Minder fijne dingen-topic

Ik zag geen topic waarin dit thuis zou kunnen horen en ik wilde dit toch even van me af schrijven.

Vandaag kwam één van m'n leidinggevenden naar me toe, ze had slecht nieuws zei ze. Wat blijkt, onze bedrijfsarts is tijdens zijn vakantie overleden. Gezonde man, ik gok dat hij rond de 55 was, was aan het zeilen met zijn vrouw en ineens viel hij weg. Zijn vrouw heeft hem geprobeerd te reanimeren maar het mocht niet meer baten.
Mijn leidinggevende wilde het me persoonlijk vertellen omdat ik afgelopen jaar veel met hem te maken heb gehad. Tijdens mijn scheiding, maar zelfs ruime tijd daarvóór al toen ik nog middenin het huiselijk geweld zat, thuis, heb ik een aantal gesprekken met hem gehad. Hij heeft geluisterd, advies gegeven. En hoewel ik collega's heb die erger van slag zijn door zijn dood, ben ik er wel een beetje lamgeslagen onder. Toch een soort onder de indruk, dat het zó gedaan kan zijn. Dek je leuk met je man op vakantie te gaan, en dan ineens die paniek en dat grote verdriet...

Ik zou hier ook erg van schrikken, Maple. Ook al ken je iemand niet op het persoonlijk vlak, je hebt toch af en toe met hem van doen gehad. Je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt, dat het zomaar voorbij kan zijn. Ik word daar ook altijd naar van. Sturen jullie nog een kaart aan zijn vrouw?

Toevallig heb ik dat van de week gehad met mijn tandarts. Ik zou aankomende week naar hem toe moeten, maar hij is tijdens zijn vakantie met het gezin - net als jouw arts- overleden aan een hartstilstand. Al heb ik verder niks met deze man behalve dat ik waarschijnlijk een heel groot aandeel had in zijn inkomsten; bizar is het wel. Wat je zegt: het kan allemaal zo voorbij zijn.

Ik ga sowieso nog een kaart sturen, ookal kent zijn vrouw mij niet. Ik moet alleen nog even kijken of ik dat alleen vanuit mezelf doe of dat ik een kaart namens het hele dagverblijf stuur, ook namens mijn andere collega's die ook met hem te maken hebben gehad.

Sterkte dan toch dames, heftig en bizar lijkt me dat!
Dan wel niet zo heftig als dat van jullie, maar toch
Ik ben ongesteld, vriendlief zit voor 4 dagen in het buitenland voor zijn werk en ik ben moe , lekkere combi dus!
Daarbij mis ik hem ontzettend *bah*.
Vanmorgen zei hij: ach, ik ben dichterbij dan wanneer ik bij mijn ouders zou zitten (zit nu op 1u en 10 min vliegen (UK), als hij bij zijn ouders is, ruim 2 uur rijden), daar kon ik dan wel weer om lachen

Maple schreef:Ik zag geen topic waarin dit thuis zou kunnen horen en ik wilde dit toch even van me af schrijven.

Vandaag kwam één van m'n leidinggevenden naar me toe, ze had slecht nieuws zei ze. Wat blijkt, onze bedrijfsarts is tijdens zijn vakantie overleden. Gezonde man, ik gok dat hij rond de 55 was, was aan het zeilen met zijn vrouw en ineens viel hij weg. Zijn vrouw heeft hem geprobeerd te reanimeren maar het mocht niet meer baten.
Mijn leidinggevende wilde het me persoonlijk vertellen omdat ik afgelopen jaar veel met hem te maken heb gehad. Tijdens mijn scheiding, maar zelfs ruime tijd daarvóór al toen ik nog middenin het huiselijk geweld zat, thuis, heb ik een aantal gesprekken met hem gehad. Hij heeft geluisterd, advies gegeven. En hoewel ik collega's heb die erger van slag zijn door zijn dood, ben ik er wel een beetje lamgeslagen onder. Toch een soort onder de indruk, dat het zó gedaan kan zijn. Dek je leuk met je man op vakantie te gaan, en dan ineens die paniek en dat grote verdriet...

Hoezo zijn er collega's die erger van slag zijn dan jij? Jij bent toch niet minder? Sterkte iig.

Caribbeanlover schreef:

Maple schreef:Ik zag geen topic waarin dit thuis zou kunnen horen en ik wilde dit toch even van me af schrijven.

Vandaag kwam één van m'n leidinggevenden naar me toe, ze had slecht nieuws zei ze. Wat blijkt, onze bedrijfsarts is tijdens zijn vakantie overleden. Gezonde man, ik gok dat hij rond de 55 was, was aan het zeilen met zijn vrouw en ineens viel hij weg. Zijn vrouw heeft hem geprobeerd te reanimeren maar het mocht niet meer baten.
Mijn leidinggevende wilde het me persoonlijk vertellen omdat ik afgelopen jaar veel met hem te maken heb gehad. Tijdens mijn scheiding, maar zelfs ruime tijd daarvóór al toen ik nog middenin het huiselijk geweld zat, thuis, heb ik een aantal gesprekken met hem gehad. Hij heeft geluisterd, advies gegeven. En hoewel ik collega's heb die erger van slag zijn door zijn dood, ben ik er wel een beetje lamgeslagen onder. Toch een soort onder de indruk, dat het zó gedaan kan zijn. Dek je leuk met je man op vakantie te gaan, en dan ineens die paniek en dat grote verdriet...

Hoezo zijn er collega's die erger van slag zijn dan jij? Jij bent toch niet minder? Sterkte iig.

Nou, ik was/ben onder de indruk, maar niet tot tranen toe geroerd.

Dat hoeft toch niet, iedereen verwerkt het anders. Zo zijn er ook mensen die niet huilen als hun ouders dood gaan, wel vreemd vind ik, maar het gebeurd wel.

Ik huil sowieso zelden tot nooit als er iemand overlijdt.

Nou kijk daar heb je het dus, niet iedereen is zo.

Wat heftig Maple..

Ik ben nog steeds onder de indruk van het nieuws van een motorrijder die hier vlakbij is verongelukt. Ik kende hem via het motorforum. Vandaag is zijn begrafenis geweest en helaas kon ik er niet komen.
Het doet me allemaal zo denken aan vorig jaar toen een maatje van ons ook overleed aan een motorongeluk, toen heb ik een motorescorte geregeld voor bij de uitvaart, mogen helpen toen hij voor het laatst thuis wegging door de vele bloemen naar de auto te brengen.. Het komt allemaal weer naar boven, zo verdrietig.

Oh dat ik heftig Jackie, vooral twee in een jaar tijd... Fijn dat je vorig jaar dele hebt kunnen uitmaken om hem een waardig afscheid te bezorgen!

Aanstaande vrijdag is het een jaar geleden dat de zwager van mijn man om het leven kwam op vakantie in Zwitserland. Nu die datum dichterbij komt, voel ik mij rot
en verdrietig 5 dagen voordat dat gebeurde waren man en ik in Nice en kwamen erachter dat ik zwanger was, en toen gebeurde dat.

Heftig Maple. En ik kan uit eigen ervaring zeggen dat die kaarten toch echt goed doen. Mijn paps was ook huisarts en wij hebben meer dan 1000 kaarten gekregen en echt... de meeste namen zeggen ons niks maar dat hij zo geliefd was dus wel!

Ik heb een knoop in mijn buik. Ik zou vandaag 2 jaar getrouwd zijn, mijn scheiding gaat er maar langzaam doorheen, ik moet op zoek naar een ander huis en mijn papa is net dood. Wat ik me nog niet helemaal besef want ik ga op de automatische piloot door..

Knuffel voor jou, Caro

Sterkte Caro.