Advies gevraagd

Ik zou graag jullie advies willen.

Mijn zoontje is 3 jaar. (morgen officieel dan)
En de laatste weken is hij heel erg in zijn gedrag verandert. Buiten het feit dat hij erg op onderzoek nog uit is doet hij ook gewoon waar hij zin in heeft. Hij lijkt me gewoon niet te horen op het moment dat ik hem wat vraag of corrigeer.
Daarnaast is zijn aandacht of concentratie echt nog nihil.
Op het kdv krijg ik ook vaker terug dat hij vervelend is geweest. Kindjes slaan en pijn doen en vooral niet luisteren.
In de thuissituatie heb ik het idee dat hij behoorlijk zijn grenzen aan het opzoeken is. Zo is hij b.v. al 2 maanden zindelijk overdag maar sinds een week gaat hij opzettelijk in zijn broek plassen. Op het moment dat ik hem corrigeer of aanspreek of boos word, wilt hij direct weg uit de situatie. Bij mij doet hij dat door weg te lopen of te zeggen dat hij naar zijn papa wilt. En zojuist bij de ergo therapie laat hij alles uit zijn handen vallen en rent terug naar mij. Puur omdat hij op zijn gedrag word gewezen.

Ik heb al van alles geprobeerd en na vanmorgen ben ik wel ten einde raad vooral nadat de ergo therapeute me erop wees.
Mijn maag draaide wel even en hup daar zijn de zorgen weer.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en mijn lontje word ook steeds korter. Ik kan zelf de situatie ook niet ontvluchten en merk dat ik echt op mijn tenen loop.

Daarnaast vraag ik me nog steeds af of zijn gehoor wel oke is. Hij heeft geen hoor test meer gehad na vorig jaar december. Hij zou er nog 1 krijgen na een half jaar en ben erg in twijfel of ik nu contact weer moet gaan opnemen.
Juist om dat nog een keer uit te sluiten gezien mijn afwijking erfelijk is.

Ik zou graag advies willen of misschien is dit juist wel heel herkenbaar gedrag voor de mama;s met 3 jarigen.
S is een enorm actief mannetje met weinig concentratie en heel soms schiet me adhd te binnen maar daar is het veel te vroeg voor en eigenlijk wil ik daar ook nog niet in geloven. Maar ik ben op dit moment in staat om zijn gedrag te koppelen aan een probleem. Ik lijk gewoon helemaal niet door te dringen bij hem.

Helemaal niemand ? Ook niet herkenbaar en zijn mijn zorgen onterecht ?

Ik vind het wel heel herkenbaar wat je schrijft.

Volgens mij zijn kindjes rond de 3 jaar echt heel erg hun grenzen op aan het zoeken en expres niet luisteren. Ik zou niet gelijk aan ADHD denken en aan andere diagnoses. Dat kunnen ze sowieso pas vaststellen als hij wat ouder is. Dat niet luisteren en doen alsof hij je niet hoort is hier ook heel erg aan de gang helaas...

Wel zou ik contact op nemen met de mensen die zijn hoortest hebben gedaan. Wie weet is er toch wat over het hoofd gezien en als je je echt zorgen maakt, dan zou ik wel contact op nemen, puur om het even uit te sluiten....

Ik ga er idd niet van uit dat er iets is. Adhd schoot me wel even binnen omdat hij een slechte concentratie houding heeft. Het leek even beter te gaan maar nu is het echt weer terug bij af. En aangezien ik ook mega druk ben

Maar in ieder geval fijn dat het herkenbaar is want ik begon echt al heel erg te twijfelen. Vooral omdat de ergotherapeute ook al haar mening en zorg erover uitsprak. Ik kreeg echt het idee dat het juist niet normaal gedrag was van een 3 jarige.

Lijkt me vrij normaal gedrag voor een 3-jarige. Grenzen opzoeken, stoute dingen doen, niet luisteren dat hoort er allemaal bij. Niet leuk, maar consequent ermee omgaan zal hem op den duur toch wel leren waar hij wel en niet mee wegkomt?

Ja ik snap heel goed dat je je zorgen maakt als de ergotherapeute haar zorgen uitspreekt. Dat is echt vreselijk om te horen. Je wilt natuurlijk gewoon dat je kindje goed luistert.

Ik krijg het idee dat S. nu meer en meer doorkrijgt wat de situatie is en dat papa en mama niet meer bij elkaar wonen. En daar maakt hij nu handig gebruik van door te roepen dat hij naar papa wil als hij zijn zin niet krijgt.

Is het geen optie om contact op te nemen met het consultatiebureau of een gedragsdeskundige?

En je moet ook niet vergeten dat ieder kindje anders is he. S. heeft nu eenmaal een hele sterke wil en een sterk karakter.

Wat de rest ook al zegt, 2/3 jarige zijn soms behoorlijk vervelend, zoeken hun grenzen op en luisteren wat is dat?
Het beste is om consequent en duidelijk te zijn. Nee is nee en blijft nee, dus ook niet toegeven als hij het bloed onder je nagels vandaan haalt.
Zorg voor ritme en regelmaat, dat kan helpen bij drukke kinderen. En ga minimaal 1 keer per dag even naar buiten met hem waar hij zijn energie kwijt kan, speeltuin of iets anders waar hij ook wat uitdaging heeft.
Je kan eventueel advies vragen bij het peuterbureau (cb).

De ergo therapeute droeg ook al aan of ik al aan een gezinshulp/opvoedhulp gedacht had.
Ik heb het tot nu toe nog niet nodig gevonden maar ik weet ook niet of ik er nu voor open sta.
Daarom vroeg ik me echt af of het gedrag herkenbaar is voor alle mama;s hier. Ik kan niet echt vergelijken in mijn omgeving.

Hier is het ook herkenbaar, gelukkig gaat het er hier sinds een paar weken weer iets gezelliger aan toe. En kan ze nu ook weer wat aardiger doen naar haar broertje in plaats van alles heel de dag door af te pakken, hem iets te hard duwen of knuffelen.

Ik heb S. natuurlijk nog niet gezien, maar wat je nu noemt is wel echt redelijk normaal gedrag voor een 3-jarige, volgens mij. Althans, Laurens kan ook soms bijzonder ongeconcentreerd zijn, zeuren, doen waar hij zin in heeft en heeft ook wel eens 'stomme mama' gezegt. Hij kan bijzonder lief zijn voor P.epijn, maar ook heel erg vervelend tegen hem doen. (ben blij dat je dat herkent, Liadan!)

Daarbij zijn zijn papa en mama natuurlijk uit elkaar, en gewoon ieder kind weet daar op de een of andere manier wel 'misbruik' van te maken.

Aan de andere kant, de ergotherapeut ziet natuurlijk wel meerdere kinderen van dezelfde leeftijd, neem ik aan, dus zij ziet ook wel juist de verschillen tussen S. en de andere kinderen.

S. is toch ook geobserveerd bij het audiologisch centrum, om naar zijn spelgedrag te kijken? Wellicht dat het handig is om hier toch nog een keertje contact mee op te nemen, en dan het hele riedeltje nog een keer te gaan doorlopen. En eventueel zou ik toch je huisarts (volgens mij hebben jullie niet een heel leuk CB) inlichten en vragen om een doorverwijzing naar een orthopedagoog, al dan niet in overleg of via het audiologisch centrum.

Mermaid Forest schreef:Ja ik snap heel goed dat je je zorgen maakt als de ergotherapeute haar zorgen uitspreekt. Dat is echt vreselijk om te horen. Je wilt natuurlijk gewoon dat je kindje goed luistert.

Ik krijg het idee dat S. nu meer en meer doorkrijgt wat de situatie is en dat papa en mama niet meer bij elkaar wonen. En daar maakt hij nu handig gebruik van door te roepen dat hij naar papa wil als hij zijn zin niet krijgt.

Is het geen optie om contact op te nemen met het consultatiebureau of een gedragsdeskundige?

Ik heb natuurlijl geen kindje maar ik kan me voorstellen dat S. misschien idd door krijgt dat hij bij papa misschien meer mag dan bij jou? En als hij zijn zin niet krijgt dat hij er misbruik van maakt. S. is een pienter mannetje wat graag zijn grens opzoekt iets wat denk ik vaak bij leeftijd juist naar boven komt. Denk dat je nu wat consequenter moet zijn naar hem toe om te leren dat hij mama niet altijd voor de gek moet houden. Dat is moeilijk maar hij mag jou niet gaan overlopen. Continue straffen is ook geen optie, misschien kun je op een andere wijze zijn gedrag herkenbaar voor hem maken? Jij weet natuurlijk wat het beste werkt. ADHD is sowieso nu niet uit te sluiten dat kan vaak pas bij een jaar of 7. Maar als hij drukke dagen heeft kan je op die dag zelf proberen wat regelmaat te brengen. Door bv eerst een boterham te laten eten en daarna pas 5 min tv te kijken ipv tegelijkertijd. Weet niet of je dat doet, maar als hij veel prikkels binnen krijgt door veel dingen samen te combineren kan hij misschien nog onrustiger worden.

En als je echt twijfels hebt over zijn gehoor zou ik zeker nog een test laten doen. Vertrouw op je gevoel, als jij denkt dat er iets niet klopt dan kun je beter 2x te vaak zijn gehoor controleren dan 1x te weinig.

Een druk, wild kindje kan heel lastig en vermoeiend zijn en dan geloof ik graag dat je op je tenen gaat lopen, maar je moet nooit aan jezelf gaan twijfelen ook niet omdat de ergo therapeut zich zorgen maakt. S zoekt nu zijn grens op en als het een keertje niet zo gaat als jij wil, ga dan niet twijfelen. Vertrouw op je gevoel en bedenk een manier om wat jij denkt wat het beste voor S is

Ow ik quote MF ook omdat ik hetzelfde dacht als haar en ik wilde er een op inhaken dus het staat een beetje raar, alsof ik het tegen MF had, maar dat is niet zo

Dropdraakje schreef:Ow ik quote MF ook omdat ik hetzelfde dacht als haar en ik wilde er een op inhaken dus het staat een beetje raar, alsof ik het tegen MF had, maar dat is niet zo

I get it!

Hier is het ook heel herkenbaar. Ik zie het net als de meiden boven me meer als peutergedrag dan als een structureel probleem. Misschien omdat ik met peuters heb gewerkt. Dat slecht luisteren en 'kijken hoe ver je kunt gaan' doen ze bijna allemaal.

Aan de andere kant snap ik je zorgen en frustraties. Die zijn ook erg herkenbaar voor mij. Ik wéét dat het normaal is als een peuter steeds probeert zijn zin te krijgen en weinig interesse heeft voor de wensen van zijn moeder. Maar na een dag lang corrigeren en opvoeden ben je gewoon moe. Het is dan ook niet meer zo makkelijk om vrolijk en positief te blijven, zoals je eigenlijk zou willen.

Het enige dat hier écht helpt is: lekker de deur uit gaan. Even heel iets anders doen. Naar het strand, het bos in, naar het zwembad etc. Dan is de kleine even afgeleid door alle indrukken en heb jij rust. Helpt dat bij jou ook?

Sterkte

Heel herkenbaar. N. is de afgelopen maanden echt heel vervelend geweest soms. Naar iedereen luisteren behalve naar mij. Of juist naar mij luisteren en heel erg eigenwijs en niet willen luisteren op het kdv. Hij had ook heel goed door dat hij van papa meer mag dan van mij als ie maar hard genoeg huilt. Op een gegeven moment heb ik bij het cb aangegeven dat ik niet meer wist wat ik er mee aan moest. Zij zouden een pedagoog contact met mij op laten nemen. Nooit weer wat van gehoord maar sinds een week gaat het allemaal opeens een stuk beter.

Meiden bedankt voor jullie antwoorden.

Ik ben echt gewoon radeloos nu en mijn lontje is korter dan kort. Hij is nu bij zijn papa dus heb ik even weer tijd om bij te komen. Dat is dan wel weer het voordeel van co ouderschap.

Weet je ik sta op het moment dat hij hier is gewoon alleen ervoor en dat breekt me echt op met momenten. En ik wil gewoon geen zeik moeder zijn die haar kind maar lastig vind of wat dan ook. Maar echt serieus ik trek het met momenten gewoon niet meer. Ik snauw hem af, ik kan dan niet meer veel hebben en vandaag heeft hij een tik op zijn kont gehad.
Maar wat ik ook doe, en echt ik ben zo consequent nee is gewoon nee, het maakt allemaal geen bal bij hem uit lijkt het wel.

Mijn nichtje heeft het ook gezien en ze snapt mijn frustratie en het lijkt volgens haar wel alsof hij boosheid in zich heeft wat er niet uit komt.
Ik weet het gewoon niet en twijfel aan mijn eigen gevoel. Ik ben radeloos.
Ik kan echt heel veel hebben ook juist omdat ik op de kinderopvang werk en een mega geduld heb. Maar nu lijkt dat verdwenen als sneeuw voor de zon en moet ik echt mijn best doen om ook aardig te zijn.
Elke avond ben ik blij als hij in bed ligt vooral naar zo'n dag als vandaag. En als we zo'n dag hebben gehad en voor het slapen gaan op de bank bij elkaar zitten en knuffelen, barst ik in huilen uit omdat ik me compleet schuldig voel.
Hij is echt wel een lief mannetje maar ik sta nu op een punt dat ik me nergens mee wil vertonen met hem samen puur omdat ik steeds achter hem aan ren of bang ben dat ze hem een vervelend rot kind gaan vinden en dat is hij helemaal niet.


Overigens is zijn papa net zo consequent. Als we iets gemeen hebben is dat het wel we liggen qua opvoeden echt op 1 lijn. Dus daar kan het niet aan liggen. De logopediste zag het ook en gaf er een compliment over dus wellicht doen we het goed.

Ik weet het gewoon echt niet meer.

Ow vrouwke toch! Leg alsjeblief niet de schuld bij je zelf neer. Dat S zo vervelend is heeft niks met jou opvoeding te maken, dus twijfel daar niet aan. Misschien heeft je nicht wel gelijk. Zij ziet S regelmatig dus het kan heel goed zo zijn. Misschien kun je bij S achterhalen waarom hij zo druk, vervelend of wild doet. Geef aam dat mama het helemaal niet fijn vindt en dat mama er erg verdrietig van wordt. Misschien ook even met je ex zijn gedrag overleggen misschien doet hij dit ook bij zijn papa, zodat jullie samen kunnen kijken voor een oplossing.

Maar nogmaals ga niet aan jezelf twijfelen. Ik denk dat iedere mama hier wel kan beamen dat dit je niet slecht maakt. Misschien is het nu even goed dat hij bij zijn papa is, als S echt alle aandacht opeist wordt jou lontje nu niet langer van. Rust even goed uit, huil anders even goed en denk ook aan de fijne momenten samen met S. Want ook al is hij af en toe een draakje en zie je het even niet zitten, S zal altijd de lieve gelukkige peuter momentjes hebben en die zijn zo veel waard om van te genieten.

Totaal niet herkenbaar. Mijn zoon luistert altijd naar me is nooit vervelend, haalt nooit het bloed onder mijn nagels vandaan of zoekt zijn grenzen op

Whahaha no way dus. Ik merk zelfs dat ik af en toe mijn stem verhef tegen hem en dat wil ik echt niet. Maar ik loop hier ook op mijn tenen (en ik heb dan nog een vent naast me staan die het over kan nemen). Qua gedrag herken ik het echt heel goed. Ik blijf consequent en het positieve benadrukken. We hebben hier een 'ballenbak'. Bij goed gedrag krijgt hij een bal en bij slecht gedrag gaat er een bal uit. Bij 5 ballen mag hij iets leuks (of kiezen wat we eten, of een klein kadootje zulk soort verrassinkjes). Dat werkt wel merk ik.

Vertrouw je eigen gevoel voor wat betreft die gehoortest. Als jij nog een keer wilt laten checken gewoon doen (dat doe ik nu ook bij J's ogen liever 1 keer te veel dan 1 keer te weinig toch?).

Twijfel niet aan jezelf meid. Je doet het echt ontzettend goed!!

Ik heb nog geen ervaring met een 3jarige dus wat dat betreft heb ik eigenlijk geen idee. Het klinkt wel als iets wat bij zijn leeftijd hoort maar omdat de ergo erover begon en zij waarschijnlijk meer kinderen van zijn leeftijd ziet is het waarschijnlijk wel iets wat opvallend aanwezig was bij hem.

Het kan zijn dat ik er helemaal langs zit, maar als ik je verhaal lees lijkt het wel een soort van vicieuze cirkel waarin jullie zijn beland, jij pikt zijn gedrag niet, en hij pikt jouw gedrag niet en dat reageren jullie (op elkaar) af. Een kind is heel gevoelig, waarschijnlijk voelt hij heel goed aan dat je het moeilijk hebt en de kans is groot dat hij dat op zichzelf betrekt. Ik zou een 'gesprek' met hem aangaan, vertel hem hoe jij je voelt (in kind begrijpelijke taal) en vertel hem dat dat niet zijn schuld is en dat je echt heel veel van hem houdt maar dat je minder kan hebben omdat je je zo voelt. Misschien kun je het eerst opschrijven om voor jezelf duidelijk te maken wat en hoe je het wilt vertellen. Dan zou je hem kunnen vragen of er dingen zijn die hem dwars zitten (ik heb geen idee hoever een 3jarige dat kan verwoorden/ zelf kan beseffen) en misschien kunnen jullie samen een tekening maken, vaak kom je er zo achter waar een kind mee bezig is in zijn hoofd.

Wat je misschien ook nog zou kunnen doen, omdat je vermoed dat er zoveel kwaadheid in hem zit, is een kussen (oid) pakken en daar samen jullie woede op botvieren. Jij begint, ik ben boos omdat .... en slaat dan (3x) hard op het kussen, dan is je zoontje aan de beurt. Je zou het ook kunnen doen door je zoontje alleen in gedachte te laten denken waar hij boos op/ om is, misschien wil hij het wel niet zeggen omdat hij zich schaamt of omdat hij jou niet wil kwetsen.

Ik ben geen psycholoog, kom niet eens in de buurt, maar ik denk wel dat dit soort dingen kunnen werken, mits er natuurlijk niks anders aan de hand is. Ook moet ik zeggen dat ik persoonlijk veel meer geduld heb gekregen door het lezen van 'how2talk2kids' en 'opgroeien in vertrouwen'. Ik kan me nu veel beter verplaatsen in mijn zoontje en ik denk dat dat een heel belangrijk iets is.

Sterkte, het is allemaal niet niks wat je voor je kiezen krijgt!

Teddyaapje, thnxx voor je tip wat dat kussen betreft ik vind het nog niet eens zo'n slecht idee !

Jetje: Ik zit al van 18:30 te huilen en bij het lezen van je eerste stukje moest ik echt even lachen haha

DD: Bedankt voor je lieve woorden.

Ik praat regelmatig met hem en ook vandaag weer. Ik pak hem bij me zeg dat ik heel verdrietig word als hij niet naar mij doet luisteren. Dat ik het erg vervelend vind om steeds te moeten mopperen. En dat mama zich rot voelt.
S op zijn beurt kijkt me dan aan en zegt "Ohh mama niet huilen he, pakt zijn speen en duwt hem dan bij mij in de mond"

Op dat moment smelt ik wel weer hoor. Maar idd het lijkt wel een cirkel waar we in komen en niet uit komen op het moment dat we samen zijn. Ik ben koppig maar hij ook en dat bots echt gewoon.
Verder heb ik al gewerkt met een sticker kaart maar ook dat lijkt hem niks te doen. Ook de ergo therapeute merkte op dat straffen op wat voor een manier dan ook, gewoon niet aan lijkt te komen. Het boeit hem echt niks.

Wbt de hoortest ga ik morgen contact opnemen. Hij zou sowieso elk half jaar een nieuwe test krijgen vanwege mijn erfelijke afwijking. En het is nu ruim een half jaar weer geleden.

Stuiterbal schreef:Meiden bedankt voor jullie antwoorden.

Ik ben echt gewoon radeloos nu en mijn lontje is korter dan kort. Hij is nu bij zijn papa dus heb ik even weer tijd om bij te komen. Dat is dan wel weer het voordeel van co ouderschap.

Weet je ik sta op het moment dat hij hier is gewoon alleen ervoor en dat breekt me echt op met momenten. En ik wil gewoon geen zeik moeder zijn die haar kind maar lastig vind of wat dan ook. Maar echt serieus ik trek het met momenten gewoon niet meer. Ik snauw hem af, ik kan dan niet meer veel hebben en vandaag heeft hij een tik op zijn kont gehad.
Maar wat ik ook doe, en echt ik ben zo consequent nee is gewoon nee, het maakt allemaal geen bal bij hem uit lijkt het wel.

Mijn nichtje heeft het ook gezien en ze snapt mijn frustratie en het lijkt volgens haar wel alsof hij boosheid in zich heeft wat er niet uit komt.
Ik weet het gewoon niet en twijfel aan mijn eigen gevoel. Ik ben radeloos.
Ik kan echt heel veel hebben ook juist omdat ik op de kinderopvang werk en een mega geduld heb. Maar nu lijkt dat verdwenen als sneeuw voor de zon en moet ik echt mijn best doen om ook aardig te zijn.
Elke avond ben ik blij als hij in bed ligt vooral naar zo'n dag als vandaag. En als we zo'n dag hebben gehad en voor het slapen gaan op de bank bij elkaar zitten en knuffelen, barst ik in huilen uit omdat ik me compleet schuldig voel.
Hij is echt wel een lief mannetje maar ik sta nu op een punt dat ik me nergens mee wil vertonen met hem samen puur omdat ik steeds achter hem aan ren of bang ben dat ze hem een vervelend rot kind gaan vinden en dat is hij helemaal niet.


Overigens is zijn papa net zo consequent. Als we iets gemeen hebben is dat het wel we liggen qua opvoeden echt op 1 lijn. Dus daar kan het niet aan liggen. De logopediste zag het ook en gaf er een compliment over dus wellicht doen we het goed.

Ik weet het gewoon echt niet meer.

Ach jeetje, aan jezelf twijfelen is toch helemaal niet nodig?! Ik weet echt helemaal niks van 3-jarigen, maar ik vind het wel vervelend dat je er even doorheen zit.

In je laatste alinea schrijf je dat je niet met hem de deur uit wil omdat anderen hem misschien wel een vervelend rotkind vinden, maar ik denk dat je je daar niet zoveel van aan moet trekken. Ik kan me voorstellen (juist omdat je het alleen doet) dat je soms ook naar de winkel moet bijv. Als er echt iets met hem is denk ik dat het alleen maar verstandig rekening met hem te houden, nu bouw je als het ware de wereld om hem heen, terwijl hij natuurlijk gewoon moet leren met de wereld mee te draaien.

Wat Teddyaapje zegt zit denk ik ook wel iets in; een beetje actie-reactie (van beide kanten soms?). En trek het je niet persoonlijk aan. Hij doet het niet express om JOU te zieken, voor schut te zetten of overstuur te maken. Hopelijk gaat het gauw beter!

Stuiterbal schreef:
Jetje: Ik zit al van 18:30 te huilen en bij het lezen van je eerste stukje moest ik echt even lachen haha

Ooooh meid toch. Ik ben blij dat ik je even aan het lachen heb gemaakt, maar denk aan jezelf he. Probeer je in ieder geval voor te houden dat het normaal gedrag is wat hij vertoont. Het is echt de leeftijd. Ik snap dat het ontzettend frustrerend en vermoeiend is. Ik hoop echt dat je je snel weer wat beter voelt.

Heeft S niet jouw karakter? Herken je niet veel van jezelf in S? Misschien dat daardoor wat wrijving ontstaat, weliswaar onbewust. Maar ook jij hen best een heftige tijd achter de rug en op je eigen manier reageer jij je af. Kan zijn dat S dit inderdaad ook heeft. Wat teddyaapje zegt kinderen reageren heef gevoelig op het gedrag van de ouders. Vind de tip van Teddyaapje over het kussen een goed idee, die ga ik ook onthouden :p

Enne anders S toch een keertje aan mijn vriend mee geven zodat ze samen gek kunnen worden

*