Doodsbang om knopen door te hakken

Want als ik voor a kies, verlies ik b. Ik wil het liefst a en b en dan ook nog tegelijk.

Ik ben eigenlijk nog nooit ergens (voor een langere tijd) zeker van geweest.

Dat lijkt me heel vervelend.

freakielief schreef:Dat lijkt me heel vervelend.

Ja, tell me about it.

Hoe word je als mens tevreden? Ik heb t gevoel dat er soms een enorme vlam in mijn hoofd aangaat en de mensen om me heen die dan alleen maar aan het blussen zijn, terwijl ik t heerlijk vind als ik zo scherp en "aangewakkerd" ben. Ik erken ook wel dat dit ook te maken heeft met het feit dat ik bipolair ben. Maar dat is gewoon mijn karakter.

Ik wil me niet constant zo ontevreden en onbevredigd voelen, want ik zoek spanning en erkenning het op de gekste plekken tot groot verdriet van mijn vriend overigens. Maar ik krijg het niet uit mijn hoofd.

Hoe ongelukkiger ik me voel, hoe gemakkelijker/tammer ik ben. Hoe gelukkiger ik me voel, hoe moeilijker en wilder ik ben en vrij onmogelijk om mee te leven als ik van een afstand naar mezelf kijk.

Discordia schreef:Hoe ongelukkiger ik me voel, hoe gemakkelijker/tammer ik ben. Hoe gelukkiger ik me voel, hoe moeilijker en wilder ik ben en vrij onmogelijk om mee te leven als ik van een afstand naar mezelf kijk.

Ben je dan ook echt echt gelukkig? Want als dat zo is, dan moet je toch maar gewoon lekker wild zijn? Of wordt je geluk dan toch minder omdat je de mensen om je heen afstoot?

Hoe je als mens tevreden wordt is in mijn ervaring door te kiezen wat je wilt, daar gewoon voor te gaan en de dingen/mensen die je alleen maar ergernis/verdriet bezorgen te weren, ondanks eventueel commentaar. Maar als je niet weet wat je wilt wordt dat natuurlijk weer een stuk moeilijker.

freakielief schreef:

Discordia schreef:Hoe ongelukkiger ik me voel, hoe gemakkelijker/tammer ik ben. Hoe gelukkiger ik me voel, hoe moeilijker en wilder ik ben en vrij onmogelijk om mee te leven als ik van een afstand naar mezelf kijk.

Ben je dan ook echt echt gelukkig? Want als dat zo is, dan moet je toch maar gewoon lekker wild zijn? Of wordt je geluk dan toch minder omdat je de mensen om je heen afstoot?

Hoe je als mens tevreden wordt is in mijn ervaring door te kiezen wat je wilt, daar gewoon voor te gaan en de dingen/mensen die je alleen maar ergernis/verdriet bezorgen te weren, ondanks eventueel commentaar. Maar als je niet weet wat je wilt wordt dat natuurlijk weer een stuk moeilijker.

Ik ga kapot als ik zo lang zo wild blijf doen. Dat is fysiek niet zo lang vol te houden kan ik je zeggen. Heb het vorig jaar ervaren, dat is echt slopend. Ik kan achterlijk veel maken bij de mensen die om me geven, maar ik kan me voorstellen dat ze op een gegeven moment toch zeggen dat ze klaar met me zijn.

Ik vind het moeilijk, het is echt een innerlijke strijd. Aan de ene kant gewoon willen wat de meeste mensen willen en aan de andere kant erkennen dat dat me op langere termijn niet gelukkig gaat maken.

Als ik vrijgezel zou zijn op dit moment, zou het ook niet goed gaan met mij, maar aan de andere kant, nu ben ik ook niet prettig voor mijn vriend, ook al gaat (gelukkig voor hem) veel langs hem heen.

Lastig..ik denk idd wel dat dit met name te maken heeft met het feit dat je een bipolaire stoornis hebt. Wist ik overigens niet, maar het verklaart wel veel van je reacties vind ik. Misschien is het een idee om hier met een therapeut die hier ervaring mee heeft, erover te praten?

Julia schreef:Lastig..ik denk idd wel dat dit met name te maken heeft met het feit dat je een bipolaire stoornis hebt. Wist ik overigens niet, maar het verklaart wel veel van je reacties vind ik. Misschien is het een idee om hier met een therapeut die hier ervaring mee heeft, erover te praten?

Dat doe ik ook al, maar die vertelt me natuurlijk niet hoe ik mijn leven moet indelen.

Ik wilde iets zeggen over komt tijd komt raad, want bij veel knopen is dat wel zo is mijn ervaring. Maar dit gaat meer over levensvragen dan over de huis, tuin en keukenknopen, al kunnen die al moeilijk zat zijn.

Life's a bitch man!

Is het niet gewoon een heel menselijk probleem? Ik denk dat bijna iedereen wel een dergelijke innerlijke strijd met zichzelf heeft. Al geloof ik absoluut dat dat gevoel van strijd erger wordt door bijkomende 'beperkingen' als ADHD en Bipolaire stoornissen, omdat de uitersten extremer zijn.

Als ik naar mezelf kijk: ik ben altijd op zoek geweest naar spanning, aandacht en nieuwe ervaringen (minder extreem dan jij, dat absoluut). Nu ben ik getrouwd, heb een gezin en voel ik me daardoor rustiger dan ooit. Maar toch voel ik diep van binnen nog steeds diezelfde drang naar spanning. Ik weet alleen dat ik daar niet aan toe moet geven, dat ik daar niet gelukkiger van word.

Je hebt hier niets aan, maar misschien is het gevoel makkelijker te accepteren als je weet dat (bijna) iedereen hierin iets herkent.

Ik heb er ook wel last van ja. Dan kies je voor het een waardoor het ander komt te vervallen. Liever had ik het gecombineerd maar dat was niet te doen. En dan doel ik meer op dingen voor mezelf te kunnen doen en daarnaast te werken. Maar de baan die ik wilde kon niet voor minder dan 40 uur en komt er op neer dat het zelfs nog meer is. Nu mis ik de energie om de dingen te doen die ik zo graag wilde doen. Zo blijft er altijd wel iets om naar te verlangen, over te dromen en te willen. Mijn ervaring is om gewoon voor de best mogelijke optie te kiezen en het op een later tijdstip toch proberen te combineren. Alleen tja, niet alle zaken zijn te combineren over het algemeen... Het blijft moeilijk. Tegenwoordig is er ook wel heel veel keuze. In alles...

Maar minneke, dat geldt voor ontzettend veel, dat er punten zijn waar mensen zich in herkennen. Hoe vaak ik niet te horen krijg als ik ze vertel wat mijn adhd inhoud dat mensen zich in bepaalde punten herkennen. Ik denk echter dat het de extremiteit is waarin t verschil zit. Niet alleen in stoornissen, maar ook wellicht in de beleving van levensvraagstukken.

Feit blijft dat het voor sommige mensen veel moeilijker is te functioneren in de maatschappij, het dagelijks leven en binnen de verwachtingen dan voor anderen. Die mensen krijgen meestal een labeltje om dit beter te helpen begrijpen en dat helpt dan weer de verschillen zichtbaar te maken. Wat ook niet altijd tof of wenselijk is helaas.

Ik snap je hoor, Pompoen, ik kan me niet voorstellen hoe het is om met iets als ADHD te leven. Ik bedoel meer dat die innerlijke strijd op zich herkenbaar is, ook voor mensen zonder etiketje zoals jij het noemt.

Ik las je eerste reactie trouwens alsof jij wél in staat bent die rem te vinden, maar dat het je veel moeite kost.

Had jij eigenlijk vorige week mijn complimentje aan jou gelezen in Algemeen, Pompoen?

Joh wie heeft dat niet? Ik wil ook wel allebei bij alles.

Maar op een gegeven moment leer je toch door schade en schande dat dat niet kan zonder jezelf en/of anderen pijn te doen en kies je wat het best bij je past.

Ja, dat herken ik!
Het gaat al beter dan een aantal jaar geleden, ik heb het idee dat ik meer rust heb gevonden.
Maar nog steeds vind ik knopen doorhakken in werk-kwesties bijvoorbeeld heel moeilijk, het is wel je toekomst. Het is niet zo dat het voor altijd vastligt, maar toch. Ik kan daar ook heel moeilijk mee omgaan.
Ik luister tegenwoordig meer naar gevoel dan naar verstand en daar word ik wel gelukkig van, merk ik.

Minneke schreef:Ik snap je hoor, Pompoen, ik kan me niet voorstellen hoe het is om met iets als ADHD te leven. Ik bedoel meer dat die innerlijke strijd op zich herkenbaar is, ook voor mensen zonder etiketje zoals jij het noemt.

Ik las je eerste reactie trouwens alsof jij wél in staat bent die rem te vinden, maar dat het je veel moeite kost.

Had jij eigenlijk vorige week mijn complimentje aan jou gelezen in Algemeen, Pompoen?

Ik snap jouw reactie ook hoor, maar wilde deze nuance graag toevoegen omdat het iets is waar ik zelf vaak tegen aan loop. Ik lees uit jouw reactie zeker begrip, maar soms als mensen zo reageren is het eigenlijk onbegrip, door, te zeggen dat ze het begrijpen ontnemen ze je de kans om het ze echt te laten begrijpen, of zoiets.

Je hebt gelijk, ik kan de rem soms best vinden, maar 't kost enorm veel energie om 'm in te trappen. Misschien moet ik dan zeggen dat mjn remvloeistof op is, oid.

En complimentje? Waar? Ik heb nergens een complimentje gezien .

Valt me op dat er veel mensen zijn hier met een bipolaire stoornis. Iemand die dicht bij mij staat heeft dit ook en ik zie hoe moeilijke deze persoon het soms heeft en herken veel wat hier wordt gezegd.. Ik vind het lastig om diegene dan te helpen. Ik hoop dat je snel een soort 'rust' kan vinden waar jij je fijn bij voelt..

Dat van die rem herken ik. Mijn hoofd kan soms zo snel gaan dat de gedachtes over elkaar lijken te struikelen. Mensen die me daarin afremmen (mijn vriend bijvoorbeeld) vind ik op die momenten ontzettend saai en sloom en dan gaat het helaas soms mis. Maar meestal schik ik me naar zijn leefschema (op tijd naar bed, regelmaat enz) en dan gaat het mij mij ook langer vrij standaard. Maar ik heb de afgelopen weken dingen gedaan waardoor ik heel dankbaar ben dat hij me nog wil, maar ik heb hem ook wakkergeschut. Hij let meer op mij en mijn gedrag. Maar ik kan hem niet garanderen dat ik nooit meer uit de bocht vlieg, want ik kan me af en toe als een motorrijder voelen die al weken met 1 knie op de grond een bocht met volle snelheid neemt. Als dat voorbij is, vlieg ik in de vangrail en ben ik echt weer hopeloos ellendig.

Ik vraag me af wat jij dan bijvoorbeeld doet als je uit de bocht vliegt en iets doet tegenover je vriend wat echt niet kan.

Als dit te persoonlijk is hoef je dit natuurlijk niet te vertellen.

Ik vind het heel vervelend voor je!!

Ise schreef:Ik vraag me af wat jij dan bijvoorbeeld doet als je uit de bocht vliegt en iets doet tegenover je vriend wat echt niet kan.

Als dit te persoonlijk is hoef je dit natuurlijk niet te vertellen.

Ik vind het heel vervelend voor je!!

Zonder teveel details: seks, drugs en rock 'n' roll.

okee erg heftig dus..