dat hij het alleen maar makkelijk zou vinden, dan kan hij het aankleedritueel 's morgens gewoon overslaan.

Toet schreef:

Tania schreef:

Toet schreef:

Supertalentje schreef:Ik volg mijn kind, absoluut. En eigenlijk vind ik dat heel vervelend van mezelf. Ik ben continue bezig het hem naar de zin te maken en ik heb nu met kleine dingen geen idee waar mijn grenzen liggen. Laatst schreeuwde hij moord en brand toen ik zijn jas aan wilde trekken. Ik vond het zo vervelend voor hem dat ik iets moest doen dat hij niet wilde dat ik hem maar een bodywarmer aangetrokken heb . Vijf min later dacht ik 'naar buiten is een jas aan, dat is mijn regel' en ik moet hem leren dat niet alles kan zoals hij wil. Maar op het moment zelf dacht ik 'ach, als hij geen jas aan wil, wat maakt het uit' .

In deze situatie zou ik precies het zelfde als jou doen, als een kind geen jas aan wil ga ik hem toch zeker niet dwingen, dan maar lekker een bodywarmer. Wat vervelend dat je je soms schuldig voelt daarna, dat is helemaal niet nodig, je kunt ook niet altijd consequent zijn en je kind volgen is ook een kracht. Alleen is het inderdaad wel handig dat je daarbij niet over je eigen grenzen heen gaat.

Mijn dochter krijgt echt een jas aan ook wil ze niet hoor. Ik ga haar niet met dit weer naar buiten laten gaan zonder jas omdat ze gaat gillen als ik die aantrek. Als het weer het toe laat zou ik een bodywarmer prima vinden maar zoals vanmorgen om 6.30 vind ik dat echt te koud dus leuk of niet, dan gaat die jas echt aan.

Ja het is natuurlijk afhankelijk van het weer, de leeftijd van je kind en per situatie verschillend. De kinderen waar ik mee werk zijn ook iets ouder, meestal boven de 6 dus dat is alweer een heel ander verhaal. Ik heb het op mijn werk ook heel vaak meegemaakt dat de jongens (10-15 jaar) met 18 graden tijdens het voetballen in de tuin hun shirts al uittrokken. Behalve dat ik daar een luchtige opmerking over maak ga ik ze niet vertellen dat ze hun shirt aan moeten doen. Ik kan het wel te koud vinden, ik vind dat ik niet voor hen kan bepalen wat te warm/koud is.

Ja dan vind ik het een ander verhaal inderdaad.
Als mijn dochter elke keer als ze gaat huilen met aankleden geen kleren aankrijgt kruipt ze de hele dag in d'r blote kont rond

Susan schreef:Ik dwing ze niet om hun bord leeg te eten, maar ik dwing ze wel om hun jas of schoenen aan te trekken voor ze naar buiten gaan. Het is nou eenmaal niet altijd een optie om binnen te blijven zitten en je kan ook niet zonder schoenen of jas naar school. Ezra wil 's ochtends soms niet aangekleed worden, maar dat gebeurt dan toch echt. Ik ga hem niet in zijn pyjama met de taxi meegeven.

Ja, maar dat vind ik dingen die vrij logisch zijn. In de zomer mag ze best met haar blote voeten in de tuin spelen, maar voor de rest moeten er buiten gewoon schoenen aan. Als ze bijvoorbeeld graag haar kaplaarzen aan wilt, terwijl ik haar gewone schoenen aan wil doen, dan laat ik haar dat wel gewoon doen.
Een jas moet nou eenmaal, zeker met dit weer. Ik leg haar wel uit waarom, in dit geval dus omdat het koud is. Als we dan met onze jas aan buiten staan dan benadruk ik nog een keer dat het koud is. Dan legt ze vanzelf de link.

Ook hou ik er 's ochtends rekening mee dat ze niet van haasten houdt. Als ik haar vlug aan wil kleden dan werkt dat niet, dus dan staan we wat vroeger op om het wel in een rustig tempo te kunnen doen.
Ik hou dus rekening met haar wensen, maar sommige dingen moeten gewoon.

Dat van die blote billen zou hier ook zo zijn haha.
Voor de rest is mijn dochter nog wel erg jong om dingen te beslissen.
Als ze geen honger heeft is voor mij geen probleem als ze maar genoeg drinkt, wij hebben ook weleens minder honger. Ze mag niet alle spullen hebben om te spelen. Zo wil ze het liefst met onze telefoon spelen.
Ze moet nu nog leren wat wel en niet mag dus vind ik het belangrijk om grenzen aan te geven. Niet in de keuken als mama kookt en dat soort dingen.

Ik laat me trouwens ook makkelijk ompraten hoor. Soms kan ik wel standvastig zijn, maar vaak ook niet. Ik heb er ook echt moeite mee om nee te zeggen.

Ik heb ook zoiets idioots dat als ik bedenk om een bepaald iets te kopen voor de kinderen en ik vind het vervolgens te duur of ik besluit om een andere reden om het niet te doen, dat ik me dan schuldig en een krent voel. Terwijl zij niet eens wisten dat ik overwoog om het te kopen.

Susan schreef:Ik laat me trouwens ook makkelijk ompraten hoor. Soms kan ik wel standvastig zijn, maar vaak ook niet. Ik heb er ook echt moeite mee om nee te zeggen.

Dit herken ik wel Niet dat Luuk al kan praten, maar soms doet hij iets en dan zeg ik nee, maar denk ik waarom eigenlijk niet? en laat ik het toch gebeuren...

Ja, herkenbaar. Net wilde Yrsa heel graag patatjes eten bij McDonalds en ik had al nee gezegd, maar dan denk ik: ach, het viel zo tegen bij het huis van Sinterklaas (het uitje van vanmiddag), het was zo druk en ze heeft Sinterklaas niet eens een handje kunnen geven, dus laten we maar patatjes halen. Vervolgens zeg ik dat we ze wel onderweg opeten en niet daar gaan zitten, maar dan zie ik weer andere meisjes in de kinderhoek en dan hoor ik mezelf alweer zeggen: 'Nou oké, maar héél even dan.'

Lot schreef:Dan is het ook nog anders of het over je eigen kind gaat of over de kinderen van een ander. Jouw voorbeeld Toet over dat de kinderen hun shirts uit doen, het kan wel zo zijn dat ze het echt warm hebben, maar kinderen volgen elkaar heel snel dus doen er waarschijnlijk ook een paar hun shirt uit omdat ze het voorbeeld volgen. Wanneer ik voor een instelling werk, kijk ook naar wat ouders fijn zouden vinden. Zo zou ik dan bijvoorbeeld wel zeggen dat ze hun shirt aan moeten houden (omdat er bijvoorbeeld net iemand ziek is geweest).

Ja dat is het zeker! Ik dacht dat ik ook een stukje had getypt over het verschil in relatie (ouder-kind of pedagoog-kind) maar dat heb ik blijkbaar weer weggehaald haha. Precies, omdat de kinderen elkaar volgen zal ik er ook altijd een opmerking over maken, zodat de kinderen in twijfel getrokken worden en de ruimte krijgen na te denken over de gemaakte beslissing. Daarna laat ik ze vrij in de keuze wat ze met mijn opmerking doen.

Susan schreef:Ja, herkenbaar. Net wilde Yrsa heel graag patatjes eten bij McDonalds en ik had al nee gezegd, maar dan denk ik: ach, het viel zo tegen bij het huis van Sinterklaas (het uitje van vanmiddag), het was zo druk en ze heeft Sinterklaas niet eens een handje kunnen geven, dus laten we maar patatjes halen. Vervolgens zeg ik dat we ze wel onderweg opeten en niet daar gaan zitten, maar dan zie ik weer andere meisjes in de kinderhoek en dan hoor ik mezelf alweer zeggen: 'Nou oké, maar héél even dan.'

Haha herkenbaar. Ik laat mezelf ook te makkelijk ompraten, vaak is het zo dat ik dan geen zin in een hele scéne heb of me schuldig voel over iets.

Bij ons is het trouwens ook zo dat hij altijd mag kiezen wat hij op brood wil en wat hij wil drinken.

Zoon ging trouwens met trui, bodywarmer, sjaal, muts in zak in kinderwagen naar buiten, smiddags, om boodschappen te doen. Van niet aankleden is geen sprake en een schone luier moet ook, maar dat kan niet anders. Ik had verwacht dat ik 'strenger' zou zijn omdat ik onder volwassenen geen volger ben. Nu hij 11 maanden is en een eigen willetje krijgt vind ik het lastig te bepalen waar mijn grens ligt bij kleine dingen omdat ik daar nooit bij stil gestaan heb.

Het lastige vind ik nog steeds als hij een keel opzet alsof hem groot onrecht wordt aangedaan (jas aantrekken, tanden poetsen), dan voel ik me zo'n trut.

Susan schreef:Ja, herkenbaar. Net wilde Yrsa heel graag patatjes eten bij McDonalds en ik had al nee gezegd, maar dan denk ik: ach, het viel zo tegen bij het huis van Sinterklaas (het uitje van vanmiddag), het was zo druk en ze heeft Sinterklaas niet eens een handje kunnen geven, dus laten we maar patatjes halen. Vervolgens zeg ik dat we ze wel onderweg opeten en niet daar gaan zitten, maar dan zie ik weer andere meisjes in de kinderhoek en dan hoor ik mezelf alweer zeggen: 'Nou oké, maar héél even dan.'

hahhaa heel herkenbaar dat zou ik ook zo doen.

Sommige andere dingen, zoals jas aan buiten, daar heeft hij geen keuze in. Sommige dingen moeten eenmaal helaas, ik blijf dan ook niet onderhandelen of wat dan ook die jas moet aan..klaar. Nu is R in dat soort dingen enorm makkelijk en als ik iets uitleg snapt hij het en is het goed. In andere dingen, wat hij op brood wilt etc, heeft hij wel inspraak in.

In sommige dingen ben ik erg makkelijk maar dingen die gewoon echt moeten dan blijf ik niet met hem tutten, dan is het al snel klaar, ik ben daar heel consequent in. Zo moet hij bijv. voordat we weggaan naar de wc. Ik leg altijd uit dat we even onderweg zijn etc etc maar dat hij wel moet gaan. Dat wil hij niet altijd maar dat zijn dingen die gewoon moeten.

Voor de rest dus een combi tussen leiden en volgen en ik denk dat dat ook het beste is. Je kunt niet alleen maar leiden maar ook niet alleen maar altijd je kind volgen.