Welk boek lees jij nu?

In mijn dromen van Simone van der Vlugt, zoals altijd echt een geweldig leuk en spannend boek van haar!

Hou je mond van Sophie kinsella

Birgit schreef:

Het leest minder makkelijk weg dan ik van te voren dacht en ben al bijna een maand in dit boek bezig. Ben nu over de helft en nu nog meer dan 200 blz. te gaan.

Er zitten veel personages in en als ik een paar dagen geen tijd heb gehad om te lezen moet ik er weer helemaal inkomen wie nu wie is.

Ik heb net het boek van Susan gelezen! En ik vond het een heel leuk boek!

Sinds de verdwijning van haar klasgenote twintig jaar geleden, is Sandy Short geobsedeerd door alles wat verdwijnt. Vinden is haar levensdoel, of het nu gaat om de autosleutels, die ene sok die in de was verloren is gegaan of om personen die spoorloos lijken te zijn. Op haar zoektocht naar een van die mensen verdwijnt Sandy zelf en komt terecht op de plek van de verloren dingen. Maar al snel gaat Sandy weer op zoek, ditmaal naar de weg naar huis...

Tot nu toe vind ik het een heel leuk boek, ben benieuwd waar het heen gaat .

Birgit schreef:

Birgit schreef:

Het leest minder makkelijk weg dan ik van te voren dacht en ben al bijna een maand in dit boek bezig. Ben nu over de helft en nu nog meer dan 200 blz. te gaan.

Er zitten veel personages in en als ik een paar dagen geen tijd heb gehad om te lezen moet ik er weer helemaal inkomen wie nu wie is.

Deze heb ik ook nog liggen, dat boek was een mooi koopje. Keek er best wel naar uit om erin te beginnen, maar nu word ik een beetje bang

Ik ben net begonnen in Dear John van Nicholas Sparks.

Ben nu bezig in;



Ben helemaal verslaafd aan haar boeken!

Sophie van der Stap - meisje met negen pruiken

Ben pas net begonnen, dus kan er nog niets over vertellen.

Groter zal ik zijn van Sanne Janssen. Heftig boek.

Ik lees nu James Worthy van James Worthy


Voor wie er nog nooit van gehoord heeft, hier een leuke recensie van zijn boek:
Debuterend schrijver James Worthy (30) heeft maar een obsessie: James Worthy. Vandaar ook dat de cover van zijn debuut, met de verrassende titel James Worthy, letterlijk vol staat met James Worthy. Het zal nu ook niemand meer verrassen dat de roman James Worthy, geschreven door James Worthy, vooral over James Worthy gaat. Dit klinkt als een recept voor het meest verschrikkelijke, zelfoverschatte, verminkte fröbelproza ooit, maar dat is het niet. James Worthy heeft namelijk een belangrijke reden om vol te zijn van zichzelf: hij kan echt grappig schrijven.

Het is op zich al een knappe prestatie om ruim 180 pagina’s (wat overigens wel heel erg veel is, daarover later meer) over James Worthy te schrijven zonder dat dit de lezer uitdaagt met een cilinderblok van 1200 kilo naar huize Worthy te rijden en die zelfingenomen kop van Worthy in te slaan. Veel knapper is het dat Worthy pagina na pagina kan ouwehoeren over de meest puberale nonsens en elke drie zinnen zes keer het woord “neuken”, “sperma” en “James Worthy”, al dan niet met vermelding van het formaat van zijn pik, kwijt kan zonder dat het acnétrekkend vervelend wordt. Elke andere 30-jarige puber zou na tien pagina’s zijn vastgelopen in clichématig wannabe-gedrag, drie keer Kluun zeg maar, maar Worthy niet. Worthy is zo vol van zichzelf en heeft tegelijkertijd zo’n hekel aan alles, inclusief zichzelf, dat hij zijn vulgaire grootspraak op magistrale wijze over de top weet te trekken. En dat houdt het luchtig en humoristisch.

Taboe
Wat heet. Sommige scenes zijn zo grappig en de beschrijvingen zo herkenbaar dat het haast onmogelijk is niet hardop te lachen. Het gaat om snoeiharde grappen, het soort waarop in de keurig nette elitaire wereld van de Nederlandse literatuur nog altijd een taboe rust, het soort waarom je alleen mag lachen als ze worden gemaakt door Youp, Freek of Hans. Worthy heeft schijt aan die conventies. Worthy vindt alles kut dus Worthy gaat er liever overheen dan omheen. “Conventies zijn voor schrijvers die wél succesvol zijn en voor mensen die ook echt iets kunnen”, aldus Worthy (vrij vertaald en volledig verzonnen door recensent dezes) dus wat zal het Worthy verder een zorg zijn?

Dat is Worthy ten voeten uit. Zin na bijzin beschrijven hoe alles mislukt, met rake vergelijkingen, herkenbare karikaturale uitvergrotingen en bikkelharde zelfspot die van James Worthy de om aandacht schreeuwende postpuberale debutant een slapstickachtige, sympathieke stotterende antiheld maken. Het is zuipen, neuken, snuiven, spuiten, slikken, vechten en treuren om die ene echte liefde die er uiteraard van doorgaat met Een Ander, zo’n lul met cowboylaarzen die wel cool is en wel succesvol in zaken. Het leven zoals iedereen het kent, gelukkig zonder morele overtreffende trap van de schrijver die de lezer uitlegt hoe het dan wel moet (nergens krijgt de lezer ook maar een moment het gevoel dat het allemaal serieus moet worden genomen of dat de hoofdpersoon, die in dit geval wel erg innig met de schrijver is verbonden, zichzelf überhaupt serieus neemt).

Geinig bedoelde adjectieven
Vooruit, dat heeft zo z’n nadelen. Het aantal geinig bedoelde adjectieven is zo hoog dat het soms wel erg vermoeiend wordt al die gevoegde naamwoorden. Kan een deur niet gewoon eens een keer dichtvallen zonder dat het meteen een “dikke deur” is “met het formaat van een koeienkont” die “dichtvalt alsof het deksel van een lijkkist dichtslaat” terwijl James Worthy net lag klaar te komen over de borsten van zijn buurvrouw (milf) en haar eeneiige tweelingzusje (ook milf)? Dit geldt trouwens ook voor..eh…alle andere naamwoorden die ofwel zelfstandig kunnen bestaan in een tekst zonder een goederentrein vol adjectieven bij te voegen, ofwel überhaupt overbodig zijn. Sowieso, het gebruik van, pak hem beet, 127 grappen per alinea levert al snel grapinflatie op. Niet alles is grappig. Niet alles hoeft ook grappig te zijn. Dat is geen verplichting voor een debuut. En dat geldt ook, zoals eerder gezegd, voor het aantal pagina’s. Doe er de helft vanaf en het is ook goed. Aangezien de plot zo goed als niet bestaat, de rode draad in zes pagina’s kan worden beschreven en de rest bestaat uit leuke maar voor het verhaal niet noodzakelijke oneliners, anekdotes en puberale corpsballenafzeiklol, is zo’n boek met slechts negentig pagina’s ook al reuze compleet.

Enfin, voor wat het waard is: James Worthy is grappig, vernieuwend en schrijft on-Nederlands puur. Hij is geen Nederlandse Bukowski zoals een bekende maker van Nederlandse studentenmuzak onlangs op Twitter beweerde en het literaire gehalte valt eigenlijk alleen uit te drukken in een volkomen nieuw te bedenken schaal van Worthy.

Maar godverdomme, wat is het grappig. “Fokking grappig”.

Excuus voor de lap tekst (maar ach, jullie houden van lezen, toch?)

Burn schreef:Ik heb net het boek van Susan gelezen! En ik vond het een heel leuk boek!

Boek van Susan?

Summerlovin schreef:

Burn schreef:Ik heb net het boek van Susan gelezen! En ik vond het een heel leuk boek!

Boek van Susan?

Ik heb hem hier ook liggen maar nog steeds niet aan toe gekomen haha!

Bliss; Wat een boek! Haha, is het niet heel vermoeiend om te lezen? Ben er wel benieuwd naar moet ik zeggen .

De nieuwe v Nicci French!

Ik lees nu "brandbaar" van Jane Casey.
Ik kan me niet zo inleven in de hoofdpersoon, vind haar niet zo leuk..
En dat is jammer, want verder is het wel een spannend verhaal.

En ik ben ook bezig in Sonny Boy. Tot nu toe vind ik het een mooi en pakkend verhaal.

Ik ben begonnen in Vechten voor Max, maar heb al een tijdje niet verder gelezen

"Wat doe je als je zoon wordt beschuldigd van moord? Met pijn in het hart laat Danielle Parkman haar autistische, maar superslimme zoon Max opnemen in de gerenommeerde inrichting Maitland. In plaats van beter gaat het daar steeds slechter met hem. Toch kan ze onmogelijk de door de artsen gestelde diagnose te accepteren: Max zou agressief en gevaarlijk zijn. Zo kent ze haar zoon absoluut niet! Woedend besluit ze Max weg te halen uit Maitland, maar dan vindt ze hem bewusteloos in een kamer, onder het bloed, naast een jonge patiënt die wreed is doodgestoken. Max wordt beschuldigd van de moord, en Danielle is de wanhoop nabij. Hoewel alles tegen hem pleit, is ze ervan overtuigd dat hij onschuldig is en dat de werkelijke moordenaar vrij rondloopt. Met hulp van advocaat Tony Sevillas en de shabby privédetective Doaks bindt ze de strijd aan met het systeem. Ze moet de waarheid achterhalen - en haar kind redden..."

Zusje schreef:Bliss; Wat een boek! Haha, is het niet heel vermoeiend om te lezen? Ben er wel benieuwd naar moet ik zeggen .

Haha het leest wel lekker weg juist. Gaat echt nergens over en is behoorlijk plat, maar wel erg grappig Als ik m uit heb, moet je hem maar lenen!

Joy_ schreef:Heb net Lunch in Paris gelezen, van Elizabeth Bard. Een autobiografisch verhaal van een Amerikaanse ie verliefd wordt op een Fransman en in Parijs gaat wonen, en al kokend haar weg vindt in Parijs. Met recepten er tussendoor. Echt een geweldig boek en ik heb vandaag de auteur een mailtje gestuurd omdat het boek zo vol gelijkenissen zat met mij, en ik zo genoten heb van haar boek

Update

Ik heb een mailtje van de auteur teruggekregen! Zo leuk! Ze schrijft:



Hi S.... - Thank you so much for your lovely message. Funnily enough, I was going through a Dutch cookbook I bought in Amsterdam last night, looking for a recipe for apple pie...

I think your idea for a US cookbook in Dutch is great. So much to explore.

Very best, EB




Echt leuk, heeft een van jullie dat wel eens gedaan, een auteur geschreven?

Ja, wel meerdere keren. Ik heb pas nog Chantal van Gastel gemaild omdat ik haar nieuwe boek zo mooi vond, en omdat ik het zo leuk vond dat een heel belangrijk en bijzonder personage Ezra heette.

Kaat schreef:

Birgit schreef:

Birgit schreef:

Het leest minder makkelijk weg dan ik van te voren dacht en ben al bijna een maand in dit boek bezig. Ben nu over de helft en nu nog meer dan 200 blz. te gaan.

Er zitten veel personages in en als ik een paar dagen geen tijd heb gehad om te lezen moet ik er weer helemaal inkomen wie nu wie is.

Deze heb ik ook nog liggen, dat boek was een mooi koopje. Keek er best wel naar uit om erin te beginnen, maar nu word ik een beetje bang

Ik ben net begonnen in Dear John van Nicholas Sparks.

Nergens voor nodig om bang te zijn, lag waarschijnlijk gewoon aan mij. Ik heb vanaf de helft wel bijna aan 1 stuk doorgelezen en het is een mooi boek.

Ik lees nu

Zusje schreef:

Sinds de verdwijning van haar klasgenote twintig jaar geleden, is Sandy Short geobsedeerd door alles wat verdwijnt. Vinden is haar levensdoel, of het nu gaat om de autosleutels, die ene sok die in de was verloren is gegaan of om personen die spoorloos lijken te zijn. Op haar zoektocht naar een van die mensen verdwijnt Sandy zelf en komt terecht op de plek van de verloren dingen. Maar al snel gaat Sandy weer op zoek, ditmaal naar de weg naar huis...

Tot nu toe vind ik het een heel leuk boek, ben benieuwd waar het heen gaat .

Dit boek heb ik volgens mij een par jaar terug gelezen. Ik vond het toen inderdaad best wel leuk. Ik moet maar eens kijken of ze nog nieuwe boeken heeft geschreven.

Boeken van Cecilia Ahern spreken mij niet zo aan. Ik heb in 2 boeken een begin gemaakt maar niet ver gekomen.
Ze heeft een aparte schrijfstijl, of misschien is dat alleen in die 2 boeken geweest (Voor altijd en Kon je me maar zien).

De laatste liefdesbrief van Jojo Moyes. Zag hem liggen in de boekwinkel en het leek me wel wat.

Sugarfall schreef:

He, die heb ik ook thuis van de bieb. Eigenlijk al een paar weken, wat er op de achterflap staat klinkt wel interressant maar ik ben er nog niet aan toe gekomen/tijd voor vrijgemaakt om te beginnen. Ben jij al begonnen? Leest het lekker weg?