Kan ik dit hier wel in zetten?

Voor mijn dochter heb ik van de zwangerschap, bevalling en eerste jaar één fotoboek gemaakt, inclusief tekst. Haar fotoalbum is bijna een dagboek met heel veel foto's, verhalen, gevoelens vanuit mij ed voor haar.

Nu ben ik met het fotoboek van mijn zoon begonnen. Eigenlijk wil ik het weer een beetje op dezelfde manier doen. Het is alleen(ik schaam me er echt voor:oops: ) dat ik in mijn zwangerschap echt dacht(en stiekem heel erg graag wilde) dat het weer een meisje zou worden, ik was met de 20-weken echo dan ook heel erg verrast met het nieuws dat het een jongetje werd, en eigenlijk ook wel teleurgesteld. Ik heb hier echt heel erg aan moeten wennen.

Op het moment dat hij was geboren, was hij heel anders dan ik me hem had voorgesteld. Ik had een kopie van C.eline verwacht, maar hij was zo totaal anders. Ook mijn gevoelens naar hem toe waren op dat moment zo anders als naar mijn dochter toe. Die eerste paar dagen(misschien weken) heb ik echt zo aan hem moeten wennen en mezelf aan moeten sporen om ook van hem echt te houden. Mijn moeder heeft later zelfs gezegd dat ze op dat moment echt bang was, dat ik hem constant van me af zou stoten. Ik vind dat echt heel erg, want zo ben ik helemaal niet, maar zo voelde het voor mij wel.

Het is overigens helemaal goed gekomen hoor, ik hou ontzettend veel van hem, hij hangt heel erg aan me en ik voel nu zo'n ijzersterke band met hem, maar het begin was echt anders. Dat komt natuurlijk ook zeker in het boek te staan, maar kan ik mijn gevoelens van de zwangerschap en de eerste tijd na de geboorte hierin zetten? Of is dat iets dat ik echt voor mezelf moet houden? Ik kan er moeilijk een prachtig sprookjesverhaal van gaan maken, terwijl dit voor mij niet zo was. Hoe zouden jullie dit doen?

Edit: Sorry, misschien kom ik nu als een vreselijke en verwende moeder over, zo voel ik me ook over die tijd, maar zo ben ik normaal niet hoor;)

Ik heb dan wel geen kinderen, maar ik zou het er niet in zetten. Het lijkt me voor je zoon later niet echt leuk om te lezen. Fijn dat je gevoel wel weer bijgetrokken is, maar voor je zoon is dit geen leuke of relevante informatie. Ik zou het in zo'n boek houden bij wat voor hem later leuk is om te weten. Als je het gevoel hebt dan je een sprookjesverhaal moet maken, dan zou ik dat er gewoon uit laten. Je hoeft natuurlijk niet precies hetzelfde te maken als bij je dochter. Als je het verhaal wel wilt maken, dan zou ik dat voor je zelf doen in een soort dagboek van je zwangerschappen of zo.

Benthe schreef:Ik heb dan wel geen kinderen, maar ik zou het er niet in zetten. Het lijkt me voor je zoon later niet echt leuk om te lezen. Fijn dat je gevoel wel weer bijgetrokken is, maar voor je zoon is dit geen leuke of relevante informatie. Ik zou het in zo'n boek houden bij wat voor hem later leuk is om te weten. Als je het gevoel hebt dan je een sprookjesverhaal moet maken, dan zou ik dat er gewoon uit laten. Je hoeft natuurlijk niet precies hetzelfde te maken als bij je dochter. Als je het verhaal wel wilt maken, dan zou ik dat voor je zelf doen in een soort dagboek van je zwangerschappen of zo.

Eens.

Ik zou het er ook zeker niet inzetten, het zou hem later kunnen kwetsen terwijl je net zoveel van hem houdt als van je dochter.

Ik zou het er ook niet in zetten. Lijkt me voor je zoontje niet leuk om later te lezen, ondanks dat hij weet hoe veel je van hem houdt.

"toen ik nog zwanger was van jou had ik het gevoel dat (naam dochter) een zusje zou krijgen. Ik was erg verrast om te zien dat je toch echt een jongetje was. Na nog eens 20 weken fantaseren hoe je er uit zou zien, met alleen je zus als voorbeeld, was ik nog meer verbaasd. Wat ben je een mooi, bijzonder en uniek kind. En wat ben ik trots om jouw mama te mogen zijn"


Met zoiets als verhaaltje vertel je hem toch een stukje van jouw "verbazing".

TGR schreef:"toen ik nog zwanger was van jou had ik het gevoel dat (naam dochter) een zusje zou krijgen. Ik was erg verrast om te zien dat je toch echt een jongetje was. Na nog eens 20 weken fantaseren hoe je er uit zou zien, met alleen je zus als voorbeeld, was ik nog meer verbaasd. Wat ben je een mooi, bijzonder en uniek kind. En wat ben ik trots om jouw mama te mogen zijn"


Met zoiets als verhaaltje vertel je hem toch een stukje van jouw "verbazing".

Mooi omschreven! Zo kun je het er wel ongeveer inzetten denk ik.

TGR schreef:"toen ik nog zwanger was van jou had ik het gevoel dat (naam dochter) een zusje zou krijgen. Ik was erg verrast om te zien dat je toch echt een jongetje was. Na nog eens 20 weken fantaseren hoe je er uit zou zien, met alleen je zus als voorbeeld, was ik nog meer verbaasd. Wat ben je een mooi, bijzonder en uniek kind. En wat ben ik trots om jouw mama te mogen zijn"


Met zoiets als verhaaltje vertel je hem toch een stukje van jouw "verbazing".

Dankje, ik heb het nu inderdaad beschreven, maar wel op een positieve manier.

all: Het is inderdaad nogal wat om echt precies op te schrijven wat ik voelde, daarom vroeg ik me ook af hoe anderen hier tegenover staan. Ik wil mijn zoon natuurlijk nooit het gevoel geven dat ik minder van hem hou, hem emotioneel achter heb gesteld of wat dan ook. Dat is nu dan ook zeker niet meer het geval, maar het komt misschien inderdaad niet zo leuk over bij hem later.

Ik heb het nu op deze manier, bij de foto's van vlak na de bevalling;
Daar ben je dan! Om 13:39 kom je ter wereld. Je huilt niet. Naar mijn idee duurt het minuten voor jij je ogen open doet en ik vraag me hardop af of het normaal is dat je niet huilt, terwijl ik ondertussen paniek voel. De verloskundige kijkt me lachend aan en zegt dat jij het prima doet. Ik kijk naar je, maar voel geen herkenning. In mijn hoofd had ik me een kopie van C.eline voorgesteld, maar dan in de 'jongetjesvorm'. Je doet je grote ogen open en kijkt vol vertrouwen voor het eerst de wereld in. Jij bent een heel ander kindje. Je hebt een ander koppie, andere haartjes, een andere blik. Maar je bent perfect. Al snel zoek je mijn borst op en leg je jezelf aan. Dat heb je al gauw door, klein mannetje. Tijdens het hechten blijf je op mijn borst liggen. Het is gek om te beseffen dat ook jij van ons bent, dat je in mijn lichaam hebt mogen groeien en ik vanaf nu moeder van twee kindjes mag zijn.Wat heb ik veel om lief te hebben. Je bent een prachtig, uniek en bijzonder jochie en wat ben ik trots jouw moeder te mogen zijn.





Dit kan niet verkeerd over komen lijkt me? of lezen jullie het anders dan ik? even dubbelcheck, haha.

Persoonlijk zou ik de zin van 'ik voel geen herkenning' en de vergelijking met je dochter nog iets anders uitgedrukt hebben. Bijvoorbeeld de zin van TGR: wat ben je een mooi, bijzonder en uniek kind, klinkt net nog even iets leuker .

Ik zou 'ik voel geen herkenning' eruit laten, dat vind ik echt afdoen aan de rest van het verhaaltje wat wel erg mooi is. Maar op mij komt deze opmerking nogal koud over en de rest van het verhaaltje voelt dan nogal geforceerd aan, alsof je die opmerking wil 'goed' maken.

Als het boek echt voor hemzelf bedoeld is zou ik die zin dat hij tijdens het hechten ook op je borst blijft liggen eruit halen. Ik denk dat als hij volwassen is en het leest die zin voor hem geen toegevoegde waarde heeft. Voor jou misschien wel, maar dan kan je hem beter in je bevallingsverhaal zetten?!?

Maar misschien denk ik 'verkeerd' hoor. Ik heb helemaal geen details over de bevalling in Y. zijn 1e jaarsboek staan. Die heb ik in mijn zwangerschapsdagboek gezet en vind dat meer iets voor mezelf.

_Leaf_ schreef:Ik zou 'ik voel geen herkenning' eruit laten, dat vind ik echt afdoen aan de rest van het verhaaltje wat wel erg mooi is. Maar op mij komt deze opmerking nogal koud over en de rest van het verhaaltje voelt dan nogal geforceerd aan, alsof je die opmerking wil 'goed' maken.

+1

Ipv dat je schrijft geen herkenning te voelen kun je misschien schrijven dat je had verwacht dat 'ie meer op z'n zus zou lijken.

Ik vind dat het prima kan zoals je het nu hebt. Ik vind 'maar voel geen herkenning' ook helemaal niet negatief klinken.

ik zou dat stukje over herkenning ook anders formuleren, misschien iets: wat zie je er anders uit dan je grote zus, je lijkt helemaal niet op haar! Je hebt een ander koppie, andere haartjes, een andere blik. Maar je bent perfect.

_Leaf_ schreef:Ik zou 'ik voel geen herkenning' eruit laten, dat vind ik echt afdoen aan de rest van het verhaaltje wat wel erg mooi is. Maar op mij komt deze opmerking nogal koud over en de rest van het verhaaltje voelt dan nogal geforceerd aan, alsof je die opmerking wil 'goed' maken.

+1

Ik zou het er op gooien dat je verrast was, dat hij zo anders was dan zijn zusje. Een beetje het uniek idee dat hierboven genoemd werd