Opvoedingsvisie

Ik moet eerlijk zeggen dat een echte opvoedmethode ongeveer het enige is waar ik me gedurende de zwangerschap van D en sinds hij geboren is niet op heb ingelezen. Niet zozeer vanwege het gebrek aan interesse, maar omdat ik het wil doen zoals ik en mijn vriend ons er prettig bij voelen. We hebben het er veel over gehad en weten wat we wel en niet willen doen, een echte opvoedmethode hebben we dan ook niet.

Ik hou wel rekening met de 3 R-en en merk wel dat D. daar veel waarde aan hecht, slapen wordt gedaan in bed en niet in de box (heel soms valt ie in slaap in de box maar dan leg ik hem wel in bed). Ook doe ik eigenlijk alles op dezelfde manier iedere dag, maar dat is ook omdat ik het zelf prettig vindt.
Laten huilen gebeurt wel, maar na een paar maanden weet ik zijn huiltjes ook wel te onderscheiden.

Aimee schreef:

Susan schreef:Ik vind het helemaal niet makkelijk gesteld van SarahKey. Ten eerste zegt ze in feite niet veel anders dan de anderen die zeggen geen vaste methode te volgen en ten tweede, haar kind is er net, het is toch logisch dat ze het nog niet zo precies weet? Ik heb juist een beetje mijn bedenkingen bij mensen die al in een heel vroeg stadium, als ze net een baby hebben of zelfs daarvoor, al helemaal precies weten hoe ze het gaan doen. Zo was ik ook ooit, maar ik weet nu dat je een heleboel dingen pas gaandeweg ontdekt (en nee, dat zeg ik niet alleen maar omdat het bij ons sowieso anders is).

Ik bedoelde niet dat ze nog niet weet hoe ze het wil doen, maar dat ze zegt haar kind daarin te gaan volgen. Door berichten die zij eerder heeft geplaatst kon ik me daar niet helemaal in vinden.

Ik zei ook dat ik mijn eigen gevoel volg. En dat vind ik net zo belangrijk als mijn kinds gevoel.

Parel schreef:

Ook complimenteer ik haar met alles, bejubel ik haar en zorg ik ervoor dat als ik vrij ben ze zoveel mogelijk bij papa en-of mama is. Waar ik ga gaat zij ook.

Dit doe ik ook erg veel. Als hij iets goed doet, of lief is, dan zeg ik dit ook altijd tegen hem. Ik vertel hem ook altijd dat ik trots op hem ben.

Ik doe waar ik me goed bij voel. Heb nog geen bepaalde methode in gedachte, maar ik denk dat ze weinig echt gestraft gaat worden (denk aan tik op de vingers of op de gang zitten) zag vanmiddag dat de leidster van het kdv een jochie bij de kin pakte, en dat vond ik toch niet prettig om te zien. Ja hij had wat gedaan wat niet juist was, maar in mijn ogen pakte ze hem te hard aan. Sowiezo doe ik nu al veel op gevoel, en kijk weinig naar boekjes, grafiekjes en "zoals gemiddelde kindjes het doen".

Bij mij zit er echt een golfbeweging in waar ik achter sta; vanuit de eerste zwangerschap een beetje gerold in het Ria Blom gedoe. Veel ritme, reinheid en regelmaat dus. Af en toe aten huilen en in eigen bedje laten slapen. Op een gegeven moment raakte ik wat meer ingelezen in AP en UP en dat voelde voor mij een stuk beter. Toen was de oudste zo'n 8 maanden denk ik. Vanaf dat moment stond ik daar helemaal achter; niet straffen, niet laten huilen etc. Dat bleef zo toen de jongste geboren was.

Op dit moment merk ik dat ik het afgelopen jaar weer meer naar 'het midden' ben bewogen. Ik merk dat aan beide visies haken en ogen zitten en probeer van twee kanten het beste te nemen voor onze kinderen.

Niet straffen werkt hier niet. Zonder belonen kan ik niet, dat voelt voor mij tegen-natuurlijk. Maar ik laat de kinderen niet huilen, en als het zo uitkomt mogen ze best bij mij in bed slapen (en ik slaap ook geregeld bij mijn dochter voor een halve nacht , als ze zich alleen voelt).

Parel schreef:Ook complimenteer ik haar met alles, bejubel ik haar en zorg ik ervoor dat als ik vrij ben ze zoveel mogelijk bij papa en-of mama is. Waar ik ga gaat zij ook.

Waarom doe je dat zo Parel?

Ik doe bijna het omgekeerde. Ik wil Tomas graag het gevoel geven dat hij dingen zelfstandig kan oplossen. Dat hij niet bij ons in de buurt hoeft te zijn om zich veilig te voelen.

En complimentjes geef ik eigenlijk alleen als hij ergens heel hard zijn best voor doet. Het hoeft dan niet eens te lukken. Als ik hem heel hard zie ploeteren op een veel te moeilijke puzzel zeg ik: 'ik zie dat je al twee stukjes aan elkaar hebt. Wat probeer je het goed zeg!' Als hij uiteindelijk opgeeft zeg ik iets van 'als je zo goed blijft oefenen kan je het over een tijdje helemaal zelf'.
Verder complimenteer ik hem vrij weinig in de letterlijke zin van het woord. Ik benoem wel eens positieve effecten van dingen die hij doet. Bijvoorbeeld: 'fijn dat je vroeg bent gaan slapen, nu ben je lekker uitgerust wakker geworden'.

Wat bedoel je eigenlijk precies met bejubelen Parel?

Ik ben van mening dat kinderen veel meer hebben aan de gedachte 'als ik hard werk kan ik heel veel leren', dan aan 'alles wat ik doe is fantastisch, ik heb heel veel talenten, en mijn ouders zijn hoe dan ook trots op me'. Met die laatste gedachten in je hoofd word je toch minder gestimuleerd om nieuwe dingen te leren denk ik. En je krijgt het idee dat je iets waar moet maken: je ouders zeggen dat je geweldig kan sporten, dus dan moet je ook uitblinken. Je ouders zeggen dat ze je zo mooi dun vinden, dus je moet ook mooi dun blijven etc.

Mijn eigen ouders zeiden bijvoorbeeld altijd dat ik heel mooi kon schrijven. Pas na jaren en jaren durfde ik tegenover mezelf en mijn ouders toe te geven dat schrijven toch geen passie van me is, en dat ik liever met mensen dan met woorden werk. Achteraf gezien hadden ze in mijn schooltijd beter dingen kunnen zeggen als: 'wat goed dat je vanmiddag zoveel aandacht besteedt aan je huiswerk', dan 'wat kun je goed schrijven! Daar moet je iets mee doen!'

Hoe zie jij dat? Ik weet trouwens dat jouw dochtertje nog heel jong is hoor. Heb je er over nagedacht of je dat bejubelen vol blijft houden, ook als ze ouder is?

Maar waarom zou Parel zich daarvoor moeten verantwoorden Filoria?

Dat bepaalde dingen voor jou en jouw kind zo werken, zegt natuurlijk niks over een ander?

(Misschien bedoel je het ook niet zo, maar zo komt het wel op me over nu.)

Verantwoorden, nee joh! Ik ben gewoon nieuwsgierig waarom ze het zo doet.

Oeps, kom ik weer anders over dan ik wil Goed dat je me erop wijst Minneke.

*

Filoria schreef:Verantwoorden, nee joh! Ik ben gewoon nieuwsgierig waarom ze het zo doet.

Oeps, kom ik weer anders over dan ik wil Goed dat je me erop wijst Minneke.

Komt door dingen als 'Waarom...?' 'Wat bedoel je eigenlijk precies met...' en 'Hoe zie je dat..?'

Maar ik dacht ook eigenlijk niet dat je het verkeerd bedoelde hoor. Kwam er gewoon wat ongelukkig uit misschien, zo op het beeldscherm.

Susan schreef:Ik denk juist dat als je ouders altijd heel kritisch zijn, je eerder het gevoel krijgt dat je iets moet bewijzen. Complimenten van mijn ouders of van wie dan ook hebben mij nooit het gevoel gegeven dat ik er iets mee moest, alleen dat zij vonden dat ik er goed in was.

Zo heb ik het ook ervaren.

Ik merk ook aan de oudste dat ze echt straalt als ik haar (een onverwacht) compliment geef. Als ze heel lief is voor haar broertje bijvoorbeeld, dan zal ik daar altijd iets over zeggen. Dan voel ik me ook meteen een mindere zeurpiet als ik haar erop wijs als ze juist níet lief doet . Voor haar is het dan ook duidelijk welk gedrag wél prettig is, ipv welk gedrag niet fijn is.

Ik gebruik niet echt een methode om J. op te voeden. Ik heb er wel wat over gelezen maar er is niet 1 visie waar ik 100% achter sta. We doen dus vooral waar we ons goed bij voelen. We doen niet aan laten huilen, J. mag bij ons in bed als hij verdrietig is of zich alleen voelt, we geven wel complimentjes, straffen doen we (nog) niet echt maar de tv gaat bijvoorbeeld wel uit als hij steeds op het aan/uit knopje blijft drukken. Hij mag vrij veel, hij mag lekker kind zijn en alles ontdekken. Zolang hij niks stuk maakt of het niet gevaarlijk is, vind het meestal geen probleem.

Tania schreef:Ik gebruik niet echt een methode om J. op te voeden. Ik heb er wel wat over gelezen maar er is niet 1 visie waar ik 100% achter sta. We doen dus vooral waar we ons goed bij voelen. We doen niet aan laten huilen, J. mag bij ons in bed als hij verdrietig is of zich alleen voelt, we geven wel complimentjes, straffen doen we (nog) niet echt maar de tv gaat bijvoorbeeld wel uit als hij steeds op het aan/uit knopje blijft drukken. Hij mag vrij veel, hij mag lekker kind zijn en alles ontdekken. Zolang hij niks stuk maakt of het niet gevaarlijk is, vind het meestal geen probleem.

Volgens mij kunnen wij elkaar de hand schudden

Minneke schreef:

Susan schreef:Ik denk juist dat als je ouders altijd heel kritisch zijn, je eerder het gevoel krijgt dat je iets moet bewijzen. Complimenten van mijn ouders of van wie dan ook hebben mij nooit het gevoel gegeven dat ik er iets mee moest, alleen dat zij vonden dat ik er goed in was.

Zo heb ik het ook ervaren.

Ik merk ook aan de oudste dat ze echt straalt als ik haar (een onverwacht) compliment geef. Als ze heel lief is voor haar broertje bijvoorbeeld, dan zal ik daar altijd iets over zeggen. Dan voel ik me ook meteen een mindere zeurpiet als ik haar erop wijs als ze juist níet lief doet . Voor haar is het dan ook duidelijk welk gedrag wél prettig is, ipv welk gedrag niet fijn is.

Zo doe ik het ook. Goed gedrag benoemen. Hij wordt nog steeds blij als ik zeg dat ik het goed van hem vind dat hij zijn speelgoed heeft opgeruimd. Het complimentje en mijn blijheid zijn voor. Hem een stimulans om het een volgende keer weer te doen.

Minneke schreef:

Tania schreef:Ik gebruik niet echt een methode om J. op te voeden. Ik heb er wel wat over gelezen maar er is niet 1 visie waar ik 100% achter sta. We doen dus vooral waar we ons goed bij voelen. We doen niet aan laten huilen, J. mag bij ons in bed als hij verdrietig is of zich alleen voelt, we geven wel complimentjes, straffen doen we (nog) niet echt maar de tv gaat bijvoorbeeld wel uit als hij steeds op het aan/uit knopje blijft drukken. Hij mag vrij veel, hij mag lekker kind zijn en alles ontdekken. Zolang hij niks stuk maakt of het niet gevaarlijk is, vind het meestal geen probleem.

Volgens mij kunnen wij elkaar de hand schudden

Ja, ik kan me ook helemaal in jouw eerste bericht vinden inderdaad

O het is ook helemaal niet zo dat ik Tomas alleen maar wijs op negatief gedrag hoor!

Maar ik ben gewoon niet van het bejubelen van elke scheet die hij laat, ik probeer vooral de moeite die hij doet voor dingen te benoemen, en niet zijn 'talenten'. Juist als hij iets probeert waar hij eigenlijk niet goed in is heb ik daar oog voor.

Filoria schreef:O het is ook helemaal niet zo dat ik Tomas alleen maar wijs op negatief gedrag hoor!

Maar ik ben gewoon niet van het bejubelen van elke scheet die hij laat, ik probeer vooral de moeite die hij doet voor dingen te benoemen, en niet zijn 'talenten'. Juist als hij iets probeert waar hij eigenlijk niet goed in is heb ik daar oog voor.

Die van mijn zoontje zijn soms anders behoorlijk indrukwekkend hoor

*

Maar Susan, ook binnen iemands talenten kun je diegene toch complimenteren met het werk dat ze erin steekt. Zoiets als: 'Susan, ik vind het knap dat je de discipline vindt om elke dag te schrijven. Goed dat je dat doet, want je stukjes zijn leuk'. Dan benoem je het talent, maar ook het doorzettingsvermogen. En aan dat laatste heb je uiteindelijk misschien wel meer in het leven dan aan talent alleen.

Ik vind op zich de gedachte wel mooi dat je niet het resultaat complimenteert, maar de weg ernaar toe. Maar aan de andere kant; als je het resultaat nooit 'beloont', kan een kind weer het idee krijgen dat talenten voor lief worden genomen, en stimuleer je die talenten niet optimaal.

Ach, uiteindelijk doe je toch niks 100% goed, dus kun je maar beter doen wat goed voelt voor jezelf. Dan voelt een compliment ten minste gemeend en dat lijkt me het belangrijkste.

Filoria schreef:Maar Susan, ook binnen iemands talenten kun je diegene toch complimenteren met het werk dat ze erin steekt. Zoiets als: 'Susan, ik vind het knap dat je de discipline vindt om elke dag te schrijven. Goed dat je dat doet, want je stukjes zijn leuk'. Dan benoem je het talent, maar ook het doorzettingsvermogen. En aan dat laatste heb je uiteindelijk misschien wel meer in het leven dan aan talent alleen.

Zo ver denk ik er niet eens over na. Als ik iets positiefs vind in zijn gedrag zeg ik dat. Hij poept al een week op het potje. En nog steeds reageer ik super blij als de drol in het potje ligt. Gewoon alleen al om dan te zien hoe trots hij zelf dan is.

Minneke schreef:Ach, uiteindelijk doe je toch niks 100% goed, dus kun je maar beter doen wat goed voelt voor jezelf. Dan voelt een compliment ten minste gemeend en dat lijkt me het belangrijkste.

Helemaal waar.

En ik doe ook maar wat hoor! Door mijn betweterige toon (mijn talent ) lijkt het altijd alsof ik mijn manier dé manier vind, maar ik heb geen idee of het werkt. Vind het ook leuk om jullie reacties te lezen.

Denken jullie trouwens dat alle methodes voor alle kindjes (kunnen) werken?
Zoals ik het lees hebben sommige het al helemaal bedacht voordat hun kindje er was of als hun kindje nog heel klein is. Maar hoewel mijn tweede nu nog heel klein is merk ik al dat het een heel ander kindje is. Ik kan me dan ook voorstellen dat wat voor J. nu goed werkt, voor haar zometeen helemaal niet werkt en andersom.

*