Verandering gedrag tijdens de zwangerschap?

Laast was er ook al een topic over 'rare eetgewoonte tijdens de zwangerschap.

Maar is jullie gedrag ook veranderd tijdens de zwangerschap? Ben je emotioneler geworden, bezorgder of juist een klein draakje waarbij niks goed was/is?

En komt dat vaak voor? Of is het een fabeltje want hoor en lees het wel regelmatig.

Volgens mijn man ben ík tijdens de zwangerschap niet veranderd in mijn doen en laten.
Maar ik heb een vriendin, en die was vanaf het moment van de positieve test op en top zwanger.
Ze kon ineens helemaal niets meer, had continu vreetbuien en dan als reactie, tja ik ben dan ook zwanger.

op zich valt dat wel mee. Op een gegeven moment kon/kan ik wel merken dat ik minder aan kon, zowel lichamelijk als mentaal en daardoor wat prikkelbaarder was/ben.

Ik ben nu veeeeeeeeel emotioneleren maar dit kan ook omdraaien waardoor ik ontwaak als een echte b*tch als ik mijn zin niet krijg..oeps..

Ik heb wel een korter lontje en ben wat emotioneler, maar ik probeer er wel rekening mee te houden. Ben in ieder geval niet veranderd in een viswijs of iets dergelijks...

Ik was qua gedrag wel heel anders, maar dat kwam voornamelijk doordat ik in een depressie zat.

Ik heb geen last gehad van raar gedrag. Wel heb ik toen vreselijk zitten huilen bij gtst toen Anita dood ging.
Maar verder was ik nog gewoon ik.

Maar nu.... Ik ben echt heel erg veranderd en heb nu echt met grote regelmaat last van mijn hormonen. Ik heb al met anticonceptie gewisseld maar het baat niet echt. Een week voor mijn menstruatie, zit ik mezelf enorm in de weg en ben ik een stuk chagrijn. Daarna word ik een emotionele doos en als de vloedstorm los is gebarsten, verdwijnt alles weer als sneeuw voor de zon.

Ach ja ben een vrouw het hoort erbij

Ik was veel emotioneler en kon mezelf echt doen huilen met bepaalde 'donkere gedachten'. Als mijn vriend uitging zonder mij, was ik constant bang dat er iets met hem zou gebeuren, dat had ik ook met mijn ouders en broer en zus. Dan begon ik te denken "dan kennen zij dit kindje helemaal niet!!".
Als ik mijn moeder bvb. om 16u niet kon bereiken terwijl ze om 15u stopte met werken, bleef ik bellen of sms'te ik mijn zus om (luchtig) te vragen of mijn moeder al thuis was en dat ze me moest terugbellen....

Nu ben ik nog steeds bezorgd om hen, maar minder extreem

Volgens mijn vriend en ook mijn leidinggevende ben ik zeker nu al veranderd. Was altijd al een flapuit maar dit is nu nog erger geworden. Kan af en toe behoorlijk fel uit de hoek komen. Gelukkig weet ik dat nu en probeer ik hier wel op te letten, vooral op mijn werk zeg maar.
Zo pas bij de mac, ik had zin in een macflurry. ijs met alleen caramelsaus. Ik vroeg dit via de macdrive aan zo'n harry. Blijft het best lang stil. Flap ik er dus uit, moeilijk he?

Ja ik was ook best wel veranderd, veel adremmer en emotioneler.

Stuiterbal schreef:Ik heb geen last gehad van raar gedrag. Wel heb ik toen vreselijk zitten huilen bij gtst toen Anita dood ging.
Maar verder was ik nog gewoon ik.

Maar nu.... Ik ben echt heel erg veranderd en heb nu echt met grote regelmaat last van mijn hormonen. Ik heb al met anticonceptie gewisseld maar het baat niet echt. Een week voor mijn menstruatie, zit ik mezelf enorm in de weg en ben ik een stuk chagrijn. Daarna word ik een emotionele doos en als de vloedstorm los is gebarsten, verdwijnt alles weer als sneeuw voor de zon.

Ach ja ben een vrouw het hoort erbij

Jij gebruikt de nuvaring toch? Want ik heb precies de zelfde klachten. Nou het zal nog wat worden als ik ooit zwanger mag raken. Ben alleen benieuwd of ik zonder mijn medicijnen tijdens de zwangerschap meer last ga krijgen van mijn ADHD.

Ik was echt een emotionele heks. Mijn vriend heeft het echt 9 maanden lang moeten ontgelden. En ik wist 9 van de 10 keer echt wel dat ik onredelijk was, maar toch zocht ik elke keer de confrontatie weer op. Ook was ik ineens heel erg met de dood/sterfelijkheid bezig. Ik heb zóveel gehuild. Was me ineens heel erg bewust van mijn eigen sterfelijkheid en die van de mensen om me heen.
Buiten dat ik sowieso geen prettige zwangerschap had, heeft dit er ook echt wel een stempel op gedrukt.

Ik kan ook heel emotioneel zijn maar verder valt het mee.

Ik vind het wel vreselijk als mensen me anders behandelen omdat ik zwanger ben, kom maar ik til dit wel of moet je niet even zitten? Lief bedoeld hoor maar ten eerste ben ik nog niet zolang zwanger en ik ben zwanger, niet ziek en kan alles nog zelf.

Bij mijn eerste zwangerschap viel het wel mee, bij de tweede was ik inderdaad ook een stuk emotioneler, kon ik enorm onredelijk uit de hoek komen en was ik ook snel boos... best irritant!

Bij de eerste zwangerschap heb ik vrijwel nergens last van gehad, en bij deze ben ik emotioneler (geweest) en sneller geïrriteerd! En dan vooral door mensen en hun reacties op iets. Nu ben ik langzaam weer mezelf aan het worden gelukkig. Het emotionele ebt weg.

Ik vind mezelf heel erg veranderd, zelfs in wezen als persoon. Ik merk dat ik zaken waar ik me voorheen druk om maakte relativeer, mijn levensmiddelpunt verandert...was dat voorheen mijn werk en ikzelf, is dat nu meer mijn relatie en dat wat komen gaat. Ook ben ik véél netter geworden in huis en ga ik anders met zaken om. Ik kan het moeilijk uitleggen. Het valt anderen ook op.

Tijdens mijn zwangerschap was ik héél anders. Ik stotterde bijvoorbeeld ineens als ik voor een groep iets moest zeggen. Werd knalrood en zweterig als ik mij voor moest stellen. Dat heb ik dus nooit. Stond al jaren voor groepen te praten en met mijzelf voorstellen heb ik ook echt geen probleem. Nu is dat ook weer weg. Tijdens mijn bevalling ben ik nog nooit zo lief geweest, aldus mijn man. Die zegt telkens 'Nicci mag wel vaker bevallen, dan luistert ze iig naar me:lol: '.


En nu, nu mijn kindje er is, ben ik ook anders. Ik kan niet precies uitleggen hoe, maar mijn hele zijn is anders. Je leeft ineens ook nog voor je kindje, als je thuiskomt kom je thuis bij je kind; je gezin. Bijzaken zijn bijzaken, gezeur is gezeur, het komt allemaal niet meer zo binnen. Andere zaken zijn belangrijker geworden.

Ik heb een kort lontje, reageer heftig en ben soms ineens keichagrijnig zonder aanleiding. Sneu voor mijn man

studiebol schreef:Qua gedrag ben ik niet veranderd, kon niet ineens minder hebben en was ook niet emotioneler. Maar het werd natuurlijk wel steeds iets zwaarder waardoor mijn tempo wel wat lager werd.

Hier ook zo, al droeg ik 1 kindje

Vanaf 23 weken kon ik niet meer zo goed lopen.
Werd alleen het laatste weekend voor de bevalling opstandig.
Maar voor de rest was ik niet zoveel anders als anders.
Ik zat wel telkens de wachten op de emotionele buien maar dat heb ik niet gehad. Pas in de kraamweek heb ik weer gehuild haha.

Ik heb nu wel na de bevalling meer last van de hormonen als ik ongesteld ben of moet worden. Huilbuien, saggerijnige buien, lachbuien, woede aanvallen terwijl ik dat voorheen niet zo erg had. Soms alles op 1 dag

Ik ben wat emotioneler en iets sneller op mijn tenen getrapt, voor derest geen veranderingen. Eerste zwangerschap was het wel heftiger dan deze...

Ik had niet zozeer last van emotionele of gevoelige buien. Wel wat Charlie zegt: de dingen die ik belangrijk vind in het leven zijn totaal veranderd. En tijdens de tweede zwangerschap was ik angstig.

Aquala schreef:Ik ben wat emotioneler en iets sneller op mijn tenen getrapt, voor derest geen veranderingen. Eerste zwangerschap was het wel heftiger dan deze...

Hier ook.