Hè Hè! Eindelijk!

Tullow schreef:Heb je nog gebeld?

Toevallig vandaag. Ze zou gisteren of vandaag bellen. Maar ik had om 16.30u nog niets gehoord, dus zelf maar weer gebeld. Duurt allemaal verschrikkelijk lang. Maar het einde is in zicht. Ik moet in ieder geval iets voor het weekend horen. En dan is het ja of nee.

Nou, als het allemaal zo moeizaam moet gaan, zou ik er al geen fijn gevoel meer bij hebben hoor.

Snoes schreef:Nou, als het allemaal zo moeizaam moet gaan, zou ik er al geen fijn gevoel meer bij hebben hoor.

Nee, ik ook niet. Maar ik heb even geen keuze op dit moment. Ik hoop dan ook van harte dat ik dinsdag mag starten.

Toevallig ben ik erachter gekomen dat een vriendin ook op dezelfde afdeling werkt, voor hetzelfde bedrijf. Zij snapt ook niet waarom het allemaal zolang moet duren, is ook continu benieuwd, maar er gebeurt niets. Zelfs nu niet. En ik maar met die telefoon in mijn hand zitten, haha.

Ik heb dit ook nog nooit meegemaakt. Het is of niets horen of wel iets horen en afgewezen worden of iets horen en dan gaat het ineens in een stroomversnelling. Maar hier is het waterstil.

Nou, goed nieuws.

Morgen om 15.00u mag ik op sollicitatiegesprek en ik ben de enige kandidaat die wordt uitgenodigd. Er waren drie, waaronder ik, geselecteerd, door het uitzendbureau. En het bedrijf wil alleen mij spreken.

Maura schreef:Nou, goed nieuws.

Morgen om 15.00u mag ik op sollicitatiegesprek en ik ben de enige kandidaat die wordt uitgenodigd. Er waren drie, waaronder ik, geselecteerd, door het uitzendbureau. En het bedrijf wil alleen mij spreken.

Je bent speciaal!

Nou, ga daar maar niet vanuit GG.

Ik heb als enige de gevraagde werkervaring, welke een vereiste was voor de functie. Dus niet speciaal, meer geluk.

Wat goed, ik zal voor je duimen!!

GreenGrass schreef:

Maura schreef:Nou, goed nieuws.

Morgen om 15.00u mag ik op sollicitatiegesprek en ik ben de enige kandidaat die wordt uitgenodigd. Er waren drie, waaronder ik, geselecteerd, door het uitzendbureau. En het bedrijf wil alleen mij spreken.

Je bent speciaal!

Niet jezelf zo naar beneden praten! Jij HEBT de ervaring en de anderen niet, dus je bent speciaal!

Spannend Maura! Ik duim voor je.

Succes vandaag Maura! Ik duim voor je. Ik mag vandaag zelf ook ergens op sollicitatiegesprek komen. Helaas is het wel voor een tijdelijke betrekking en daardoor twijfel ik toch een beetje.

Maura & Raindrop, succes vandaag!

Wat heeft dat allemaal lang geduurt zeg Maura, kan me voorstellen dat je constant in spanning hebt gezeten.
Maar vandaag mag je op gesprek!!! Heel veel succes!

Jij ook Raindrop!

En, weet je al meer?

Nou, ik ben inmiddels weer terug.

Het gesprek was wel relaxt. Ik zat tegenover twee giebeldames. Zal wel met de vrijdagmiddag te maken hebben. De vragen waren zeer gericht en naar mijn idee heb ik ze goed kunnen beantwoorden. Hier en daar heb ik het idee iets te hoog van de toren te hebben geblazen. Ze vonden me zeer sociaal. En in dat opzicht is het maar goed dat ze me niet kennen.

Ze laten volgende week pas weten waarom wel of waarom niet. Ze konden me dinsdag nog geen werkplek bieden. Het was te kort dag. Dus we wachten weer af. Ik geloof dat het niets wordt. Maar zeker weten doe je het natuurlijk nooit.

Je moet niet zo negatief zijn jij!
Ze zeggen niet voor niets positieve dingen over je hoor.

En weer een week in spanning!
Ik ben benieuwd, hoop voor je dat het wat wordt!

Snoes schreef:En weer een week in spanning!
Ik ben benieuwd, hoop voor je dat het wat wordt!

Ik ben nu met de vriendin aan het praten die er al werkt. Ze was erg benieuwd naar mijn gesprek. Het viel me op dat ze met geen woord over me heeft gerept. Dat vind ik wel netjes. Je weet natuurlijk ook niet hoe een bedrijf reageert als er twee mensen zijn die elkaar erg goed kennen. Ze laat het me zelf doen en dat vind ik wel fijn. Zo heb ik ook referenten gekozen van het oude bedrijf, die ik sinds mijn ontslag niet meer heb gesproken, omdat ik wil dat ze me beoordelen om wie ik ben en wat ik kan i.p.v. vriendendienst.

Het huilen staat me nader dan het lachen.

Altijd als ik een bedrijf binnenloop voor een sollicitatiegesprek, dan stel ik mezelf de vraag of ik daar binnenkort zou kunnen rondlopen. En ik zag mezelf er niet lopen. En telkens als ik dat idee heb, dan word ik het ook niet. Maar ik dacht, het kan ook gewoon een onzekere gedachte zijn en heb het weggewoven. Ik kan ook eens geen gelijk hebben. En dus ben ik het gesprek aangegaan.

Maar vandaag kreeg ik het bericht dat ik het niet ben geworden. De reden die ze mij hebben meegegeven is dat ik ontzettend onzeker overkwam en inhoudelijk slecht op de vragen in kon gaan. Ook mijn vorige banen kon ik inhoudelijk niet weergeven.

De intercedent vroeg mij af of ik zenuwachtig was, omdat ik haar wel alles kon vertellen over mijn vorige banen. En ook zeker wel inhoudelijk kon ingaan op haar vragen. En ja, ik was zenuwachtig, onzeker (vooral door mijn haar) en ik weet niet meer of ik inhoudelijk uberhaupt wel heb gereageerd. Want ondanks dat het gesprek gezellig was.... Ik kan nu niet eens meer voor de geest halen wat ze me hebben gevraagd...

Oh Maura wat rot voor je.

Hè bah, wat rot..
Had echt zo'n goede hoop dat je het geworden was!

Maura, heb je nou nog therapie/hulp op het moment? Ik denk echt dat er wat zelfvertrouwen/zelfbeeld- en (wellicht daaruit voortkomende) sociale troubles zijn die je echt beperken. Je probeert altijd zo ontzettend hard er doorheen te boksen, maar ik denk echt dat je rationeler moet worden over je prioriteiten en je kunnen. Ik denk dat je eerst in jezelf moet investeren, wat dingen "repareren", voor je weer verder kunt bouwen wat dat betreft.

Antibes schreef:Maura, heb je nou nog therapie/hulp op het moment? Ik denk echt dat er wat zelfvertrouwen/zelfbeeld- en (wellicht daaruit voortkomende) sociale troubles zijn die je echt beperken. Je probeert altijd zo ontzettend hard er doorheen te boksen, maar ik denk echt dat je rationeler moet worden over je prioriteiten en je kunnen. Ik denk dat je eerst in jezelf moet investeren, wat dingen "repareren", voor je weer verder kunt bouwen wat dat betreft.

Ben ik het wel mee eens, maar ik weet ook hoe lastig dat is als je werkloos bent. Elke keer weer een afwijzing eist ook z'n tol natuurlijk en het hele proces van solliciteren is zo slopend. Daarbij zijn geldzorgen ook echt vreselijk. En ik kan me zo voorstellen dat therapie op dit moment even niet haalbaar is als het niet vergoed wordt. Zo kon ik geen fysiotherapie betalen afgelopen jaar, tja..boodschappen zijn belangrijker. Maar desalniettemin ben ik het wel met je eens dat positieve stimulatie zo goed voor Maura zou zijn en dat meer zelfvertrouwen ook direct weerslag op haar zal hebben. Zo lastig om dat te doorbreken. Zijn er geen goede middelen voor therapie die goedkoper zijn? Biedt het UWV niet zoiets aan? Ik weet dat ik bij de arbo arts van het UWV echt een goed gesprek had. Zij zag echt mijn positieve kanten en mogelijkheden, en ik voelde me echt stukken beter na dat gesprek. Nadeel was wel dat ik daardoor weer arbeidsgeschikt werd verklaard en dus geen geld meer kreeg, maar nee, natuurlijk is je (geestelijke) gezondheid belangrijker. Probeer je positiviteit uit al die kleine dingen te halen, Maura, hoe moeilijk ook. Vind het echt rot voor je maar laat je niet kapot maken!

Antibes - Momenteel heb ik nog steeds hulp van een psycholoog. Het probleem is dat ik van mezelf een hele hoop vind, maar weinig goeds. En als ik zelf vind dat ik iets goed heb gedaan of zelf vind dat ik iets goeds heb gezegd, dan denk ik alleen maar:"Wat als zij dat nu niet goed vinden? Wat als ze mij dom vinden? Of lelijk? Of dik? Of allemaal?" Ik heb mijn haar gekleurd afgelopen zaterdag en ondanks dat ik er zelf 100% achterstond en het ook mooi vind, als één iemand zegt het toch minder te vinden, dan ben ik er direct ook klaar mee. En vind ik hetzelf ook niets meer. Ik probeer continu te raden wat een ander denkt en wil dat ik zeg of doe. En zo ben ik nooit geweest, het is echt iets van de afgelopen jaren.

Ik dacht dat ik, m.b.v. de psycholoog, sterker was geworden. En dat ik dus minder onzeker was. Maar dan heb ik een sollicitatiegesprek die ik weet te verknallen, omdat ik kennelijk nog steeds bezig ben met dezelfde vragen. Ik vul in wat ik denk dat zij willen horen en dat is niet goed. Dat weet ik.

Mijn psycholoog erkent dat ik onzeker ben. En zij buigt tijdens een gesprek mijn gedachten om. Zodat ik er weer even tegenaan kan. Dat ik me beter voel. En haar hulp helpt ook wel. Maar het is net als de cursus die ik vanuit het werk heb gevolgd (assertiviteitstraining van vier dagen) en in de periode zelf, merkte ik dat ik er echt iets aan had. Het ook kon toepassen. Maar het verwaterd ook weer.

Waar het dus opneer komt is dat ik mijn best doe om 'het' aan te passen. Ook met alles iets kan. Maar ik val te snel terug. En ik vraag me af waar ik bij gebaat zou zijn? Financieel kan ik het niet langer uitzingen. Volgende maand moet mijn auto voor de APK en ondanks dat een vriend zal helpen met het grootste gedeelte waar de auto op afgekeurd zal gaan worden, wordt het alsnog een dure aangelegenheid. Ik ben dus niet in de positie om nog langer voor mezelf te kiezen. De reden dat ik al zolang thuis zit, is omdat ik in de eerste helft van mijn werkloosheid, ervoor heb gekozen om in therapie te gaan, om mezelf beter te leren kennen, om mezelf te veranderen. Maar volgens mij kan ik nog maanden thuiszitten, maar het veranderd niet. En dan moet ik doorboksen. Met alle afwijzingen die er dan bij horen.

Ik weet niet of ik duidelijk geantwoord heb. Maar dit was mijn poging tot.