Opvoedingsvisie

Parel schreef:In principe kijken we naar wat zij nodig heeft, en wat zij van ons vraagt.
Dus als we thuis zijn krijgt ze de 1ste fles als ze wakker is, wordt ze opgepakt of bezig gehouden als ze aan het huilen is, als ze slapen wil gaat ze naar bed en als ze in haar bed niet kan slapen dan slaapt ze in de box.

Op het kdv, of als we ergens naartoe moeten kunnen we niet altijd aan haar wensen voldoen maar ik probeer zoveel mogelijk in haar welzijn te handelen.

Ook complimenteer ik haar met alles, bejubel ik haar en zorg ik ervoor dat als ik vrij ben ze zoveel mogelijk bij papa en-of mama is. Waar ik ga gaat zij ook.

Susan schreef:

Eens.

Daarbij is het ook niet zo dat het resultaat je komt aanwaaien, ook al heb je talent. Ik hecht er meer waarde aan dat iemand vindt dat ik een mooi verhaal heb geschreven dan dat iemand het zo knap vindt dat ik er zo hard aan heb gewerkt. Sowieso, iemand die de verhalen (of wat dan ook) zo uit zijn mouw schudt verdient net zo goed waardering als het mooie verhalen zijn.

Tania schreef:Denken jullie trouwens dat alle methodes voor alle kindjes (kunnen) werken?
Zoals ik het lees hebben sommige het al helemaal bedacht voordat hun kindje er was of als hun kindje nog heel klein is. Maar hoewel mijn tweede nu nog heel klein is merk ik al dat het een heel ander kindje is. Ik kan me dan ook voorstellen dat wat voor J. nu goed werkt, voor haar zometeen helemaal niet werkt en andersom.

Filoria schreef:

Tania schreef:Denken jullie trouwens dat alle methodes voor alle kindjes (kunnen) werken?
Zoals ik het lees hebben sommige het al helemaal bedacht voordat hun kindje er was of als hun kindje nog heel klein is. Maar hoewel mijn tweede nu nog heel klein is merk ik al dat het een heel ander kindje is. Ik kan me dan ook voorstellen dat wat voor J. nu goed werkt, voor haar zometeen helemaal niet werkt en andersom.

Ik begrijp geloof ik wat je bedoelt ja. En ik denk inderdaad dat niet alle methodes bij alle kinderen even goed zullen werken, net als jij denkt zo te lezen.

Dat met dat aanmoedigen van moeite doen i.p.v. complimentjes geven over het eindresultaat, heeft Tomas echt nodig omdat hij onzeker kan zijn. Dan begint hij ergens aan en zie ik hem denken 'dit gaat niet lukken'. Als ik dan zou wachten met complimentjes tot hij het af heeft (bijvoorbeeld een puzzel), heb ik een grote kans dat het nooit af komt en ik hem dus helemaal niet kán complimenteren. Daar is mijn opvoedingsstijl uit voortgekomen. Die heb ik niet bedacht voordat Tomas er was.

Supertalentje schreef:

Parel schreef:In principe kijken we naar wat zij nodig heeft, en wat zij van ons vraagt.
Dus als we thuis zijn krijgt ze de 1ste fles als ze wakker is, wordt ze opgepakt of bezig gehouden als ze aan het huilen is, als ze slapen wil gaat ze naar bed en als ze in haar bed niet kan slapen dan slaapt ze in de box.

Op het kdv, of als we ergens naartoe moeten kunnen we niet altijd aan haar wensen voldoen maar ik probeer zoveel mogelijk in haar welzijn te handelen.

Ook complimenteer ik haar met alles, bejubel ik haar en zorg ik ervoor dat als ik vrij ben ze zoveel mogelijk bij papa en-of mama is. Waar ik ga gaat zij ook.

+1

Ik mag niet voor Parels spreken, maar als ik voor mezelf spreek; mijn zoon is nog klein (en de dochter van Parel ook) en ik vind alles geweldig wat hij doet. Ik vertel hem minimaal 26 keer per dag hoe knap ie is, hoeveel ik van hem hou, hoe geweldig, lief en mooi hij is. Als hij iets nieuws doet prijs ik hem de hemel in en ben ik apetrots.

Je mag best voor mij spreken hoor, mop! Wat dat betreft liggen we toch op 1 lijn..
Ik denk ook niet dat het heel erg gaat veranderen, maar zo positief en complimenteus zo streng kan ik ook zijn denk ik .. het is maar net afwachten wat voor streken ze uit gaat halen! Maar als ze me zo blijft betoveren zoals ze nu doet, ben ik verloren ..

Ayla schreef:Ik doe waar ik me goed bij voel. Heb nog geen bepaalde methode in gedachte, maar ik denk dat ze weinig echt gestraft gaat worden (denk aan tik op de vingers of op de gang zitten) zag vanmiddag dat de leidster van het kdv een jochie bij de kin pakte, en dat vond ik toch niet prettig om te zien. Ja hij had wat gedaan wat niet juist was, maar in mijn ogen pakte ze hem te hard aan. Sowiezo doe ik nu al veel op gevoel, en kijk weinig naar boekjes, grafiekjes en "zoals gemiddelde kindjes het doen".

Teddyaapje schreef:Je zou ook kunnen zeggen; 'dat is best een moeilijke puzzel he! Maar ik zie dat je al twee stukjes aan elkaar hebt'! Zo neem je zijn onzekerheid (voor een deel) weg (moeilijke puzzel = niet erg als t niet lukt, en knap als het wel lukt), je complimenteert hem door te laten blijken dat je trots bent dat hij al 2 stukjes gevonden heeft, moedigt hem aan verder te gaan, en door niet 'wat goed' te zeggen over die 2 stukjes motiveer je hem voor een volgende keer om ook verder te gaan dan die 2 stukjes. Anders zou hij dan al kunnen denken dat het goed genoeg is dat hij 2 stukjes heeft gevonden omdat hij dan al een compliment krijgt.

Hoop dat het duidelijk is hoe ik het bedoel...het staat er geloof ik een beetje warrig.

Filoria schreef:Als ik hem heel hard zie ploeteren op een veel te moeilijke puzzel zeg ik: 'ik zie dat je al twee stukjes aan elkaar hebt. Wat probeer je het goed zeg!' Als hij uiteindelijk opgeeft zeg ik iets van 'als je zo goed blijft oefenen kan je het over een tijdje helemaal zelf'.

Parel schreef:

Supertalentje schreef:

Parel schreef:In principe kijken we naar wat zij nodig heeft, en wat zij van ons vraagt.
Dus als we thuis zijn krijgt ze de 1ste fles als ze wakker is, wordt ze opgepakt of bezig gehouden als ze aan het huilen is, als ze slapen wil gaat ze naar bed en als ze in haar bed niet kan slapen dan slaapt ze in de box.

Op het kdv, of als we ergens naartoe moeten kunnen we niet altijd aan haar wensen voldoen maar ik probeer zoveel mogelijk in haar welzijn te handelen.

Ook complimenteer ik haar met alles, bejubel ik haar en zorg ik ervoor dat als ik vrij ben ze zoveel mogelijk bij papa en-of mama is. Waar ik ga gaat zij ook.

+1

Ik mag niet voor Parels spreken, maar als ik voor mezelf spreek; mijn zoon is nog klein (en de dochter van Parel ook) en ik vind alles geweldig wat hij doet. Ik vertel hem minimaal 26 keer per dag hoe knap ie is, hoeveel ik van hem hou, hoe geweldig, lief en mooi hij is. Als hij iets nieuws doet prijs ik hem de hemel in en ben ik apetrots.

Je mag best voor mij spreken hoor, mop! Wat dat betreft liggen we toch op 1 lijn..
Ik denk ook niet dat het heel erg gaat veranderen, maar zo positief en complimenteus zo streng kan ik ook zijn denk ik .. het is maar net afwachten wat voor streken ze uit gaat halen! Maar als ze me zo blijft betoveren zoals ze nu doet, ben ik verloren ..

Filoria schreef:

Teddyaapje schreef:Je zou ook kunnen zeggen; 'dat is best een moeilijke puzzel he! Maar ik zie dat je al twee stukjes aan elkaar hebt'! Zo neem je zijn onzekerheid (voor een deel) weg (moeilijke puzzel = niet erg als t niet lukt, en knap als het wel lukt), je complimenteert hem door te laten blijken dat je trots bent dat hij al 2 stukjes gevonden heeft, moedigt hem aan verder te gaan, en door niet 'wat goed' te zeggen over die 2 stukjes motiveer je hem voor een volgende keer om ook verder te gaan dan die 2 stukjes. Anders zou hij dan al kunnen denken dat het goed genoeg is dat hij 2 stukjes heeft gevonden omdat hij dan al een compliment krijgt.

Hoop dat het duidelijk is hoe ik het bedoel...het staat er geloof ik een beetje warrig.

Ik snap je hoor, maar heb je mijn eerdere post in dit topic gelezen? Daarin zeg ik namelijk iets dat erg lijkt op wat jij zegt. Ben benieuwd of je nog verschillen ziet:

Filoria schreef:Als ik hem heel hard zie ploeteren op een veel te moeilijke puzzel zeg ik: 'ik zie dat je al twee stukjes aan elkaar hebt. Wat probeer je het goed zeg!' Als hij uiteindelijk opgeeft zeg ik iets van 'als je zo goed blijft oefenen kan je het over een tijdje helemaal zelf'.

Supertalentje schreef:

Parel schreef:

Supertalentje schreef:

Parel schreef:In principe kijken we naar wat zij nodig heeft, en wat zij van ons vraagt.
Dus als we thuis zijn krijgt ze de 1ste fles als ze wakker is, wordt ze opgepakt of bezig gehouden als ze aan het huilen is, als ze slapen wil gaat ze naar bed en als ze in haar bed niet kan slapen dan slaapt ze in de box.

Op het kdv, of als we ergens naartoe moeten kunnen we niet altijd aan haar wensen voldoen maar ik probeer zoveel mogelijk in haar welzijn te handelen.

Ook complimenteer ik haar met alles, bejubel ik haar en zorg ik ervoor dat als ik vrij ben ze zoveel mogelijk bij papa en-of mama is. Waar ik ga gaat zij ook.

+1

Ik mag niet voor Parels spreken, maar als ik voor mezelf spreek; mijn zoon is nog klein (en de dochter van Parel ook) en ik vind alles geweldig wat hij doet. Ik vertel hem minimaal 26 keer per dag hoe knap ie is, hoeveel ik van hem hou, hoe geweldig, lief en mooi hij is. Als hij iets nieuws doet prijs ik hem de hemel in en ben ik apetrots.

Je mag best voor mij spreken hoor, mop! Wat dat betreft liggen we toch op 1 lijn..
Ik denk ook niet dat het heel erg gaat veranderen, maar zo positief en complimenteus zo streng kan ik ook zijn denk ik .. het is maar net afwachten wat voor streken ze uit gaat halen! Maar als ze me zo blijft betoveren zoals ze nu doet, ben ik verloren ..

Ik dacht ook dat het wel mocht, maar vond het brutaal het zomaar te doen ;-)
Ik zit te twijfelen, ik vind dat 'niet straffen' erg fijn maar als dat 'moet' in combinatie met 'niet belonen' dan kan ik dat denk ik niet. Ik weet ook nog echt niet hoe dat werkt hoor... Ik ben tot nu toe in mijn leven redelijk consequent, ik hoop dat straks ook te kunnen naar mn zoon toe. Maar als het zo'n engeltje blijft en een beetje op zn moeder lijkt, heb ik er geen kind aan, haha!

Filoria schreef:Fijn om te merken dat ik ook op één lijn zit met iemand hier

Filoria schreef:Fijn om te merken dat ik ook op één lijn zit met iemand hier

freakielief schreef:Ik ben niet van plan om me per sé aan een bepaalde methode te houden met de opvoeding van mijn zoon. Het belangrijkste vind ik dat hij weet en merkt dat hij altijd bij ons terecht kan, die zekerheid wil ik hem heel graag meegeven. Praktisch gezien betekent dat in dit stadium vooral dat ik hem niet alleen laat huilen en dat ik altijd probeer te doen waar hij behoefte aan lijkt te hebben, ook als dat mij niet zo goed uitkomt. Verder handel ik in eerste instantie vanuit mijn gevoel (wie niet?), bv. bij het geven van borstvoeding en dat hij bij ons op de kamer slaapt.