lijnrecht tegenover elkaar staan

Soms staan mijn man en ik w.b. de verzorging van onze dochter lijnrecht tegenover elkaar. Hij is ervan overtuigd dat hij gelijk heeft en ik ben ook overtuigd dat ik gelijk heb. Hij weet zeker dat ze te weinig heeft aan de voedingen die ze nu krijgt, ik weet zeker dat ze genoeg heeft en huilt van vermoeidheid. Hij vindt het niet erg als ze in zo'n loopstoel zit of in een babybjorn, terwijl ik dat liever niet (teveel) heb. Hij legt haar gerust voor de tv als hij even ergens anders mee bezig is, terwijl ik haar liever in de box of op het speelkleed heb en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hij vindt dat ik overal te veel bij na denk en ik word er wel eens simpel van dat hij niet over dingen nadenkt.

We willen natuurlijk allebei graag het beste voor ons meisje, maar onze ideeen staan zo ver van elkaar af soms. Tel daarbij koppigheid van beide kanten op en we komen regelmatig niet uit confliten wat vervolgens keer op keer terug komt.

Het is niet zo simpel dat we allebei een beetje moeten geven en nemen, de ideen staan soms zo ver van elkaar af dat we gewoon niet of nauwelijks een compromis kunnen vinden.

Wie herkent dat en hoe lossen jullie dat in vredesnaam op?

Ik denk dat jullie in de geval een middenweg moeten vinden.
Het is lastig als jullie het niet met elkaar eens zijn, maar daar moet je over praten en samen een middenweg in vinden.
Nu maakt het nog niet zoveel uit voor je meisje maar als ze ouder word dan gaat het wel lastig worden als jullie het niet met elkaar eens zijn.
Ik zou er nog is samen met elkaar over praten en afspraken over maken.

Ja, dat heb ik wel met mijn ex, alleen de situatie is natuurlijk wel anders omdat hij als vader niet bij mij en zijn zoons woont. Daardoor komt het er meestal op neer dat mijn lijn gevolgd wordt, aangezien de jongens bij mij wonen, en dat is ergens wel lullig natuurlijk. Ik heb echt mijn best gedaan te overleggen, maar soms houdt het gewoon op.

Misschien kunnen jullie met elkaar praten en wat dingen vastleggen. Jij wil geen TV voor haar, hij wel. Oké, spreek dan een maximum tijd af. Dan laat jij een beetje de teugels vieren en hij moet er iets strakker mee omgaan. Probeer dingen uit op allebei jullie manieren. Accepteer dat er bij de geboorte van je kind geen gebruiksaanwijzing meekwam, voor jullie beiden niet, en laat ruimte voor elkaars inbreng want beiden heb je de wijsheid niet in pacht. Probeer gewoon dingen uit, dan ervaar je vanzelf hoe het uitpakt. Het hoeft niet in 1 keer goed te gaan. Iedereen moet een weg vinden, geen enkele ouder doet alles precies goed.

Als jullie allebei ongeveer dezelfde hoeveelheid tijd met haar doorbrengen, krijgt ze toch van allebei de kanten iets? Waarom moet het OF gaan zoals jij het wilt OF zoals hij het wil? Die paar keer dat hij haar voor de tv legt, wordt ze daar slechter van? Vul elkaar hierin aan, zo krijgt ze van allebei iets mee. En het is nu eenmaal een creatie van jullie samen, niet van jou alleen.

Is het geen idee om de ideen van jullie samen op 1 hoop te gooien en dan de hand daarvan een soort dagschema op te stellen?
Bepaalde tijden in de box, daarna tijdje loopstoel ed? Dan weet je allebei waar je aan toe bent!

Geen middenweg proberen te vinden.
Hier staan we met een aantal dingen ook tegenover elkaar.. Accepteren dat de een het ander doet dan de ander.
Ze houdt van een keer tv kijken of in de loopstoel echt niks over.
Laat je man lekker omgaan met zijn dochter zoals hij dat wil. Het is ook zijn dochter!
Mijn man doet dat ook en vaak ben ik er gewoon jaloers op. Waarom moet ik altijd overal over nadenken, waarom kan ik niet gewoon doen. Daar zou het allemaal wel makkelijker van worden..

Een dagschema of voor allebei even veel tijd werkt niet. Mijn man werkt namelijk fulltime en ik ben het meest met haar thuis. Overdag kan ik het dus gewoon doen zoals ik wil, problemen onstaan vaak in het weekend of in de vakantie. 's Avonds kan ik namelijk wel 'iets door de vingers zien' en daar niet direct commentaar op geven als het niet gaat zoals het mij het beste lijkt. Daarnaast heeft ze niet echt een heel vast schema, dus een bepaalde tijd in de box werkt niet, omdat ze soms wel graag in de box speelt en een andere keer niet.

Af en toe even voor de tv, ben ik niet blij mee, maar ik zal er niet direct iets van zeggen, net als even in de loopstoel bij m'n schoonouders, maar als de bom dan zo af en toe barst, komen al die dingen er ook bij.
Bovenstaande dingen wordt ze niet slechter van en daar wil ik af en toe ook wel in schipperen, maar andere dingen vind ik heel moeilijk om te accepteren, omdat ik dan denk dat ze daar last van krijgt.

Misschien komt het ook wel doordat ik het meest bij haar thuis ben, haar dus het beste ken, ik weet hoe ze op dingen reageert en hoe je dat het beste aan kunt pakken. Als ze overstuur blijft huilen vind ik ten eerste voor haar erg vervelend, maar ook voor mezelf en mijn man. Daarnaast beredeneert hij vooral uit gevoel en ik uit verstand, daar zal ook wel één van de dingen zijn die het meest voor problemen zorgt.

Het klinkt zo makkelijk allemaal, accepteren, middenweg zoeken, erover praten, alleen werkt dat helaas niet altijd zo in de praktijk

Niet als je denkt dat jij het beste je kind kent. En ook al is dat wel zo, dan moet ze zich leren aanpassen aan de acties van een ander (in dit geval haar vader).

Ik vind dat je in je reactie klinkt alsof jij de enige ouder bent en haar vader een outsider is, net als familie en vrienden. Ze wordt alleen maar overstuur van een andere aanpak omdat ze die van jou gewend is. Niet omdat hij het an sich verkeerd doet.

Eens met Gloria! Ik vind het ook wel klinken alsof jij alles het beste weet. Ik ben ook altijd meer thuis geweest bij mijn kinderen maar ik ga echt niet zeggen dat ik ze beter ken dan mijn man. Ik vind dat totaal niet respectvol klinken tegenover de andere ouder.

Verder zou ik me er ook niet al te druk om maken, zeker niet als het alleen om de vakantie en weekenden gaat. Hoe erg is het om je kindje even voor de tv te leggen of in zo'n loopding. Daar krijgen ze helemaal niets van en dát is wat telt in zo'n situatie, niet dat je gewoon vind dat er naar jouw pijpen gedanst moet worden omdat jij het er niet mee eens bent. Ik denk dat als je de dingen wat luchtiger bekijkt er minder wrijving zal ontstaan. Is uiteindelijk nog gezelliger thuis ook en dat is dan weer beter voor jullie dochter. Want van wrijving en spanning of mot tussen ouders krijgen ze meer van mee dan jij denkt en dat is erger dan even tv kijken (waar ze als 4 maand oud baby'tje niet eens gericht naar gaat liggen kijken).

Gloria schreef:Niet als je denkt dat jij het beste je kind kent. En ook al is dat wel zo, dan moet ze zich leren aanpassen aan de acties van een ander (in dit geval haar vader).

Ik vind dat je in je reactie klinkt alsof jij de enige ouder bent en haar vader een outsider is, net als familie en vrienden. Ze wordt alleen maar overstuur van een andere aanpak omdat ze die van jou gewend is. Niet omdat hij het an sich verkeerd doet.

Eens. Mijn zoons hebben natuurlijk een heel drastisch verschil tussen vader en moeder, omdat ik er niet bij ben als ze bij hun vader zijn en hij is er niet als ze bij mij zijn, maar daar zijn ze inmiddels aan gewend. Maar toch komt het op hetzelfde neer: ze moeten er aan wennen dat het er soms anders aan toe gaat dan bij jou. Ook als ze straks naar kdv/bso/school zal gaan, bijvoorbeeld.

Dromertje schreef:
Het klinkt zo makkelijk allemaal, accepteren, middenweg zoeken, erover praten, alleen werkt dat helaas niet altijd zo in de praktijk

En niet lullig bedoeld, maar ik denk dat iedere ouder dit in meer of mindere mate heeft, en hier dus een oplossing voor moet vinden. Het hangt af van je intentie: wil je dat jullie op één lijn komen, of wil jij dat hij op jouw lijn komt?

Het gaat niet altijd zoals jij het wil. Ik herken het wel hoor, zeker als jij degene bent die meer thuisis met het kind. Je leert gewoon je handigheidjes kennen en als je je man dan andere dingen ziet doen dan jij ben je snel geneigd om hem te verbeteren. En dat zorgt voor irritaties. Je moet je man de kans geven om ook dingen met je dochter te doen. En geloof me, na verloop van tijd gaat dit beter.

In je post kom je op mij over als een betweter en schilder je je man af als domoor. En dat is geen van beiden van jullie. Maar dat moet wel even op zn plaats vallen.... En dat kost tijd.

Hij is toch ook haar vader? Dus je mag aannemen dat hij het minstens zo goed met haar voorheeft als jij. Als je daar al niet meer op kunt vertrouwen is het einde zoek.

RYW schreef:

Dromertje schreef:
Het klinkt zo makkelijk allemaal, accepteren, middenweg zoeken, erover praten, alleen werkt dat helaas niet altijd zo in de praktijk

En niet lullig bedoeld, maar ik denk dat iedere ouder dit in meer of mindere mate heeft, en hier dus een oplossing voor moet vinden. Het hangt af van je intentie: wil je dat jullie op één lijn komen, of wil jij dat hij op jouw lijn komt?

Het klinkt misschien wel makkelijk allemaal, maar niemand zegt dat het dat ook is. Sommige dingen zijn gewoon lastig, maar probeer een beetje te relativeren. Er zijn dingen die jij noemt die ik heel herkenbaar vind, de tv bijv. Dat zeg ik wel tegen mijn man, dat ik vind dat hij de tv niet de hele dag als behang aan hoeft te hebben als Joris erbij is, maar uiteindelijk is eht zijn keuze op zo'n moment. Als we beide thuis zijn zet ik de tv wel vaker uit, en dat vind hij dan eigenlijk ook geen probleem. Maar de dingen die ik wel echt belangrijk vind, bijv. niet dwingen zijn bordje leeg te laten eten, en hem zelf laten proberen, ook al gaat dat soms mis, daar maken we wel echt keuzes in. En zo ook over straffen, maar bij Dave zal hij ook weer sneller een extra koekje krijgen als bij mij, tja, so be it. Zo zal Dave hem neit gauw in zijn eentje op zijn kamertje laten spelen, wat hij soms vind dat ik teveel doe. Maar ik denk dan, ik moet wel mn huishouden doen, en dan kan ik niet ook op hem letten. Daar laat hij mij dan weer in gaan. Maar omdat ik meer met Joris thuis ben ziet hij minder van de dingen die ik doe, maar ik ben er wel vaak ook als hij thuis is met Joris. Dus ik zie die dingen ook gewoon meer.

En het beter kennen van je kind, ik denk dat je je kind op een andere manier leert kennen. Zeker als ze zo klein zijn kunnen soms kleine dingen van belang zijn om ze rustig te krijgen, maar probeer goed te kijken of jouw manier echt DE manier is, of dat het hem ook lukt. Eerst zei ik ook steeds tegen Dave, ik merk dat Joris behoefte aan ... en ... Maar na een paar weken kon het ritueel weer heel anders zijn. huilde hij bijv. een tijdje meer of minder voor het slapengaan etc. uiteindelijk merk ik nu dat Joris heel goed weet dat dingen anders zijn bij papa als bij mama. En dat is prima.

Succes, en bedenk vooral voor jezelf wat jij echt belangrijk vind, en waarom, en vraag dat ook aan je man wat hij belangrijk vind en waarom. Als jij het loopstoeltje belangrijk vind kun je daar misschien in afspreken dat ie dat niet meer zoveel doet, amar dat hij wel de tv vaker aan heeft dan dat jij zou doen bijvoorbeeld. En vraag je af of het voor je kindje beter is, of het voor de sfeer beter is en of het voor jullie relatie beter is om sommige dingen wel te bespreken en andere dingen te laten gaan.

laten we even over één ding duidelijk zijn: ik vind mijn man absoluut geen slechte vader en zeker geen domoor zoals jullie suggereren. Ik vind het alleen heel erg moeilijk dat we het over sommige dingen totaal niet eens zijn. Het is ook zijn kind, klopt helemaal, maar het is ook mijn kind. Ik zal een middenweg moeten vinden, maar hij zal dat ook moeten en dat vinden we allebei moeilijk. Hij bekijkt veel dingen op een totaal andere manier dan ik doe en ik begrijp zijn gedachtengang heel vaak ook niet en hij die van mij evenmin en dat maakt het ook zo moeilijk. Ik zie geen logica in zijn argumenten, hij niet in de mijne.

In mijn openingspost noemde ik een paar kleine lullige dingetjes maar daar gaat het in pricipe niet direct om. Tuurlijk zal ze niet meteen vergroeien als ze een keer in de loopstoel zit en tuurlijk zullen haar hersencellen niet afsterven als ze af en toe voor de tv ligt, maar het gaat om de gedachtengang erachter.

Ik snap je gedachtengang ook, en daarom wil ik je ook best advies geven. Maar als je dan zegt 'jamaar dat klinkt zo makkelijk', dan denk ik ook ja, wat wil je dan? Het klinkt makkelijk? Nou, ik weet niet hoe je daarbij komt hoor. Ik woon niet eens in één huis met de vader van mijn kinderen, ik ben niet eens meer met hem samen, en zoals ik heb aangegeven hebben we regelmatig conflicten gehad. Klinkt jou dat écht zo makkelijk in de oren?

En daarbij, ik wil gelijk geloven dat je je man geen domoor vindt. Maar ik heb wel de indruk dat je vindt dat jouw manier beter is. Daarom vroeg ik ook naar je intenties: wil je een middenweg vinden, of wil je dat hij gaat doen wat jij doet?

Het lijkt me totaal niet fijn als je een soort van 'concurrentiestrijd' hebt met je man. Jullie lijken me hele koppige mensen als ik het zo lees. Hij moet eerst maar eens wat water bij de wijn doen voordat ik het ook doe. Het zal allemaal niet zo 'erg' zijn als het klinkt, maar ik vind het niet best klinken wat ik zo lees. Ik vind het zelfs een beetje kinderachtig overkomen als ik eerlijk ben.

Waarom vind je zijn manieren niet goed (genoeg)?

Ik zal het even aan de hand van een stom voorbeeldje uitleggen wat er dan mis gaat: de loopstoel bijvoorbeeld:

Mijn gedachtengang: kindje van 4 maanden: kan nog niet zelfstandig zitten, niet goed voor de heupjes, niet goed voor de stand van de voetjes, de kinderfysio heeft het ons afgeraden. Waarom zou je haar daar dan in zetten als er genoeg leuke alternatieven zijn?
Zijn gedachtengang: ach, die paar keer, daar zal ze heus niet van vergroeien en als ze het leuk vindt, waarom zou je het haar dan ontzeggen.

Ik vind het moeilijk om te begrijpen dat hij met die kennis haar toch in de loopstoel zet.

Bovenstaande is een heel stom klein dingetje, maar zo gaat het dus ook vaak over andere grotere dingen. Ik snap niet waarom hij dat dan toch wil, hij snapt niet dat ik daar zo 'star' in ben.

Uiteindelijk komen we er wel uit, zit ze niet in die loopstoel als ik erbij ben, want dan zit ik me op te vreten als ik haar daarin zie, maar ik weet dat ze daar wel eens in zit als ik er niet bij ben.

@ RYW: jouw situatie lijkt me helemaal niet makkelijk en dat bedoelde ik er ook niet mee. Ik bedoelde daarmee te zeggen dat we dat praten, middenweg vinden, compromissen sluiten enzo allemaal proberen, tuurlijk proberen we dat, maar dat lukt niet altijd.

Waarom heb je dan een loopstoel? Vraag ik me af.
Hier ook wel eens van die kleine dingen.
Maar, als ik werk, gaan de dingen zoals ze gaan, en als ik thuis ben gaan de dingen ook zoals ze gaan.
Mijn dochter zit ook vaker voor de tv als mijn man een dag thuis is.
Maar mijn dochter mag andere dingen weer meer als ik thuis ben.
Hier maken we er geen probleem meer van, het is zoals het is.

Ik geloof dat ik met de loopstoel wel wat meer moeite zou hebben, zeker als dat al afgeraden is door de fysio. Maar die kan dan toch gewoon de deur uit?
Maar voor de rest zou ik mijn man gewoon lekker zijn gang laten gaan. Gaat het goed, dan gaat het goed, gaat het niet goed en begint ze onbedaarlijk te huilen oid, kun je uitleggen dat jouw manier misschien beter is geweest. Hoewel ik denk dat dat eigenlijk wel meevalt. Ik zou hem daar gewoon vrij in laten, zijn aanpak is echt niet slechter dan de jouwe. En als denk jij van wel, laat 'm dat dan maar ondervinden.

Het heeft echt geen zin om hier een strijd over te gaan voeren, daar win je niets mee, behalve dat jij je continu op loopt te vreten en je daar discussies van krijgt waar je niet op zit te wachten.

die loopstoel staat bij m'n schoonouders, die is niet van ons!

Dromertje schreef:die loopstoel staat bij m'n schoonouders, die is niet van ons!

Dan valt het toch allemaal best mee, hoe vaak en hoe lang zit ze er dan in, vraag ik me af?

Als die niet bij jullie thuis staat dan snap ik het probleem niet. Of het moet zo zijn dat ze iedere dag uren bij opa en oma is. Is dat niet het geval dan snap ik werkelijk niet waar je je zo druk over maakt. Het is inderdaad slecht om ze er lang en vaak in te hebben. Eventjes kan absoluut geen kwaad!

ik schreef toch dat een klein onbenullig puntje was waarvan we het standpunt niet van elkaar begrepen. Dit was maar een klein voorbeeld om het probleem te illustreren. Die hele loopstoel is niet de kern van het probleem. Ik ben heus niet zo achterlijk om te denken dat ze meteen dood gaat als ze een paar minuten in dat ding zit.

Het probleem is in mijn ogen dat we elkaar soms gewoon niet begrijpen en dát vind ik lastig om mee om te gaan.