Langs op het werk

Sinds de bevalling ben ik niet meer op mijn werk geweest.
Die vrijdag ben ik weggegaan om lekker weekend te vieren en die maandag is ze geboren.

Nu heeft mijn bouwcoordinator gevraagd of ik morgen gezellig langs kom om te vrijdagmiddag borrelen.

Ik zit zo ontzettend in twijfel. Ik wil wel, maar ik wil ook niet. Ik durf wel, maar ik durf ook niet.
Het lijkt wel alsof er ineens een enorme drempel ligt voor het schoolgebouw.

En ALS ik dan al ga, ga ik dan na schooltijd, zodat ik alleen collega's zie. Of ga ik onder schooltijd, zodat ik mijn kleuters weer eens kan zien. En blijf ik dan tot de ouders komen, of verstop ik me dan?
Ik weet dat de ouders en kids me 'missen', dus voel me een soort verplicht om mijn gezicht te laten zien. Of is dit nog te vroeg?
Pfff ik ben soms zo'n twijfelkont, ik weet gewoon niet wat ik moet doen..

Ik zou gewoon gaan, is toch alleen maar leuk lijkt me. Het is ook erg fijn dat ze je vragen en zo interesse in je willen tonen. Ik zou gaan al is het maar 10 min bij wijze van.

Het is inderdaad leuk.

Maar ik vind het eng, alleen al bij de gedachten kan ik zo in huilen uitbarsten.

Als je het zo moeilijk vindt zou ik na schooltijd gaan. Even kleine stapjes tegelijk nemen.
Dan kun je eventueel bespreken dat je binnenkort een keer een kwartiertje of half uurtje naar je klas gaat, misschien dat de kleuters dan ook voorbereid kunnen worden dat je maar even blijft.

Ik zou je gezicht het laatste halfuurtje van de dag even in de klas laten zien, en dan zie je natuurlijk ook de ouders even. Daarna gewoon lekker borrelen met je collega's. Even iets voor jezelf. Hoe komt die drempel daar dan? omdat je dan waarschijnlijk alles weer opnieuw moet vertellen?

HERKENBAAR!!

dat in de eerste plaats.

Als ik je een tip mag geven, ga wel, maar ga eerst eens een keertje na schooltijd gezellig borrelen. Doe een mailtje naar je BC waarin je uitlegt dat je het heel moeilijk vindt, zodat ze er rekening mee kunnen houden.

Succes!

Je moet doen waar jij je goed bij voelt.
Misschien kan je eerst een keer na schooltijd gaan, om je collega's weer te zien.
En als dat goed gaat, ga je een andere keer overdag even naar je klas, als er geen ouders zijn. En dan later nog een keer en dan wat langer blijven, dat je wel ouders ziet. Maar dat moet je alleen doen als je denkt dat je dat aan kan.

Mijn moeder staat ook voor de klas en toen ze overspannen was, heeft ze het op deze manier gedaan.

Ik weet niet wat die drempel is.
Misschien omdat de laatste keer dat ik er was alles nog goed was.

Het vertellen heb ik ondertussen al 100 keer gedaan, dat kan ik opriedelen alsof het een verhaal van een ander is.


He verdorie, nu ben ik verdrietig..

Bij mijn zwangerschap van J. ben ik ook heel raar weggegaan. De laatste dag dat ik werkte ben ik met spoed weg gegaan omdat ik heel erg bloedverlies had en meteen naar eht ziekenhuis moest. Daarna mocht ik niet meer werken.
Toen ik bevallen was vond ik het ook heel lastig om langs te gaan. Ik ben toen gegaan op een rustig moment en ben niet zo heel lang gebleven. Achteraf gezien viel het me heel erg mee en ben ik later nog een keertje gegaan toen er meer mensen waren.

Als ik jou was zou ik de eerste keer gaan als de kinderen en ouders al weg zijn. Je kan altijd later nog een keertje langsgaan als het goed gaat bij je collega's.

Misschien helpt het om er niet te veel over na te denken vantevoren? Gewoon doen wat op dat moment goed voelt, en dan is het ook prima zo.

Ja, ik denk dat ik gewoon kijk hoe ik me voel morgen, en als het goed voelt ga ik eerst na schooltijd, zodat ik alleen mijn collega's tref.

In mei komt de schoolfotograaf ook en ik zou wel graag met mijn klasje op de foto willen, dus dan kan ik sowieso langs om de kids te zien.

Ik open net de schoolsite, met mijn klassenpagina... waar mijn vervangster foto's opgezet heeft van een museumbezoek.
Nu ik ze zo zie, mis ik ze geloof ik toch meer dan ik dacht.

Ik zou eerst na schooltijd gaan en dan alleen je collega's zien. Dat is voor de eerste stap al mooi zat.

Ik ben heel anders weggegaan, met afscheid van de kinderen en 'gewoon' met 33 weken (week erna zat de bso dicht, had eigenlijk dan ook nog moeten werken, had gewoon mazzel)
dus heb toen Siem 6 weken was hem meegenomen. De kinderen vonden het geweldig. Ze zongen liedjes voor siem en ze hadden tekeningen gemaakt, heel lief!
Maar als je zo plotseling weg bent gegaan heb je dat niet 'goed' afgesloten en dat is erg jammer.

Ik zou eerst ook even kort gaan. Alleen met je collega's Raar hoor dat je vrijdag wegging en maandag beviel


Ik ben voor het eerst gegaan toen M. 9 weken was maar er waren toen wel collega's op kraamvisite geweest.
Er waren een hoop bewoners die M. wilde zien.

Ik snap 'de' drempel opzich wel... Je bent zonder afscheid weggegaan, je was aan het aftellen tot je verlof en ging het weekend in en je komt het weekend uit met een kindje (om het even heel bruut te zeggen zo...). Je hebt geen normaal afscheid van de kindjes en ouders kunnen nemen en het is allemaal best confronterend denk ik als je daar weer terug bent... maar ergens denk ik ook weer dat dit een klein stapje van de verwerking is. Doe gewoon wat voor jou goed voelt en als je daar nu nog geen beslissing over kunt nemen, leg dat gewoon even uit aan je BC en zie morgen dan wat je wilt doen. En al ben je er maar even 10 min. dan heb je toch weer een enorme stap genomen!

Ik snap je drempel wel (maar hoe langer je wacht, hoe hoger die wordt, denk ik).
Neem je B mee?

Ik zie zo voor me dat jouw klasje helemaal blij zouden zijn als je weer eens langs kwam, en zelfs B mee neemt om haar te laten zien.

Succes!

Nee, morgen is mijn vriend vrij, dus wil ik de eerste keer even alleen.
De volgende keer wil ik B dan meenemen, want wil haar zeker laten zien aan mijn kleuters

Ah leuk!

Ik zou gaan, makkelijker gezegd dan gedaan, maar je kent ze al langer.
En het is een goed gevoel dat je BC je uitgenodigd heeft toch, dat hij je erbij wilt hebben?

Zij in dit geval haha

Sorry

Ik herken de drempel. Ik zou het echt in stapjes doen, dus niet meteen en de kleuters en je collega's. Dus even naar de borrel gaan, maar ook dan duidelijk je grens aangeven als het teveel word en dan naar huis gaan en dit eerlijk tegen collega's zeggen.

Weet je al wat je gaat doen Lejow?
Als je gaat, zou ik dit heel erg knap van je vinden. En misschien is het
ook wel goed om dit te doen, ook al is dit heel erg moeilijk.
Ik zou dan gaan als alleen je collega's er zijn. Je hoeft natuurlijk
niet zo lang te gaan. Kijk naar wat je aankan en wat goed voelt. Succes .

Ja, denk ook dat dat het verstandigste is inderdaad.

Nou ik ben gegaan vanmiddag.
Per kilometer die ik dichterbij kwam werd ik nerveuzer en zenuwachtig. Zo erg dat toen ik de school binnenstapte ik stond te trillen als een rietje. Ik heb er toch voor gekozen om B. mee te nemen.
Ik heb dus eerst flink uitgehuild bij een collega en vervolgens bij mijn directrice...
Vervolgens even een poosje rustig gepraat en toen toch besloten om naar mijn klasje te gaan.
De kids waren helemaal verbaasd dat ik er was en zaten allemaal muisstil op hun stoel te kijken naar B.
We hebben met de hele klas een foto gemaakt, was erg leuk.

En vervolgens dacht ik, nu ben ik er toch, dus laat de ouders dan ook maar komen, dus bij het uitgaan konden de ouders hun kind in de klas ophalen en mij gedag zeggen. Ik kreeg van alle kids dikke kussen en knuffels en kon duidelijk zien dat ze me gemist hadden!

Het was echt heel fijn, en ben blij dat ik het gedaan heb.