Oergevoel of weloverwogen beslissing?

Ik merk dat ik het moeilijk vind om dit te verwoorden maar ik ga toch mijn best doen..

Mijn vriend en ik willen over een aantal jaren misschien toch aan kindjes beginnen.. Een kindje krijgen samen met mijn vriend lijkt me heel mooi, bijzonder en een prachtige aanvulling op ons leven en ik weer zeker dat we ons kindje een mooi leven kunnen bieden vol liefde. Dat zie ik ook echt voor me.

Alleen al die verhalen over rammelende eierstokken en dat oergevoel van moeder willen worden herken ik (nog) niet. Ook de kinderwens die sommige vrouwen al sinds hun kindertijd kennen heb ik niet. Soms vraag ik me af of ik dat gevoel ooit wel zal krijgen. Ik heb geen intens gevoel dat het 'moet' ofzo.. Misschien heeft mijn vriend zelfs meer van deze gevoelens dan ik, maar goed.. Dat is sinds vooral gekomen sinds zijn broer een kindje heeft.

Anyway.. Nu vraag ik me af of dit 'normaal' is. Hadden jullie wel zo'n oergevoel of was het meer een weloverwogen beslissing?

Sommige mensen hebben het wel, anderen niet. Prima toch?

Ik had dat wel heel erg. Nu voor de 2e heb ik het minder. Mijn vriend heeft er deze keer meer 'last' van.

Wie weet komt bij jou dat gevoel nog wel!

Tot mijn 25ste geen oergevoel/moedergevoelens gehad. Toen begon het te kriebelen. Het kan echt ineens omslaan, dus bij jou misschien ook wel.

Sogood schreef: Dat is sinds vooral gekomen sinds zijn broer een kindje heeft.

Anyway.. Nu vraag ik me af of dit 'normaal' is. Hadden jullie wel zo'n oergevoel of was het meer een weloverwogen beslissing?

Dat is het begin van rammelende eierstokken!

Ik zie eerlijk gezegd niet zo het verschil tussen jouw kinderwens en de kinderwens van anderen. Ik bedoel, ik weet niet wat je je voorstelt bij rammelende eierstokken, maar ik vind dat sowieso nogal een rare term. Een kinderwens houdt voor mij in dat je gewoon graag een kind wil. Bij de een is die wens wat sterker aanwezig dan bij de ander, de een kan die wens misschien ook wat moeilijker opzij zetten dan de ander, maar ik denk dat het allemaal gradaties zijn van hetzelfde gevoel. Ik denk niet dat het bij de ene vrouw een soort uitgestippeld business plan is en bij de ander een door hormonen ingegeven oerdrang.

Ik had tot mijn 23e helemaal niks met kinderen en wilde ze ook nooit,maar ineens begon het te kriebelen,maar mijn vriend dacht dat het een bevlieging was,aangezien ik wel vaker ineens dingen in mijn hoofd haal. Na een half jaar had ik de kriebels nog steeds heel erg en toen zijn we ervoor gegaan en ik vind het nu super,heb alweer de kriebels voor de tweede... Dus het kan zo ineens komen!

Ik heb hier in mijn omgeving weleens over gesproken en voor de meeste was het een wens, iets dat ze wilden, maar niet per direct óf ten koste van alles.

Ik snap wel wat je bedoelt. Het lijkt soms alsof dat oergevoel om moeder te willen worden een voorwaarde is om aan kinderen te beginnen. Alsof je eerst een wens moet hébben om 'm ook daadwerkelijk te 'mogen' vervullen.

Ik denk dat dat een mythe is. Ik denk dat het hele idee dat een bepaald groot gevoel verwacht wordt bij een bepaalde gebeurtenis (bruiloft, kids, liefde etc) misplaatst en veel te hoog gegrepen is. Ik zou graag kinderen willen. Niet omdat ik een onbedwingbare drang naar kinderen heb. Ik vind kinderen gewoon leuk, ze vormen op veel punten een aanvulling op je leven, het is boeiend, het zorgt voor vreugde en gezelschap als je ouder wordt, het lijkt me mooi om mee te maken etc.

Ergo: volgens mij heb je dat gevoel of die wens helemaal niet zo nodig. Als het gewoon een voornamelijk rationele beslissing is, is het ook goed. En ik denk dat je gevoel dan vanzelf wel volgt zodra het echt concreet wordt in je leven.

Wij hadden allebei het gevoel graag een kindje te willen. Alles wat we wilde doen voordat er een kindje zou komen hadden we al gedaan, en veel dingen kunnen ook met een kindje erbij. Toen we besloten hadden de pil de deur uit te doen was het echt meteen al raak wat we niet verwacht hadden. (Wij dachten dat het eventjes zou duren en dat we nog even wat dingen in ons huis konden doen, dat bleek niet zo te zijn dus hebben we eerst alles voor haar in orde gemaakt en zijn we nu bezig met de dingen in huis).

Nou ja, ik had op een gegeven moment wel écht het gevoel van 'ik moet een kind en wel NU' en dat heb ik heel lang gehad. Zeker vanaf mijn 18e tot aan dat ik een kind kreeg op mijn 22e. Maar ik denk dat dat echt geen voorwaarde is om een goede moeder te zijn hoor, zeker niet. En wat Rood zegt klopt ook gewoon, dat had ik nog niet helemaal door toen ik 18 of 19 was, maar je leven gaat gewoon door zoals het is, ja, dan ben je zwanger en ja, dat is leuk, maar ook heel eng en spannend en daarnaast heb je nog gewoon alle dagelijkse dingen zoals elke dag.

Dus dat oergevoel, dat hoeft denk ik helemaal niet, ik denk dat het wel handig is als je het níet hebt juist, omdat je dan betere beslissingen neemt.

Ik dacht pas vrij laat na over het krijgen van een kind. Waar mede-studenten van 19 jaar al hun hele toekomst hadden uitsgestippeld en zelfs wisten op welke leeftijd ze eraan zouden beginnen (ja serieus werd dit besproken op school), was ik daar nog totaal niet mee bezig. Ook als kind droomde ik er niet van om moeder te zijn. Ik vond dat nog veels te ver weg en dacht altijd van: eerst maar eens een partner zien te vinden die me wil. Ook voelde ik me nog zo jong op mijn 19e. Pas toen ik 23/24 was waren daar de kriebels er ineens. Toch heb ik altijd gewacht. Ik ben nu 26, bijna 27 en eind dit jaar gaan we dan voor een kindje. Ik wilde mezelf eerst wat meer op de rails krijgen. De kriebels zijn ook nooit meer weg gegaan.

Ik denk zelf dat je echt niet minder bent omdat je geen rammelende eierstokken hebt. Iedereen ervaart alles anders, er zijn geen maatstaven voor. De een heeft voortdurend kriebels en de ander wat minder of niet. Dat wil niet zeggen dat je dan maar niet aan kinderen moet beginnen.

Ik heb vroeger wel altijd gedacht van ik wil kinderen, maar nooit echt die 'rammelende eierstokken'.
Vorig jaar waren er een heleboel mensen in mijn omgeving zwanger en inmiddels ben ik ook 2 x tante geworden. Toen is wel het gevoel gekomen van nu ben ik er wel klaar voor.

Het is dus niet vreemd ofzo
Gewoon lekker afwachten en dan komt het vanzelf wel.

Sinds ik samen ben met mijn man is mijn kinderwens heel erg groot geworden, het is bij mij wel echt een oergevoel. Maar we hebben er ook goed over nagedacht, beide dus eigenlijk.

Ik heb altijd al moeder willen worden. Toen mijn nichtje 3 jaar geleden geboren is kwamen de echte kriebels. Toch zorgden praktische zaken ervoor dat we nog 2,5 jaar gewacht hebben. Dus het oergevoel was er wel, maar het moment waarop we eraan wilden beginnen was een weloverwogen beslissing.