Soms gaat een vriendschap dood..

Ik zal het straks even opnieuw typen om het beter uit te leggen..

Heb je dit wel eens tegen haar gezegd? Dat je het jammer vindt dat jullie vriendschap zo is veranderd sinds zij kinderen heeft gekregen?

Mijn beste vriendin heeft 3 kinderen en ik ga daar elke week heen. Scheelt dat ik het ook leuk vind met haar kinderen. Ik ga dan ook naar verjaardagen, afzwemmen, avond 4 daagse noem maar op. Ik help zelfs met de kinderfeestjes.
Misschien is het verstandig om het een keer te zeggen tegen haar dat je het jammer vind dat jullie niks meer samen doen en of jullie eens samen een bakkie in de stad kunnen doen ofzo. En dat je het gevoel heb dat je wordt genegeerd op verjaardagen. Misschien is ze zich er niet van bewust dat kan ook.

Ik weet niet maar volgens mij láten mensen vriendschappen dood gaan. Soms kan het líjken dat een vriendschap niet meer is wat 't was, maar als je échte vriendinen bent, trek je je scheur toch open?

Geef jij dat zelf aan aan haar? Of niet?

En dat je nooit meer iets met haar doet, ligt dat alleen aan haar? Vraag je haar weleens om iets te gaan doen op een tijdstip dat haar kinderen níet mee kunnen? Want als je elke keer overdag afspreekt bij jou of haar thuis dan is het logisch dat er kinderen bij zijn, die heeft ze nou eenmaal en die kan ze niet wegdoen omdat jij het niet leuk vindt.

Ik spreek zelf eigenlijk alleen maar zonder kinderen af, maar als vriendinnen hier overdag thee komen drinken of ze nodigen mij uit, dan zijn mijn kinderen erbij.
En dat het alleen over kinderen gaat, heb jij zelf nog iets te vertellen? Je zegt 'ze vraagt niets meer aan mij' maar vraag jij wel wat aan haar en dan niet kind-gerelateerd? En vertel je weleens iets uit jezelf over wat jou bezig houdt?

Snap je hoeveel impact een kind op je leven heeft? Volgens mij niet. Nou is het natuurlijk niet goed om alléén maar met kinderen bezig te zijn, als dat echt zo is dan zit ze fout. Maar hoeveel moeite doe jij om dat te voorkomen? Ik heb zelf nauwelijks vrienden meer over uit de tijd van voor ik kinderen had, puur omdat ze mij alleen nog maar als moeder zagen. Ik ewrd niet meer uitgenodigd voor dingen die 's avonds waren 'want dan kun je toch niet' en als ik ergens kwam werd er alleen maar iets over de kinderen gevraagd, nooit over werk, hobby's, het nieuws of iets anders. Het leek erop dat zij er vanuit gingen dat ik alleen nog maar met kinderen bezig was. Dat was alleen niet zo. Maar die vrienden heb ik niet meer, ik heb een hele nieuwe vriendengroep opgebouwd. Ook kinderloos, maar dat is geen enkel punt. Daarom denk ik dat het niet zoveel met wel/geen kinderen hebben te maken heeft, maar wél met je hele houding. Hoeveel moeite doen jullie alletwéé nog om je in te leven in elkaars leven?

Trisha schreef:Ik weet niet maar volgens mij láten mensen vriendschappen dood gaan. Soms kan het líjken dat een vriendschap niet meer is wat 't was, maar als je échte vriendinen bent, trek je je scheur toch open?

+1

Trisha schreef:Ik weet niet maar volgens mij láten mensen vriendschappen dood gaan. Soms kan het líjken dat een vriendschap niet meer is wat 't was, maar als je échte vriendinen bent, trek je je scheur toch open?

Ook echte vriendschappen gaan over hoor. Mensen veranderen, dus je groeit weleens uit elkaar. Of dat nou door verschillende levensfases is of doordat er 1 gaat verhuizen of je uiteindelijk elkaar niets meer te vertellen hebt. Dat komt gewoon voor.

Ik herken het ook wel. Mijn vriend en ik zijn het enige stel in onze vriendenkring dat nog zonder kinderen is. De reste heeft allemaal kinderen gekregen.
Ik merk wel dat de vriendschappen veranderen. Ik moest er enorm aan wennen dat mijn vriendinnen stuk voor stuk moeder werden en dus andere prioriteiten kregen. Ik merkte dat ik was verschoven op de belangrijkheidsschaal. Alles draait om de kindjes. Ik heb een tijdje in een soort dip gezeten, wist niet goed hoe ik er mee om moest gaan. Als ik dan bijvoorbeeld wilde afspreken, vulde ik voor mezelf al in dat het mijn vriendinnen niet zou passen en belde ik al helemaal niet meer. Wat tot gevolg had dat ik mijn vriendinnen nauwelijks meer zag.
Dat vond ik ook te gek voor woorden, dus heb ik mezelf een schop onder de kont gegeven en weer wat meer initiatief getoond, én goede gesprekken gehad.
Nu merk ik dat de vriendschappen een andere fase zijn in gegaan. Ik vind het zowel met als zonder kids hartstikke leuk om met vrienden af te spreken. Ik ben gek op de kinderen en mijn vrienden hebben zelf nog evenveel aandacht voor mij als voorheen.
Conclusie: ik ben erg blij dat ik heb geinvesteerd in de vriendschappen en ze niet dood heb laten bloeden.