Wat is zwaarder

Alleenstaande moeder zijn of een moeder met man/vriend maar het gevoel te hebben een alleenstaande moeder te zijn?
Ben zomaar benieuwd wat jullie denken.

Dat tweede. Je kan je eenzamer voelen in een slechte relatie dan als single.

Ik denk het laatste. Heb gelukkig geen ervaring met beide.

Charlie schreef:Dat tweede. Je kan je eenzamer voelen in een slechte relatie dan als single.

Dit denk ik ook.

Ik denk ook het laatste.

Zoals Mamarosa het stelt is het natuurlijk anders. Maar ik denk dat to meer bedoelt dat de man/vriend zijn vrouw/vriendin alles alleen laat doen.

Charlie schreef:Dat tweede. Je kan je eenzamer voelen in een slechte relatie dan als single.

Mee eens.

Ik bedoel als 2e dat je weln relatie hebt maar die niet echt goed is en je zo ongeveer alles alleen doet.

Ik denk ook dat het tweede zwaarder is.

Al vind ik MamaRosa haar situatie wel anders, zij heeft wel een goede relatie, dat scheelt veel natuurlijk.

Lotje schreef:Ik bedoel als 2e dat je weln relatie hebt maar die niet echt goed is en je zo ongeveer alles alleen doet.

Dat is veel zwaarder denk ik. Want als je je rot voelt dan moet je toch proberen om het leuk te houden voor je kind.

Het tweede denk ik,maar ik weet ook niet hoe het eerste is.. maar ik voel me soms best eenzaam qua opvoeden..
Wat vind jij dan Lotje?

Het tweede.

Charlie schreef:Dat tweede. Je kan je eenzamer voelen in een slechte relatie dan als single.

Dat denk ik ook.

Ik denk zelf ook het 2e, hoewel een alleenstaande ouder het volgens mij ook best zwaar zal hebben.

Ik ben alleenstaande moeder.

Waar ik vooral tegenaan loop is dat werkelijk waar ALLES mijn verantwoordelijkheid is. Echt alles. Geld verdienen, huis schoonhouden, school en oudergesprekken, pleisters op knietjes plakken, angsten wegpraten bij het slapen gaan, voetbal van het dak halen, zwemles, gymschoenen mee, voetballen (training en wedstrijd), wat voor tv er gekeken wordt en welke boeken er gelezen worden, rekeningen betalen, administratie doen, begeleiding van de jongens (ze hebben beiden een speciaal traject op school omdat ze beiden hoogbegaafd lijken te zijn), vakanties, seksuele voorlichting, uitleggen dat papa en mama gescheiden zijn en dat we dus niet zomaar van alles kunnen betalen. Alles is mijn pakken an. Alles.

Als je een vent hebt die alleen maar werkt en niet naar de kinderen omkijkt is dat superverdrietig en ongezond, maar hij brengt in elk geval nog inkomen binnen. Hij verlicht dus in elk geval iets van de lasten.

Ik ga binnenkort samenwonen met mijn vriend, en buiten het leuke fijne van het samenwonen merk ik ook dat ik echt enorm naar snak om weer eens wat verantwoordelijkheid te kunnen gaan delen.

Ik durf niet te zeggen wat zwaarder is. Ik durf wel te zeggen dat dit, zo op deze manier, rete- en retezwaar is, de verantwoordelijkheid van alles op je eigen twee schouders dragen.

Ik denk trouwens niet dat het zo stellig te zeggen is

Voor mij was dat het tweede. Ik spreek uit mijn eigen ervaring.
Dat was voor mij ook de reden om de relatie toen te verbreken toen mijn dochter 10 maanden oud was.

De periode daarna voelde ik me veel fijner. Ik had toen geen verwachtingen meer en kon zo mijn rust vinden. Zo hoefde ik me niet meer te irriteren aan mijn toenmalige vriend als hij niet naar zijn dochter omkeek.

Oh RYW voordat je denkt dat ik jouw situatie bagatelliseer: het lijkt me beide erg zwaar!

Charlie schreef:Oh RYW voordat je denkt dat ik jouw situatie bagatelliseer: het lijkt me beide erg zwaar!

Dat denk ik niet hoor, ik weet wel hoe jij daarover denkt

Ik zei alleen dat je het niet zo stellig kan zeggen, omdat niet iedereen daar op dezelfde manier op reageert. Wil je goed gedijen als alleenstaande moeder, dan moet je echt supersterk in je schoenen staan, want het zou zo veel simpeler zijn om 'gewoon' te blijven bij zo'n vent, omdat hij tenminste nog inkomen binnenbrengt. Maar die verantwoordelijkheden, dat gewicht daarvan, dat is gewoon stukken meer 'killing' dan mensen zich voorstellen denk ik. Ik heb echt periodes gehad dat ik dagelijks huilde, niet om de verbroken relatie, maar om de intense, geen seconde aflatende druk op mijn schouders. Maar tegelijkertijd dat ook niet los kunnen laten als mijn vriend me een keer liet uitslapen, of als hij me een keer op relaxdag stuurde met een vriendin.

En ik denk ook dat mensen onderschatten wat het met je doet als je je kinderen eens in de twee weken een weekend moet missen, en wekenlang in de vakanties. Dat verdriet houdt niet op, zeker niet als je weet dat zij ook liever gewoon thuis bij mama zijn, en als je weet dat ze daardoor verdrietig zijn.

Zoals ik het nu zie vind ik de tweede optie zwaarder. Ik ben alleenstaande moeder, en dat is soms best zwaar. Maar ik heb liever dat ik weet dat ik er alleen voor sta, en dat ik mezelf erop in stel dat alles mijn verantwoordelijkheid is, dan dat er een partner aanwezig is waar je niets aan hebt. Dat zou voor mij een soort schijnzekerheid geven, dan hoop toch steeds op steun van je partner en wordt je keer op keer teleurgesteld..

Dit is zoals ik het op het moment zie. Al zijn beiden zwaar hoor, ik weet nu uit ervaring in elk geval dat het leven van een alleenstaande moeder niet alleen over rozen gaat

Het is ook niet echt stellig te zeggen. Zeker niet als je niet in zo'n situatie zit of hebt gezeten. Het lijkt me allebei zwaar maar de 2e lijkt me zwaarder. Omdat er dan wel n partner is maar je hebt er dan helemaal niks aan. Dan zou ik me gaan ergeren.

Mag ik vragen Muus wanneer jouw relatie slechter isgeworden? Was die ook al voor de geboorte van je dochter slecht of is het daarna gekomen?

Charlie schreef:Dat tweede. Je kan je eenzamer voelen in een slechte relatie dan als single.

+1

Hoe ga ik dit tactisch uitleggen..

Ik dénk dat in een relatie zitten waarin je het gevoel hebt alles alleen te moeten doen zwaarder is dan alleenstaande moeder zijn. In een vruchteloze relatie waarin je overal alleen voor staat moet je voor alles zorgen, overal rekening mee houden plús je moet ook nog een dood paard trekken (je relatie). Daar gaat onwijs veel energie naartoe (woede, verdriet) en als alleenstaande moeder kun je die energie nog aan jezelf kwijt. Ook niet altijd natuurlijk, maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Als alleenstaande moeder weet je dat je het alleen moet doen, dat maakt het volgens mij al een stukje draaglijker.
Naar mijn idee ben je dan beter af als alleenstaande moeder, dan met een man die niet naar de kinderen omkijkt en in wie je enorm veel energie steekt, maar niet terug krijgt.

Zelda schreef:Hoe ga ik dit tactisch uitleggen..

Ik dénk dat in een relatie zitten waarin je het gevoel hebt alles alleen te moeten doen zwaarder is dan alleenstaande moeder zijn. In een vruchteloze relatie waarin je overal alleen voor staat moet je voor alles zorgen, overal rekening mee houden plús je moet ook nog een dood paard trekken (je relatie).
Als alleenstaande moeder weet je dat je het alleen moet doen, dat maakt het volgens mij al een stukje draaglijker.
Naar mijn idee ben je dan beter af als alleenstaande moeder, dan met een man die niet naar de kinderen omkijkt en in wie je enorm veel energie steekt, maar niet terug krijgt.

+1 ik vind dat je het goed hebt verwoord. Zo denk ik er ook over.