Ik ben een slappe trut

Maar zou je vader geen gelijk kunnen hebben in het feit dat ze het niet rot bedoelt? Zij heeft waarschijnlijk niks met die spullen, ze staan er al lang en voor zo ver ik het nu lees zouden jullie ze al langer weg halen (als ik het verkeerd heb moet je het ook zeggen hoor). Ik kan me voorstellen dat ze blij was dat jullie nu eindelijk eens gingen kijken en het graag wat wilde versnellen zeg maar...

Daarnaast, als zoiets niet goed voelt kun je er natuurlijk ook op een rustige manier iets van zeggen. Gewoon, dat je het graag allemaal rustig uit wilt zoeken en desnoods even nog een andere dag terug komt. Zij zit duidelijk te wachten op een wat opgeruimdere zolder, jij wilt wat meer tijd. Kom elkaar wat tegemoet.

Allereerst: dat je de confrontatie niet aangaat, maakt je geen slappe trut. Daar kun je ook gewoon geen behoefte of zin in hebben.

Daarnaast: ik weet ook niet of ze het zo slecht bedoelt. Ik ben zelf ook iemand die totaal NIETS met dat soort dingen heeft en hoewel zij tactvoller had kunnen zijn, kan ik me ook indenken dat het op jou heftiger overkomt dan ze bedoeld heeft.

Tot slot: eens met Zusje

Heel naar, ik herken dit gedrag ook van iemand in mijn omgeving, krijg er helemaal de kriebels van. Zorg maar dat je spulletjes er snel weg komen. Verder helemaal geen tips over hoe om te gaan met de hele situatie, ook met je vader, maar veel sterkte / succes ermee.

Heel erg herkenbaar SoGood. Ik ben het niet helemaal eens met bovenstaande reacties. Mensen kunnen inderdaad best onbedoeld zo reageren, maar ik vind dat je als nieuwe vriendin in een bestaand gezin zoveel mogelijk moet proberen je op de achtergrond te houden zodat men aan je kan wennen. Het is al zo verdomde moeilijk, zo'n nieuw persoon in jouw huis, tussen jullie spullen. Daar moet je gewoon geleidelijk aan wennen, en ik vind dat de vriendin van SoGoods vader haar daar de kans voor moet geven, ook al zou dat dan misschien heel langzaam gaan.

Ook van jou wordt aanpassingsvermogen gevraagd, en daar moet je ook echt je best voor doen, maar als de vriendin hier van haar kant geen zin in heeft had ze beter het samenwonen nog even wat kunnen uitstellen.

Mij is het nooit helemaal gelukt om de nieuwe vrouw te accepteren, en heel aardig vind ik haar nog steeds niet. Ik heb er zo mijn best voor gedaan, maar het is nooit helemaal gelukt. Inmiddels heb ik dát gelukkig wel kunnen accepteren, en gaat het op deze manier toch heel goed.

Met mijn vader praten was bij mij ook nooit zinvol, maar ik zou het toch maar proberen. Gewoon, om voor jezelf het gevoel te hebben dat je er alles aan gedaan hebt. Wie weet kun je zelfs met haar een gesprek aan gaan. Niet alles erbij betrekken, maar gewoon alleen dit specifieke onderwerp. En je bent echt geen slappe trut. Als je wel wat had gedaan, was het misschien wel geescaleerd en had je de kans om dit normaal op te lossen verspeeld...

Maar ik heb dan ook geen idee hoelang die nieuwe vriendin al in beeld is. Ik ging uit van langere tijd, gezien het samenwonen en de zeggenschap over de spullen in het vaderlijk huis. Ik begrijp nu dat dat niet zo is?

Dankjewel voor jullie reacties.